Ongetemd leven Vind het lef om helemaal jezelf te zijn

Vorig jaar tijdens de zomervakantie las ik Carry On Heb Lief van Glennon Doyle. Prettig geschreven, ontwapenend. Soms een tikje Amerikaans (als in: daar is alles groter, beter, meer). Omdat ik het einde van het boek wat warrig vond, googelde ik even een rondje op de schrijfster. Om op instagram te zien dat Doyle inmiddels een relatie met iemand anders had. Ik was haast teleurgesteld: hoe kon het dat dit nu zo was, terwijl er zoveel kracht uit haar boek sprak om haar gezin bijeen te houden? Ik snapte het niet en bleef in verwarring achter.

Die verwarring maakte dat ik benieuwd was naar haar nieuwste boek. Wat een bof dat ik voordat hij al in het Nederlands uit kwam, haar nieuwste boek mocht lezen. Ik begon. En legde het boek niet meer weg. Want wat een wervelend manifest van Doyle om te leven. Om écht te leven. Om het leven bij zijn lurven te grijpen, met alle ins & outs, waarbij je je vooral laat leiden door wat je zélf wil.
Op heldere wijze beschrijft Doyle, in een boek dat het midden houdt tussen een autobiografie en een zelfhulpboek, hoe pijn en ongemak ons mensen zó in zijn greep kunnen houden dat we leven zonder echt te leven. Door te overleven, zoals Doyle dat deed met boulimia, een alcoholverslaving en later het volledig volgens de maatstaven van anderen voort te gaan én door te zien dat dat uiteindelijk ook niet de manier is.

Nog steeds soms wat Amerikaans, nog steeds soms wat hak op de tak en van diepgaand naar oppervlakkig luchtig over niemendalletjes. Soms wat feministisch, soms met veel verwijzingen naar het Christelijk geloof. Soms net iets te veel omvattend.
Maar vooral herkenbaar zonder belerend te zijn. Actueel met thema’s die er toe doen en vanuit het hart geschreven.

Lezen dus. Kan prima zonder dat je haar eerdere boek hebt gelezen. Mooi als je de kans hebt om te beginnen in haar eerdere boek: het geeft dit boek net een extra laag en gaat verder waar het vorige boek stopte.

Lezen was een beetje op de achtergrond geraakt bij me, nadat ik vorig jaar in een burn out ben geraakt en weer traumaverwerking had, terwijl ik een alleenstaande moeder ben van en net beginnende puber. Ik werd geleefd, naar mijn idee maar vooral was ik mezelf kwijt geraakt en zo op zoek naar wat voor mij goed is, wat ik nu zelf eigenlijk wil, waar ik nu sta in dit leven. Er was mij te veel overkomen, waarin ik naar beneden werd gehaald. Mijn zelfvertrouwen is zo goed als weg. Maar na het lezen van dit boek, kreeg ik weer inspiratie, energie. Soms zakt de moed me in de schoenen maar merk dat ik na het lezen weer optimistisch ben, om de zoektocht naar mezelf, mijn leven weer vol aan te pakken. Het heeft me geïnspireerd om weer meer te gaan lezen, het doet me goed!

Vaak merk ik dat ik mij laat leiden door verwachtingen van anderen en dat ik bij de keuzes die ik maak mezelf afvraag wat anderen ervan zouden vinden. Door dit boek te lezen hoopte ik wat tools te krijgen die ik in de praktijk zou kunnen toepassen, zodat ik me hier minder van aan zou trekken en me hier minder door zou laten tegen houden. In het begin moest ik erg wennen aan de schrijfstijl, ik had een wat serieuzere, zakelijke toon verwacht. In het boek wordt veel gebruik gemaakt van metaforen. Zo worden mensen vergeleken met dieren die in een kooi zitten, we worden afgericht doordat we ons gaan gedragen naar de maatstaven van anderen en doen wat de wereld van ons verwacht. Dit kwam wel even binnen. Het heeft me aan het denken gezet en ik heb mezelf vragen gesteld als: “Wil ik deze dingen echt, of wil ik het omdat anderen het van mij verwachten?” en “Wie ben ik echt en waar word ik gelukkig van?”. Het boek heeft me heel erg geholpen om weer bij mijn eigen kern te komen, om mijn gevoel te volgen en los te laten wat andere mensen vinden en verwachten. Geen gemakkelijke opgave, maar wel een mooi proces. Wat ik erg fijn vind is dat het boek bestaat uit veel korte hoofdstukken. Daardoor pak ik het boek wat sneller en kan ik makkelijk even een paar bladzijden lezen. Een mooi citaat uit het boek wat me erg is bijgebleven: “Ik wil dat de rest van je leven jouw idee is.”

