Stervensgelukkig roman

2,5 sterren voor Stervensgelukkig.

De cover is echt bijzonder, in verschillende tinten blauw wordt een zee uitgebeeld. Met in het midden een fles met een kurk. In deze fles zit een gebroken hart. Het hart drijft op de golven op zoek naar heling. De titel duidt op de zoektocht van Ottila en van de fles: de zoektocht naar geluk.

In een dagboek-vorm vol e-mails, poststukken en dagboekverhalen lezen we over Ottila die nu 30 jaar is. Het is een bijzondere vorm van lezen, over de hoofdpersoon die zich ook "Rocket dog" laat noemen in de berichten aan haar vriendin. Deze vriendin Grace is nog steeds een grote "party-animal". Terwijl Ottila hier nu flink de rem op zet. Ottila is een bijzonder personage een soort mislukte Bridget Jones. Deze Bridget Jones had ook een dagboek met de nodige humor en zelfspot. Gezien deze Bridget een graag gezien gast is bij velen, viel het verhaal van Ottila hierbij in het niet. Het verhaal is met de nodige humor en zelfspot geschreven, maar het raakte mij niet. Wat irriteerde was met name de schrijfstijl en gebruikte woorden als "pleurde", ed.

Conclusie

Anneliese MacKintosh schreef met Stervensgelukkig een stukje uit het leven van Ottila. Met hulp van de verslavingstherapeut probeert ze haar leven weer op te rails te krijgen. Door in haar dagboek de mails, verslagen van haar therapeut en ander leuks op te schrijven krijgt de lezer een "kijkje in de keuken" van het leven van Ottila. Met leuke stukjes, maar ook minder interessante passages. Ze zoektocht naar Happiness gaat voor Ottila niet over rozen. Maar in het 5e deel van het boek lijkt het toch de goed kant op te gaan.

Stervensgelukkig, of te wel: "de zoektocht naar geluk" heeft mij niet gebracht, wat ik er van verwachtte.

Anneliese Mackintosh debuteerde in 2014 met de verhalenbundel ‘Het verhaal van iemand anders’, die bekroond werd met de Green Carnation Prize. ‘Stervensgelukkig’ is haar romandebuut.

De 30-jarige Ottila McGregor vindt het hoog tijd dat haar leven weer op de rails komt. Ze stopt met vreemdgaan en de drank en is vastbesloten om het geluk te vinden. Maar is dat wel zo gemakkelijk? Zeker niet in de familie- en vriendenkring waarin Ottila zich bevindt. Haar beste vriendin Grace vindt dat het iets voor veertigers is om aan jezelf te sleutelen. Haar zus Mina zit psychologisch in de knoop. En Thales, de man die ze erg leuk vindt, heeft ook zo zijn problemen. Otilla houdt een plakboek bij van e-mails, bonnetjes, kaartjes, brieven en uitgeschreven opnames van haar therapiesessies.

‘Stervensgelukkig’ is een epistolaire roman die even pijnlijk eerlijk als hilarisch is. De titel klinkt erg goed. Wie wil er nu niet stervensgelukkig zijn. Eén jaar uit het leven van onze hoofdpersoon Ottila McGregor wordt in dit boek beschreven. Het lijkt een gemakkelijk te lezen roman, maar dat is het zeker niet. De schrijfster springt van de hak op de tak en soms weet je niet wat waar is of alleen maar aan haar verbeelding is ontsproten. Onze hoofdpersoon kampt met een drankprobleem en is bezig van de drank af te kicken. Met een bontgekleurde familie- en kennissenkring wordt dit haar niet gemakkelijk gemaakt, en is het moeilijk om hierin te volharden. Aan de hand van briefjes, e-mails, kaartjes etc. krijgen we een kijkje in haar leven en dat van haar omgeving. Haar relaties met haar baas, haar beste vriendin, haar zus en moeder en Thales worden op deze manier uit de doeken gedaan. Eigenlijk is het best een triest verhaal als je het zo leest en is het begrijpelijk dat onze hoofdpersoon niet stabiel in haar schoenen staat. Naarmate het boek vorderde vond ik het steeds triester en verwarrender worden en verslapte mijn aandacht. Het kostte mij veel doorzettingsvermogen om het verhaal uit te lezen.

