Mimic

Sinds L.S. Ragdoll op meesterlijke manier het boek Ragdoll promootte op Instagram door middel van een draadje door alle foto's die ze plaatsen vlak voor het verschijnen van het boek, ben ik fan van Daniel Cole.
En dat schept verwachtingen. Want kan een nieuw boek mij echt nog zo verrassen zoals Ragdol toen ter tijd deed?
Het antwoord is ja. Het is Daniel Cole opnieuw gelukt om mij vanaf het begin van het boek te boeien, het verhaal in mijn binnenste te planten en me elk vrij moment dat ik heb naar het boek te laten grijpen omdat ik moet weten hoe het nu eigenlijk zit.
Daniel Cole weet de series die ik graag kijk op tv op een nog veel sterkere manier terug te laten komen in een boek. Moorden die zo onwaarschijnlijk zijn, dat je bijna ontzag krijgt voor de moordenaar omdat hij zo origineel en kunstig aan het werk gaat.
Hoewel we redelijk snel weten wie de moordenaar is, blijft het boek toch tot het einde aan toe boeien én spannend!
En hoe bijzonder wil je het hebben, een thriller met plaatjes!

De uitgever heeft me in het begin van het verhaal wel verward. Op de flaptekst staat dat het verhaal zich afspeelt in 1986 en 2006, terwijl het 1986 en 1996 is. Hierdoor was ik in het begin wel even de lijn kwijt, omdat ik nog een sprong verwachtte en niet doorhad dat ik echt al in het hoofdverhaal zat.
Het boek is prachtig vormgegeven, wil je je boek netjes houden dan is het goed om de rug niet te veel te buigen, de laklaag van de letters valt er anders af.

Kort samengevat, mijn verwachtingen zijn uitgekomen! Zodra ik door mijn enorme stapel te lezen boeken heen ben ga ik denk ik opnieuw de trilogie Ragdoll lezen, want stiekem kon ik me Benjamin Chambers niet meer herinneren!

Ik voel me vereerd dat ik mee mag doen aan de L.S. sterrenthrillerleesclub en ben dan ook benieuwd wat andere lezers van het boek vinden!

Dit was het eerste boek dat ik van Daniel Cole heb gelezen. Een echte aanrader!
Heel prettig geschreven met, soms zwarte humor. Boeit van de eerste tot de laatste bladzijde. Het verhaal zit goed in elkaar en is heel spannend, zonder overdreven over te komen. Ik heb het met veel plezieriger gelezen.

Vanaf het begin van de boek voel je de onderhuidse spanning. De eerste honderd bladzijden beslaan de situatie dat zich in 1989 heeft voorgedaan en daar neemt de auteur ons mee naar de eerste moorden. De rest speelt zich af in 1996 in Londen.
Met Chambers, Winters en Marshall heeft de auteur een sterk drietal als hoofdpersonages gekozen. Chambers & Winters zijn beschadigd door hun verleden en veel zin hebben ze in het begin niet om weer achter een moordenaar aan te zitten die zijn slachtoffers als beeldhouwwerken tentoonstelt. Wat begint als een onofficieel onderzoek mondt al vlug uit in een officieel moordonderzoek. De seriemoordenaar weet dat perfect en voor het trio dringt de tijd om hem te pakken, hij is namelijk nog niet klaar met zijn kunstwerken!

Daniel Cole zou geen Brit zijn mocht er ook geen zwarte humor aan te pas komen, dit kwam in zijn vorige boeken ook voor. De dialogen en situaties zijn met tijden heel grappig te noemen en vooral met Winters. Heerlijk is het dat er tussen te hebben, wat maakt dat er niet alleen spanning in voorkomt.
Spannend en macaber is het wel degelijk; de moordenaar maakt kunstwerken van zijn slachtoffers zoals ‘De Denker’ en ‘De Venus van Milo’. Geen nood voor wie geen kunstliefhebber is en deze kunstwerken onbekend zijn. Cole geeft de nodige bijpassende info over deze beeldhouwwerken en dat is prettig om te lezen. Ook staan er krijttekeningen in het boek van deze werken zodat je het eigenlijk niet hoeft op te zoeken.

