Ommekeer misdaadroman

ophie Ester is het pseudoniem van Kirstin Rozema, auteur van kinderboeken en feelgoodromans. De keuze voor een pseudoniem is omdat Ommekeer een compleet ander genre is. Ommekeer is het eerste deel uit de reeks van een vierdelige misdaadserie.

De cover is uitgevoerd in roomwit en er staat een strop op afgebeeld. In de titel zijn twee e’s omgedraaid waardoor de titel extra aandacht trekt. Als het boek is gelezen dan krijgt de strop zijn betekenis. Het voelt alsof ze voortdurend met een strop om hun nek lopen, de angst die almaar met hun meereist en hun niet wil loslaten.

“Nee, een normale jeugd hadden ze niet gehad.”

Toen Carol Vanhoven, nu een jonge vrouw van begin twintig, negen jaar oud was werden haar ouders in koelen bloede vermoord. Het motief was wraak. Alleen was het daarmee niet afgelopen. De moord stond niet op zichzelf en de vijf kinderen waren in gevaar. Ze moesten vluchten en kregen daarbij hulp van het getuigen-beschermingsprogramma van de FBI. Zolang de dader niet gepakt was waren ze niet veilig. In Ommekeer vertelt Carol over hun leven, een leven waarbij ze voortdurend achterom moesten kijken en zelfs tijdelijk het contact met elkaar moesten verbreken.

De eerste jaren vergingen en langzaam vervaagde de angst. Ze hadden hun levens min of meer op kunnen pakken en ze hadden allemaal een mooie toekomst voor de boeg totdat…
Carol blikt terug op hun leven en schrijft hun levensverhaal op. Vanaf die ene dag dat ze dachten inmiddels veilig te zijn, maar dan gebeurt er iets wat hun leven wederom volledig op de kop zet.

“…en wanneer de dreiging zachtjes is binnengeslopen en stukje bij beetje alle veiligheid doet vervagen, is optimisme het enige wapen dat nog rest.“

De uitgebreide proloog van Ommekeer wekt voldoende nieuwsgierigheid op om de rest van het verhaal te willen lezen. Daarna staat het verhaal ook geen moment stil door de vele ontwikkelingen. De kinderen Vanhoven, Steven, Vincent, Jamey, Robin en Carol zijn voortdurend in gevaar en als het bijna mis gaat zijn ze gedwongen apart van elkaar te gaan leven.

Het spanningsniveau in Ommekeer is hoog. De dader die jacht op hun maakt zorgt ervoor dat ze almaar in angst leven en voorzichtig moeten zijn in hun doen en laten. Het leven gaat door, en hun carrières ook. Maar het is moeilijk, want ze kunnen niet echt zichzelf zijn. Ze leven onder andere namen en tegen hun nieuwe vrienden en soms zelfs geliefden moeten ze de waarheid verdraaien. Ook mogen ze geen contact meer met elkaar hebben en het gemis naar elkaar is pijnlijk. En dan is er de angst, de onrust en soms zelfs paniek, gevoelens die de auteur tastbaar op papier heeft gezet.

“Ik voel angst, onrust en soms zelfs het begin van paniek als ik iets hoor wat ik niet kan thuisbrengen en dat kan ik niet aan. Ik wil niet meer bang zijn, maar de angst die ik voel is misselijkmakend.“

In Ommekeer is de ervaring met het schrijven van feelgoodromans goed te proeven. Alleen heeft de auteur nu spanning toegevoegd waardoor er een mooie mix is ontstaan. Een combinatie van feelgood en misdaad maakt dit boek tot een intrigerende misdaadroman die door de vlotte schrijfstijl en de vele wendingen lekker wegleest. Spanning maar daarnaast is er ook veel romantiek in de levens van de Vanhovens. Ieder personage komt uitgebreid aan bod en hun karakters worden prima uitgewerkt. Hierdoor wordt er een goede band gesmeed en komen ze dicht bij je te staan. Symphatieke mensen, levensechte personages, een familie die je in je hart sluit.

Het einde van het verhaal maakt alleen maar nieuwsgierig naar het volgende deel, want ondanks een positief bericht zal dit zeker nog wel een staartje krijgen. De eerste stappen die de auteur in dit genre heeft gezet smaken naar meer, een veelbelovend begin van deze misdaadreeks.

Sophie Ester schrijft in duidelijke taal. No nonsens.

Een gewone verkeersarrestatie is de aanzet voor een reeks gebeurtenissen die grote gevolgen hebben voor de 5 kinderen van het gezin, Het ene moment worden hun ouders voor hun ogen vermoord en daarna krijgen ze een nieuwe identiteit en een leven zonder elkaar. Wat ik waardeer aan dit verhaal is dat Sophie Ester niet vergeten is dat het in dit verhaal om vijf kinderen gaat, die de puberteit nog door moeten met eigen gevoelens, gedachten en acties die bij hun leeftijd passen.
Ze schikken zich niet zonder slag of stoot in hun nieuwe leven maar doen soms ook gewoon iets “doms” Nee, het is niet slim om even met je broer te bellen maar ik kan mij het gemis zo voorstellen. Natuurlijk wil je diegene waarvan je houdt vertellen dat je eigenlijk heel anders heet maar kun je hem wel vertrouwen? Dat gedeelte komt iets beter uit de verf dan de gedeeltes over de aanslagen.
De psychopaat Robert Dayle zit hun ondertussen op de hielen en de spanning wordt opgevoerd en het boek wordt met elk hoofdstuk beter.
Alle ingrediënten voor een goede thrillerserie zijn aanwezig en worden ook benut. Sophie Ester blijft bij haar verhaal en neemt je door het gebruiken van de personage Carol als verhalenverteller mee naar de gebeurtenissen van het gezin Vanhoven.
Het enige waar ik blij om was na het lezen van ommekeer is dat er nog 3 delen zullen volgen want net als Carol ben ik nog niet klaar met dit verhaal. Ik denk wel dat Sophie Ester door het schrijven van de volgende delen en dat ze daardoor zal groeien in het schrijven van misdaadromans.