Stille wateren

In oktober 2019 kwam de psychologische thriller “Stille wateren” van Eva Nagelkerke uit. Het boek is geschreven door twee zussen, Alexandra en Victoria Nagelkerke. Volgens de flaptekst is “Stille wateren” “een ijzingwekkende thriller die onder je huid kruipt, die je in een noodvaart uitleest en die je nog dagenlang achtervolgt. Is dat zo?

Hoofdpersoon van het verhaal is de negenentwintigjarige Sophie Verkerk die eind 2018 (in het boek het heden) weer bij haar ouders Hans en Marjolijn woont. De sfeer in huis is voortdurend gespannen door de wijze waarop de ouders met Sophie omgaan en haar geen enkele ruimte bieden. De reden van dit gedrag ligt in de studententijd van Sophie. Ze woonde toen in een appartementje in Amsterdam met Annet Staalstra. Sophie gedroeg zich ontoegankelijk en nauwelijks sociaal, en liep bij de studie de kantjes eraf. In die tijd is er een drama gebeurd waarvoor Sophie zwaar heeft moeten boeten.

Oscar, de broer van Sophie, is getrouwd met Fleur, de zus van Annet. Hij heeft zich daarmee een bepaalde maatschappelijke positie verworven. Voor Sophie is hij steun en toeverlaat, hij helpt haar de zorgen van de thuissituatie te kanaliseren. Sophie werkt enkele dagdelen in de bloemenwinkel van Jacobien die uiterst begripvol is voor de (uitingen van de) problemen die Sophie nog steeds ondervindt.
Door een toevallige aanwijzing krijgt Sophie twijfels over de waarheid achter de gebeurtenissen in 2009 die haar leven hebben getekend. Met hulp van Isa en indirect van een vriend van Annet uit vroeger tijden legt ze de afschuwelijke waarheid bloot. Die is beklemmend.

Eva Nagelkerke (klinkt als enkelvoud, dus…) heeft een heldere schrijfstijl. Met rake pennenstreken leeft het verhaal al snel voor de lezer. De voortdurende tijdswisselingen tussen 2008/2009 (studententijd van Sophie) en 2018 lopen soepel. Door de stilistisch eenvoudige en beeldende taal zonder opsmuk is de lezer snel ter plaatse en voelt mee met de zielenroerselen van Sophie, maar ook met de gevoelens van haar ouders. Wel lijkt het gedrag van moeder Marjolijn enigszins onnatuurlijk, maar het kan ook een uiting zijn van haar radeloosheid vanwege de omstandigheden en het oud zeer. De andere personages in het boek zijn levensecht en de scènes zijn voelbaar. De plot is goed gecomponeerd maar op een enkel samenstellend onderdeel nogal vergezocht. Toch zullen doorgewinterde thrillerlezers aanvoelen wie het drama uit 2009 heeft veroorzaakt. De aanwijzingen daartoe zijn in de loop van het boek niet écht vaag.
Maar…
De laatste wending in het verhaal voorziet vrijwel niemand, en zij slaat in als een bom. Wellicht zullen sommigen het wat vergezocht vinden, maar het slotspel is knap bedacht en laat de lezer eventjes onthutst achter. Dat het je nog dagenlang achtervolgt, zoals de flaptekst beweert, is wel een erg boude stelling.
“Stille wateren hebben diepe gronden” luidt een bekend spreekwoord. Het betekent zoiets als mensen die zwijgen, hebben diepe gedachten. Dat geldt in zekere zin ook voor Sophie. Bij die “diepe gedachten” denk je dan echter aan “diepzinnige gedachten”, maar die worden hier niet helder. De denkwereld van Sophie is niet bepaald diepzinnig, maar wel onnavolgbaar. In zoverre is er een overeenkomst met het spreekwoord.

“Stille wateren” is zonder meer een lezenswaardige thriller die garant staat voor uren leesplezier. Het boek is meer dan een goed boek, maar nét geen zeer goed boek.

Zo nu en dan kom je in aanraking met een boek die je zo te pakken kan hebben dat je daar helemaal in zit en alles om je heen vergeet. Stille Wateren van Eva Nagelkerke is zo een boek. Wat een verhaal!

In het boek maken we kennis met Sophie , een jonge vrouw die het moeilijk heeft. Waarom ze het moeilijk kom je al vrij snel achter. Iets uit haar verleden. De kern van het verhaal is echter hoe ze worstelt met de gemaakte afspraken na haar terugkeer in de maatschappij, het kort houden door haar ouders, en later haar twijfel over het gebeuren uit het verleden.