De auteur heeft met Mimic een standalone geschreven maar het zou me niet verbazen mocht hij dit driemanschap weer gebruiken bij een volgend boek. Hij zou hier ook gerust een serie van kunnen maken. En stiekem hoop ik dat toch wel met dit trio, er hangt eens soort van chemie tussen hen, en van mijn part kunnen ze nog veel moorden oplossen in de Britse hoofdstad.

Omwille van het spoilergevaar kan ik niets meer toevoegen aan deze recensie en ik wil zeker de pret niet bederven voor degene die het nog willen lezen. Wat ik wel kwijt kan is dat je het boek geen dagen opzij moet leggen want dan zit je niet meer zo in de flow van het verhaal en ook door de vele situaties die er ontstaan, bij sommige passages is het toch even opletten geblazen.
Daniel Cole heeft me weer aardig verrast met deze standalone waar ik wat uurtjes leesplezier aan heb gehad. Gruwelijkheid en humor van de bovenste plank! Ik heb me kostelijk geamuseerd met Mimic en geef dit boek dan ook 4 sterren!

3,5 sterren

Als grote fan van de Ragdoll-serie van Daniel Cole, was ik zeer blij met de release van zijn nieuwste thriller. Cole windt er geen doekjes om en valt meteen met de deur in huis. In het eerste hoofdstuk valt er al onmiddellijk een slachtoffer, het eerste van vele. Opnieuw zet de auteur enkele fascinerende moorden neer. Ook al wordt er niet altijd veel bloed vergoten, toch maakt dit de moorden niet minder gruwelijk.

Beelhouwkunst speelt een grote rol in dit verhaal. Verschillende kunstwerken passeren de revue en er wordt telkens even ingezoomd op hun geschiedenis. Om ze te helpen visualiseren werd het boek voorzien van enkele illustraties, die daarnaast de gebeurtenissen ook versterken.

Het verhaal wordt verteld in de derde persoon, afwisselend vanuit het perspectief van drie personages. Wanneer het eerste slachtoffer valt, worden Chambers en zijn partner Winters niet meteen au sérieux genomen door hun korpschef. Ze besluiten dan maar op eigen houtje op onderzoek uit te gaan waarbij Chambers zijn eigen leven in gevaar brengt. Wanneer jaren later het onderzoek verder wordt gezet krijgen ze hulp van rechercheur Marshall. Deze drie personages vormen een sterk en aangenaam team.

Toch kon dit boek me niet helemaal bekoren. Had ik te hoge verwachtingen na de Ragdoll-serie? Ik denk het wel. Persoonlijk kon ik maar moeilijk wennen aan de vele wissels van personage in eenzelfde hoofdstuk. Dit was vrij verwarrend. Het verhaal lijkt zo van de hak op de tak te springen, waardoor mijn aandacht vaak verslapte.
Ondanks dit minpunt is er wel veel actie aanwezig en ook het kat en muisspelletje dat tussen dader en politie gespeeld wordt was goed uitgewerkt. Er wordt naar een spannende ontknoping toegewerkt, maar het slot is jammer genoeg minder spectaculair dan ik had gehoopt.

Kortom, Mimic is een verhaal met veel spanning en goede elementen, maar naar mijn gevoel heeft Daniel Cole de boeken uit zijn voorgaande serie niet kunnen evenaren.

Graag wil ik uitgeverij Luitingh-Sijthoff bedanken voor het recensie-exemplaar.

Deze recensie is eerder verschenen op Koukleum.nl.

