Mr. Nobody Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers.

Geschreven bij Mr. Nobody

“Een patiënt met geheugenverlies die het grote geheim van zijn behandelend arts lijkt te kennen. Klopt dit wel of is hij een gevaarlijke simulant?”
Recensie
Als er een man, half bewusteloos, wordt gevonden op een Engels strand die niet in staat is te praten en die niets bij zich heeft waaruit blijkt wie hij is wordt hij al snel in de pers Mr. Nobody genoemd. De belangstelling voor de patiënt is enorm en wanneer neuro-psychiater Dr. Emma Lewis wordt gevraagd deze patiënt te onderzoeken hoeft ze niet heel lang na te denken voordat ze ja zegt. Zelfs niet terwijl ze hiervoor naar haar geboortedorp terug moet gaan. Daar waar haar verleden min of meer begraven ligt, iets wat ze graag zo wil houden. Dit is namelijk een kans voor haar om wereldwijde bekendheid te verkrijgen, een kans die ze niet voorbij laat gaan!
Als Emma Lewis afreist naar haar verleden, is ze ervan overtuigd dat niemand haar zal herkennen. Ze is een compleet andere persoon dan veertien jaar geleden, van puber naar vrouw, inclusief een andere naam! Ze heeft er echt alles aangedaan om haar verleden te laten verdwijnen en ze zal zorgen dat dit zo blijft. Ze wil achterhalen wat er met Mr. Nobody is gebeurd en wie hij is. Dat is goed voor haar patiënt en dat is goed voor haar carrière. Maar is dit werkelijk zo?

Het verhaal gaat snel van start en het tempo blijft ook lekker op stoom. De personages zijn goed uitgewerkt, de omgeving is gedetailleerd genoeg om het voor je te zien, zonder als overbodige tekst over te komen. De schrijfstijl van Catherine Steadman is helder, duidelijk en prettig. Zelfs wanneer sommige medische zaken moeten worden uitgelegd wordt het nergens taai en lastig te begrijpen. Gaandeweg het boek bekruipt me het gevoel dat het niet meer gaat lukken om de kluwen wol te ontwarren. Daarin krijg ik ongelijk: het verhaal wordt wel degelijk afgerond, alleen ging het op het einde een beetje te snel wat mij betreft. Alsof het boek maar zoveel bladzijden mocht hebben en ze bijna volgeschreven waren.

Toch overheerste dit laatste gevoel niet en heb ik Mr. Nobody zeker met plezier gelezen, net als haar boek De Duik!

Geschreven bij Mr. Nobody

Op een dag wordt er een man op een Engels strand aangetroffen. Hij weet niet wie hij is en hij heeft ook niets bij zich waar dat uit blijkt. Gespecialiseerd neuroloog Emma Lewis uit Londen wordt als behandelend arts naar het plaatselijke ziekenhuis gehaald om deze mysterieuze man te onderzoeken. Wie is deze Mr. Nobody en wat is er met hem gebeurd?

Mr. Nobody is een spannende psychologische thriller van actrice en auteur Catherine Steadman. Eerder verscheen haar debuutthriller De Duik, die goed ontvangen is. Mr. Nobody is haar tweede thriller. Het verhaal draait met name om twee personages: een man die zijn geheugen kwijt is en gespecialiseerd neuroloog Emma Lewis, beiden zeer boeiende karakters. Arts en patiënt bouwen een hechte vertrouwensband op, wat uiteindelijk ook gevaarlijk blijkt te zijn.

Emma Lewis is een gespecialiseerd neuroloog en is in eerste instantie verheugd dat ze onderzoek mag doen naar dit speciale geval. Als ze dit onderzoek succesvol kan afronden, kan dit haar veel prestige en een goede reputatie opleveren. Ze onderzoekt Mr. Nobody om zo te ontdekken, of zijn geheugenverlies echt is of dat hij iedereen voor de gek houdt, maar dit laatste lijkt niet het geval. Ook probeert ze op allerlei manieren zijn hersenen te prikkelen, zodat mogelijk zijn geheugen weer terugkomt.
Naast de zoektocht naar de identiteit van Mr. Nobody wordt Emma Lewis ook geconfronteerd met een vervelende gebeurtenis uit haar verleden. Deze gebeurtenis heeft grote impact gehad op Emma en haar familie en wordt nu weer opgerakeld.

