Staat van terreur

En erg spannend boek. Als je eenmaal bent begonnen, wil je verder. De eerste pagina’s zijn de verschillende verhaallijnen wat veel, maar al heel snel lijkt alles met elkaar verband te hebben en kom je in een groot politiek web van macht, terreur, spionage en wantrouwen terecht. Erg spannend geschreven, met soms nét even weer een korte uiteenzetting van hoe alles nou ook alweer in elkaar zit als er veel dingen door elkaar lopen. Echt een aanrader! Even door de eerste 20 pagina’s heen, daarna zit je er helemaal in.

Louise Penny is een Canadese auteur die al vele prijzen heeft gewonnen. Ze werkt op de nieuwsredactie bij de Canadian Broadcasting Corporation. Hillary Clinton, voormalige First Lady in Amerika, werkte samen met Penny voor dit boek. Ze geeft zo een inkijk in het Witte Huis en de zaken die er allemaal spelen. Tevens zijn Penny en Hillary goede vriendinnen.

Ellen Adams is de nieuwe minister van Buitenlandse Zaken. De United States heeft een nieuwe president maar kampt nog met de gevolgen van het beleid van de vorige president, Dunn. Hij heeft een gevaarlijke terrorist uit het Oosten vrijgelaten tijdens zijn ambt. Deze terrorist plant nu een reeks aanslagen. De eerste aanslagen gebeuren in Europa maar deze aanslagen zijn nog maar de voorbode voor hetgeen dat nog moet komen. Ellen Adams krijgt de taak om ervoor te zorgen dat aanslagen verhinderd worden. Ze krijgt hierbij hulp van anderen.

Staat van terreur is thriller vol met spannende verhaallijnen. Er gebeurt veel in het verhaal. De gebeurtenissen volgen elkaar snel op en wanneer de focus op het ene ligt, gebeurt het andere. Hierdoor ervaar je veel spanning en energie doorheen het verhaal. De politieke link geeft het verhaal meer intellectuele bagage. Geheimzinnigheid, intriges, corruptie.

Ik moet zeggen dat ik doorheen het verhaal wel wat gelijkenissen zie met de werkelijkheid. Zo zie ik met momenten Trump helemaal voor mij, maar ook Poetin lijkt een onderliggende rol te hebben. Ik weet niet of dit de bedoeling is maar naar mijn gevoel doet dit wat afbreuk aan het verhaal. Ofwel schrijf je een fictief verhaal met unieke personages, ofwel schrijf je non-fictie. Ik krijg hierbij een ‘steek-onder-de-gordel’-gevoel en dit stoort mij. Voor mij is een boek lezen ontspanning en hierbij wil ik geen onderliggende politieke boodschappen krijgen.

Dat gezegd zijnde vind ik het verhaal an sich oké. Het opzet is interessant maar er had ook meer in kunnen zitten. Meer plottwists, meer onvoorspelbaarheden, meer verrassingen.

De auteurs Clinton & Penny hebben al hun (politieke) kennis en schrijverstalent weten te bundelen en de lezer zo een kijkje weten te geven in het doolhof van de gekte; ook wel 'de politiek' genoemd. Een hoeveelheid aan informatie en desinformatie en het grote vermoeden van iedereen dat de meeste oplichters, terroristen en machthebbers uit de politiek komen is hierbij wederom bevestigd. Dat er verwezen wordt naar een president die slecht functioneerde en zijn aanstelling gebruikte om zo meer macht, uitvoering en geld te verkrijgen is waarschijnlijk een open deur, (we begrijpen allemaal op wie Clinton hier doelt), en wellicht een te gemakkelijk manier om je boek te verkopen. Want wie in de politiek, of op welke positie dan ook, gebruikt zijn macht niet om er zelf beter van te worden? Het is alleen betreurenswaardig dat het de machthebbers zijn die het doen ten koste van zoveel mensenleed. Ze hebben toegang tot ingangen waar een burger alleen maar van kan dromen en een terroristische organisatie kan alleen maar zo groot worden met behulp van een overheid. Net als de pers, ook daar wordt alleen maar naar buiten gebracht wat in het belang van de grote leiders is; hoe groter de chaos in de politiek hoe groter de verwarrende en tegenstrijdige informatie een regering naar buiten laat komen. Dat is in dit boek zeer goed weergegeven en dat verdiend een groot compliment. De rest van het verhaal is hier echter aan ondergeschikt. Het betreft een matige schrijfstijl met weinig spanning en diepgang. De personages ogen wat robotachtig omdat geen enkele emotie tot uiting komt en er nergens met diepgang op ingegaan wordt. Met veel toeval, mazzel en andere gunstige omstandigheden is het hoofdpersonage Ellen, de grote held en dat is meteen het einde van het boek. Dat is heel erg jammer, want als het boek niet alleen maar een aanval had geweest op een vorige president of op wat er fout gaat in de politiek, maar er ook meer ruimte was geweest voor de menselijke emotie en impact van de diverse aanslagen in dit verhaal, had het boek al veel intenser geweest. Nu is het meer een aanval op.....nogmaals...we weten allemaal wie, en het feit dat het een vrouwelijk hoofdpersoon is met zoveel kennis en macht geeft ook al aan wat voor statement de auteurs willen aangeven.
Omdat het einde zo voorspellend is, verklapt de achterflap eigenlijk al het hele verhaal, en dat is een zeer gemiste kans want er had veel meer ingezeten als er meer aandacht aan details was besteed.

Mijn schoondochter vond het een heel interessant boek

Zeer mooi boek

Weggegooid geld.