Ik was heel benieuwd naar dit boek. De uitstraling van het boek roept een verlangen op naar avontuur en spontaniteit. Uitbreken uit de sleur. Ik voel me aangesproken door de titel en ondertitel. Ik voel me getemd en beperkt. Hoe fijn zou het zijn als ik echt helemaal mezelf durf te zijn! Ik heb het gevoel dat ik meer vreugde kan ervaren als ik andere keuzes maak. Meer vanuit mezelf en minder vanuit allerlei invloeden buiten mezelf. Maar hoe dan?

De inhoudsopgave laat voor elk hoofdstuk slechts een enkel woord zien. Leuk! En heel uiteenlopende woorden ook. Woorden die je nieuwsgierig maken naar de inhoud. Jachtluipaard, appels, pijpen? Toch alvast even een stukje lezen, ik heb eigenlijk nu geen tijd. Maar het boek grijpt me meteen aan. Ik kan het niet meer wegleggen. De hoofdstukken volgen elkaar snel op en grijpen in elkaar. Via de belevenissen van de schrijfster bekijk ik ook mijn eigen ervaringen anders. Elk hoofdstuk levert een puzzelstukje. Het is echt input om over na te denken en op mezelf en mijn leven te reflecteren. Heerlijk!

Zo herkenbaar dat je als kind getemd wordt. Zo rond je tiende jaar weet je al heel goed wat je wel en niet mag. En ga je je daarnaar gedragen. Niet gek doen, niet te uitbundig lachen, zoveel mogelijk voldoen aan het ideaalbeeld. Vanaf dat moment ben je gekooid. En die kooi wordt zo goed mogelijk in stand gehouden, ook als je volwassen bent. Jouw ideeën komen niet langer voort uit wat je echt wilt, uit wat er maar in je naar boven komt. Jouw ideeën komen vooral voort uit wat er van je verwacht wordt en hoe het hoort.

En dan op een gegeven moment voelt het leven alsof het niet helemaal klopt. Ergens heb je een afslag gemist. Dan ben je heus dankbaar voor wat je allemaal hebt, maar toch ontbreekt het ergens aan. Dit boek laat zien dat je niet gek of ondankbaar bent. Je mist gewoon jouw wilde zelf!

De verhalen van hoe een mens gekooid raakt en hoe een mens zichzelf kan bevrijden door te verwilderen zijn leuk om te lezen, verfrissend en hoopgevend. Ik merk dat ik wat opstandig word als iemand me iets probeert op te leggen. Als iemand denkt te weten wat goed is voor mij. Ik weet dat toch zeker zelf wel! Zou ik bezig zijn met meer en meer ongetemd raken, zoals ook de schrijfster dat heeft gedaan?

Na alle positieve reacties vond ik het boek ontzettend tegenvallen. Ik moet me er steeds toe zetten om verder te lezen. De voorbeelden/verhalen spreken niet tot de verbeelding en ik kan het woord “waarachtig” niet meer zien. Te veel blabla. Ik raad het af.

Ongetemd leven van Glennon Doyle.

Glennons derde boek (na de bestsellers Carry on, heb lief en Carry on en leef) is een boek dat je aan tafel moet lezen. Niet enkel omdat het letterlijk een zwaar boek is maar ook omdat je continue dingen moet onderlijnen, kadertjes trekken en uitroeptekens moet plaatsen. Het staat vol wijsheid, tips, reminders, spiegels, herkenbare dingen.

