Sideways

Geschreven bij Sideways

Ik moet eerlijk bekennen dat ik eerst de film heb gezien en daarna pas het boek heb gelezen, meestal dient dat andersom te gebeuren, maar goed.
Er zijn vele criteria waaraan een boek moet voldoen, om van kwaliteit te spreken, zo niet een van de belangrijkste criteria; je betrokken voelen bij het hoofdpersonage.
Daarin ligt gelijk de allergrootste kracht van Sideways: je voelt de pijn, de wanhoop, de onzekerheid en de verbitterdheid van het hoofdpersonage.
Zelden was ik zo begaan met het lot van een personage als dat van Miles Raymond.
Miles is wellicht geen loser, maar dat vind hij wel van zichzelf, hij straalt het in ieder geval uit.
Enerzijds is hij nog volop in rouw vanwege zijn mislukte huwelijk, beseffende dat zijn beste dagen er al lang op zitten en dat het leven hem nooit meer de passie van weleer kan brengen.
Aan de andere kant probeert hij al dat negativisme om te zetten in andere vormen van nieuw levensgeluk.
Zijn grote wens is om een gepubliceerd schrijver te worden, maar ook deze illusie is hij na tal van mislukte pogingen weer langzaam aan het verliezen, zat het mentaal al verre van snor bij Miles, het idee van weer een nieuwe afwijzing zou niet meer te verdragen zijn voor onze held.
Een andere grote passie van Miles is wijn, niet alleen het drinken ervan, maar het hele idee achter het brouwen van het goddelijke goedje, is iets waar Miles zich helemaal in kan verliezen.
Hij mag dan ook gerust een echte kenner worden genoemd.
Hij hoopt dat ook weer iets van zijn vroegere vitaliteit terug te vinden tijdens een uitstapje met zijn beste maatje Jack, een heerlijk ontspannen culinair weekje de semi intellectueel uithangen, tussen zijn geliefde druiventrossen op de wijngaarden van Santa Barbara.
Maar jack is in alles het absolute tegenbeeld van Miles, we mogen hier spreken van een opportunistische, platte, oppervlakkige rokkenjager, die nog altijd teert op zijn 15 minutes of fame van 1000 jaar geleden.
Jack is namelijk acteur, maar om zijn toekomst wat meer zekerheid te geven, besluit hij zich in het huwelijk te storten met een dame van voorname komaf.
Het wijnweekje zal dienen als soort van vrijgezellen feestje, zo ziet Jack het tenminste; een laatste kans om nog een keer, maar het liefst veel vaker, eens flink de bloemetjes buiten te zetten.
Het kan hem verder gestolen worden of daarbij wijn of ranja gedronken wordt.
Je moet hem dan ook niet het verschil vragen tussen een briljante uiterst subtiele Pinot Noir, of de eerste de beste huiswijn aan het kassa rek van de plaatselijke buurtsuper.
Natuurlijk geven deze enorme karakterverschillen de gewenste wisselwerking op, het doet soms denken aan Steve Martin en John Candy in Planes, Trains and Automobiles, maar dan in een meer realistische setting.
En natuurlijk verloopt het weekje vanuit het perspectief van Miles, alles behalve gepland.
Maar het is toch vooral het uiterst pijnlijk eerlijke kijkje in de ziel van Miles, wat op mij de meeste indruk heeft gemaakt.