PMC Dharma Bums

Er gebeurt niet veel spannends in deze autobiografische roman van Jack Kerouac. Nergens krijgt de hoofdpersoon Ray Smith, Kerouacs alter ego, het echt moeilijk. Als Ray de bergen in trekt, helemaal geïsoleerd van de bewoonde wereld, maakt hij niet die ongelukkige val, waardoor hij in alle wanhoop zijn eigen leven nog ééns geheel overdenkt. Ook als Ray een zomer als brandwacht in een hutje op een bergtop verblijft, komt er geen alles verwoestende brand. Die allerlaatste momenten op aarde, hadden misschien nog grootse Boeddhistische wijsheden kunnen oproepen. Zelfs een geloofscrisis van Ray, die herhaaldelijk probeert het Christendom te verenigen met het Boeddhisme, zit er niet in. Dan misschien een escapade met de aan seks verslaafde Princess, die alle relaties overhoop zal gooien… ook die sensatie is de lezer niet gegund.
Het verhaal van de Dharma schooiers kabbelt een dikke tweehonderd pagina’s door, maar dat wil niet zeggen dat het onprettig leest. Zeker niet als je het beschouwt als een historische roman, de beschrijving van een cultuur van hoogopgeleide twintigers in het Amerika van de jaren vijftig, waar de consumptiecultuur al in volle gang is. Misschien is die rustige vloeiing van woorden, zonder alle hierboven genoemde uitspattingen, wel de literaire kant van Dharma.
`The Dharma Bums’ had heel goed een vervolg kunnen zijn op Kerouacs `On The Road’. Feitelijk gaat het om een zelfde groep intellectuelen geplaatst in hetzelfde tijdvak (The Beat Poets) die zich volop begeeft in het leven in de grote stad met jazzclubs, poëzie avonden, vrije seks en uitbundige feesten. Ook deze keer wordt het avontuur van liften en rondzwerven met nauwelijks geld op zak in ere gehouden. Maar hier wordt er een Boeddhistische betekenis aan gegeven. Het is Japy Ryder, een Zen Boeddhist en vriend van Ray, die hem introduceert in het leven van een “Dharma Bum”. Een leven wat bestaat uit gewapend met enkel een rugzak en wat proviand voor langere tijd de bergen in trekken, aldaar de natuurverschijnselen aanschouwen en heel veel mediteren; afgesloten van de bewoonde wereld waar wordt gewerkt, geproduceerd en geconsumeerd. Kortom: een bestaan van modern minimalisme.
Ray droomt van een revolutie van grote groepen mensen die ook hun rugzak inpakken en hetzelfde doen. Zie hier: het begin van de backpackers! Als ik `The Dharma Bums’ zo lees is een dikke zestig jaar later de cultuur van de hoogopgeleide jongere met een hedonistische, consumptieve levensstijl, en daarnaast de hang naar het bezoeken van afgelegen oorden en daar middels ervaring of religie een diepere betekenis aan geven, niet zo heel veel veranderd. Alleen is deze groep in de afgelopen decennia wereldwijd iets toegenomen.
De schrijver zelf valt in dit verhaal lastig plaatsen. Boeken als `On The Road’ en `The Dharma Bums’ zouden de suggestie kunnen wekken dat Kerouac in de jaren ’60 de opkomst van de hippies en daarmee het vrije denken omarmde. Niets blijkt minder waar te zijn. Kerouac kwam uit een rechts conservatief en katholiek gezin, bleef tot het eind van zijn leven Republikeins stemmen en was voor de oorlog in Vietnam. Hippies, die vond hij maar fake. Toch een vreemde snuiter, die Kerouac!

Dit blijft een van de mooie werken van Jack Kerouac. Niet alleen On The Road, maar Dharma Bums is zeker de moeite waard.

Het is meeslepend, filosofisch, slim, en ooh zo leuk.

Luchtig beschreven avontuurlijke en spirituele zoektocht, doorkruist met drank, vrouwen en vrije geesten. de kwaliteit van de uitgave liet ietwat te wensen over, maar dat beïnvloedde het leesplezier niet.