Normale mensen

Dit is een heel sterk en mooi verhaal over vriendschap, diepe trauma’s en liefde.

Ondanks de jonge leeftijd van de auteur is het erg volwassen geschreven en grijpt het je aandacht vanaf de eerste pagina.

Ik had veel sympathie voor het sterke, vrouwelijke hoofdpersonage, Marianne. Ze blijft zichzelf trouw ondanks dat ze trauma’s heeft. Ik was echt verknocht aan haar en tot het einde benieuwd hoe het tussen haar en Connell zou verlopen.

Op zich gaat het verhaal over weinig, maar anderzijds ook weer over veel, en bevat het meerdere lagen en meer diepgang dan op het eerste zicht gedacht.

Een vlot, meeslepend, psychologische verhaal dat vernieuwend is op de manier hoe de interacties, de gesprekken, tussen de personages verlopen.

Een zalig einde, maar zeker niet zeemzoet.

Sterke aanrader!

Geschreven bij Normale mensen

Het geeft een goed beeld van het leven van een jongere en tegen welke dilemma's hij zoal tegen aan loopt en welke keuzes hij kan maken.

Geschreven bij Normale mensen

Gevoelige benadering van de liefde tussen twee min of meer getroebleerde jongvolwassenen. Geen alledaags liefdesverhaal, maar misschien gevoelens waar wel meer jongeren mee worstelen. Alleen, in de clichematige liefdesliteratuur kom je ze niet tegen.

Geschreven bij Normale mensen

Na de zeer lovende recensies te hebben gelezen, hadden de leden van mijn leesclubje hoge verwachtingen. Deze zijn helaas niet waargemaakt. Het verhaal is zo traag en er gebeurt zo weinig … Het boek viel om die reden een beetje tegen en kreeg van ons maar een 7.

Wat prachtig! Bij het omslaan van iedere bladzijde baalde ik, want dat betekende dat ik dichter bij het eind kwam. Sally Rooney is zo'n schrijfster waarvan ik alles ga lezen.

Een schitterende roman over liefde, verlies en vriendschap, prachtig geschreven.

Mooi, kwetsbaar verhaal. Filmische schrijfstijl met dialogen. Verfrissend. Je ziet het gebeuren en gaat mee door de tijd naar de ontknoping.

Een prachtig verhaal waarin de liefde en vriendschap tussen Marianne en Connell door de jaren heen centraal staat. Het is op een vernieuwende manier geschreven en je kan het boek niet naast je neerleggen. Ik heb het in een keer uitgelezen, je wilt weten hoe het tussen Marianne en Connell gaat eindigen. Het is zo'n mooi boek, had graag verder willen lezen na het einde, maar het boek was helaas al afgelopen. Het is een absolute aanrader als je helemaal in het boek meegenomen wilt worden.

Geschreven bij Normale mensen

Een boek over twee mensen die niet met elkaar, maar precies ook niet zonder elkaar kunnen leven.
Marianne is van rijke komaf, ze woont in een groot huis met haar moeder die ze nauwelijks ziet en een oudere broer waar iets vreemd mee is. Lorraine poetst in het huis en heeft een zoon Connell. Connell is slim en populair op school. Marianne is ook slim maar niet populair en heeft daar ook geen moeite mee. Het liefst gaat ze niet meer naar school. Beide studeren verder en ze gaan naar Trinity in Dublin. Daar wordt zij de populaire meid en hij kruipt er meer in zijn schulp. Hij heeft geen vrienden, is eenzaam en zit heel veel in de bibliotheek. De twee cirkelen de hele tijd om elkaar heen, zijn dan weer wel en niet een stel. Alhoewel ze dat zelf nooit uitspreken, dat ze een stel zijn, ze hebben alleen seks met elkaar.

Het boek bevat heel wat uitspraken en zinnen die me bijbleven, heel veel over gevoelens. Hieronder enkele van die zinnen.

pg 58
Ze gelooft dat het Marianne aan ‘warmte’ ontbreekt, waarmee ze bedoelt dat ze niet in staat lijkt om liefde te bedelen bij mensen die haar haten.

Waarom zou je dat doen, bedelen om liefde bij mensen die je niet moeten?

pg 145
Ik snap niet waarom ik mensen niet van me kan laten houden. Ik denk dat er al iets mis met me was toen ik geboren werd.

Dit sluit aan bij het voorgaande, waarom zou je mensen van je laten houden als het niet vanzelf gaat, laat het dan gaan.

pg 168
In het dagelijks leven werden de gevoelens zo zorgvuldig onderdrukt en in steeds kleinere ruimtes geperst dat een ogenschijnlijk onbeduidend voorval een krankzinnige, angstaanjagende lading kreeg. .. Hij wilde alleen maar normaal zijn, het deel van hemzelf dat hij beschamend en verwarrend vond verborgen houden.

pg 170
Alles overkwam hem, de huilbuien, de paniekaanvallen, en het leek allemaal van buitenaf te komen, niet van binnenuit. Vanbinnen voelde hij niets. Het leek wel alsof hij uit de vriezer was gehaald en aan de buitenkant te snel ontdooide en smolt terwijl de binnenkant nog keihard bevroren was. Op de een of andere manier toonde hij meer emotie dan ooit tevoren terwijl hij tegelijk minder voelde, niets voelde.

Dat is toch wel een goede vergelijking wanneer je gevoelens helemaal overhoop liggen en je niet meer weet hoe je je uit en hoe je je voelt. Gevoelens overkomen je, die heb je niet onder controle, net zomin als hoe je je voelt. Niks voelen is volgens mij gewoon niet weten wat je voelt, niet in contact zijn met je gevoelens.

Al blijven die zinnen dan wat hangen en heb ik zo iets van ja, dat klopt wel, toch vraag ik me af waar het boek eigenlijk naartoe werkte. De knipperlichtrelatie had nog door kunnen gaan, maar ineens is het boek dan gedaan. Ik begrijp niet goed wat de auteur eigenlijk met dit boek wilde zeggen.
Het is ook wennen aan de schrijfstijl want de auteur gebruikt geen quotes om conversaties aan te duiden en dat is lastig. Het verschil tussen een gesprek en een gedachte moet je uit de tekst afleiden.

Prachtig boek, leest als een trein. Dialogen die zo simpel lijken, maar die tussen de regels door zoveel gevoel oproepen. Pijnlijk herkenbaar, ongemakkelijk maar ook verfrissend. Geen standaard romantisch verhaal, maar eentje met alle ups en downs, onzekerheden, break ups, hoogtepunten en de keihard realiteit.
Kijk na het lezen van het boek ook de serie! Chapeau om een boek zo goed te verfilmen