‘Stervensgelukkig’ is zeker geen roman die je in één keer uitleest Ottila is goed neergezet maar blijkt eigenlijk een triest figuur te zijn die je alle geluk van de wereld wenst. Zo’n complex leven verdient het om in rustiger vaarwater te komen.

De titel van dit boek trok mij erg aan: Stervensgelukkig. Wat is nou ‘Stervensgelukkig’, ben je dan heel gelukkig als in stervenskoud is heel erg koud? Of ben je gelukkig met toch een beetje een duistere kant eraan? Na het lezen van het verhaal kan ik niet anders dan tot de conclusie komen dat beide omschrijvingen wel passen.
Het boek vertelt het verhaal van Ottila McGregor, 30 jaar. Ze is een beetje een losbol, drinkt meer dan goed voor haar is en vindt het nu tijd worden om haar leven eens onder de loep te nemen. Ze besluit te stoppen met drinken, bezoekt een verslavingstherapeut en besluit de relatie met haar getrouwde baas stop te zetten. Goed bezig zou je zeggen, en dat is ook zo maar niets gaat vanzelf. Je volgt haar gedurende het jaar door dit hele proces. Dit proces wordt weergeven middels o.a. Whatsappjes, emails, bonnetjes, afstreeplijstjes, dagboekfragmenten en transcripties van de bezoeken aan de therapeut. Je leest eigenlijk een soort plakboek en dat maakt het wel een beetje onrustig om te lezen. In het begin las ik iedere dag een paar bladzijdes maar voor mij werkte het beter om grote stukken in 1 x te lezen zodat je wat meer in het ‘plakboek’ komt en daardoor de onrust en onzekerheid van Ottila ook beter kunt aanvoelen.
Ottila heeft een leuke baan en ze krijgt in het verhaal ook een leuke vriend maar toch is ze niet echt gelukkig, denkt ze. Daarnaast heeft ze een zus met psychische problemen waar ze zich zorgen over maakt maar waar ze zich misschien ook schuldig over voelt. Zelf is ze ook niet altijd helemaal vrij van psychische problemen en heeft ze daar ook wel medicatie voor gehad. Het ene moment kan ze helemaal voor iets gaan om vervolgens een half uur later te denken: misschien moet ik dit toch niet doen?
Haar vader is overleden en over het contact met haar moeder lees je in de emails. Lukt het Ottila om stervensgelukkig te worden of gaat ze toch voor een mindere variant?
Het verhaal op zich is wel aardig, voor een aantal mensen misschien ook wel heel herkenbaar want wat is nou “gelukkig”? Doordat er gekozen is het verhaal via een soort plakboek te vertellen vond ik het minder prettig om te lezen. Aan de andere kant, als het niet zo geschreven was was het een heel simpel verhaal geworden want er gebeuren niet echt spectaculaire dingen. Iets meer humor had het verhaal ook wat luchtiger gemaakt, uiteindelijk is het namelijk een beetje een triest verhaal.

De titel is zeer opvallend aan dit boek en dat is ook de reden dat ik het oppakte en samen met de flaptekst "Het resultaat is een epistolaire roman voor onze huidige tijd die even pijnlijk eerlijk als hilarischis en die de vraag stelt: Hoe word je stervensgelukkig?" Voor Otilla is dat Thales daar word zij stervensgelukkig van maar daar heeft ze wel 380 bladzijdes voor nodig en wat wijsheden tot zij tot dat besef komt. Aan de ene kant vond ik het verhaal geweldig maar aan de andere kant de mailtjes de bonnetjes de brieven etc vond ik storend maar de wijsheden die er in stonden vond ik weer geweldig. Ik heb het boek niet in een keer gelezen maar elke dag 35 bladzijdes (en als het een mooi stuk was weer langer zeker op het end en je aan de stijl gewend was) Het lezen van stervensgelukkig was dan ook dubbel want het verhaal is echt wel leuk en goed maar het plakboekachtige vond ik dus niet leuk en dat maakte dat ik weinig leesplezier aan het boek heb gehad maar wel veel levenswijsheden rijker ben .Het is niet wat ik er van verwacht had maar wel de moeite waard om te lezen.

