Radiostilte de suicide van een politieman

Mijn recensie van http://www.bol.com/nl/p/radiostilte/9200000009408215/

Wat een herkenning voor mij in dit boek. En niet omdat ik nabestaande ben. Ik heb zelf een zelfmoordpoging gedaan. Het taboe eromheen, het onbegrip is zo herkenbaar. Hoe vaak mij niet gezegd is hoe kun je dat doen? Je hebt toch een lieve man, leuke dieren, leuk huisje, leuke spulletjes? De donkere tunnel waarin je geen licht meer ziet schijnen is zo herkenbaar.

Ron de man van Geertje beroofde zichzelf van het leven, zij beschrijft hun liefde, hun wederzijdse respect. Stille tranen heb ik gehuild om het intense verdriet van dit gezin maar ook omdat het zo mooi is hoe zij hun rots, haar man, hun vader eren. Rondom zelfdoding heerst een enorm taboe, je praat daar niet over en juist dat is zo belangrijk voor iedereen die ermee te maken heeft. Voor de nabestaanden maar ook voor iedereen die een poging gedaan heeft. Vaak kom je in een diep isolement terecht.

In dit boek komen niet alleen het persoonlijke verhaal van de echtgenote, kinderen, en collega’s (politie) maar ook deskundigen. Het geeft een goed beeld van hoe kan iemand tot zelfdoding komen? Wat kunnen de signalen zijn? Maar ook hoe ga je er mee om? En over de wel of niet schuldvraag. Voor iedereen die meer inzicht wil hebben rondom zelfdoding is dit boek een echte aanrader. Het geeft meer begrip en openheid. Ik ben er stil van!

zelfmoord door een politieagent is bij de politie nog vaak een taboe
als je collega zelfmoord heeft gepleegd mag je er op het bureau haast niet over praten.

Dit boek doorbreekt dit taboe duidelijk het is pakkend en eerlijk geschreven.

een aanrader voor iedere hulpverlener en nabestaande.

het rekent af met het stoere karakter wat het doorsnee publiek er van heeft.

De laatste tijd hoorde ik politici op het Binnenhof in Den Haag regelmatig zeggen dat er radiostilte heerste onder de onderhandelaars. Ik moest dan vaak denken aan de titel van dit schitterende boek, waarin de betekenis van radiostilte een totaal andere betekenis had. Het gaat namelijk over de suïcide van politieman Ron Spijkerman, die als centralist op de meldkamer van de politie Fryslan regelmatig radiostilte afkondigde en dan hield zich daar iedereen aan.
Tot op die bewuste vrije dag, toen Ron besloot dat er stilte in zijn hoofd moest zijn.

Wat ik zo indrukwekkend en tegelijk ook erg mooi vind aan dit boek, is dat de ervaringen door zoveel verschillende betrokkenen worden verteld. Dat echtgenote Geertje de moed had om haar persoonlijke verhaal te vertellen is zeer bewonderenswaardig. Terwijl ik haar hoofdstuk over de vreselijke gebeurtenis lees, merk ik dat het niet volledig is. Ik weet niet precies wat ik mis, maar als ik dan doorlees en alle hoodstukken in mij heb laten bezinken, begrijp ik dat dit de ontbrekende puzzelstukjes zijn die van dit boek iets heel bijzonders maakt.
Suïcide door politiemensen zit nog steeds in de taboesfeer, maar dat geldt ook voor suïcide onder andere mensen. Dat heb ik zelf vaak genoeg ervaren als ik de zoveelste keer als rechercheur een onderzoek moest instellen naar deze wanhoopsdaden.
Radiostilte doorbreekt die sfeer op een integere, doordringende maar zeker ook confronterende wijze. Iedereen die aan het woord komt heeft zo z'n eigen ervaringen, maar zeker ook eigen gedachten over de suïcide van Ron.

Het laatste hoofdstuk van Marieke De Bruijn zorgde er bij mij voor dat de puzzel klaar was. Haar wijsheid en de woordkeuze in dit hoofdstuk zorgde ervoor dat ik als lezer kon berusten in alles wat de betrokkenen, incluis Geertje en de kinderen, vertelden. Ik heb door dit boek erg veel waardering gekregen voor de manier waarop hier geschreven wordt over suïcide.

Ik ben intussen gepensioneerd politieman, dus ik krijg beroepshalve niet meer te maken met suïcide, maar ik weet wel zeker dat ik Radiostilte nooit meer zal vergeten.

Jacques.
de blauwe diender

Het doel van het boek is de taboe rondom suïcide te doorbreken.
Deze missie is in mijn ogen geslaagd. Een eerlijk en leerzaam boek.