Niet schieten, dat is mijn papa! het verhaal van een overlevende van de bende van Nijvel

diep, diep respect voor de moedige David van de Steen, die zoveel leed heeft moeten doorstaan, maar uiteindelijk gekozen heeft voor het leven. In 1985 worden zijn ouders en zus voor zijn ogen vermoord, en zelf blijft hij zwaargewond achter, neergeschoten door een stel gewetenloze criminelen (beruchte Bende van Nijvel)....Hoe kun je dat in godsnaam een plek geven...?? onvoorstelbaar, hoeveel pijn en leed hij en zijn naasten hebben moeten doorstaan. Een aangrijpend en oprecht boek, dat leest als een sneltrein. complimenten ook naar Annemie Bulté!

Ik vond het een echt goed boek. Heb het in één avond uitgelezen.
Zou het iedereen aanraden te lezen.

Zag David voor het eerst bij "de wereld draait door" en heb onverstoorbaar geluisterd naar zijn levensverhaal, onvoorstelbaar! Heb ook gelijk het boek besteld, en in een dag uitgelezen. Dit verhaal is zo onwerkelijk, en dan nog maar niet te spreken over het rechts systeem in Belgie. De moordlustige bende...hoop dat hierover ooit nog iets bekend word!!!
David...respect!

Beklijvend boek, neemt je terug mee naar de loden jaren 80 waarin België toch even het epicentrum van de wereld was van terreur en verderf...

Goed boek. Wordt misschien richting het einde wat langdradig maar heb het in 1 ruk uitgelezen.

Geschreven bij Niet schieten, dat is mijn papa!

Zeer aangrijpend

Geschreven bij Niet schieten, dat is mijn papa!

Dit boek moet je echt lezen om je te kunnen inleven bij de slachtoffers van de "Bende van Nijvel"

Geschreven bij Niet schieten, dat is mijn papa!

“Niet schieten, dat is mijn papa!” (pagina 17) waren de laatste hartverscheurende woorden van Rebecca, het veertienjarige zusje van David Van de Steen, die samen met haar ouders voor Davids ogen neergeschoten werd op 9 november 1985, tijdens de laatste bloedige overval van de Bende van Nijvel op de Delhaize te Aalst. Zij kregen alle drie nog een zogenaamd genadeschot in de nek, een detail dat nooit aan de familie werd verteld, op militaristische wijze. David overleeft enkel, zij het zwaargewond, door het terug naar binnen vluchten van de winkel. Dit is het begin van een jarenlange lijdensweg met zeer veel operaties en kinesitherapie. Tot op heden hebben ze de criminelen nog steeds niet gevonden, ookal kon de jonge David de man die op hem schoot tot in detail beschrijven. Dit werd nooit serieus genomen.

De autobiografie van David Van de Steen is een zeer aangrijpend verhaal. Het boek is geschreven in een groot lettertype en dat maak het boek makkelijk en vlot leesbaar zoals Sjak1 in zijn review vermeldt. Het waargebeurde verhaal is ook zo meeslepend dat je het boek moeilijk weg kan leggen. Zoals Roos1t515 al vermeld had in haar review is het boek taalkundig niet 100% in orde zoals je kan lezen op pagina 7 en 8: “Eerst was er de gedwongen verhuis van het onderzoek van Dendermonde naar Charleroi, daarna lag het dossier jarenlang stof lag te vergaren in een paar paardenstallen”. Ook worden veel woorden aan elkaar geschreven en dat was soms wel een afknapper tijdens het lezen ; hiervan vind je een voorbeeld op pagina 20: “ Ik lig ongemakkelijk, met mijnhoofd tegen het glas, en zie in het sas de voeten van een gangster naderen.”. Hier wordt ‘mijnhoofd aan elkaar geschreven’

Voor mij is het meest aangrijpende moment wanneer er aan David een invaliditeitsuitkering geweigerd wordt omdat hij niet genoeg punten heeft volgens het puntensysteem rond invaliditeit. Dit vindt je terug op pagina 266: “ Ik dien een aanvraag in voor een invaliditeitsuitkering . Opnieuw wordt ik van kop tot teen onderzocht door een controlearts, dit eer in het medisch centrum FOD in Gent. Het wordt me geweigerd. “.Een leuk extraatje aan het boek zijn alle artikels van toen over de Bende van Nijvel. Het meest beklemmende artikel vind ik het artikel uit de krant ‘Het Volk : schieten op alles wat beweegt’ waarin ze alle slachtoffers oplijsten en meer uitleg geven over de overval (pagina 25).

Tijdens het lezen was ik zeer verontwaardigd over de manier waarop de instanties deze zaak hebben behandeld. Geen enkele instantie wilde de grootvader van David helpen of te woord staan. De enige manier om een reactie los te krijgen voor de grootvader was naar de krant stappen, of dreigen naar de pers te gaan. Je voelt het gefundeerde wantrouwen van de grootvader van David in alle instanties wanneer hij zegt: “We zullen het wel zonder burgerlijke partijstelling doen. Tenslotte hebben we van Vrouwe Justitia toch niet veel te verwachten. Wie is Vrouwe Justitia? Het is een vrouw die met haar benen openligt voor geld en macht.”(pagina 259).

Het is een boek dat me niet heeft losgelaten van het moment dat ik ben beginnen met lezen, zelf heb ik ook nog extra informatie gezocht na het lezen van het boek. Daarom raad ik ook het boek aan iedereen aan en zeker aan slachtoffers van andere misdrijven, al was het maar gewoon om te beseffen dat ze niet alleen zijn en dat rechtspraak niet altijd hetzelfde is als ‘rechtvaardigheid’

Geschreven bij Niet schieten, dat is mijn papa!

Pfff, zware kost dit!
Leest gemakkelijk. Sommige delen zijn echt enorm droevig, shockerend en aangrijpend.
In andere delen herken je dan weer levensgeluk...
Soms besefte ik - tijdens het lezen - niet dat dit geen fictie is...
Zo onrealistisch! Wat een hard leven kan je hebben, door toedoen van anderen...
Ik ben ook zelf in Aalst opgegroeid, niet ver van de Delhaize waar het toen allemaal plaat vond, dus de beschrijvingen van de omgeving zijn heel herkenbaar.

Geschreven bij Niet schieten, dat is mijn papa!

Aangrijpend verhaal