Schaduwkind

Geschreven bij Schaduwkind

Een liefdevol, maar ook nog eens schitterend geschreven boek over de geboorte en het overlijden van een klein meisje, Isa. Voor iedereen die een mooi gevoelig boek wil lezen en/of wil begrijpen wat er gebeurt als je kind overlijdt. Pijnlijk om te lezen, maar soms is het leven ook gewoon heel pijnlijk

Geschreven bij Schaduwkind

Het is heel moeilijk om dit boek te beoordelen. Het thema, de dood van een kind, is zo heftig, dat je als reviewer de neiging hebt respectvol op afstand te blijven. Toch wil ik hier wel wat van zeggen, zodat lezers weten wat ze kunnen verwachten. Deze schrijver heeft geen gemakkelijke, maar wel een ongelooflijk mooie en bijzondere schrijfstijl, heel veel zinnen zijn puur gedichtjes. Ik had dat ook bij het (wat makkelijker leesbare) boek "De onderwaterzwemmer", die verbijstering: "hoe kun je het zo prachtig en zo treffend formuleren". Maar het is een boek dat ook in niets te vergelijken is met andere waargebeurde verhalen die je meenemen in wat er gebeurt. Het is feitelijk helemaal geen verhaal, en wat er nu precies gebeurd is, kun je alleen tussen de regels door lezen. Het is een reeks gedachten, fragmenten, ideeën, metaforen, symbolen, die aan de ene kant een idee schetsen van de diepte van het verdriet van deze vader, maar die je tegelijkertijd ook op afstand houden. Ten eerste doordat dit verdriet zo onbegrijpelijk en zo individueel beleefd wordt dat je hier als lezer (en al helemaal niet als je zelf - gelukkig! - nooit zoiets hebt meegemaakt) buiten blijft staan. En ten tweede juist omdat het verkenningen zijn in taal, en die taal zelf álles is. Prachtig en uniek, maar het is geen verhaal, dus niets waarin je meereist, waarin je je kunt verplaatsen. Toch is dit een indrukwekkend en prachtig monument dat je bij zal blijven.

Geschreven bij Schaduwkind

Naar aanleiding van een naast verlies het boekje weer eens uit de kast gepakt en nu besteld als cadeau voor die vrienden. Wat een pakkende omschrijvingen, hoe lief en integer!

Geschreven bij Schaduwkind

Prachtig klein, schitterend boek over een vader die zijn dochtertje verliest. Intens mooi woordgebruik. Grandioos en treffend geschreven.

Geschreven bij Schaduwkind

wat een mooi boek!! wat bij de beschrijving (recensies) staat is belachelijk, er staat dat het "opvallend onemotioneel" is geschreven, degene die dat zegt heeft het blijkbaar niet zelf meegemaakt. het boek grijpt je vooral aan als je weet wat de schrijver voelt, helaas geldt dat ook voor mij. vooral wat hij schrijft over dat er voor een ouder zonder kind geen benaming is, is heel mooi.

Geschreven bij Schaduwkind

In Schaduwkind, het dunne maar daarom zeker niet prachtige boek van Thomese, handelt alles naar het schijnt om de dood van zijn enige kindje. Onderverdeeld in kleine blokjes, ieder met een eigen begin en eind en verweven met prachtige metaforen en stijlfiguren, laat hij de lezer van pagina naar pagina omslaan. Maar wie verder kijkt ziet dat de taal an sich misschien nog wel het belangrijkste is aan dit boek. Het niet in woorden kunnen vatten wat er in de schrijver omgaat, de woorden die voor de lezer indrukwekkend zijn, maar voor de schrijver zijn gevoelens nog niet eens half uitdrukken, dat is de kracht van dit boek. Want na het dichtslaan van dit boek zal de lezer vertwijfelt achter blijven. Is dit nou een bijzonder mooi en goed boek, het maximaal haalbare of doet het eigenlijk met al zijn pracht en praal nog geen eer aan het gepresenteerde gegeven?

Geschreven bij Schaduwkind

Het onbeschrijflijke verdriet als je kind overlijdt, wordt hierin op zo'n mooie, integere en intieme wijze beschreven. Nog steeds heb ik geen woorden voor mijn eigen verdriet, sinds ons meisje dit jaar plotseling overleed, maar in dit boekje vond ik herkenning in de woorden, de zinnen. Alles las ik alsof het over ons leven ging, over ons meisje. Over ons leven nu, nadat zij in onze armen is gestorven.
Toen we ons meisje moesten laten gaan, kwam ik terecht in een soort schaduwwereld. Je leeft ergens in een wereld, waarin je haar continu aan het zoeken bent, maar tegelijkertijd het enorme verdriet en gemis blijft voelen. In ''Schaduwkind" kon ik woorden lezen over die 'schaduwwereld van verdriet en rauwe rouw'. Heel erg fijn om woorden en zinnen te lezen, die wáar zijn en die in tegenstelling tot de meeste boeken over rouw, nu eens niet troostend bedoeld zijn....
Als je kind overlijdt, zijn alle woorden overbodig en ontoereikend, maar dit boekje voor mij heel even niet. En daardoor voelde ik me even, heel even, niet zo eenzaam in ons verdriet.
Het boekje lijkt emotieloos en lijkt soms wat in de algemeenheid te hangen. Maar er is niets algemeens aan de dood van je kind en ik vind het juist een opluchting dat dit boek het naakte verdriet beschrijft, zonder soap-achtige structuren. Het is niet van belang te weten hoe Isa is overleden en waaraan. Mensen willen vaak de ellende van anderen lezen, over het hoe en wat, zodat ze extra opgelucht kunnen zijn dat het hen niet is overkomen of kunnen vergelijken met hun eigen ellende. En dit is juist een boekje waarin dat niet gebeurt, waardoor het recht doet aan de belangrijkste personen in het leven van P.F.Tomese, namelijk zijn dochter Isa en zijn vrouw.
"Als ze nog ergens is, dan is ze in de taal...", heel knap dat Pieter Frans Tomése zijn Isa in de taal kan blijven zoeken en hopelijk haar ook blijft vinden!

Geschreven bij Schaduwkind

Het onder woorden brengen van zo'n groot verlies.. ga er maar aanstaan. Het resultaat is echter indrukwekkend en ongelooflijk mooi. Een boek dat iedereen eens gelezen zou moeten hebben.

Geschreven bij Schaduwkind

Dit boek is zo mooi dat je haast zelf het gevoel krijgt dat je aan het rouwen bent. Ik heb er tranen om gelaten en de stijl waarop het geschreven is pakt je gewoon. Lezen!

Geschreven bij Schaduwkind

Meesterlijk om te lezen hoe een man verandert van nieuwe, onervaren vader tot een wanhopig mens, die een verlies heeft geleden wat hij nooit echt te boven zal komen. Want van de dood van je kind leert een mens niets, behalve onbeschrijvelijk lijden. En de 'meerwaarde' die dat oplevert is zeer discutabel. Knap zoals elke emotie als, hoop, angst en verwarring is gevangen in een hoofdstukje. Gebiologeerd blijf je het volgende en dan weer het volgende hoofdstukje lezen. Om zelf te verdrinken in het definitieve verlies van het laatste hoofdstuk. Ook de laatste zin: "dat ik nu de kamer maar uitga, op dat die eindelijk in elkaar kan storten", geeft in prachtige eenvoudige maar allesomvattende woorden aan, wat niet met ratio te bevatten valt.