Standvastig onder alle omstandigheden jezelf blijven

Geschreven bij Standvastig

Een verademing en zo herkenbaar.
Na het lezen van dit boek heb ik het gevoel terug te komen in de realiteit.
Mijn realiteit. Ik mag weer " gewoon ", mens zijn.
Ik ben niet maakbaar, toch? Hoera!
Een absolute aanrader als je er voor kiest "gewoon", jou te zijn.

Deze man Svend Brinkmann zet je even een bril op waarmee je wordt geconfronteerd met je basis (Wortels) een briljante zienswijze die durft af te wijken van de mainstream.

De jonge Deense hoogleraar in de Klinische Psychologie Svend Brinkman geeft in een prettig leesbaar boek een degelijke kritiek op de tijdgeest waarin volgens hem ons zelfbeeld wordt opgebouwd met wel erg veel nadruk op ego, gevoel en intuïtie. Een tijdgeest waarin o.a de beheersingsmoraal bij het oud vuil lijkt te zijn gezet en karakterzwakte wordt gepoogd te compenseren met een zoektocht in ons eigen zelf. Hij pleit voor het relativeren van de persoonlijke ratrace naar de top en kritiseert de enorme toename van coaches op allerlei levensgebieden die weinig meer aanbieden dan een begeleiding van de zoektocht naar het eigen zelf dat overigens vaak nauwelijks te vinden is. De auteur meent dat we er goed aan zouden doen te rade te gaan bij de Stoïcijnen en de christelijke moraal en vooral het gebruik maken van de menselijke ratio weer in ere zouden moeten herstellen.

Ach ja, de afwijkende mening intrigeerde me in eerste instantie. De visie op onze huidige tijd die bol staat van de leefregels, technologie en coaches om ons heen, kan de schrijver goed verwoorden.
Maar dan komt ook zijn addertje onder het gras: hij vindt dat mensen nooit naar hun innerlijk dienen te luisteren, hij verbiedt het bijna (?) en kan dat nergens overtuigend staven. Dan breekt mijn klomp, want ik ken mensen die juist wel naar hun innerlijk luisterden en daarmee groot onheil voor zichzelf en anderen wisten te voorkomen. Wat een hoogmoed van deze schrijver, gelukkig slechts een boek.
Overgewaaide filosofie van de stoïcijnen is geen bewijs van waarde, ook al is het een zeer oude Griekse visie. Schrijver is dus de zoveelste roeper in het koor der z.g. deskundigen.

De schrijver geeft op een interessante, humoristische, en ironische manier tegengas tegen de huidige cultuur waarin constante zelfverbetering en ontwikkeling als hoogste doel wordt gezien. Hierbij grijpt hij op verduidelijkende manier terug op de filosofie van de stoïcijnen.

Het enige gebrek aan het boek vond ik de manier van onderbouwen. Naast een hoop "Proof by anekdote" vond ik geen structurele en diepgaande motivatie. Desondanks doeet het wel een beroep op je common sense, en zijn de dingen die hij beweert ook niet zo sterk onlogisch dat ze veel toelichting nodig hebben.

Heel goede adviezen hoe je anders kunt kijken naar het te positieve beeld dat soms wordt geschetst.

Intrigerend boek dat de zelfhulpboeken- en coachingscultuur ter discussie stelt, en realistisch denken (waarom moeten we altijd positief denken? Sommige dingen zijn toch gewoon niet fijn?) adviseert. De schrijver overdrijft expres en dat zet je op een aangename manier op het verkeerde been. Het boek zet je aan het denken.

Slecht boek. De auteur neemt de zogenaamde positieve psychologie en maakt daar een karikatuur van om vervolgens een genuanceerd alternatief te schetsen. Matig onderbouwd maar vooral bij vlagen een simplistische onderbouwing die ergernis opwekt.

Als je geld wil besparen: mijn samenvatting in 3 statements:
1) Hij is tegen de positiviteitshype
2) Adviseert romans te lezen om het leven te begrijpen in plaats van zelfhulpboeken
3) Zegt dat je je moet verdiepen in stoïcijnse filosofie.

Zonder zich zo af te zetten tegen de positiviteitshype had hij de punten over het lezen van romans en stoicijnse filosfie ook kunnen maken.

Niet alles even interessant maar in zijn geheel helder in de boodschap, zou willen dat meer mensen zo in het leven staan, dan zou de wereld een mooiere plek zijn denk ik.

Het is een eigentijds boek, waarin de lezer aan het denken wordt gezet hoe hij /zij in het leven staat in onze "accelerende maatschappij" waarin er continu een beroep gedaan wordt op onze veranderingsbereid. We moeten steeds veranderen om te "groeien". Als we dat even niet willen dan zijn we "niet flexibel", volgens de heersende norm. Maar is dat zo? Wat is er mis met hoe je bent?