Sophie op de daken

Sommige verhalen liggen te wachten om op het goede moment in je handen te springen. Verhalen vol avontuur en met een dosis fantasie die je even uit de werkelijkheid laten ontsnappen.
En soms duurt dat verdwijnen in een boek ook even, precies zoals het geval is met 'Sophie op de daken'.
Maar dan. Als deze doorzetter van 12 jaar uit een andere eeuw eenmaal in Parijs is aangeland, ben je als lezer ook via Gare du Nord de lichtstad per stoomtrein binnengereden. Loop je langs de Seine, wandel je in de Tuilerieën, over het plein van het Louvre, bezoek je de Notre Dame.

Een niet alledaags meisje met een niet doorsnee Engelsman die zich over haar ontfermd heeft na een schipbreuk. Zij eenzaam als eenjarige drijvend in een cellokoffer, hij alleenwonend met vele boeken. Onconventioneel wordt zij door hem grootbracht, zeker niet voor die tijd geldende regels van jeugdzorg. Ze zijn zeer op elkaar gesteld. Situaties worden beeldend verteld. De dreiging van een weeshuis hangt hen boven het hoofd.
'Sophie en Charles leefden niet netjes, maar om gelukkig te zijn had je geen netheid nodig'.

Een aanvaring met de cellokoffer geeft een aanwijzing waar ze haar moeder zou kunnen vinden. Parijs dus. Nachtelijke tochten volgen na de start van de zoektocht in het politiebureau. Fantasie, harde werkelijkheid, hang naar avontuur, kennis van eenvoud, levenslessen en vooral hoop laat je zwerven door verschillende tinten nachtblauw Parijs. Springend over straten en stegen volg je Sophie en haar vrienden, de dakhazen. Geheime plaatsen op de daken waarvan we de gebouwen kunnen herkennen. Muziek speelt een rol. Eerste herinneringen zijn een drijfveer.
'Elke nacht fluisterde ze tegen zichzelf in het donker: mijn moeder leeft nog en op een dag komt ze me halen.'

Een stoere dappere meid krijgt van Charles een mooi motto mee: altijd elke mogelijkheid in het leven onderzoeken.
Een verhaal dat je een filmsfeer geeft als in Hugo Cabret of Oliver Twist. Je ziet muziek stralen, spreeuwenwolken overvliegen. Voor de goede of geoefende lezer v.a. 10 jr een jeugdboek om mee weg te kruipen in de bank tot het uit is.
-> 'Boeken wrikken de wereld voor je open.'

Katherine Rundell, auteur van “Feo en de wolven” en “De ontdekkingsreiziger”, vertelt in dit nieuwe boek “Sophie op de daken” een prachtig en meeslepend verhaal over familie en doorzettingsvermogen. Ze zet opnieuw een mooie jeugdroman neer over een meisje in het Parijs van de twintigste eeuw, het Parijs met stoomtreinen, rijtuigen enz. Vooral de setting op de daken van Parijs vond ik erg bijzonder aan dit verhaal, je waant je echt in deze bijzondere stad tijdens het lezen.
•
Je leest het verhaal vanuit het meisje Sophie en meteen vanaf het begin heb je sympathie voor haar. Doordat je leest wat Sophie denkt en voelt kun je je goed inleven in haar personage. Ze heeft al aardig wat meegemaakt in haar leventje en je bent enorm benieuw hoe dit verhaal voor haar af gaat lopen. Zal ze haar moeder ooit nog vinden, Sophie en Charles nemen je echt mee op deze zoektocht. Het verhaal is bijna niet aan de kant te leggen, het neemt je mee en het laat je pas weer los als het uit is. Dit verhaal zal daarom na het dichtslaan zeker nog een aantal dagen in je hoofd rondspoken.
•
De schrijfstijl van Katherine Rundell is beeldend, vlot en verrassend. Er zitten echt wel een paar wendingen in het verhaal die je niet aan ziet komen. Wat ervoor zorgt dat het verhaal tot het einde interessant is en je niet precies kunt voorspellen waar het zal gaan eindigen. Ik vloog door het verhaal heen en voor ik het wist was het uit. Ik had soms zelfs het idee dat ik samen met Sophie en Matteo over de daken heen vloog en sprong. Niet alles wat gebeurde was misschien realistisch, maar dat deed geen afbreuk aan het verhaal. De zinnen waren af en toe wel iets te poëtisch naar mijn smaakt en dat maakt het naar mijn idee ook wel iets minder geschikt als een jeugdboek. Geschikt voor kinderen vanaf ongeveer een jaar of 10/11/12.

Mooi verhaal met veel verrassende wendingen.
Niet bijzonder mooi of ontroerend maar door de
bijzondere setting, op de daken van Parijs, en de niet te voorspellen verhaallijn blijft het wel tot het einde boeien.

Voorgelezen aan mijn kinderen van 8 en 11.