Auteur Catherine Steadman heeft een prettige en toegankelijke schrijfstijl. Hoewel in het verhaal ook medische termen worden gebruikt, worden deze duidelijk uitgelegd, waardoor deze ook voor een leek begrijpelijk zijn. De hoofdstukken hebben een afwisselende lengte en zijn geschreven vanuit wisselend perspectief. Emma Lewis voert hierin de boventoon.

De spanning is in deze thriller aanwezig, doordat tot de laatste bladzijden onduidelijk is wie Mr. Nobody in het echt is. De opbouw van dit mysterie is rustig en het antwoord wordt pas op de laatste pagina’s van het boek onthuld. Daarnaast is er spanning rond het verleden van Emma Lewis, want wat is er gebeurd, waardoor zij een andere naam heeft gekregen en zij een trauma heeft opgelopen? Uiteindelijk blijkt dit minder spannend te zijn dan dat het in het begin lijkt.

Mr. Nobody is een prettig geschreven thriller van auteur Catherine Steadman. Het boek eindigt in een climax, waarmee het verhaal duidelijk afgerond wordt. Ik waardeer het boek met 4 sterren.

Gelezen en gerecenseerd voor In de Boekenkast. Zie www.indeboekenkast.nl voor meer recensies.

Geschreven bij Mr. Nobody

Mr. Nobody is de naam die de onbekende man krijgt van de pers, als hij half bewusteloos en met een open hoofdwond wordt gevonden op het Engelse strand. Hij weet niet mee wie hij is, hij praat niet en zelfs de labels zijn uit zijn kleding geknipt. De pers speculeren erop los wie hij zou kunnen zijn. Een vluchteling, een terrorist, een spion of… Alles passeert wel de revue.

Neuropsychiater Emma Lewis heeft theorieën die de gevestigde orde niet helemaal op prijs stelt. Maar ze is wel een innovator op het gebied van retrograde geheugenverlies en dan met name een zeer zeldzame versie ervan, een fugue uitsluitend veroorzaakt door psychische trauma. Als dokter Richard Groves, haar idool en gerenommeerde wetenschapper haar belt met de interessante casus van Mr. Nobody, kan zij deze kans om haar carrière te bevorderen en naam te maken niet laten liggen. Dat zij daarvoor terug naar de kust moet gaan waar zij veertien jaar geleden met alle haast en spoed is vertrokken na een traumatische ervaring, moet dan maar.

Het vreemde aan deze zaak is dat van hogerhand de beslissingen komen. Alles is op een ‘need to know’ basis. Wie is ‘van hogerhand’? Waarom worden kosten noch moeite gespaard om vast te stellen wie deze onbekende man is? Waarom willen ze graag weten of hij een fraudeur is en doet alsof hij niets meer weet? De aandacht die de zaak van de pers krijgt, is overweldigend. Waarom zijn ze zo geïnteresseerd in een naamloze gestrande man? Is het komkommertijd? Of is de vrees voor het onbekende zodanig dat elk poepje en scheetje in de krant moet?