Het boek Stille Wateren speelt zich zowel in het nu als het verleden af. Het verleden wordt verteld door de verschillende personages waar het omdraait, keurig aangeduid met data en jaar. Door die verhalen uit verleden krijg je een beeld van waarom Sophie zo geworden is, althans volgens haar ouders.

Het is allemaal beeldend geschreven en vooral Sophie komt echt te leven en voel je een band mee, je voelt haar pijn, verdriet en strijd. Het spanning gehalte in het boek is prima, er wordt langzaam naar het plot toegewerkt, waarin je als lezer alle ruimte hebt om zelf mee te denken over wat en wie om er uiteindelijk via een verrassend einde achter te komen dat je er als lezer totaal naast zat.

Stille wateren hebben diepe gronden is het spreekwoord. Dit boek doet dat spreekwoord recht aan. Een hele sterke thriller die de lezer zeker na het lezen nog enige tijd bezig zal houden.

Eva Nagelkerke is het pseudoniem van de schrijvende zussen Alexandra en Victoria Nagelkerke. Eerder schreven ze al een aantal thrillers onder de naam Eva Monté. Ook hebben ze een succesvolle Storytel Original op hun naam staan, De mooiste tijd van je leven. Stille wateren is hun nieuwste paradepaardje, uitgegeven bij uitgeverij HarperCollins.

Hoofdpersoon is Sophie, die in haar studententijd iets vreselijks heeft gedaan. Ze heeft haar straf uitgezeten en woont sindsdien weer bij haar ouders die haar scherp in de gaten houden. Langzaam maar zeker begint Sophie echter te twijfelen aan de gebeurtenissen van jaren geleden, want waarom kan ze zich er toch niks van herinneren…Ze besluit niet langer het gewillige slachtoffer te zijn, maar uit te gaan zoeken wat er al die jaren geleden werkelijk gebeurd is.

Het verhaal speelt zich af in zowel het heden als het verleden en wordt hoofdzakelijk verteld vanuit het perspectief van Sophie. Echter, ook slachtoffer Annet en haar toenmalige vriend Willem komen aan het woord. Door deze afwisseling tussen heden en verleden komt de lezer er achter wat er al die jaren geleden werkelijk is gebeurd. We gaan als het ware samen met Sophie op zoek naar de waarheid. Gaandeweg voert Nagelkerke steeds meer potentiele daders op en begin je als lezer steeds meer te twijfelen aan de situatie zoals die in het begin van het boek geschetst is. De hoofdstukken die zich in het verleden afspelen worden door middel van het de aanduiding “toen” duidelijk aangegeven.

De karakterontwikkeling van met name Sophie is prima. Ze verandert van een onzeker, bang meisje in een vrouw die steeds meer durft op te komen voor zichzelf en die het heft in eigen handen neemt. Wat betreft de ouders van Sophie: ze hebben ongetwijfeld het beste met haar voor, maar ze zullen menig lezer het bloed onder de nagels vandaan halen. Dit is zeker een verdienste van de auteurs: ze weten de karakters zo neer te zetten dat de lezer met ze meeleeft of zich eraan ergert.

Verwacht geen bloederige taferelen of buitensporig geweld in deze thriller: dit is een verhaal dat het moet hebben van een onderhuidse spanning die gedurende het hele boek aanwezig is. De uiteindelijke clou komt onverwachts en het verhaal zit goed in elkaar.
Het boek leest makkelijk weg en door het boeiende verhaal blijf je er in lezen. Kortom, een aanrader en een aanwinst voor het Nederlandse thrillerlandschap!

Als fervent thriller lezer zijn de meeste verhalen weinig verrassend. Dit boek daarentegen heeft zoveel onverwachte wendingen. Tijdens het lezen bekruipt je echt een akelig gevoel, zo goed zijn de scenes omschreven. Echt een aanrader!

Wat is dit een goed verhaal!

De afbeelding op de cover is goed gekozen. Ook Sophie is geknakt door een gebeurtenis.

Stille wateren hebben diepe gronden, zoals we in deze psychologische thriller bevestigd zullen zien. Achter mensen, die zich weinig uitlaten, zit dikwijls meer dan men in eerste instantie zou vermoeden. ‘Stille wateren’ is in dit geval een knap gekozen titel.

Het verhaal wisselt tussen het heden en ‘Toen’.
De hoofdstukken met als titel ‘Toen’ brengen de lezer langzaam maar zeker naar dat moment in het leven van Sophie waar ze meer over wil weten, maar is dat wel goed voor haar? De onderhuidse spanning wordt opgebouwd tot aan een punt in het verhaal waarop wegleggen van het boek geen optie meer is.

