RIP Luisterboek Tooltip Luisterboeken beluister je met de bol.com Kobo app.

Geschreven bij R.I.P.

Een tienermeisje wordt op afschuwelijke wijze aangevallen in de bioscoop waar ze werkt. Even later ontvangen haar vrienden via Snapchat filmpjes waarop ze doodsbang om vergeving smeekt. Als haar dode lichaam eindelijk wordt gevonden, is het gemerkt met een '2'. Een tienerjongen wordt enkele dagen daarna op gelijke wijze omgebracht. Zijn levenloze lichaam is voorzien van een '3'. Moet de politie opzoek naar 1?

R.I.P. is het derde boek van Yrsa Sigurdardottir met Politiecommissaris Huldar en Freyja die hem al vaker heeft geholpen zaken op te lossen. Er zullen er vast nog meer delen volgen, want ook die relatie moet nog verder worden uitgewerkt.

Het boek is in een vlotte schrijfstijl geschreven met korte hoofdstukken. Stapje per stapje kom je steeds meer te weten over de personages,wat het maakt dat je door wilt blijven lezen. Alle IJslandse namen maakt het wel dat je er even goed moet bij blijven in het verhaal.Pesten blijft een actueel onderwerp zeker ook dat het via snapchat wordt verspreid, maakt het van nu.

Het verhaal is goed opgebouwd, zelfs tot bijna aan het einde van het boek werd ik weer op het verkeerde been gezet.
Ik heb dit boek met veel plezier gelezen.

Geschreven bij RIP

Een tienermeisje wordt op gruwelijke wijze aangevallen in de bioscoop waar ze werkt en even later ontvangen haar vrienden angstaanjagende video’s via Snapchat. Deze zijn vanaf haar telefoon verstuurd en op de beelden smeekt ze doodsbang om vergeving. Wanneer haar lichaam wordt gevonden, is dat gemerkt met het cijfer 2. Enkele dagen later wordt het levenloze lichaam van een jongen gevonden. Hierop is het cijfer 3 aangebracht. Politiecommissaris Hulder maakt deel uit van het onderzoeksteam en ook psychologe Freyja wordt weer bij het onderzoek betrokken. Het vinden van slachtoffer 1 heeft de hoogste prioriteit, omdat dat hopelijk zal leiden naar de dader. Freyja zal de vrienden en vriendinnen van de slachtoffers ondervragen en denkt al snel dat de moorden iets te maken moeten hebben met (cyber)pesten, waar zij zelf vroeger ook slachtoffer van is geweest.

Dit derde boek met Huldar en Freyja in de hoofdrollen begint ijzingwekkend en je wordt direct in het verhaal gesmeten. Het heeft een actueel onderwerp en Sigurdardóttir heeft duidelijk de nadruk willen leggen op de gevolgen van pestgedrag, niet alleen voor degene die gepest wordt, maar ook voor zijn of haar omgeving en naasten.

Het boek bestaat uit veel korte hoofdstukken en de schrijfstijl is vlot, wat er samen met het interessante onderwerp voor zorgt dat je door blijft lezen. Helaas vond ik dit deel wel een stuk minder spannend dan de vorige boeken. Door verschillende herhalingen en de focus op persoonlijke strubbelingen, waardoor politiemedewerkers elkaar soms meer tegen lijken te werken dan dat ze gemotiveerd zijn om een moordonderzoek te voltooien, stagneren zowel het tempo als de spanning wat in het middenstuk. Tegen het einde wordt de spanning wel verhoogd en neemt het verhaal enkele onverwachte wendingen. Je krijgt het gevoel dat vrijwel iedere persoon die in het boek voorkomt wel iets met de moorden te maken zou kunnen hebben en het einde is verrassend, waardoor ik zeker benieuwd ben naar Lava, dat in september zal verschijnen. Hopelijk weet Yrsa Sigurdardóttir me dan weer omver te blazen!

