Rosie 3 - Het Rosie resultaat

Dit is weer zo’n boek waarvan ik het jammer vond dat het uit was. Ook heb ik spijt dat ik de voorgaande delen niet gelezen heb. Niet dat dit nodig was om dit verhaal te kunnen volgen, maar omdat ze waarschijnlijk net zo fantastisch waren als dit derde deel.
Don Tillman, zijn vrouw en zoon zijn karakters die ontzettend leuk zijn om te leren kennen en waar je alleen maar nog meer over zou willen lezen en weten. Je wilt gewoon een deel van hun leven uitmaken, dus hopelijk verschijnen er nog delen met hen in de hoofdrollen.
Hoe Tillman zijn beperkingen en gaven, als autist, gebruikt om problemen op te lossen zijn fascinerend, soms hilarisch, soms ontzettend snugger en altijd bijzonder.
Dit is echt zo’n boek dat je iedere lezer kan aanrader, van welk genre je ook houdt, en dat iedereen leuk en vermakelijk zal vinden. Vlot, origineel, spannend, onderhoudend, hartverwarmend en grappig. En het zet je ook vaak tot nadenken over menselijk gedrag en reacties.
Topboek!

Eindelijk een vervolg op de delen 1 en 2! Ook dit boek riep bij mij veel herkenning op. Het is fijn dat het onderwerp autisme met humor benaderd wordt, en een keer niet vanuit de zorg.

Dit is alweer het vijfde boek dat ik lees van Graeme Simsion en het laatste boek van de driedelige ‘Rosie-serie’. Ik heb al zijn boeken tot nu toe (2019) gelezen. Graeme lezen zorgt voor een vriendelijk, weldadig, ontspannend, geaccepteerd en goed gevoel. Dat vind ik knap en mooi werk. De auteur onderzoekt in de praktijk van de fictie het klassieke aforisme: Ken U zelve. Wie zijn wij als mens en wat komen we hier doen?! Filosofische zingeving en onderbouwing, maar zonder enig vorm van zwaarte of zwaarmoedigheid. In tegendeel zelfs. Op een prettige manier laat Graeme zien hoe we de weg kunnen vinden in bestaande sociale structuren zonder onszelf af te wijzen in ruil voor een saamhorigheidsgevoel: Verbeter de wereld? Begin bij jezelf.

In de Rosie serie leed de hoofdpersoon en verteller Don tot aan zijn veertigste (dat hij Rosie ontmoette) aan een sociaal isolement. Hij had sociale vaardigheden nodig om zich voldoende aan de maatschappij te kunnen aanpassen. Genetisch gezien zaten die niet in zijn ‘neurologische geboortepakket’. Rosie houdt van Don zoals hij ‘anders’ is. Oprecht, analytisch, probleemoplossend, hartelijk, resultaat- én procesgericht. Ze wijst hem niet af voor zijn a-typisch gedrag in zijn dagelijks leven. Rosie en Don kunnen zich samen goed vinden in een vast plan met een strikte routine.

Nu hun zoon Hudson elf jaar is geworden is hun plan met routine aan een grondige herziening toe. Hudson lijkt tegen dezelfde problemen in het regulier onderwijs aan te lopen als ooit Don. Met de wetenschap van nu en zijn eigen Asperger-ervaring probeert Don zijn zoon het leed van sociaal isolement te besparen. Ondertussen gaat de maatschappij wel anders om met autisme of ander a-neurotypisch gedrag. Is er werkelijk zoveel veranderd of niet? En ten positieve of juist meer stigmatiserend? Het Rosie-Don plan zal móéten veranderen in een Rosie-Don-Hudson plan. Van daaruit ontwerpt Don een Hudson project en maakt er zijn dagelijks werk van. Toch loopt het Hudson project anders dan verwacht maar wel met het ‘correcte’ (in Don zijn veelvuldige, terugkerende, terugkoppelende bewoording) resultaat.

Ik ben zelf geen lezer maar mijn vrouwtje was er erg blij mee

Veel gezeik over een bepaald onderwerp en ik erg me HEEL ERG aan die zoon van Don & Rosie. Niet aangeraden.

Super

Heel prettig leesbaar maar lees wel de andere boeken eerst

Was een kadootje voor mijn kleindochter die spaart ze

Met veel plezier heb ik de eerste boeken gelezen maar ik vond het erg moeilijk om door dit laatste boek heen te komen. Had het in maart gekocht, maar was toen gestopt met lezen en heb het pas maanden later uitgelezen. Niet echt wat op aan te merken maar de reeks is wat mij betreft nu wel echt klaar.

Leuke gezellige boeken