“Voor de zomer was dit afgelopen. Dat moest. Nog steviger klemde ze haar armen om hem heen. Waarom moest nou de enige man op wie ze ooit echt verliefd was geweest net de man zijn die ze niet kon krijgen? Haar mond zoog zich vast aan de zijn. Geniet van hem nu het nog kan, dacht ze terwijl ze haar voeten om zijn enkels haakte. Zachtjes begon ze te bewegen. Hij is nu hier, bij jou. En wie weet, misschien loopt het toch nog anders.”

De personages zijn in lekker korte hoofdstukken levensecht beschreven, je leert ze kennen. Tenminste dat idee heb je. Steeds wordt er verwarring geschept bij de lezer en dat gebeurt dan telkens weer op het moment waarop je denkt dat je weet hoe de vork in de steel zit.

Vooral Sophie, met haar kwetsbaarheid en haar onvermogen om de realiteit onder ogen te zien is zo duidelijk beschreven dat je een arm om haar heen zou willen slaan.

Het horen van krekels is een belangrijk onderdeel in het verhaal, maar de relevantie daarvan lees je pas in het laatste hoofdstuk.
Je mond zal zeker openvallen, want dit had je niet kunnen vermoeden. Het is een knappe afsluiting van een indrukwekkend verhaal!

Ik heb ‘Stille wateren’ graag gelezen en waardeer het met 4,5/5*.

Eva Nagelkerke is het pseudoniem van de zusjes Alexandra en Victoria Nagelkerke. Onder de naam Eva Monté werkten ze al eerder samen, hun spannende romans ‘Te koop’ en ‘Zwaartekracht’ werden goed ontvangen. Met ‘Stille wateren’ maken ze een nieuwe start en zijn ze genomineerd voor de Hebban Thrillerprijs 2020.

Sophie is bijna dertig en woont nog bij haar ouders. Hoewel de spanning te snijden is en iedereen heel de tijd op eieren loopt, heeft Sophie geen andere keuze. Zij draagt immers de gevolgen van een afschuwelijke gebeurtenis tien jaar geleden. Hoewel ze haar straf heeft uitgezeten, is het vrijwel onmogelijk een nieuwe start te maken, want alleen onder strikte voorwaarden is ze ‘vrij’. Hoewel Sophie nog steeds vrij labiel is, wil ze uitzoeken wat er indertijd precies gebeurd is. De twijfels zijn te groot geworden en ze heeft totaal geen herinneringen aan wat ze precies gedaan heeft.

‘Stille wateren’ kent twee verhaallijnen, een in het heden (2018) en een in het verleden (2008-2009). De hoofdstukken waar we het leven van de volwassen Sophie volgen, zijn talrijk en kort en er is een alwetende verteller aan het woord. Ze worden afgewisseld met stukken informatie uit het verleden, die verteld worden vanuit de gezichtspunten van Sophie, haar toenmalige huisgenote Annet en diens vriendje Willem. Wat doorheen het hele boek opvalt, is de beklemmende sfeer die er altijd en overal hangt wanneer Sophie in de buurt is.

De eerste helft van het boek is bijna traag te noemen. Echt veel sympathie kun je niet opbrengen voor het hoofdpersonage en je vraagt je heel de tijd af waar alles heen gaat. En toch wordt de spanning stilletjesaan opgebouwd. Niet alles is wat het lijkt, maar hoe zit het nou precies? Het duurt lang voor je dat te weten komt, want op vrijwel elk moment kan het verhaal nog alle kanten uit. Geduld is een schone zaak.

Het is onmogelijk onbewogen te blijven bij dit boek. Alle emoties passeren de revue bij de lezer: onbegrip, frustratie, ongeduld, verbazing en ongeloof. Het ene moment heb je medelijden met Sophie, even later wil je haar door elkaar schudden omdat ze zo passief is. En die moeder van haar wil je het liefste door het raam gooien. Bij het vormgeven van de personages is goed werk verricht, bijna allemaal zijn ze vlijmscherp neergezet. Wat er in hun hoofd omgaat, is van het grootste belang voor het boek. ‘Stille wateren’ wordt met recht als een psychologische thriller omschreven.

Tot op zekere hoogte zie je de ontknoping aankomen. Denk je. Want dan weten de auteurs je alsnog te verrassen. En die finale ontknoping? Om duimen en vingers bij af te likken, zo ontzettend goed!

In dit boek word je als lezer zo goed meegetrokken in de verwarring van een psychose. En de kwetsbaarheid die je na een psychose voelt. Meeslepend. Eng. Spannend. Verwarrend.

Er zijn al meerdere recensies geschreven over Stille wateren. Toch voel ik na het lezen van dit boek de behoefte om er ook iets over te schrijven, want wat een geweldig goed boek vind ik dit!
De prettige schrijfstijl van Eva Nagelkerke ken ik al van hun vorige verschenen titels (geschreven onder de naam Eva Monté), wat mij betreft eveneens aanraders.