Geschreven bij RIP

Yrsa Sigurðardóttir (1963) is na Arnaldur Indriðason de bekendste IJslandse auteur. Ze debuteerde in 1998 met een kinderboek en zou zich de eerste jaren toeleggen op kinder- en jeugdliteratuur. In 2004 verscheen Het laatste ritueel, haar eerste misdaadroman en het eerste deel in de succesvolle serie rond advocate Thóra. Sinds een aantal jaar zet Sigurðardóttir volop in op twee nieuwe protagonisten, psychologe Freyja en commissaris Huldar. ‘RIP’ is alweer het derde boek in de rij.

Stella werkt in de bioscoop om een centje bij te verdienen. Wanneer ze als enige ’s avonds nog aanwezig is, wordt ze aangevallen. Haar vrienden ontvangen via Snapchat verschillende bizarre filmpjes, waarin ze om vergeving smeekt. Maar waarvoor? Wanneer haar lijk gevonden wordt, wordt vlakbij een cijfer 2 ontdekt. Een paar dagen later wordt een tienerjongen dood aangetroffen, op zijn lichaam prijkt heel duidelijk het cijfer 3. Wat hebben deze cijfers te betekenen? Moeten Huldar en Freyja op zoek naar een eerste slachtoffer?

‘RIP’ is opgebouwd uit 42 hoofdstukken van elk ongeveer tien bladzijden. Afwisselend volgen we Huldar, Freyja of een van de andere personages. En dat zijn er best wat, het is dus oppassen geblazen om de draad van het verhaal niet kwijt te raken. Typisch Scandinavisch, het hoeft allemaal niet te eenvoudig te zijn. Het boek is vlot geschreven, maar weet niet altijd evenzeer te boeien, de echte spanning is afwezig. Het ontbreekt nogal eens aan originaliteit; dat hoeft niet dramatisch te zijn wanneer de auteur anderszins regelmatig weet te verrassen, maar dat gebeurt in ‘RIP’ net iets te weinig.

‘RIP’ is niet het beste deel uit de serie tot nog toe. Waar het eerste boek ‘DNA’ me compleet omver wist te blazen en ik opvolger ‘Vortex’ nog steeds als zeer goed beoordeelde, wist ‘RIP’ niet heel de tijd dat positieve gevoel op te roepen. Te traag, te veel herhaling, moeilijk om er precies de vinger op te leggen. Net als in de vorige boeken neemt Sigurðardóttir haar tijd om alle stappen gedetailleerd uit elkaar te zetten, maar op de een of andere manier werkt het deze keer minder.

Geschreven bij R.I.P.

Met R.I.P. zijn we alweer aanbeland bij het derde deel van de serie met Huldar en Freyja. Het fijne van een serie is dat je de hoofdpersonages leert kennen. In R.I.P. wordt een maatschappelijk thema gebruikt voor het plot. pesten is van alle tijden, alle generaties en alle lage van de bevolking. Het digitaal pesten is echt iets van deze tijd en Yrsa weet dit goed te verwerken in het verhaal. Daarnaast is het prettige dat ze werkrelaties op deze manier uitwerkt. Het is herkenbaar dat niet elke collega even goed kan samenwerken met de ander. De worstelingen van Huldar en Freyja zijn aandoenlijk en soms een beetje gênant.

Met R.I.P heeft Yrsa zich overtroffen, Na vortex was ik niet enthousiast maar RIP is een hele fijne thriller met een heel fijn en onverwacht plot. Deze serie is zeker een aanrader. Je kan de boeken los lezen omdat het losse verhalen zijn. Allen de ontwikkeling van de personages maak je dan niet mee en dat kan er voor zorgen dat je bepaalde besluiten of zaken die tussen elkaar gebeuren niet begrijpt.

