Nu ik je zie Op zoek naar mijn vader

Geschreven bij Nu ik je zie

Beste Merlijn,

Ik heb 3 hoofdstukken gelezen en
Ik ben al erg onder de indruk van je boek.

Ik begrijp dat mensen zelfmoord als een egoïstische daad zien.
Maar misschien kun je het ook bekijken als een daad uit liefde, omdat je vader dacht dat hij jullie in de weg zat.
Misschien maakt dat het verlies en gemis iets lichter.
Vanaf nu is hij in ieder geval een bewust deel van jezelf en meer in jou aanwezig dan je ooit dacht.

Ik hoop dat je boek ook mensen ertoe aanzet hulp te zoeken als voor hen het leven te zwaar lijkt, zodat ze andere keuzen maken die minder verdriet tot gevolg hebben voor hun naasten.

Ik wens je een mooie toekomst toe!

Geschreven bij Nu ik je zie

Het is niet het allerbeste boek dat ik ooit gelezen heb maar gaandeweg het lezen werd dat steeds minder belangrijk. De titel is heel pakkend en geeft echt weer waar het boek over gaat, hoe Merlijn zijn vader weer kan zien en daarmee zichzelf een stukje heelt. Je vader verliezen door suïcide is al erg genoeg laat staan wanneer een heel land meekijkt naar je verdriet. Des te knapper dat hij dit wil delen. Ik heb me vaak afgevraagd hoe Merlijn en Vlinder hier mee kunnen dealen. Het boek geeft een goed antwoord. Ik wens ze het allerbeste toe.

Normaliter schrijf ik geen recensies vanuit het ik-perspectief, maar dit boek heeft zoveel raakvlakken met mijn leven dat ik ervoor kies om het deze keer wel te doen.
In 2013 heb ik “Toen ik je zag” van Isa Hoes gelezen over haar leven met Antonie Kamerling. Hoe het is geweest om samen te leven met iemand die kampte met enorme depressies, zo erg dat hij er uiteindelijk voor koos om zijn leven te beëindigen, omdat het leven ondraaglijk was geworden. Ik was zeer onder de indruk van haar openharige verhaal over hem. Het beeld dat voor mij zo duidelijk naar voren kwam, was dat hij een (uitzonderlijk)hoogbegaafde jongeman was, die heel creatief, intens, gevoelig met alle bijbehorende problematiek en die moeite had met het zich staande houden in de wereld. Problematiek die mij nauw aan het hart gaat.
Op het moment dat “Nu ik je zie” van zijn zoon, Merlijn Kamerling, werd uitgebracht, wist ik meteen dat ik dit boek ook wilde lezen. Ik wilde weten hoe hij zijn vader heeft ervaren en hoe het voor hem geweest moet zijn. Of hij zichzelf in hem herkent.
De opzet van zijn boek vind ik heel goed. Doordat hij meerdere mensen die Antonie Kamerling gekend hebben tot heel goed gekend hebben, laat vertellen wat hun band met zijn vader is geweest, zorgt dit geheel voor een indrukwekkend beeld. In zijn zoektocht naar zijn vader merk je dat hij ook dingen van zijn vader in zichzelf gaat herkennen. Ook nu komt weer heel duidelijk het beeld naar voren van de (uitzonderlijk)hoogbegaafde jongeman met alles wat daarbij komt de kijken, de intensiteit, de existentiële crises, de gevoeligheid, de moeite met zich staande houden in deze wereld. De depressies, en hoe goed deze te maskeren voor de buitenwacht. Het komt allemaal binnen op een persoonlijk niveau. De herkenning is groot. De stukken over de problemen met hiërarchie waarin Merlijn zich ook sterk herkent brachten een grote glimlach op mijn gezicht. De stukken waarin hij erachter komt dat zijn vader ook zoekende was op zijn leeftijd zijn zo diep in het hart rakend. Tranen met tuiten als hij de eerste zin van Pink Floyd’s “Wish you were here” quote. Dit nummer werd op mijn nichtjes begrafenis gedraaid. Zij heeft na ondraaglijk psychisch lijden ook voor een zelfgekozen dood gekozen. Ook omdat deze eerste regel “So, so you think you can tell Heaven from Hell” eigenlijk alles zegt over het leven met zware depressies. “Levend dood”, zoals hij in het boek zegt, kan het niet beter omschrijven.
“Nu ik je zie” is zo aangenaam geschreven. Hij brengt zijn zoektocht, zichzelf en zijn vader met zijn schrijfstijl zo tot leven voor de lezer. Het is ontroerend, hartbrekend en hartverwarmend tegelijkertijd, melancholisch, maar ook een boek dat duidelijk maakt dat er over zaken als geestelijke gezondheid, suïcide, hoogbegaafdheid en daarbij behorende problematiek gepraat moet worden. In de openheid, zodat er bewustwording is. Dat erbij herkenning hulp gevraagd en gezocht kan worden. Dat je er niet alleen in- en voorstaat. Zijn boek is een mooie aanvulling op zijn moeder’s boek. Samen vormen ze een mooi geheel over hoe zijn vader was, maar ook hoe het is om samen te leven met iemand die kampt met psychische problemen. De dualiteit van de mooie, lichte, ontspannen momenten afgewisseld met de zware, onvoorspelbare en machteloos voelende.
Ik kan zijn boek alleen maar aanraden. Wat mij betreft een dikke 5* waard vanwege de opzet, de schrijfstijl, het tot leven brengen, en dat het mij heeft laten glimlachen, hardop laten lachen, melancholisch laten voelen, laten huilen en een gevoel heeft gegeven alsof ik deel uitmaakte van het verhaal, omdat het zo herkenbaar is.