Mr. Nobody weet dat hij een belangrijke missie heeft om haar te vinden en dat hij de zaak niet mag verkloten. Maar wie is ‘haar’ en welke ‘zaak’ is dat? Hij vertrouwt alleen maar een verpleegster in het ziekenhuis, Rhoda, die tegen normaal protocol in aan hem als vaste verpleegkundige wordt toegewezen. Ze weet met hem op een eenvoudige manier te communiceren en lijkt hem te begrijpen. Waarom heeft ze het gevoel dat hij weet wat er vijf weken geleden met haar in het park is gebeurd? Alleen de politie weet het, zelfs haar familie en vrienden niet! Ze geeft hem een nieuwe naam, Matthew, ‘godsgeschenk’.
Als Emma Matthew ontmoet, schrikt ze. Hij doet haar aan iemand denken die al veertien jaar dood is. Dat kan toch niet? Maar hoe weet hij anders haar geheim? Wat volgt is spanning, ontmoetingen met oude bekenden en nieuwe vijanden.
Wauw! Wat een mooi verhaal. Af en toe was het wel erg technisch dokterspraat, maar daar skimde ik snel overheen. Ik wist niet wie of Matthew was, maar ik had het gevoel dat ik hem moest beschermen. We moesten hem allemaal beschermen. Hoe erg is het als je niet weet wie je bent, wie of wat je hebt achtergelaten en de hele pers, het leger en het ziekenhuis zitten te wroeten in je. Je hebt bepaalde instincten, maar waar komen die vandaan? Kun je een toekomst hebben zonder een verleden?

Meer dan het verhaal zelf, vond ik toch de filosofische vragen die in me opkwamen, me erg raken. Het erge vond ik wel dat niemand hem miste. Een nogal knappe man in de veertig en niemand die op zoek gaat als je vermist bent. Je ergste nachtmerrie! De niet-chronologische tijd vond ik af en toe vervelend, ik lees toch het verhaal liever van voor naar achteren, of met een duidelijke flashback erin. Ik had soms gewoon kippenvel. Het boek overtrof zeker al mijn verwachtingen. Het eind zag ik niet aankomen, en ik voelde me bedrogen maar toch ook weer geplezierd. Wat ik wel verwarrend vond, is dat op de cover staat dat het boek een thriller is, maar op het schutblad wordt het weer een roman genoemd. Ik vond het zelf meer een spannende roman dan een nagelbijtend spannende thriller. Het boek verdient een dikke 4 van de 5 sterren van mij.

Geschreven bij Mr. Nobody

De cover is een eyecatcher. Met grote letters staat er Mr Nobody op de cover. Een blauwe lucht, en een lang strand, waar iemand. loopt. Wie is hij?

In de vertelperspectief van de ik-persoon lezen we over Emma, hoofd van de afdeling neuro-psychologie. Het verhaal vertelt zij uit vanuit haar gedachten en wat zij meemaakt. Tevens is zij de alles-wetende-verteller. Het boek krijgt daardoor een extra laag. Zij wordt ingeroepen voor een speciaal dossier. Haar expertise is nodig voor een bijzonder geval van geheugenverlies. Catherine Steadman, bekend van De duik, heeft een vlotte manier van schrijven en geeft tevens goede uitleg over de vormen van geheugenverlies. Ze heeft haar research goed gedaan en schrijft lekker pittig zodat je graag doorleest. Het proloog gebint al met een snelle autorit naar het strand. Emma wil zich goed concentreren om te voorkomen dat er (opnieuw) iets ergs gebeurd. Vervolgens begint hoofdstuk 1 met de man op het strand. Hij wordt wakker en weet niet wat er hiervoor is gebeurd. Ze geven hem de naam Matthew. Dat is beter dan Mr Nobody.

Heerlijk vlotte en pittige schrijfstijl

Steadman heeft niet alleen een vlotte en pittige stijl van vertellen. Haar manier doet erg filmisch aan. De l te lange hoofdstukken hebben mooie kleine cliffhangers. Zodat jhe als lezer hongerig blijft naar het vervolg. De hoofdstukken wisselen af met Emma en Mr Nobody.

De werkelijke communicatie tussen Emma En Matthew vindt plaats halverwege het boek. Dat lijkt wat laat in het verhaal. Maar vanaf dat moment versnellen ook de actiemomenten. Tevens volgen er een aantal plottwisten. Aan het eind lijkt het of we terug zijn bij af of toch niet?