Geschreven bij RIP

Yrsa Sigurdardóttir wist al eerder goede thrillers te schrijven, met DNA en Vortex zat menig lezer op het puntje van zijn stoel. Met dit deel kom je daarbij in een tweestrijd want de verhaallijn is goed, de schrijfstijl vlot maar door de vele herhalingen wordt de spanning hier en daar uit het verhaal getrokken. De personages,(en dat zijn er veel), blijven aan de oppervlakte en ondanks dat dit het derde deel over commissaris Huldar en jeugdpsychologe Freyja is kom je vrij weinig over hun zelf te weten.
Wat maakte dan toch dat je dit boekt in één ruk uitleest en dat het je bezig blijft houden? Het onderwerp! Want als ouder heb je geen overzicht over wat er gebeurd op het sociale netwerk van je kind, hier en daar logisch, maar dat er zo iets afschuwelijks kan gebeuren als beschreven in RIP blaast je omver.
Dat pesten en afschuwelijke beelden gedeeld worden is een algemeen bekend feit maar om er 446 bladzijdes lang over te lezen is iets anders. De angst die je als 'meekijker' krijgt is onbeschrijfelijk net als de onmacht dat een ander bepaald wat je wel en niet ziet, wanneer en hoe, en dat je niet in staat bent om ook maar iets te doen. Je ondergaat de tragedie net als het daadwerkelijke slachtoffer maar dan op een psychologische manier. Dit fenomeen is uiterst goed beschreven en al zou menig lezer bij Yrsa een ander soort thriller verwacht hebben vanuit dit perspectief bezien is het een goed verhaal.

Geschreven bij RIP

Dit derde deel vond ik echt de minste van de drie. Eigenlijk was het eerste deel het beste, de tweede vond ik al wat minder. En deze, tsja.
Het verhaal is rommelig en eigenlijk ook ongeloofwaardig. Alsof er teveel in het boek gepropt moet worden. Het gedoe op het politiebureau wat betreft de verhoudingen tussen de verschillende agenten gaat irriteren en komt nogal kinderachtig over. En de rode draad wat betreft de twee hoofdpersonen en hun privesores schiet maar niet op. Jammer want het verhaal op zich is wel een goed thema maar had wat mij betreft beter beschreven kunnen worden.

Geschreven bij R.I.P.

Een tienermeisje wordt op gruwelijke wijze aangevallen in de bioscoop waar ze werkt en even later ontvangen haar vrienden angstaanjagende video’s via Snapchat. Deze zijn vanaf haar telefoon verstuurd en op de beelden smeekt ze doodsbang om vergeving. Wanneer haar lichaam wordt gevonden, is dat gemerkt met het cijfer 2. Enkele dagen later wordt het levenloze lichaam van een jongen gevonden. Hierop is het cijfer 3 aangebracht. Politiecommissaris Hulder maakt deel uit van het onderzoeksteam en ook psychologe Freyja wordt weer bij het onderzoek betrokken. Het vinden van slachtoffer 1 heeft de hoogste prioriteit, omdat dat hopelijk zal leiden naar de dader. Freyja zal de vrienden en vriendinnen van de slachtoffers ondervragen en denkt al snel dat de moorden iets te maken moeten hebben met (cyber)pesten, waar zij zelf vroeger ook slachtoffer van is geweest.

Dit derde boek met Huldar en Freyja in de hoofdrollen begint ijzingwekkend en je wordt direct in het verhaal gesmeten. Het heeft een actueel onderwerp en Sigurdardóttir heeft duidelijk de nadruk willen leggen op de gevolgen van pestgedrag, niet alleen voor degene die gepest wordt, maar ook voor zijn of haar omgeving en naasten.

