Millennium 4 - Wat ons niet zal doden Het vervolg op Stieg Larssons Millennium-serie

Geschreven bij Wat ons niet zal doden

Kan niet in de schaduw staan van de trilogie. Moeizaam geschreven, veel onnodig gekeutel, de karakters kloppen niet meer, de plot is geforceerd.

Geschreven bij Wat ons niet zal doden

Blijft ideaal:luisterboeken in de auto. Boeiend verhaal. Vlot en knap voorgelezen door Ron brandsteder. Dat had ik niet gezien, anders had ik ws hem niet besteld. Maar vond het een verbazend prettige voorleesstem. Dus geschikt voor het verhaal.

Geschreven bij Millennium - Wat ons niet zal doden

Je ervaart het lezen als het zien van een film. Van de vorige 3 delen vond ik de boeken beter dan de films.

'Wat ons niet zal doden' is de langverwachte en fel omstreden opvolger van de Millennium-trilogie, bedacht door Stieg Larsson. Het boek voelt al heel snel vertrouwd aan, sfeerschepping en karakters zijn absoluut in orde. Je aandacht bij het boek houden is wel de boodschap, Lagercrantz introduceert heel wat personages, sommige al wat belangrijker voor het verhaal dan andere.

Wetenschapper Frans Balder is bezig met het ontwikkelen van computers die uiteindelijk slimmer zullen zijn dan de mens. Hij ontdekt van alles dat niet in de haak is, zowel bij zijn werkgever Solifon als daarbuiten, en is daardoor zijn leven niet meer zeker. Wanneer hij op een nacht vermoord wordt, is dat het begin van een gecompliceerd onderzoek en een razend spannende speurtocht, waarbij goed van kwaad gescheiden moet worden, en waarbij de nodige criminele activiteiten moeten worden blootgelegd.

De hoofdrollen in het boek zijn zoals verwacht weggelegd voor Lisbeth Salander, hackster van beroep, en Mikael Blomkvist, journalist bij het tijdschrift Millennium. Ook Balders achtjarige autistische zoon August, die het pad van Lisbeth kruist, zal een cruciale rol spelen.

Lagercrantz onderschat zijn lezers niet, getuige een aantal uitweidingen over zwarte gaten, wiskundige toestanden en technologische hoogstandjes. Ook het savantsyndroom krijgt een prominente rol toebedeeld. In de tweede helft van het boek ligt de klemtoon vooral op de actie en is doorlezen de enige optie. 'Wat ons niet zal doden' is een bangelijk goed verhaal over de donkere kant van het internet, bedrijfsspionage, grote organisaties en inlichtingendiensten. Het verleden van Lisbeth Salander wordt weer iets duidelijker, zij blijft een fascinerend karakter. Mikael Blomkvist van zijn kant is in opperste staat van paraatheid, want het gaat niet goed met Millennium.

David Lagercrantz is bij ons vooral bekend van de biografie over Ibrahimovic. Best opvallend dat net hij gekozen werd om een vervolg te breien aan de spannende Millennium-reeks. Lagercrantz is echter met glans in zijn opdracht geslaagd, hij heeft een mooi opgebouwd verhaal afgeleverd en een plot uitgewerkt die er zijn mag. Uitkijken dus naar Millennium 5, of zoals Lisbeth naar het einde van het boek toe zegt : Het was nog lang niet afgelopen.

Spanning 5, Plot 5, Leesplezier 5, Schrijfstijl 5, Originaliteit 4, Psychologie 4.

Om te beginnen: het is geen Stieg Larsson..... De elementen waaruit het verhaal is opgebouwd zijn prima. En ook goed herkenbaar als vervolg op de trilogie.
De uitwerking is echter anders. Waar bij Larsson de detaillering en uitleg over bepaalde zaken een logische inpassing hadden in het verhaal is dat hier vaak een beetje een onderbreking. Ook de actie is wat houteriger beschreven. Maar je blijft wel benieuwd naar het vervolg: wat dat betreft is het een vergelijkbaar boek. Ik heb het in een ruk uitgelezen, maar wel met voortdurend het gevoel van gemis aan het unieke schrijftalent van Larsson in mijn achterhoofd.

In de eerste plaats verbaasd het me dat de kritische reviews uit dit overzicht verdwenen zijn.
Dat er minder vleiende recensies zouden komen was echter te verwachten. Dit boek is niet ontstaan door inspiratie van de auteur maar door de hebzucht van de familie Larsson.
Er moest met geweld een vervolg komen op de onnavolgbare trilogie van Stieg Larsson.
Hier is op een ondermaatse wijze een onrealistisch verhaal geconstrueerd rond personages en gebeurtenissen uit de trilogie.
Dit gebeurd zo knullig dat deze personages geen schim meer zijn van die zoals Stieg Larsson ze kon neerzetten.
Heb gelukkig vele passages kunnen overslaan waarin computer programma’s worden beschreven waaraan voor de meeste lezers geen touw vast te knopen is en quasi wetenschappelijke uitleg over een autistische jongen welke plotseling bovenmenselijke capaciteiten blijkt te bezitten.
Alle personen uit de trilogie worden er hier met de haren bij gesleept tot de zus van Lisbeth en de motorclub Svavelsjö MC toe.
Omdat een trilogie uit drie delen bestaat is dit slechts een slecht aanhangsel te noemen en geloof me, Mikael en Lisbeth zijn niet terug en zullen helaas ook nooit meer terug komen.

Een verhaal als ijs met veel scheuren en wakken. De bekende personages van Larsson zijn opgepimpt tot een soort Übermenschen, die weinig van doen hebben met de het origineel. Lisbeth blijkt ineens veelsprekende supergeleerde te zijn geworden, die zelfs met een schotwond 3 reuzen van kerels weet te verslaan. Het verhaal springt van schots naar schots, en blijft maar net drijven. Onbegrijpelijke wendingen, onvolkomenheden, kronkels. Grote teleurstelling.

Geschreven bij Millennium 4 - Wat ons niet zal doden

Het is een goede poging om een vervolg te geven aan de Millennium serie. Minpuntje is dat sommige gebeurtenissen net iets te toevallig zijn - dwz niet voor de hand liggend. Maar het verhaal is daarbuiten goed geschreven en het plot is verassend.

Na ongeveer 2/3 van het boek te hebben doorgeworsteld heb ik het maar terzijde gelegd en het opgegeven. Lagerkrantz probeert de sfeer en de personages van Stieg Larsson weer tot leven te wekken, maar faalt daarin jammerlijk. De karakters hebben wel dezelfde namen maar zijn plat, de plot van het verhaal is volstrekt ongeloofwaardig, kortom het boek is saai en eigenlijk niet door te komen. Ik denk dat een schrijver met een beetje meer talent dan dat van Lagerkrantz, een veel beter vervolg had kunnen bedenken op de geweldige trilogie van Larsson.

In vergelijking met de eerdere drie delen is Millennium 4 ronduit een tegenvaller. Dat het boek erg langzaam op gang komt, alla, maar de hoofdpersonen zijn zo clichematig uitgewerkt, dat ik me ging ergeren. Lisbeth Salander is de slimste hacker ter wereld, die alles kan fixen, natuurlijk. En dan Michael Blomqvist, daar mankeert werkelijk niets aan: attractief, bijzonder intelligent, volhardend. Nergens op een foutje te betrappen. Op driekwart van het boek hoopte ik dat hij het loodje zou leggen. Maar tevergeefs. Door het open einde komt er vast een vijfde deel. Dat is aan mij niet besteed.