Conclusie

Mr Nobody is een heerlijk spannende thriller. De vibe zit er direct al goed in. Emma haar expertise wordt gevraagd. Tegelijkertijd vraagt ze zich af of er meer aan de hand is. Als lezer begrijp je deze gedachte zeker wel. Je blijft al lezend
continue met deze vraag in je hoofd zitten. Het geeft onderhuidse spanning...alsof de muis tevoorschijn moet komen en je weet niet wanneer.

Catherine Steadman schrijft vlot en in beeldende stijl. Met veel actie, spanning en plottwisten.

Geschreven bij Mr. Nobody

Op een Engels strand wordt een man aangetroffen. Hij is nauwelijks aanspreekbaar en heeft geen papieren bij zich. Hij wordt naar het ziekenhuis gebracht. De belangstelling voor de mysterieuze man is groot en het verplegend personeel voelt zich op onverklaarbare wijze tot hem aangetrokken. De internationale medische experts staan voor een raadsel en de landelijke pers noemt hem Mr. Nobody. Allemaal zijn ze op zoek naar antwoorden. Wie is deze man en wat is er met hem gebeurd?

“Een kwartier later staat de patrouillewagen als enige auto op het parkeerterrein bij het strand. Het grote, met geel grind verharde terrein staat tijdens de zomervakanties tjokvol auto’s, maar is in de winter leeg en verlaten.”

Wanneer neuropsychiater Dr. Emma Lewis wordt gevraagd de patiënt te beoordelen ziet zij dat als een kans om wereldwijde bekendheid te verwerven. Zij moet daarvoor echter terug naar het dorp waar ze opgroeide en dat zij veertien jaar eerder verliet. Sindsdien heeft ze zorgvuldig alle sporen naar haar verleden uitgewist. De omgang met haar patiënt vervult haar met angst dat hij kennis heeft van hetgeen zij verborgen wil houden.

“Ik kan niet slapen. Schuldgevoelens, gedachten die door mijn hoofd malen en een overdaad aan emoties houden me wakker. En dit is pas mijn eerste dag.”

Steadman heeft haar verhaal over Mr. Nodbody geschreven vanuit dubbelperspectief. Enerzijds dat van Emma (in eerste persoon), anderzijds dat van de mysterieuze Mr. Nobody. Binnen het perspectief van deze laatste, dat geschreven is in de derde persoon, komen ook nog enkele andere personages aan de orde. Steadman doet dat kunstig. Ze wisselt van perspectief en tijdlijn zonder dat de lezer de draad kwijtraakt en dat is een kunst die niet elke auteur beheerst. Op intelligente wijze komen de verschillende tijdlijnen op goed moment bijeen.

“Onze bestemming komt in zicht: een parkeerhaven met een pad naar het strand. Daar moet hij zijn. Laat hij daar alsjeblieft zijn. Ik werp een blik op Rhoda. ‘Zodra ik uit de auto ben, rijd je weg zo hard je kan!’ Ik schreeuw om boven de wind uit te komen die door de gebroken ruit naar binnen raast.”

Steadman hanteert een fraaie, vlotte schrijfstijl. Haar personages zijn boeiend en zij weet hen goed te karakteriseren. Bovendien zijn de dialogen prima afgestemd op het personage en is de spanningsopbouw bijzonder goed gedoseerd. De extra toevoeging van de aandoening fugue is mooi verwerkt in het geheel en wordt door de auteur kundig toegelicht zonder in een droge uitleg te verzanden.

Kortom, Mr. Nobody is een intrigerend boek waarbij de auteur de spanning allengs meer op laat lopen richting een fascinerend plot.

Over de auteur
Catherine Steadman is een Engelse actrice en auteur, vooral bekend vanwege het spelen van Mabel Lane Fox in serie 5 van ITV-drama Downton Abbey. Haar debuutroman, de psychologische thriller, Something in the Water, werd in juni 2018 gepubliceerd door Simon & Schuster UK en Penguin Random House USA.