Het boek bestaat uit veel korte hoofdstukken en de schrijfstijl is vlot, wat er samen met het interessante onderwerp voor zorgt dat je door blijft lezen. Helaas vond ik dit deel wel een stuk minder spannend dan de vorige boeken. Door verschillende herhalingen en de focus op persoonlijke strubbelingen, waardoor politiemedewerkers elkaar soms meer tegen lijken te werken dan dat ze gemotiveerd zijn om een moordonderzoek te voltooien, stagneren zowel het tempo als de spanning wat in het middenstuk. Tegen het einde wordt de spanning wel verhoogd en neemt het verhaal enkele onverwachte wendingen. Je krijgt het gevoel dat vrijwel iedere persoon die in het boek voorkomt wel iets met de moorden te maken zou kunnen hebben en het einde is verrassend, waardoor ik zeker benieuwd ben naar Lava, dat in september zal verschijnen. Hopelijk weet Yrsa Sigurdardóttir me dan weer omver te blazen!

Geschreven bij RIP

Ik heb dit derde deel van Yrsa Sigurðardóttir als standalone gelezen en dat is prima te doen. De eerdere delen DNA en Vortex heb ik wel voorbij zien komen maar (nog) niet gelezen.

De schrijfster laat je gelijk op het puntje van je stoel zitten, een tienermeisje (Stella) dat een bijbaantje bij de bioscoop heeft, sluit zaterdagavond helemaal alleen de bioscoop af. Ze wordt aangevallen en al haar vrienden ontvangen een SnapChat bericht waarin ze, zwaar toegetakeld, om vergeving vraagt. Later wordt ze vermoord teruggevonden met op haar lichaam een nummer 2.

Het recherche team bestaande uit Erla, Huldar en Gudlaugur weten niet veel van SnapChat en de beelden in de bioscoop zijn lastig te onderzoeken. Ze laten Freyja bij het team aansluiten om te onderzoeken of deze moord iets met pestgedrag te maken heeft en als psychologe ondervraagt zij de vriendinnen van Stella.

Snelheid is geboden want is er dan ook nog een slachtoffer 1 en leeft deze nog?

Dan wordt het recherche team verrast met slachtoffer 3, de tiener Egill die op het eerste gezicht geen connecties heeft met Stella.

Door het boek heen lees je losse fragmenten van een brief, op het eind wordt pas echt duidelijk wie deze heeft geschreven en waarom de dader deze moorden heeft gepleegd.

De thriller is actueel door de thema’s pesten en Snapchat maar ik mis heel erg de omgeving en ruige natuur van IJsland, hiervan vind je bijna niets terug in het boek.

Geschreven bij RIP

niet te volgen chaotisch verhaal

Geschreven bij RIP

Via Snapchat ontvangen alle vrienden en bekenden van tienermeisje Stella enkele filmpjes waarop zij op afschuwelijke wijze wordt aangevallen en doodsbang om vergeving smeekt. Als haar lichaam enkele dagen later gevonden is vinden is dit gemerkt met een “2””.
Enkele dagen worden er weer filmpjes verstuurd, ditmaal met een doodsbange jongen in de hoofdrol
Het team waar politiecommissaris Huldar deel van uitmaakt wordt belast met het onderzoek. Omdat het kinderen betreft wordt ook psychologe Freya ingeschakeld.
Freya, als kind slachtoffer van pesterijen, vermoedt al snel dat daar het verband ligt en verwacht achter de dader te komen als zij kunnen ontdekken wie slachtoffer 1 is geweest.
Rip is het derde deel van deze IJslandse schrijfster, rondom het duo Huldar en Freya, die een haat liefdesverhouding met elkaar hebben.
Het boek heeft een prettige en rustige schrijfstijl en wordt afwisselend vanuit de verschillende hoofdpersonen geschreven. Op zich ook afzonderlijk als deel te lezen, gebeurtenissen vanuit het verleden worden voldoende toegelicht. Het boek mist echter de nodige spanning.
Wel knap hoe de auteur, een onderwerp als pesten en wat dat doet met kinderen en volwassenen, in een thriller heeft verwerkt
RIP is tot nu toe het minste deel van de serie, het boek is wat traag en vlak. De hoofdpersonen en met name Huldar missen het elan van de vorige delen. Er mag wel wat meer pit en vaart in.
Ondanks dat wil ik mij nog wel wagen aan het vierde deel mits……