Schemerzone

"Je zult het zwaar hebben in Tenebris. Dat geld voor ons allemaal, maar er zal van je gehouden worden. Dat kan ik je beloven." ~ p13

Ah toe, zeg me dat dit niet het einde is? Ik ben er absoluut niet aan toe om deze wereld los te laten... en... en.. dat einde. Nee, dat vraagt om meer. Wat zeg ik: smeekt om meer!

"Of de Facillianen gek waren, dat wisten ze niet. Maar dat er iets met hem aan de hand was, dat wist ze wel zeker." ~ p63.

Schemerzone vertelt het verhaal Zoë, een afvallige die leeft in Tenebris, het gedeelte van de wereld waar het al eeuwen donker is. Op haar 16 moet zij het weeshuis verlaten en voor zichzelf gaan zorgen. Ze besluit, met gevaar voor eigen leven, om te gaan jutten in de Schemerzone. Door een wel heel bijzondere vondst komt haar leven in een rollercoaster terecht. De vrede tussen Facillis, de lichte kant, en Tenebris, de donkere kant, staat op het spel en de regering zet Zoë onder druk. Het lot van haar vrienden en het voortbestaan van het land ligt in haar handen.
Tijdens lezen hoopte ik stiekem dat het een open einde zou hebben, want hoe verder ik raakte in het boek, hoe minder ik afscheid van het verhaal wilde nemen... Ik ging zelfs bewust langzamer lezen om het zolang mogelijk uit te stellen?! Ik hoop echt met heel mijn boekenhart dat J. Sharpe en Cocky van Dijk samen snel weer verder schrijven (kijkt met puppy ogen beide auteurs aan). Het verhaal van Zoë en Christiaan is echt nog niet af! Wat een geweldige leesbeleving was dit. Alles klopte gewoon. De setting, de personages, de manier van vertellen, het wisselen van het perspectief. Ik heb echt van elke letter genoten tijdens het lezen. De samenwerkingen van beide auteurs heeft geleid tot één groot meesterwerk. Dit moeten ze absoluut vaker gaan doen, want het smaakt zeker naar meer.

"Linksom of rechtsom vind ik de dood, of ik nu slaag of niet. De vraag is: hoeveel gaan er dan met mij mee?" ~p120.

Noem het science fiction, fantasy, young adult, dystopisch. Het maakt niet uit in welk hokje het wil duwen, als je het maar gaat lezen, want dit boek is absoluut de moeite! Het verhaal grijpt je vast, en laat je niet meer los. Of het nu licht of donker is, je blijft lezen in Schemerzone ♡

Tot mijn verrassing had ik ‘Schemerzone’ binnen no time uit. Het boek heeft een fijne, duidelijke indeling qua hoofdstukken. Het was mij gelijk duidelijk over wie ik las, vanuit welk perspectief en vanuit welk gebied. Ook is er gebruik gemaakt van een helder lettertype waardoor het leesgemak en tempo bevorderd word.
De schrijfstijl is zeer toegankelijk en betreft bewoording die door een grote doelgroep soepel gelezen kan worden. Ook al weet ik dat het twee schrijvers zijn die dit verhaal geschreven hebben leest het geheel absoluut als één verhaal, waarin alles bij elkaar past en op elkaar afgestemd is.
De personages zijn allemaal bijzondere, interessante karakters met ieder hun eigen eigenaardigheden en ontwikkelingen die door de loop van het verhaal aanbod komen. Ook al leven zij in een dystopische wereld, die voor ons hopelijk nooit waarheid wordt, hebben zij toch allemaal eigenschappen waarmee wij als lezers onszelf kunnen identificeren en mee kunnen leven. Waardoor wij denk ik de keuzes begrijpen die zij maken onder de omstandigheden waarin zij leven.
Ook sprak het verhaal mede dankzij de schrijfstijl van beide schrijvers behoorlijk tot mijn verbeelding en kon ik mij een goede visuele voorstelling maken van de omgeving waarin ‘Schemerzone’ zich afspeelt. Tevens zorgde deze omgeving beschrijving voor originaliteit in samenwerking met het donker en licht segment. Het politieke spel onder de personages in het verhaal is wellicht niet nieuw, omdat mensen nu eenmaal zo zijn maar alles bij elkaar gezien deed dit zeker niet af aan de kwaliteit van dit toffe verhaal.
Ik ben heel benieuwd of beide schrijvers nog eens samen een verhaal gaan schrijven en of deze wellicht ook nog aansluit bij dit boek, want gezien het einde zou dat zomaar kunnen. Ik ben in ieder geval erg blij met deze samenwerking en de uitkomst daarvan en ik vermoed vele andere lezers met mij.