Uitvoering
Uitgeverij Karakter
ISBN: 9789045219561
Paperback, 376 pagina’s

Geschreven bij Mr. Nobody

Mr. Nobody - Catherine Steadman.
Mr Nobody, tot het eind een mysterie..
Hoe waar is het motto! Dat besef je als het boek uit is:
“Veel beter is het te vergeten en te lachen, dan te herinneren vol verdriet.”
De proloog werkt als teaser, wie rijdt daar, waarom zo’n haast, hoezo een bloederige vuist?? Je wilt wel weten wat er aan de hand is.
Dokter Emma Lewis, neuropsychiater, wordt gevraagd een patiënt aan te nemen die met geheugenverlies is aangetroffen op het strand van haar geboortestreek.. Emma is gespecialiseerd in dissociatieve fugue, (geheugenverlies) maar zij draagt ook een geheim! Dat geheim belemmert haar om voor dit ‘geval’ terug te gaan naar de streek waar ze geboren is.
“… veertien jaar lang heb ik er alles aangedaan de afstand tussen mij en die plek en wat daar gebeurd is, zo groot mogelijk te maken … “(blz 63)
Maar ze neemt de uitdaging aan! Het is een interessante ‘çasus’ die je niet vaak aangeboden krijgt.
Het geheim heeft invloed op haar zelfbeeld. Het is zeer geloofwaardig beschreven, je ziet haar twijfelen, maar je ziet haar ook ‘groeien’ als ze bepaalde kenmerken van dissociatieve fugue herkent bij haar patiënt Mr. Nobody, die ‘Matthew’ genoemd wordt. Hij is een geheimzinnig figuur met heel aparte ‘trekken’. Hij blijft mysterieus, heeft aparte eigenschappen dat hij gegevens van de personen om hem heen herkent, die hij niet kan weten.
“”… Hij wacht op haar komst… hij weet dat ze zal komen …Dat is slechts een kwestie van tijd..”(blz 133)
Deze twee personages vormen de belangrijkste verhaallijnen. Politieman Chris met zijn ‘persmuskiet-erige’ echtgenoot Zara zijn bijfiguren die nodig zijn om bepaalde geheimen naar buiten te brengen. Hun relatie is zeer labiel.
Emma is zeer begaan met Matthew en wil hem kost-wat-kost helpen, maar ze heeft ondertussen wel een dubbel gevoel bij hem. Ze kan er met niemand over praten, ze heeft voor officiële geheimhouding getekend.

Het boek leest vlot. De hoofdstukken zijn over het algemeen kort. Er tussen door wordt veel medische info gegeven over hoe die geheugenstoornis werkt , hoe een dissociatieve fugue is en andere informatie. Een hoofdstuk wordt geregeld afgesloten met een cliffhanger of prangende vraag , je wilt doorlezen . ..
Er zijn steeds perspectiefwisselingen en verspringingen in de tijd die het tot een boeiend geheel maken. De perspectiefwisselingen worden door de titels van de hoofdstukken heel duidelijk gemaakt. Over het algemeen spreekt Emma in de ík’-vorm. Maar Mr. Nobody gaat vanaf hoofdstuk 42 blz 304 van de derde persoon over naar de eerste persoon: de ik-vorm. Daar komt ook zo ongeveer de draai in het boek.
“… Het kan niet lang duren voor ze het in de gaten krijgt … Hoe kan ik Emma hierheen lokken…” ( blz 306)
Als lezer voel je het onheil naderen.
Als de schillen van een ui vallen de delen van de geheimen rond Emma en Nobody steeds verder uiteen tot je bij de kern bent! De plotlijnen van deze beide personen raken elkaar zo nu en dan, ketsen dan weer af, maar blijven elkaar ‘aantrekken’. Ze verstrengelen zich.
Tot op het eind blij je als lezer geboeid. Je ontwikkelt je eigen theorie en als je denkt… oh, zo zit het …. Ben je weer op het verkeerde been gezet!
Het boek wordt naar het einde toe steeds spannender, moeilijk weg te leggen…
Een origineel thema dat van begin tot eind boeit. Het verhaal wordt rustig opgezet maar komt tot een bizarre stroomversnelling aan het eind! Het lezen zeker waard!

