Nachtangst roman

Zeer warrig geheel, zowel inhoudelijk als qua toon. Bij elkaar geraapt onder tijdsdruk? Of zal onze Giph ondertussen over de hill zijn?

De nieuwe Giphart, dat maakte bij onze leesclub niet bepaald veel enthousiasme los. Ronald Giphart wordt door velen onder ons gezien als een niet-intrinsieke auteur (In een studie naar nauwelijks verholen toe-eigening onder bekende schrijvers eindigden twee eerdere Gipharts niet ver achter De Zahir van Paulo Coelho, onzes inziens dé belichaming van het schaamteloze literaire leenstelsel.) en ook de toon van zijn werk staat een groot aantal van onze mannelijke leden niet aan. Het heeft altijd iets hittepetitterigs gehouden. Een van ons uitte daarover de suggestie dat de jonge Giphart beïnvloed moet zijn geweest door het meisjesweekblad Tina. Met daarom slechts een klein deel van onze lezers (16 vrouwen, ja) begonnen wij aan Nachtangst.
NRC-recensent Thomas de Veen, prettig formulerend romancierjager die echter niet zelden lijkt te willen afmaken óm het afmaken, poneerde dat Giphart dit boek vooral schreef óm het schrijven. Daar zou het onmachtige einde het bewijs van zijn. Wilden wij daar in mee? Vonden ook wij dat het boek van onsamenhangende gedachtesprongen en ongecontroleerde cursoracceleraties aan elkaar hing? Uit (ondanks de hulp van Giphart’s stabieler gewaardeerde collega Bert Natter) te geïsoleerd blijvende verhaallijnen? Maarten Steenmeijer van de Volkskrant omschreef het wat minder bloeddorstig, maar voor de kritische lezer nauwelijks milder. ‘Wat heb ik nu eigenlijk gelezen?’ Inderdaad, het gebodene krijgt niet genoeg diepte, niet genoeg kleur en het lijkt allemaal niet genoeg bij en in elkaar te passen. En dat is bij Giphart helaas niet voor het eerst.
Het is een feit dat Grote Schrijvers als Mulisch, Reve, Wolkers en tegenwoordig ook A.F.Th. met het vorderen van hun leeftijd steeds meer moeite kregen om hun producten uit geloofwaardig blijvende bindmiddelen te destilleren. Maar Giphart is pas 55... En hij behoort ook niet tot de Grote Schrijvers natuurlijk. Als we daar per se iets positiefs over moeten zeggen, dan is het dat deze vroegoud, warrig en onverzorgd ogende man en zijn recente proza erg veel op elkaar zijn gaan lijken. Omdat elk nadeel zijn voordeel heeft, kan dit hem misschien van zijn Tina-imago bevrijden.
Sec wat het boek betreft: laten we maar zeggen dat Nachtangst niet tot de pageturners behoort, maar zo kansloos als de dagbladrecensenten het stigmatiseren is het nu ook weer niet. Het is, voor vrouwen althans, redelijk leesbaar en lijkt in elk geval niet te giphartiaans niet-authentiek. (Ooit liet de auteur, eigenlijk een verkeerd woord in dit geval, zich tijdens een interview ontvallen: ‘als ik iets bruikbaars lees, dan is het van mij.’ Dit onhandig parasiteren achtervolgt hem binnen het literaire wereldje nog steeds.) Goed geplagieerd leest weliswaar beter dan slecht geschreven, maar de bijna-overkill aan omgebouwde anglicismen deed ons vermoeden dat dat er ditmaal niet al te veel van Nederlandse/Vlaamse concullega’s geleend werd. 3 sterren. Toch zal de volgende Giphart heel wat toegankelijker, consistenter, origineler en overtuigender moeten zijn, anders kan deze feitelijk nimmer volledig tot wasdom gekomen merknaam weleens vroegtijdig uitdoven.

Goed boek van een hele goede schrijver!

Fijn geschreven nieuwe Giphart. Aanrader.

Destijds was ik meegesleurd in de social engineering van de Veroordeelde Dader. Die strekte uit over werkgever, krantenuitgever, en jeugdwerkers. Pakweg tientallen mensen waren onwetend gehouden over de predator die het leven van jonge kinderen wilde binnendringen. Het maakt in deze zaken geen verschil tussen paters in kloosters, sportleraren of gewone docenten op scholen. En een fameuze popartiest heeft zijn schijnconstructie net iets beter afgesteld. Na mijn emigratie naar Amerikaanse werkgevers spoelden mijn jeugdherinneringen weg. Daar is niet uit te leggen dat officiele left-wing politiek deze ergerlijke zaken zou willen gedogen. Dat was tenminste het verhaal dat de Veroordeelde Dader wilde framen. De NVSH en PvdA senator Edward Brongersma werden als voorbeeld gehouden. Een veilig leven voor kinderen begint bij Awareness. Dus ouders, lees dat boek..
Spijtig genoeg vrees ik dat Eva het pension scheme van Weber is vergetenn. Daarom vijf sterren.