Stervensgelukkig... wat moet ik me dáár nu bij voorstellen. Toen De Club van Echte Lezers dan ook een exemplaar beschikbaar stelde hoefde ik niet lang na te denken. Ik wil echt weten hoe je stervensgelukkig kunt worden. En ik was één van de gelukkigen die een exemplaar mocht ontvangen (deel 1 van "hoe word ik stervensgelukkig" met goed gevolg afgelegd). Wat een heerlijk boek om te lezen. Ottila McGregor vind dat ze nu maar eens orde op zaken moet gaan stellen. Ze is dertig en dan kun je toch niet zo door blijven leven met iedere dag flink doordrinken en met Jan en alleman het bed in te duiken. Ze besluit dan ook om rigoureus de drank af te zweren, monogaam te worden en zoekt hulp bij een psycholoog om dit proces te begeleiden. Op een bijzonder hilarische maar af en toe ook bijzonder serieuze manier neemt ze de lezer mee in haar zoektocht naar "stervensgelukkig" worden. Het zit niet mee dat haar baas ook nog eens superaantrekkelijk is, haar zus ondertussen in een psychiatrisch ziekenhuis belandt, haar moeder het verlies van haar echtgenoot te boven probeert te komen door met jonge meiden uit te gaan, haar beste vriendin denkt dat haar zoektocht een grapje is... Het boek is opgebouwd uit een aantal delen, doorspekt met citaten waarvan je denkt "hé die moet ik onthouden". Brieven, e-mails, transcripts van gesprekken, snapchats, gedachten (al dan niet neergeschreven in Het Kleine Geluks Boekje) en folders wisselen elkaar af. Het boek is nooit saai. De stukjes kunnen kort zijn (tenslotte kun je niet veel kwijt in een snapchat) of wat langer, maar je wilt maar blijven doorlezen.

Geluk is de kunst om de herinnering los te laten aan het onaangename dat geweest is (Anoniem).

Ondertussen snap ik hoe je het stervensgelukkig gevoel kunt krijgen. Je hebt zoveel soorten geluk: stil, luidruchtig, dol, fout, ernstig... Otilla vindt haar geluk uiteindelijk bij Thales, na heel wat overwonnen te hebben. En ik wens ze een stervensgelukkig leven samen.

Voor dit boek mocht ik voor De Club van Echte Lezers en recensie schrijven. Erg leuk om te doen. In dit boek wordt precies 1 jaar uit het leven van Otilla McGregor beschreven. Dit wordt gedaan aan de hand van e-mails, dagboekfragmenten, sms’jes, transcripten van sessies bij een verslavingstherapeut, kassabonnen etc. Deze diversiteit werkt soms verwarrend. Ik vond het boek in het begin niet gemakkelijk te lezen, echter in de tweede helft was ik gewend aan de verschillende vormen van tekst weergave en vond ik het ook leuk. De grote vraag is natuurlijk wat is ‘Stervensgelukkig’ In het einde van het boek wordt dat op een mooie manier beschreven. Boek is een dagboek uit het turbulente leven van een jonge vrouw met drank en diverse affaires, die het niet makkelijk heeft, maar aan het einde toch het geluk vindt.