Geschreven bij Mr. Nobody

Op een verlaten strand in Norfolk wordt een man aangetroffen. Wie is hij? Waar komt hij vandaan? Wat is er met hem gebeurd? Hijzelf schijnt zich niks te herinneren en hult zich in stilzwijgen. Het mysterie is groot. Dr. Emma Lewis wordt aangezocht als zijn psychiater. Haar opdracht bestaat erin te achterhalen wie deze mysterieuze man is en wat er met hem aan de hand is zonder daarbij een groot mediacircus op gang te brengen. Wat dus grandioos mislukt. Worstelend met haar eigen traumatische verleden, tracht Emma tot ‘Matthew’ door te dringen, maar raakt steeds meer persoonlijk betrokken in zijn geheimen met gevaar voor eigen leven.

De opdracht en het gedicht waarmee het boek start, de autorit tegen hoge snelheid op de eerste pagina’s sleuren je onmiddellijk het boek in. Wat is de betekenis van het gedicht in het licht van het boek? Wie zitten er in de auto en wat heeft de persoon op de passagiersstoel fout gedaan dat zo erg is? De belofte van een spannend verhaal.
Maar echt heel veel gebeurt er lange tijd niet. Evenmin wacht je als lezer nagelbijtend de ontknoping af, de laatste hoofdstukken niet meegerekend. Wel zijn er regelmatig die kleine piekjes van spanning, de voortdurende sfeer van onbehagen die over het verhaal hangt, die maken dat je blijft doorlezen.
Met heel veel zorg werkt de auteur de psychologie van eerst en vooral ‘Matthew’/ ‘Stephen’ / ‘Mr Nobody’ uit - dit doende etaleert Catherine Steadman regelmatig en uitgebreid haar kennis inzake PTSS, fugue,fMRI, … Het gegeven dat ‘Matthew’ zich niks meer van zijn verleden herinnert is trouwens ook fantastisch mooi verwerkt in de foto op de cover van het boek die perfect de eenzaamheid van ‘Matthew’, het feit dat hij zich verloren voelt, weergeeft: alleen op de wereld bij gebrek aan enig referentiepunt. Naarmate het verhaal evolueert, geeft hij zichzelf meer bloot, wordt hij een compleet personage en krijg je als lezer een vrij volledig beeld van de stoornis waar hij aan lijdt. Terwijl het personage van ‘Mr Nobody’ zich ontpopt, wordt nauw daarmee verbonden ook het profiel van Emma / Marni Beaufort uitgewerkt. Vragen zoals: waarom moesten Emma/Marni, haar moeder en haar broer de streek verlaten en een nieuwe identiteit aannemen?, dienen zich aan. Heel dikwijls wordt hieraan gerefereerd. Echter, het antwoord laat heel lang op zich wachten wat tegelijkertijd een gevoel van onbehagen alsook irritatie voedt.
De opbouw van het intrige verloopt eerder traag. Het kost enige moeite om in het verhaal te komen. Nogal wat personages vragen aan het begin van het boek om de aandacht en de perspectiefwissels – soms zelfs midden in een hoofdstuk!- zorgen soms voor wat verwarring, maar naarmate het verhaal voortgaat, blijft de aandacht overwegend bij Emma en dat zorgt toch wel voor enige rust.
Wat me echt heel aangenaam heeft verrast, is dat de allereerste scène in het boek, wordt hernomen in één van de laatste hoofdstukken: de cirkel is rond. Prachtig ook hoe het gedicht waarmee het boek start als scène wordt uitgeschreven op het einde. Echt heel knap gedaan!
‘Mr Nobody’ heeft me menig aangename leesuurtjes bezorgd en krijgt van mij 3 ½ sterren.