Nadat ik ontzettend genoten had van ‘Ragdoll‘, ‘Marionet‘ en ‘De wolven‘ keek ik al een tijdje uit naar een nieuw boek van zijn hand. Dus toen LS Amsterdam de eerste informatie erover uitbracht, werd ik al razend nieuwsgierig. Maar toen moesten we nog even wachten en omdat wij onze boeken altijd lezen in de volgorde dat ze bij ons binnenkomen, moest ik mijn geduld toch echt nog even op de proef stellen. Maar ik had dus wel een boek om naar uit te kijken. En het was zeer de moeite waard kan ik zeggen. Het boek begint met ‘De dag dat de dood op bezoek kwam’. Door dit begin hoofdstuk wilde ik meteen verder lezen. Over wie gaat het? Dus ik sloeg meteen de pagina om. Dan gaan we terug in de tijd. Het boek begint met een datum in 1989. Hier wordt Chambers bij een gruwelijke misdaad geroepen. Ik voel meteen dat dit weer een boek wordt, waardoor ik alles om me heen vergeet en alleen nog maar verder wil lezen.

Op ongeveer een derde van het boek maakt het verhaal een sprong in de tijd. We zijn dan in november 1996. Een agent in opleiding, Marshall, verdiept zich in de zaak van zeven jaar geleden en gaat bij Chambers langs voor informatie. Vanaf dat moment komt het verhaal in een stroomversnelling en zit je continue op het puntje van je stoel. Cole schuwt het niet om de moorden gedetailleerd te beschrijven. En hier houd ik van. Ik vind dat een goede thriller ook echt wel gruwelijke details mag bevatten. En dat is in deze thriller zeker het geval. Doordat de moorden ook een verhaal vertellen, weet je op een bepaald moment wie de dader is, maar dat doet absoluut geen afbreuk aan de spanning. Het blijft de vraag of ze de dader te pakken krijgen en of de dader zijn laatste kunstwerk kan afmaken.

De personages zijn ook in deze thriller weer erg goed uitgewerkt en ze worden menselijk neergezet. Zo is Benjamin Chambers gewond geraakt en heeft hij nog altijd last van deze verwonding. Dit vind ik realistisch, want vaak worden agenten in thrillers neergezet alsof ze niet gewond kunnen raken en ze de hele wereld aan kunnen. Dit is in Mimic absoluut niet het geval.

Wat ik ook erg goed vond, is dat Cole er voor gekozen heeft, dat er een personage meespeelt dat ook begrip kan opbrengen voor deze moorden en de schoonheid er van in ziet. Hierdoor ga je dit personage heel anders bekijken en ga je ook zelf hierover nadenken.

Ik vond het echt jammer toen ik aan de laatste pagina’s van Mimic aanbeland was. Dit is weer een steengoede thriller, die voor wat spannende leesuurtjes zorgt. Maar je moet wel van een thriller met gruwelijke details houden. (Ik houd ervan).

heb alle boeken van D. Cole gelezen, hij is een virtuoos met woorden, met alle woorden die bestaan maakt hij nog nooit gelezen zinnen!! maar Mimic vind ik niet zijn beste boek. heel veel personages die het boek ingewikkeld maken en hoewel hij heel gedetailleerd schrijft zijn de twee laatste hoofdstukken nogal afgehaspeld alsof het lijkt dat het zo vlug mogelijk afgelopen moest zijn.

Omdat ik de eerdere boeken van Daniel Cole ook heb gelezen (Ragdoll, Marionet en de Wolven) was de verwachting bij mij hoog toen ik, met dank aan de Sterrenthriller-leesclub van Luitingh-Sijthoff de kans kreeg om zijn nieuwste boek, Mimic, te mogen lezen. Ik kon niet wachten om te beginnen en zat met smart op het boek te wachten. Dit wordt overigens mijn eerste recensie dus ik hoop dat het mij lukt om anderen ook te overtuigen dit boek zeker te gaan lezen!
In het begin merkte ik dat ik even moest inkomen maar al gauw zat ik er helemaal in en kon ik het boek maar moeilijk wegleggen. Wat zo leuk is aan het boek is dat de personages wederom goed zijn uitgewerkt en gedetailleerd worden neergezet. De verhoudingen onderling tussen Chambers, Winter en Marshall vind ik ook echt geweldig. Ze passen goed bij elkaar/vullen elkaar goed aan en door het feit dat er af en toe ook sprake is van wat humor, leest het boek prettig weg. Het einde zag ik totaal niet aankomen, al dacht ik wel dat er vast ergens iets zou gaan gebeuren met Eloise. De moorden in het boek worden overigens gruwelijk en gedetailleerd omschreven. Verassend vond ik ook dat er voor elke moord in het boek een illustratie was geplaatst. Ik ben echt heel blij dat ik dit boek nu ook heb gelezen en dankbaar dat ik deze kans heb gekregen. Als het aan mij ligt komt er ook zeker nog een vervolg op dit boek met dezelfde drie hoofdpersonages!