Net als in haar vorige boeken is ze ongeremd openhartig, eerlijk en inspirerend. Dat één van haar beste vriendinnen Elizabeth Gilbert is verbaast me niets; beide vrouwen hebben de gave om met hart en ziel te leven, te vallen en weer op te staan. En dat allemaal, verslavend goed geschreven, met ons te delen opdat wij van hun (fouten) kunnen leren.

Waar Glennon in haar vorige boeken nog getrouwd was met haar (nu ex-) man Graig is ze ondertussen getrouwd met haar vrouw Abby. Nu ze plus veertig is is ze eindelijk volledig zichzelf (zegt ze in haar boek), ze heeft geleerd te luisteren naar haar ware innerlijke stem, het Weten, én ze heeft de moed gehad om alles te verbranden wat haar pad naar haar ware ik versperde (lees: haar huwelijk, haar hetero-zijn, de goedkeuring van velen waaronder de kerk).

Dat Weten, dat volgen van haar innerlijke stem, is iets dat haar bevrijd heeft, dat haar heeft aangezet om Ongetemd leven te schrijven met de bedoeling zo veel mogelijk vrouwen te inspireren volledig zichzelf te zijn.

Haar eerlijkheid, haar moed, haar passie, haar geloof, haar enthousiasme en waarachtigheid maken dat ze in staat is om vuurtjes aan te steken in mensen, waaronder ikzelf.

Dikke merci aan Glennon en haar gezin om hun verhaal met ons te delen opdat wij allemaal met hart en ziel, ongetemd, onszelf mogen worden!

De kaft van het boek trekt mijn aandacht meteen. Het doet je al een gevoel, een vermoeden van een bepaalde vrijheid geven. Leven in vrijheid, ongetemd, mogen en durven zijn wie je bent. Dat is de rode draad, voelen en durven.
Het boek heeft prachtige, pakkende, korte teksten. Het leest makkelijk weg en is heel behapbaar.
Heel herkenbaar voor iedereen ergens tussen de 30-40 jaar die zich afvraagt "wie ben ik en wat wil ik."
Boordevol eyeopeners. Het boek bestaat uit 3 delen: gekooid (bewust worden van het getemd en gekooid zijn), sleutels (wat heb je nodig om ongetemd te gaan leven) en vrij (hoe is het om ongetemd en krachtig, als jezelf te leven)

Bijzonder treffend en op sommige vlakken aan A-HA moment. Ik vond zeker het eerste gedeelte van het boek enorm boeiend en inspirerend, maar toen ze de thema’s BLM, gays, feelfree and love everybody without judging afvinkte vond ik het bijna een belerend vingertje worden. Ook de goedbedoelde pedagogisch, opvoedkundige en erg verantwoorde ouderschapslessen vond ik te zwaar aangezet.

Opeens kwam dit boek op al mijn social media kanalen voorbij. Aangeprijsd met een quote van Adèle. Nou, die heeft een transformatie ondergaan! Dus wat heeft dit boek te vertellen? Nu ben ik niet zo van Adèle, maar de marketing truc vond ik slim.
Ik heb het boek gekocht en in eerste instantie heb ik het geïnteresseerd gelezen. Doyle schrijft over eigen keuzes maken, je niet laten temmen door wat heurt, en naar je gevoel luisteren. Goede boodschap.
Toen zat ik op de helft van het boek. En meer dan dat wordt het vervolgens niet. De boodschap wordt eindeloos herhaald, in anekdotes, belangrijke boodschappen die Doyle aan vrouwen geeft, maar het komt op een gegeven moment over als een wanhopige poging een boek met omvang te produceren.
Ik heb me er doorheen geworsteld.
Dit boek had korter, scherper en praktischer gekund.
Blijft staan dat haar boodschap aan vrouwen “maak je eigen keuze” een belangrijke boodschap is.

Ik had vrij hoge verwachtingen van dit boek door alle recensies, maar het is mij enorm tegengevallen. Het begin van het boek vond ik interessant en zette sommige verhalen en quotes mij aan het denken. Maar al snel valt de schrijfster steeds in herhaling. Ik irriteerde me ook eraan dat woorden als "waarachtig" continue gebruikt worden, het leest gewoon niet lekker weg.