Geschreven bij Mr. Nobody

Catherine Steadman- mr Nobody
"De inkt is uitgelopen door het zeewater, maar er staat een woord. Hij staart er verbijsterend naar. Diep van binnen danst het woord op de grens van zijn geheugen. Het antwoord ligt op het puntje van zijn tong. Zo dichtbij dat hij het bijna kan pakken."
Mr Nobody is het verhaal van een arts met een heftig verleden en een patient die vol mysterie zit.
Op een Engels strand wordt een man gevonden: half bewusteloos, geen papieren en niet in staat om te praten. Iedereen toont belangstelling. De ziekenhuismedewerkers voelen zich op onverklaarbare wijze tot hem aangetrokken, de internationale medische experts staan voor een raadsel en de landelijke pers noemt hem Mr. Nobody. Allemaal zijn ze op zoek naar antwoorden. Wie is deze man? En wat is er met hem gebeurd?

Sommige herinneringen kunnen echter beter verborgen blijven.
Neuropsychiater Dr. Emma Lewis wordt gevraagd de patiënt te beoordelen. Dit is haar grote kans: deze zaak kan haar wereldwijde bekendheid opleveren. Maar daar schuilt ook het gevaar. Veertien jaar geleden verliet Emma het dorp waar ze opgroeide en sindsdien heeft ze er alles aan gedaan om elk spoor van haar verleden uit te wissen.
Hoe meer tijd ze met haar patiënt doorbrengt, des te meer alarmbellen er afgaan in haar hoofd. Ze is doodsbang dat hij nét dat ene weet wat niemand anders te weten mag komen.

De prachtige kleuren op de cover spreken me gelijk aan om het boek op te pakken en verder de flaptekst te lezen.
Het boek wordt vanuit diverse personages verteld met die van de man/mr Nobody en dokter Emma lewis als hoofdpersonen.
Al vanaf de eerste bladzijde weet de schrijver me te pakken maar leest het verhaal zich vooral in het begin wel langzaam. Dit komt doordat de personages goed beschreven worden en er ook de nodige medische vaktermen naar je hoofd geslingerd worden.
Beetje bij beetje ontrafeld het verhaal zich en wordt je nieuwsgierigheid gestild. Op het einde komt er toch een onverwachte twist in waardoor het boek moeilijk weg te leggen is.
Pluspunt in dit boek is dat er verwezen wordt naar de Pianoman, het waargebeurde verhaal over de man die in april 2005 aanspoelde met geheugenverlies in Sheerness, een strand in Engeland.
Buiten het verhaal zijn er ook diverse thema's die aanbod komen. Mooi voorbeeld vond ik de journalistiek hierin en hoever ga je voor een goed verhaal/je carriere?

Geschreven bij Mr. Nobody

Een man wordt wakker op het strand van Holkham Beach, nat en verkleumd tot op het bot, met een flinke hoofdwond. De man (we noemen hem Matthew) herinnert zich vrijwel niets, zelfs niet zijn naam. Het enige wat door zijn hoofd schiet is: "Je mag dit niet verkloten" en "Ik moet haar vinden". Wie zij ook moge zijn...
Neuropsychiater Emma Lewis wordt 'ingevolgen' vanuit Londen. Zij is de enige arts in het land die gespecialiseerd is in dit soort vormen van geheugenverlies: dissociatieve fugue. Bij deze stoornis ervaart de patiënt problemen met de identiteit, heeft hij geheugenverlies en probeert hij te vluchten voor een dreiging. De aandoening wordt ook wel dissociatieve vlucht genoemd. Dat moest ik allemaal even opzoeken, want zo goed is mijn kennis van het brein en psychische aandoeningen niet!
Terug naar Emma. Emma is een relatief jonge arts met haar 32 jaar. Ze durft andere standpunten in te nemen en haar eigen weg te bewandelen in de medische wereld. Juist daarom lijkt Emma perfect te zijn voor deze patiënt. Er is alleen één probleem. Holkham Beach ligt in Norfolk. Emma is afkomstig uit deze regio en is hier juist weggevlucht vanwege een geheim trauma wat koste wat kost niet naar buiten mag komen!
Ik hoor het je denken, "slecht idee", maar ze doet het uiteraard toch. Alles voor de carrière! Of misschien dat je als arts altijd je patiënt voorop stelt? Ik weet het niet. Maar ze gaat, en dat zal ze niet zo gemakkelijk meer vergeten!