Geschreven bij Nu ik je zie

Fijn jongen dat je je vader hebt gezien en weet dat hij onvoorwaardelijk van jou houdt, toen en nu nog meer! Go your own way, wat je ook doet, waar je ook gaat, hij is er altijd bij.

Indrukwekkend, eerlijk, open, ontroerend, met humor. Het verlies en ook hervinden van een vader, zo mooi beschreven en geschreven door de zoon, dat raakt.

Mooi, emotioneel en openhartig boek

Geschreven bij Nu ik je zie

Alsof je er zelf bij zit

Geschreven bij Nu ik je zie

De rol van Peter Kelder in de soapserie Goede tijden, slechte tijden, bezorgde Antonie Kamerling een enorme bekendheid en populariteit. Hierna speelde hij in diverse andere televisieseries, films en musicals. Op 6 oktober 2010 maakte hij een eind aan zijn leven, nadat hij jarenlang aan een bipolaire stoornis geleden heeft. Zijn zoon Merlijn, op dat moment nog net geen twaalf jaar oud, heeft sindsdien niets over zijn vader gelezen, beluisterd of bekeken. Ongeveer tien jaar later kwam die behoefte wel en wilde hij tevens weten wie zijn vader werkelijk was. Hij wilde hem leren kennen, maar wilde ook antwoorden krijgen op de vele vragen die nu bij hem opkwamen.

Tien jaar later besloot Merlijn Kamerling, inmiddels begin twintig, om met familieleden te gaan praten, met vrienden van zijn vader en ook met een aantal van zijn vaders collega’s. Over onder andere deze gesprekken en vooral de zoektocht naar zijn vader schreef hij met behulp van televisiemaker en auteur Matthijs Kleyn het eind 2020 verschenen boek Nu ik je zie.

In een uitgebreide proloog vertelt Kamerling hoe hij reageerde op de dood van zijn vader, over enkele herinneringen die hij nog wel over hem heeft, maar ook hoe het gekomen is dat hij tien jaar na diens zelfmoord wel meer over hem wilde weten. Hierna wordt aan ieder gesprek dat hij heeft gevoerd één hoofdstuk besteed, waarbij hij begint met Kristiaan, een jongere broer van zijn vader en eindigt met zijn moeder, Isa Hoes. Voordat Kamerling de gesprekken aangaat, zoekt hij informatie over Antonie op. Dat doet hij bijvoorbeeld via Wikipedia, leest interviews met zijn vader, bekijkt afleveringen van GTST, maar kijkt ook naar films of musicals waar zijn vader in heeft gespeeld.

Tijdens de gesprekken komen regelmatig herinneringen naar boven die Kamerling allang vergeten was, of hij hoort dingen die hij nooit geweten heeft. Het wordt in ieder geval wel steeds duidelijker dat hij zijn vader steeds beter leert kennen, erachter komt waarom hij tot zijn drastische besluit is gekomen, waarom veel mensen, ondanks dat Antonie in interviews wel over zijn depressie sprak, niet zagen dat het zo erg met hem gesteld was. Ook merkt de auteur dat hij in bepaalde opzichten heel erg op zijn vader lijkt. Hij draagt soms kleding die zijn vader ook droeg of hij voelt zich zoals zijn vader zich ook voelde. Door de gevoerde gesprekken leert Kamerling zichzelf ook kennen, of misschien wel beter kennen.

De gesprekken die Merlijn voert, zijn niet altijd even gemakkelijk. Emoties, zowel bij de interviewer als geïnterviewde komen naar boven. Er vloeien tranen, maar er wordt desondanks ook gelachen. Men is ook niet alleen maar positief over Antonie, sommige negatieve kanten van hem blijven namelijk niet onderbelicht. Dat is goed, want zo krijgt Kamerling een volledig en eerlijk beeld van zijn vader, en dat was immers ook waar hij naar op zoek was. Degenen met wie Merlijn gesprekken heeft gevoerd, waren openhartig, dat is hij in zijn boek eveneens. Nergens krijgt de lezer het gevoel dat er iets weggelaten is, dat het niet de waarheid is.

Nu ik je zie is een persoonlijke en intieme zoektocht naar een vader, maar is er tevens een goed voorbeeld van dat rouw zich pas vele jaren na een overlijden kan voordoen. Om die vervolgens te verwerken kan op verschillende manieren, onder andere door het voeren van gesprekken of door het opschrijven van gevoelens. Kamerling deed beide en dat heeft hij met verve gedaan. Want zijn indringende debuut heeft hem de juiste richting gegeven om verder te gaan met zijn leven en om de dood van zijn vader een plek te kunnen geven.

Ik vond het een heel mooi en puur boek. Je gaat ook weer dingen terug kijken en wat mooi om weer terug te zien. Het is erg mooi geschreven.
Het boek is een echte aanrader!

Een prachtig, liefdevol en eerlijk verhaal, grote aanrader.