Het is het eerste boek wat ik van deze schrijver heb gelezen. Waarbij ik eerst even in het verhaal moest komen leesde het boek daarna erg makkelijk. Het verhaal over de seriemoordenaar die gezocht wordt, is goed opgebouwd en ik vind de illustraties erg helpend bij het verhaal. Ook de drie hoofdpersonen zijn erg goed neergezet in dit boek.
Al met al een mooi boek en ben benieuwd naar andere boeken van deze schrijver.

Daniel Cole, bekend van de Ragdoll-serie, heeft een nieuwe thriller geschreven. In Mimic gaat de politie op zoek naar een seriemoordenaar. Chambers is een ervaren rechercheur en start de zoektocht. Het wordt al snel duidelijk dat de moordenaar met zijn slachtoffers bekende beeldhouwwerken nabootst. De minder ervaren Winter wordt toevallig bij het onderzoek betrokken en vormt een team met Chambers. Samen zijn ze twee verdachten op het spoor. Wanneer op een avond alles misloopt en beide heren persoonlijk betrokken geraken bij de zaak, ontploft de boel. Jarenlang ligt de zaak stil. Tot Marshall, een ambitieuze rechercheur, de zaak weer opent. Al snel komt het drietal de dader op het spoor, maar deze lijkt hen altijd een stap voor te zijn. Lukt het hen om de moordenaar te pakken zonder dat er nog meer slachtoffers vallen?

Mimic is een spannend verhaal. Het leest als een trein en de korte hoofdstukken zorgen ervoor dat je blijft verder lezen. De drie hoofdpersonages zijn zeer goed uitgewerkt. Dankzij de gedetailleerde beschrijvingen en enkele typische uitspraken, kan je je het drietal levendig voorstellen. Chambers is een gedreven rechercheur en is voortdurend aan het werk. Winter is erg onzeker en zorgt voor de grappige noot in het verhaal. Marshall is jong en ambitieus en heeft nog wat goed te maken met haar verleden. De combinatie van deze personages zorgt voor een boeiend verhaal.

Er is sprake van een tijdsprong. Het eerste deel wordt vrij abrupt afgesloten en je blijft met heel wat vragen en verwarring achter. Dit wordt ruimschoots goedgemaakt in het tweede deel waarin alle puzzelstukken op hun plaats vallen. Het verhaal is vlot geschreven en er worden geen moeilijke woorden of lange zinnen gebruikt. Er zijn veel dialogen die het verhaal versnellen.

Een vernieuwend element in dit detectiveverhaal is dat zowel de lezer als de speurders al snel weten wie de dader is. Toch doet dit niks af aan de spanning. Meer nog, de spanning wordt schitterend opgebouwd en er zijn regelmatig onverwachte wendingen. Een ander interessant element zijn de slachtoffers die voorgesteld worden als beeldhouwwerken. Als je een basiskennis kunstgeschiedenis hebt, is het fijn om mee te raden naar de kunstwerken die in het boek aan bod komen. Maar het is zeker geen probleem als je deze kennis niet hebt. Elk kunstwerk wordt kort besproken en er zijn illustraties toegevoegd die voor veel verduidelijking zorgen.

Daniel Cole heeft met Mimic een nieuwe topthriller geschreven. Het boek is een aanrader voor iedereen die van detectives met diepgang houdt: het leest vlot, de personages zijn boeiend en het verhaal is prima opgebouwd.

Soms heel onverwachte wendingen,lekker vlot lezend