Voor Vrouwenthrillers mocht ik meedoen aan de blogtour van ‘Schemerzone’. Een boek geschreven door J. Sharpe & Cocky van Dijk. Een mooie uitdaging voor beiden omdat ze nog nooit samen hadden geschreven, maar ook omdat ze hadden besloten een genre te kiezen waarin ze allebei nog nooit iets hadden geschreven, namelijk sciencefiction.
J. Sharpe schrijft Fantasy, YA en Thrillers. Cocky van Dijk schrijft naast Fantasy ook YA.

Zoë woont in Tenebris voorbij de schemerzone, het gebied tussen de lichte en donkere kant van de planeet. Tenebris is het donkere gedeelte van de wereld waar de orizon al in geen eeuwen meer heeft geschenen. Zoë is een Afvallige, omdat ze het lichtgen mist. Op haar zestiende moet ze het weeshuis verlaten, net als alle andere kinderen, en voor zichzelf gaan zorgen. Maar waar moet ze naartoe? Ze besluit naar de gevaarlijke schemerzone te gaan om te jutten. Wanneer ze een lijk vindt met een belangrijke chip erin komt haar leven in een stroomversnelling.
Christiaan woont in Facillis, de lichte kant van de planeet. Zoë en Christiaan ontmoeten elkaar als Zoë, voor een gedwongen onderzoek door de regering, naar Facillis gezonden wordt. Zoë probeert Christiaan over te halen haar bij haar missie te helpen, beiden komen hierdoor flink in de problemen. Zal haar missie uiteindelijk slagen?

‘Schemerzone' is een prachtig YA-verhaal dat niet alleen geschikt is voor deze doelgroep, maar waar zelfs volwassenen van zullen smullen. De schrijfstijl is vlot, heel toegankelijk met korte zinnen, je leest het boek in één ruk uit. De schrijfstijlen van beide schrijvers zijn mooi samengevoegd en er is een uniek vloeiend product ontstaan. Alles klopt aan dit verhaal. De personages zijn goed gekozen en voldoende uitgewerkt, je sluit ze stuk voor stuk in je hart. De omgeving is zo filmisch beschreven dat je het gevoel hebt in die wereld rond te lopen, je ziet alles zo voor je. Het tempo is hoog, de spanningsboog goed opgebouwd en bereikt aan het eind een ware climax. Hierdoor zitten we meermaals op het puntje van onze stoel.

‘Een tweede ruk aan zijn arm trok hem uit zijn apathische toestand. Hij draaide zich om en struikelde achter Zoë aan. Dit redden we nooit! Zigzaggend tussen de bergen puin door probeerden ze de wagens voor te blijven. ‘Sneller, Christiaan!’ Maar hij kon niet sneller. Hij was lang niet zo getraind als zij. Hij wierp een blik over zijn schouder. De wagens kwamen steeds dichterbij.’

Het verhaal wordt vanuit verschillende perspectieven verteld. De hoofdstukken zijn kort en erboven staat vermeld vanuit welk personage er verteld wordt.
‘Schemerzone'’ is een mooie combinatie van spanning en sciencefiction waaraan een vleugje horror is toegevoegd. Een aanrader voor iedereen.

Ik was erg benieuwd naar dit boek omdat het een samenwerking is tussen twee schrijvers wiens boeken ik graag lees: Cocky van Dijk en J. Sharpe. Ik was dan ook heel nieuwsgierig hoe ik dit verhaal zou gaan ervaren. Ik had vanwege het eerdere werk van beide schrijvers hoge verwachtingen en de schrijvers hebben mij ook deze zeer zeker niet teleurgesteld. Ik ben aangenaam verrast door het resultaat van de samenwerking. De twee schrijvers zijn goed op elkaar ingespeeld qua schrijven, je merkt tijdens het lezen niet dat het verhaal door twee personen is geschreven.

