Mijn naam is Maryte

Het verhaal sleept de lezer mee in de weerzinwekkende tijd na de Tweede Wereldoorlog. Hierin probeerden Wolfskinderen niet alleen te overleven, maar ook eten te bemachtigen voor hun hele gezin.
Het boek is bijna met eenvoud geschreven waarin het verhaal zonder te veel emotie wordt verteld. Ondanks deze eenvoud word je als lezer gegrepen door het verhaal en zet het je aan het denken.

Mijn naam is Marytė is de allereerste roman die vanuit het Litouws vertaald is naar het Nederlands.  Als alle Litouwse romans zo overweldigend goed zijn als deze, dan is het te hopen dat er nog veel volgen. Mijn naam is Marytė vertelt het ontroerende verhaal van Duitse oorlogskinderen. Zij woonden in de tijd na de Tweede Wereldoorlog in Oost-Pruisen, een voormalig deel van Duitsland. De Tweede Wereldoorlog was dan misschien beëindigd, maar voor veel jonge gezinnen was juist deze tijd een verschrikking. Ze leden aan honger en werden gezien als het uitschot van hun land. Jonge gezinnen werden zonder pardon uit hun huis gezet door het Rode Leger. Dappere kinderen gedreven door honger en kou, vertrokken uit pure wanhoop naar hun buurland Litouwen, waar ze hoopten op empathie van de plaatselijke bevolking.  Zo ook de jongen Hans. Wanneer hij na een geslaagde missie terugkeert naar huis met voedsel voor zijn moeder en de rest van het gezin durft ook zijn zusje Renate de moedige stap te nemen. In Mijn naam is Marytė volg je als lezer deze kinderen op de voet tijdens hun naoorlogse avontuur.

Bij het maken van een documentaire over Duitse kinderen die in de naoorlogse jaren hun toevlucht zochten in Litouwen hoorde Alvydas Šlepikas (in zijn thuisland, Litouwen, een beroemde auteur, acteur, regisseur en scriptschrijver) voor het eerst de term wolfskinder en over het leed dat deze kinderen na de Tweede Wereldoorlog moesten doorstaan. De roman Mijn naam is Marytė is gebaseerd op deze waargebeurde verhalen van de Duitsers die toen als eenzame wolfskinderen rondzwierven in Litouwen.

Alvydas Šlepikas schreef eerder twee dichtbundels, in de roman Mijn naam is Marytė is dit zeker merkbaar. In een schitterende eenvoud – die je poëtisch zou kunnen noemen – beschrijft Alvydas Šlepikas de gruwel en horror waarmee de jonge Duitse oorlogsslachtoffers in werkelijkheid te maken kregen. Rouw, onverbloemd en met een haast onbeschrijflijke puurheid weet de auteur de lezer mee te voeren en te ontroeren. Mijn naam is Marytė toont een kant van de Tweede Wereldoorlog waarover eerder nog weinig bekend was. De auteur was er dan ook terecht van overtuigd dat hierover gesproken en geschreven moest worden. Met Mijn naam is Marytė heeft hij een stukje geschiedenis vast weten te leggen die nooit vergeten mag worden.

Dit boek belicht een minder bekend aspect van de oorlog. Uitelkaargerukte gezinnen, ongelukkige ouders die hun kinderen kwijtraken en kinderen die zichzelf moeten redden. Het geeft wel aan hoe ongelofelijk flexibel en vindingrijk de kinderen kunnen zijn en toch kracht vinden om te overleven. Een maatje verliezen en toch weer verder..... Mooi en tegelijk vreselijk om te lezen en te weten hoe dingen gelopen zijn. Mag noooooit meer gebeuren!!!!! (En dat, wetend dat het elke dag nog steeds gebeurt).

Dit verhaal schetst een klein stukje geschiedenis, een klein stukje land en een enorm verdriet. Het voelt haast als een eerbetoon aan de personages uit het boek dat hun verhaal op een indrukwekkende en respectvolle wijze is opgetekend. Ze zijn gezien. Van het lezen ervan wordt je allerminst vrolijk, toch is deze roman meer dan de moeite waard.

The Times (thetimes.co.uk) vindt het "the best new historical fiction" en koos het tot "Boek van de maand juli 2019". Dat geeft aan hoe overtuigend en pakkend het geschreven is.