Protest

Arno Bohlmeijer beschrijft in Protest het leven van Flo en Minnie: twee meiden die de zeehondenjacht willen stoppen. “De zussen Minnie en Flo komen weleens in het nieuws als activisten voor dieren. ‘Geen terroristen!’ leggen ze altijd uit. Maar als jongens lang naar hen kijken, weten ze nooit waarom: vanwege een actie of iets anders?” Met deze betekenisvolle zin opent hij zijn nieuwste boek. Een boeiend thema? Kan! Maar door alle andere lijntjes en de onnatuurlijke schrijfstijl verliest dit boek kracht.

Flo en Minnie hebben twee taken: ze willen de zeehondenjacht stoppen en ze willen de motorbende voor hun oma’s huis opruimen. Beide dingen proberen ze tegelijkertijd te doen. Ze krijgen hulp van twee vrienden Katja en Barrie. Wanneer ze de motorclub op willen rollen, komen ze erachter dat Regis en Rino bij de motorclub zitten. Beide meiden worden verliefd. Ze kunnen de jongens overhalen te stoppen en hun te helpen met de overige acties. Kunnen ze de zeehondenjacht stoppen? Kunnen ze alle andere problemen oplossen? Hoe voorkomen ze dat de ouders van Regis en Rino roet in het eten gooien?

Bohlmeijer beschrijft verschillende verhalen in zijn boek. De hoofdpersonen maken heel veel mee, waardoor het verhaal aantrekkelijk wordt. De acties tegen de zeehondenjacht en de plaatselijke motorbende vormen de basis van het verhaal, maar al snel komt er meer aan bod. Van een agressieve vader tot de dood van een jongen, van het meedoen aan de Loterij tot de illegale praktijken bij de overheid: alles wordt besproken. Daarbij lijkt alles redelijk natuurlijk te gebeuren, Bohlmeijer weet de balans over het algemeen goed te houden. Echter, sommige dingen lijken wel wat gemaakt. De uitslag van de Loterij had vooraf voorspeld kunnen zijn en ook het verloop van reddingsactie bij de overheid was verwacht. Toch maakt dit het boek niet minder interessant.

Echter, de schrijfstijl van Bohlmeijer laat het boek zijn kracht verliezen. Door het verhaal te beginnen met veel ‘losstaande’ zinnen, lijkt het verhaal geen samenhang te krijgen. De lezer moet zich hier echt doorheen worstelen, want later wordt dit beter. Ook de verschillende uitstapjes naar bijzaken (“Er werd vrolijk en fanatiek gevoetbald, maar Rino zat aan de kant met een touwtje te spelen. De zussen bleven lang uit het zicht en verzamelden moet, al wisten ze nog niet waarvoor. Hun vriendin Katja zei: ‘Ik heb gehoord dat hij nooit meer mee kan doen, en dat hij op wraak uit is.’ Katja hield ervan om alles ‘lekker spannend’ te maken en geruchten te verspreiden maar soms bleek iets opeens waar te zijn.”) zorgen ervoor dat het verhaal zelf minder waarde krijgt. Het wordt op deze manier lastig voor de lezer zich comfortabel te voelen bij Minne en Flo en emoties te voelen voor deze personages. De sterke wisselingen tussen de personages werken hier zeker niet aan mee. Naarmate het verhaal vordert, verbetert dit alles sterk: de lezer komt meer in het verhaal. Echter, de vraag is of dit niet te laat is voor de veelal jeugdige lezers.

Protest eindigt aantrekkelijk. Wanneer de eerste gebeurtenissen hebben plaatsgevonden gaat het balletje rollen en volgen gebeurtenissen elkaar op. Het verteltempo gaat omhoog en er komt meer spanning in het verhaal. Bohlmeijer heeft dit goed gedaan. Hij weet van Protest toch nog een aantrekkelijk boek te maken. Toch blijft – ook in de laatste pagina’s – de schrijfstijl tegenstaan. Zinnen als ‘Regis maakt zich zorgen, maar Minne en Flo vinden dat een grote groep mensen wel van pas kan komen’ zorgen voor afstand tussen de lezer en de personages. Jammer. Bohlmeijer had er goed aan gedaan het verhaal naar zich toe te trekken; levend te maken. Op die manier waren de gebeurtenissen meer tot hun recht gekomen. Desalniettemin bevat dit boek genoeg dingen om mooi gevonden te worden.