Een onheilspellend boek, zoals de kaft al doet vermoeden. Het kleurgebruik, ijzig blauw met vlammend oranje, en een eenzame figuur die van je weg (of op je af?) loopt. Vooraf is niet duidelijk in welke mate of op welke manier dit boek onheilspellend is. Je weet dat dit niet goed af kan lopen, maar hoe dan? Wat gaat er verkeerd?
Tot op het eind heeft dit boek mij verrast. Het is geen whodunnit thriller, waarbij een detective op zoek is naar een moordenaar. Het is een psychologische thriller met daadwerkelijk interessante achtergronden in de neurologie en psychologie. Zou auteur Catherine Steadman hiermee persoonlijke ervaring hebben? Die zal ze in elk geval niet tijdens haar eigen carrière opgedaan hebben. Steadman ging naar de Oxford School of Drama, debuteerde in de televisieserie Mansfield Park en werd vooral bekend om haar deelname aan de bekende serie Downton Abbey, waarin ze de rol van Mabel Lane Fox speelde. Haar eerste boek Something in the Water (in het Nederlands vertaald als De duik) verscheen in 2018. Nu is het dan tijd voor dit tweede boek: Mr. Nobody.

Mr. Nobody heeft van mij 4 van de 5 sterren gekregen. Een goed geïnformeerde psychologische thriller, met daarin een hoofdpersoon in de vorm van Matthew die telkens wisselt tussen vriendelijk, betrouwbaar en doodeng. Zelfs na het lezen van de laatste pagina weet je het nog niet. Was deze man nu goed, of in- en inslecht?

Dankzij Perfecte Buren en Karakter Uitgevers mocht ik deelnemen aan de leesclub van Mr. Nobody van Catherine Steadman. Deze auteur was bij mij onbekend. Ze schreef eerder al het boek ‘De duik’ en is vooral bekend als actrice van onder andere haar rol in Downtown Abbey.
Mr. Nobody gaat over een neuropyschiater dr. Emma Lewis die opgeroepen wordt om een patiënt te onderzoeken, die gevonden werd op het strand en niet meer lijkt te weten wie hij is. Ze moet daarvoor echter terug naar het dorp waar ze opgroeide, maar waar ze niet meer aan terug wil denken. Tot blijkt dat deze patiënt dingen weet, die enkel zijzelf weet.
Het verhaal begint mysterieus en heeft veel potentieel voor een spannende thriller. Er is weliswaar een erg lange aanloop en veel medische achtergrond over de aandoening waaraan men denkt dat de patiënt lijdt. Voor de ene wellicht erg interessant, voor de andere is het toch enorm gedetailleerd. Voor mij nam dit de spanning deels weg uit het verhaal omdat je op sommige momenten heel veel info krijgt. Het tweede deel van het verhaal is echter wel spannender. En dit deel leest dan ook een stuk vlotter.
De hoofdstukken worden afwisselend verteld vanuit verschillende perspectieven, waardoor je wel geboeid blijft om verder te lezen. Alleen wordt er soms in een aantal hoofdstukken plots veranderd van perspectief, en dit maakt het af en toe een beetje verwarrend.
Sommige personages waren mooi uitgewerkt, anderen hadden wat meer uitgediept mogen worden voor de geloofwaardigheid van het verhaal.
Het was een fijne leeservaring maar voor een thriller had dit boek net iets spannende mogen zijn. Ik geef dit boek 3 sterren.