amens de Club van Echte Lezers las ik
Stervensgelukkig van Anneliese Mackintosh
Uitgeverij Atlas Contact 382 pagina's
Een zeer modern aparte roman qua verteltrant. Aan de hand van e-mails, kaartjes, bonnen, aantekeningen, brieven is deze roman samengesteld. Even wennen maar hierdoor is de roman wel hilarisch geworden.
Ottila McGregor 30 wil haar leven op goede rails krijgen. Ze had eerst relatie met werkgever maar wordt aangetrokken door collega Thales en dat wordt langzamerhand een relatie. Ze wil af van een leven met drank sex drugs rock n roll. Ze wil stervensgelukkig worden. We maken kennis met diverse mensen uit haar leven. Haar moeder en vriendin Grace.
Ottila verricht mooi werk in Maggie's Centre, een centrum voor kankerpatiënten en Thales ontmoet.
Dan komt er een strijd om het geluk te vinden en dat is geen makkelijke strijd nee zelfs een pijnlijke maar ze wil toch stervensgelukkig worden.
Een worsteling voor haarzelf en haar omgeving.
Bijzondere roman maar kan deze rustig aanbevelen.

Anneliese Mackintosh met Stervensgelukkig

Dit boek gaat over Ottila McGregor, een dertiger, die haar leven over een andere boeg wil gooien. Ze gaat op zoek naar het geluk.
Ze dronk te veel, had veel korte relaties en ging veel vreemd. Ze stopt met drinken en zoekt daar hulp bij. Ze mijdt het contact met haar vriendin Grace, omdat die niets begrijpt van het door Ottila ingeslagen nieuwe levenspad.
Haar weg door het leven vinden los van drank en seks is beslist geen gemakkelijke weg. Die worsteling wordt indringend beschreven.
Ze denkt veel na over haar zus Mina, die opgenomen wordt in een psychiatrische inrichting en die meerdere pogingen onderneemt om een eind aan haar ongelukkige leven te maken. Ze denkt schuldig te zijn aan het verdriet, de onzekerheid, de depressies van haar zus.
Otilla werkt in een ziekenhuis, dat gericht is op de behandeling van kankerpatiënten.
Daar werkt Thales in de koffiebar. Ze krijgt een relatie met hem, nadat ze de relatie met haar baas beëindigd heeft.
Het boek is samengesteld uit dagboekachtige aantekeningen, e-mails, sms’jes, verslagen van gesprekken met haar verslavingstherapeut, brieven, tekeningen, appjes etc.
Aanvankelijk moest ik erg wennen aan deze vorm en het duurde daardoor langer voor ik echt in het verhaal ‘zat’. Het boek start naar mijn idee rommelig en chaotisch.
Achteraf ben ik blij dat ik doorgelezen heb en zo toch deelgenoot werd van Ottila’s zoektocht naar het geluk.
Ze krijgt gaandeweg een realistischer beeld over wat geluk zou kunnen zijn.
Ik durf dit boek gerust een aanrader te noemen.

Stervensgelukkig vertelt het verhaal van Ottila McGregor die 30 jaar is en stopt met drinken en haar wilde leven. Dit verhaal wordt verteld door middel van een journal waarin e-mails, bonnetjes, briefjes etc. verwerkt zijn en daar zit voor mij nou net het lastige stuk. Het leest niet makkelijk door en het is een rommelige schrijfstijl . De verwachting was een chicklit te lezen met veel humor erin en dat was het dus net allemaal niet. Het is eigenlijk een heel triest verhaal, maar dat wordt met een beetje rare humor en schrijfstijl in het boek verwerkt en dat vind ik jammer. Was het boek cynischer of meer humoristisch geweest dan had ik het meer kunnen waarderen. Maar ik heb het boek wel uitgelezen omdat ik toch wel nieuwsgierig bleef naar het verhaal en of het Ottila zou lukken om “stervensgelukkig” te worden, want dat gun je haar wel al lezend in het boek.

Dit boek hoort niet bij de leukste boeken die ik heb gelezen. Het kostte mij nogal wat energie om het boek te lezen, omdat het verschillende vormen had: o.a. bonnetjes en lijstjes die Ottila bijhoudt en natuurlijk het verhaal zelf. Het heeft daardoor wel een originele vormgeving! Daarnaast zitten er ook wat grappige quotes in. De auteur heeft de hoofdpersonage, Ottila, erg menselijk gemaakt.