Het verhaal leest prettig en heeft een aangename schrijfstijl. Je leert de wereld waar Zoë leeft goed kennen. Van zowel Facillis als Tenebris krijg je een goed beeld. Facillis vond ik een nare, kille en onpersoonlijke maatschappij. Maar ook Tenebris is niet perfect. Naarmate je verder in het verhaal komt, merk je dat beide maatschappijen zo hun eigen geheimen hebben. Het mooie is echter dat ondanks de grote tegenstellingen er toch ook overeenkomsten blijken te zijn. Het leven is in beide gebieden zwaar en de bewoners van zowel Facillis als Tenebris hebben maar weinig vrijheid, al is het op compleet verschillende gebieden. De sfeer in de schemerzone is onheilspellend, onaangenaam en soms zelfs beangstigend. Ik voelde goed de angst van Zoë als zij het gebied voor het eerst betreedt.

Je leest het verhaal vanuit meerdere personages, Zoë is echter duidelijk het hoofdpersonage. Je leert haar ook het beste kennen. Het is steeds duidelijk welk personage aan bet woord is en in welk gebied het personage zich bevindt, Tenebris, Facillis of de schemerzone.

Ik was onder de indruk van de twee verschillende maatschappijen die zich op één wereld hebben ontwikkeld, puur door de ligging. Beide maatschappijen functioneren goed, maar als Zoë naar aanleiding van de informatie op de chip dieper gaat graven komt ze erachter dat er zowel in Facillis als in Tenebris meer geheimen zijn dan dat zij ooit had kunnen vermoeden.

Schemerzone is een razend spannend en origineel dystopisch verhaal, dat je als lezer continu blijft boeien tijdens het lezen. Het verteltempo ligt hoog, maar dit past goed bij het verhaal. Er gebeuren veel onverwachte en soms schokkende gebeurtenissen, die je van te voren niet ziet aankomen. Tegen het einde wordt het verhaal nagelbijtend spannend, je moet gewoon weten hoe het gaat aflopen.

Dit boek van Cocky van Dijk en J. Sharpe is een geslaagde en bijzondere samenwerking. Het is een fascinerend en intrigerend verhaal en de thema’s die worden besproken, zoals onder andere het hebben van een chip in je hoofd, zou zomaar eens onze eigen toekomst kunnen zijn. Ik hoop dat beide schrijvers nog eens hun krachten zullen gaan bundelen, het kan eigenlijk niet anders dan dat dat weer een succes wordt.

Ik geef Schemerzone graag 4 sterren.

#blogtour Schemerzone - Cocky van Dijk en J. Sharpe

De wereld in dit verhaal is er een, die ik nog nooit ben tegengekomen.

De wereld is verdeeld. Aan een kant van de wereld is het altijd donker. Ze hebben daar nog nooit de Orizon gezien. Aan de andere kant is het altijd licht. In het midden van deze gescheiden werelddelen, ligt de Schemerzone. Op de Schemerzone leeft niemand, er komen alleen jutters. Het is namelijk voor een groot deel een enorme vuilnisbelt. De mensen aan de donkere kant zijn arm en gaan jutten met gevaar voor eigen leven. ZOE is zo’n mens, om te kunnen overleven, moet ze wel. Aan de lichte kant hebben de mensen het stukken beter, Zoe is erg nieuwsgierig naar de lichte kant, maar ze is een afvallige. Op en dag vindt ze een lijk. Hij draagt een chip. Een chip, die de wereld voorgoed zal veranderen. Zoe moet verplicht meewerken aan een onderzoek. Hierbij komt ze steeds meer te weten over duistere zaken, die zich afspelen, aan allebei de kanten van de wereld.

Zoe is niet de enige verhaallijn. Er zijn er meerdere, bijvoorbeeld haar beste vriend: Ben. Hij werkt in een uitbeenderij. Hector, de leider van de Jutters in de Schemerzone. Christiaan, hij zit in Facillis in het lichte gedeelte van de wereld. Hij gaat nog naar school. Ook zijn ouders komen voorbij. Zijn vader heeft een belangrijke rol in het systeem dat de stad draaiende houdt. Maar Zoe heeft echt de hoofdrol.

De hoofdstukken zijn kort en er staat altijd bij, over welk personage je leest. Het leest echt lekker vlot. Het is moeilijk weg te leggen. Deze wereld is zo mysterieus en herbergt een aantal vreselijke geheimen ( en 1 daarvan, valt onder echte horror, voor mij was dat dus smullen geblazen). De schrijfstijl is sterk. Het is niet te merken, dat het geschreven is door 2 auteurs.

