Moeder van glas

Geschreven bij Moeder van glas

Moeders van glas is een waargebeurd verhaal over een moeder met alle tekenen van een bipolaire stoornis. Het is een aardig geschreven boek, maar geen wereldliteratuur. Omdat het een waargebeurd verhaal is, en de moeder tamelijk recent is gestorven, heeft het boek aan het eind wat last van de auteur, die de behoefte heeft om echt alles te vertellen en recht te zetten. Al met al soepel geschreven boek dat een beeld geeft van het leven met een moeder met een bipolaire stoornis.

Wat een mooi verhaal. Zo liefdevol, zo aangrijpend, maar ook zo vrolijk en zo eerlijk. Ik ben blij met dit boek. Je gaat er zoveel meer door zien, begrijpen en leren, op allerlei gebieden: vertrouwen, rouw, onmacht, plezier, angst en liefde. En ook ... over hoe doe ik het zelf eigenlijk, als 'buitenstaander'? Het verhaal is zo prachtig verteld, in prettig eigentijds Nederlands, waardoor het boek makkelijk leest. Je hebt écht het gevoel dat je erbij zit; je gaat zelf ook van die meiden houden.

Ik heb geen bipolaire moeder, vrienden of bipolair familielid, dus ik had mijn twijfels of Roos Schlikker mij kon raken met haar boek. Ik had eigenlijk ook geen zin in een huilboek over een zware jeugd of eindeloos verdriet. Een beetje met de hakken in het zand begon ik aan Moeder van glas. Twee uur later had ik het uit. Moeiteloos. Ze geeft je als lezer genereus de ruimte met haar verhaal bij je eigen emotie te komen. Wat een moeder, wat een warm verhaal, wat een kritische noot naar vooroordelen, wat een humor, wat een stijl, wat een Roos.

Roos Schlikker beschrijft op indringende wijze de relatie met haar moeder die aan een bipolaire stoornis lijdt, haar overlijden door een val van de trap, haar eigen rouwproces dat daarop volgt en dat van haar kinderen. Wie was haar moeder eigenlijk? Dat ontdekt Roos eigenlijk pas goed na haar overlijden.
Roos laat ook zien hoe zij in haar rouwproces worstelt met zichzelf, maar ook met reacties uit haar omgeving: veel mensen weten zich geen houding te geven in hun contact met iemand die rouwt.
Moeder van glas is een boeiende en aangrijpende analyse van een bijzondere moeder - dochter relatie. Het is een vlot geschreven en zeer toegankelijk boek. Een aanrader!

Ik heb zelf een bipolaire stoornis voor allen met deze ziekte is er veel herkenning

Prachtig boek dat realistisch beschrijft hoe een bipolaire stoornis kan zijn voor een moeder maar bovenal voor haar dochter. Roos Schlikker stipt ook aan hoe de omgang met deze psychische stoornis was zo'n zestig jaar geleden en hoe er destijds omgegaan werd met rouw. Daarna de conformatie met de GGZ jaren later en hoe hoge verwachtingen hiervan voor een teleurstelling zorgen. Het proces van acceptatie en "leren omgaan met" vind ik heel inzichtgevend en relativerend. Het boek kent een spannend stuk (waarbij de politie een rol speelt), humoristische stukken (ik heb hardop gelachen bij een smsje van de moeder aan de dochter) en tot slot ontroerend met goed gekozen beeldspraak.

Roos Schlikker beschrijft haar jeugd met een bipolaire moeder. Via de gefotografeerde notities van haar moeder waarmee het boek rijkelijk geïllustreerd is krijg je als lezer een inkijkje in haar verwarring en pijn.
Roos Schlikker portretteert haar moeder liefdevol en beschrijft hoe het gezin met haar omging. Voor mensen die een dergelijke ervaring hebben in hun directe of indirecte omgeving is het zeer herkenbaar.
Wat een warm boek, ik heb het in één adem uitgelezen!

Met een luchtige toets de ervaringen van het leven met, of samen met, een bipolaire stoornis beschreven.

Knap hoe Roos Schlikker je in dit boek meeneemt in het leven van iemand met een biopolaire stoornis. Niet alleen geven de persoonlijke notities je een inkijkje, ook neemt het je mee in hoe het is om op te groeien met iemand met een bipolaire stoornis. Bepaald geen makkelijke onderwerpen maar ze beschrijft het op dermate oprechte, liefdevolle en humorrijke wijze (en met pareltjes van zinnen) dat je blijft doorlezen! Aangrijpend, ontroerend en mooi.

Ik heb het boek van Roos Schlikker als luisterboek geluisterd en doordat ze het zelf had ingesproken voelde het verhaal nog persoonlijker. Ik vond het een heel mooi boek waar veel liefde voor haar moeder doorheen schemerde. Roos neemt je mee in de wereld van haar moeder met een bipolaire stoornis en laat zowel de ups als de downs zien. Ook beschrijft ze mooi het rouwproces nadat haar moeder plotseling is weg gevallen en wat dit met haar en met haar kinderen heeft gedaan. Ik heb soms hardop moeten lachen om opmerkingen van haar jongste zoon. Geestelijke ziektes worden vaak in een hoekje geduwd terwijl lichamelijke ziektes alle aandacht krijgen. Ik vind het goed om te zien dat er mondjesmaat meer aandacht komt voor ggz gerelateerde ziektes.