De cover is prachtig. Het zijn meerdere aspecten uit het boek. Het afgebrokkelde muurtje. De schemering…. en de steampunk aandoende bril, heeft ook een echte rol, in het verhaal dat is erg gaaf. Het zijn allemaal dingen, die van het boek een geheel maken. Het is compleet door alle details. Er is overal aan gedacht.

Orizon is natuurlijk de horizon, maar ook deze kleine verandering, maakt het verhaal helemaal uniek. En zo maak je van iets kleins, iets groots!

Een geweldige mix van SF, spanning, een vleugje horror in een Dystopische wereld.

Dit boek is echt een aanrader. Het is heel erg origineel.

Ik kan er nog uren over door schrijven, maar weet je? Je moet dit boek gewoon zelf gaan lezen! Van mij krijgt het 5***** en ik hoop dat Cocky en Joris nog vaker, samen in de pen gaan klimmen! I love it!

***** 2019 dystopisch Fantasy Horror

Wie een beetje bekend is met de Nederlandse fantasy, heeft de boeken van J. Sharpe en Cocky van Dijk ongetwijfeld weleens voorbij zien komen. Een interessante samenwerking is het zeker, vooral omdat Sharpe vooral thrillers schrijft en Van Dijk het meer in de high fantasy-hoek zoekt. Voor Schemerzone treden ze beiden buiten hun comfortzone en schrijven ze een dystopisch verhaal.

Bij het lezen van een boek dat door meerdere auteurs is geschreven is het altijd de vraag of de twee schrijfstijlen niet te ver uiteen liggen. Bij Schemerzone is dat niet het geval: hoewel ik van beide auteurs boeken heb gelezen kon ik niet uitmaken wie welke stukken had geschreven. De schrijfstijl is vlot, de zinnen zijn vaak aan de korte kant. Op sommige plaatsen stoorde dit een beetje en had er wel wat meer met het tempo gespeeld kunnen worden, maar na een paar hoofdstukken raak je er wel aan gewend of wordt je zodanig in het verhaal meegezogen dat het je niet meer opvalt.

Het concept van een wereld die uit een donkere en een lichte zone staat is interessant, daar heb ik nog nooit eerder over gelezen. Het was niet altijd even duidelijk hoe dit verschil de twee samenlevingen beïnvloedde; sowieso was de wereldbouw een beetje summier. Wellicht genoeg om het verhaal te kunnen ondersteunen, maar ik merkte dat ik me de omgeving niet altijd even goed kon voorstellen en juist bij een sciencefictionverhaal is het interessant om te leren hoe de wereld zich ontwikkeld heeft ten opzichte van de huidige maatschappij. De chip die in Tenebris wordt gebruikt om de mensen onder de duim te houden is natuurlijk een interessant gegeven, maar de wereld had iets meer body kunnen krijgen als ook andere aspecten wat meer werden uitgelicht. Hoe het dagelijks leven er in beide samenlevingen uitziet was bijvoorbeeld niet zo duidelijk, het was alsof er heel erg was ingezoomd op de personages en hoewel dat wellicht voor het verhaal genoeg was, had een beetje meer achtergrondinformatie het verhaal mogelijk nog realistischer gemaakt.

Het verhaal wordt vanuit verschillende perspectieven verteld, vaak zijn de stukjes kort. In het begin komt het wat verwarrend over, maar gaandeweg leer je wie wie is en waar woont. De personages verschillen genoeg van elkaar om ze niet met elkaar te verwarren. Er is veel aandacht besteed aan de gevoelens van de personages waardoor je erg met ze meeleeft, wel merk ik dat ik achteraf eigenlijk maar weinig over de personages te weten ben gekomen – zeker over de bijpersonages. Ook hierbij wordt er genoeg vrijgegeven om het verhaal te kunnen vertellen, maar ietsje meer had het verhaal niet vertraagd, maar juist wat extra diepgang gegeven.
Al met al leest het boek lekker snel weg, de spanningsboog wordt strak gehouden en er zitten een paar interessante twists in. De afwikkeling van de gebeurtenissen is goed, hoewel het allemaal vlot gaat voelt het niet overhaast. Na het dichtslaan van het boek, is er bij mij geen ontevreden gevoel achtergebleven: alle puntjes worden netjes op de i gezet. Toch had ik het niet vervelend gevonden om nog wat meer over deze wereld te ontdekken.

spannend en een uitdaging. Dit zijn termen die passen bij het nieuws dat Cocky van dijk en J Sharpe samen gingen schrijven. Het werd schemerzone.

Zoë leeft voorbij de schemerzone, op het gedeelte van de wereld waar de orizon al in geen eeuwen meer heeft geschenen. Ze is een Afvallige, omdat ze het lichtgen mist. Op haar zestiende verjaardag wordt ze uit het weeshuis gezet en moet ze voor zichzelf zorgen. Met gevaar voor eigen leven besluit ze naar de schemerzone te gaan om te jutten, zodat ze wat spulletjes heeft om te verkopen.
Als ze tijdens het jutten op een lijk stuit en een chip vindt, wordt haar wereld op zijn kop gezet.

Wat vond ik het leuk dat J Sharpe weer samen met een andere schrijver ging schrijven. Ik kende persoonlijk zijn al zijn andere boeken dus ik wist wat ik kon gaan verwachten.
Ik werd meteen in het boek meegenomen. De manier waarop het is geschreven vond ik geniaal. Je merkt totaal niet dat er 2 schrijvers aan het werk zijn geweest. Hoe het verhaal door alle personages wordt beschreven vind ik heel leuk gedaan. Je beleeft het verhaal door verschillende ogen. Super gedaan.

In dit boek is een boeiende wereld neergezet, waarin de twee delen van de aarde totaal van elkaar verschillen. De lichte kant is prachtig, vreedzaam, iedereen is gelijk en er is geen oorlog of onrust meer. Maar voor een hoge prijs, want iedereen draagt een chip in zijn / haar hoofd die de mensen stuurt en leidt. Vrijheid is hier ver te zoeken, maar aangezien de mensen dit zelf niet weten lijken ze best gelukkig. Behalve een enkeling als het personage Christiaan, die over meer fantasie en invoelingsvermogen beschikt dan goed voor hem is.

In de schemerzone dumpen de mensen van de lichte kant hun afval. Jutters van de donkere kant zoeken die spullen, want voor een arm land zijn dit juist waardevolle voorwerpen. Alleen mensen die een beetje tegen licht kunnen overleven de schemerzone, er loeren namelijk vele gevaren vanuit beide delen van de aarde.

In het donkere gedeelte wonen de mensen die niet tegen licht kunnen, ze leven in armoede en moeten hard werken voor weinig geld. Hier hebben mensen wel een vrije wil en emoties maar daar kan je niet veel mee, wanneer strikte regels en honger je beperken.

De informatie over de wereld die je in het begin krijgt, is genoeg om het verhaal te kunnen volgen en een goed idee van de wereld te krijgen. De auteurs weten je nieuwsgierig te maken naar de achtergronden van deze wereld. Geleidelijk en goed verwerkt in het verhaal krijg je als lezer steeds meer te weten over beide kanten. Iedere kant heeft duistere geheimen die in de loop van het boek naar voren komen.

Gevaarlijke missie en gruwelijke dilemma’s
Het verhaal wordt vanuit meerdere gezichtspunten verteld, zodat je als lezer een goed beeld krijgt van wat er in deze wereld speelt en hoe de diverse personages in elkaar zitten. Een klein nadeel hiervan is dat ik als lezer in het begin wel geïnteresseerd en geboeid was maar niet echt meegesleept werd door het verhaal. Sommige personages boeiden me nu eenmaal meer dan anderen. Ook leken er lijnen te lopen die niet echt van belang waren voor het verhaal, maar uiteindelijk bleek alles een plekje te hebben in het verhaal en kwamen alle lijnen mooi samen.

Zoë gaat op een ontzettend gevaarlijke en moeilijke missie en dat levert zowel spannende als ontroerende en mooie momenten op. Het is geen lief zonnig heldenverhaal, maar het pad van Zoë zit vol tegenslag, grimmige gebeurtenissen. Met vallen en opstaan en hopen op het beste gaat ze door. En dat maakt dat het verhaal indruk maakt. Zoë ziet en hoort meer dan haar lief is en maakt mee dat er gruwelijke beslissingen gemaakt moeten worden. Beslissingen waar ze met heel haar hart nee tegen roept maar uiteindelijk toch mee instemt, hoe moeilijk dit ook is. Als tegenwicht houdt ze bij de punten waar dit mogelijk is haar morele kompas hoog en weet ze van geen wijken om te doen wat volgens haar goed is. Een jonge vrouw dus met pit, moed, en een goed hart waar je graag over leest.