Ik vind de cover mooi door zijn eenvoud. Wit met de afgeknakte/afgesneden tulp.
De titel in combinatie met de tekst op de achterkant maakt me nieuwsgierig.

“Sophie is negenentwintig en woont nog bij haar ouders. De spanning in huis is echter om te snijden. Tien jaar geleden heeft ze iets afschuwelijks gedaan, en daar moet ze nog dagelijks voor boeten. Gebukt onder schuldgevoel probeert Sophie haar leven weer op de rit te krijgen, hoewel haar omgeving haar geen centimeter ruimte geeft. Dan slaat de twijfel toe. Wat is er eigenlijk echt gebeurd? Is zij werkelijk het monster waar de kranten vol van stonden?
De zoektocht naar de waarheid brengt Sophie en haar omgeving aan het wankelen en zorgt ervoor dat grenzen tussen waan en werkelijkheid vervagen. Iemand die niet wil dat de waarheid aan het licht komt, speelt een manipulatief spelletje met haar...”

De korte hoofdstukken zijn wisselend vanuit het heden en het verleden geschreven. In het heden krijg je al snel door hoe Sophie moet leven, gevangen in het strakke psychische korset van haar ouders.
De personages worden goed uitgediept, je ervaart de drukkende sfeer en voelt de behoefte om Sophie te laten ontplooien en voor zichzelf op te laten komen.
Dan wordt er een zaadje geplant, want wat is er tien jaar geleden eigenlijk echt gebeurd? Op een subtiele manier wordt beetje bij beetje de onderhuidse spanning opgebouwd. Het blijft borrelen tot het einde en door de stukjes uit het verleden kom je steeds dichter bij de gebeurtenis van 10 jaar geleden.
Je denkt in een bepaalde richting maar door subtiele hintjes word je dan toch weer aan het twijfelen gebracht. Hierdoor blijf het boek tot eind toe boeien. En dan die plottwist.

Conclusie: een zeer goede psychologische thriller. Alles klopt, er is goed over nagedacht. Ik vond het boek moeilijk weg te leggen, je wilt doorlezen en weten hoe het zit. Dit was een boek waarmee ik nog dagen in mijn hoofd bezig was.
Een aanrader! Ik geef het boek 5 sterren.

De cover is mooi, met 3 tulpen. Helaas is er 1 geknakt..of is het doorgeknipt? Is dit een ongeluk of gebeurde het expres? Wie stellen zij voor? De titel geeft al een bepaalde sidderende ondertoon. Dit gaat heel spannend worden.

Stille wateren draait om Sophie, een heel bijzonder meisje van 29 jaar. Door omstandigheden woont ze weer bij haar ouders. Dat is de beste keuze voor haar en beter voor haar herstel. In een rustige omgeving, met vaste ritmes. Dat moeder dit zo letterlijk neemt is voor de lezer werkelijk tenenkrommend om te lezen. Dagelijks zijn er de verplichte bakjes vla, op vrijdagmiddag is er de versgebakken cake, op zaterdag de altijd-restjes-van-de-week-soep. Voor Sophie voelt dit als een zeer strakke dwangbuis waar ze maar niet uit komt. Soms raakt ze in paniek en hoort dan de krekels uit een ver verleden. Of ziet ze dingen die er niet zijn. Sophie wil zo graag eens iets anders, maar moeder vindt de gedachte alleen al "zo ondankbaar". Na alles wat ze voor haar moet doen en vooral laten. Met name die vakanties naar Bali, die maar niet door kunnen gaan. Dit alles geeft direct al een zeer drukkende sfeer.

De zussen Nagelkerke weten dit alles heel goed neer te zetten.

Sophie haar "dwangbuis" gaat wat losser zitten als ze Jacobien ontmoet en bij haar gaat werken. Door Jacobien gaat ze aan vroeger denken en komen de dingen los uit hun vaste vorm en komen verrassende ontdekkingen boven tafel. Door de flashbacks aan het "toen" en "nu" en wissel van perspectief, gaan we personages en het Sophie-verhaal beter begrijpen. Het wordt zeer goed uitgewerkt. Tien jaar geleden was de uitbundige Annet haar beste (studie)vriendin. Daar was Sophie erg trots op, want zij zelf was een beetje stille muis. De schrijfstijl zorgt ervoor dat je direct in Sophie haar wereld belandt. Moeder behandelt haar als een klein kind. Je krijgt gelijk een hekel aan die moeder en wil je armen direct om Sophie heen slaan. Die arme Sophie, met zoveel pijn en angsten. Wat krijgt die toch veel voor haar kiezen, overal maar de schuld van krijgen en daarnaast is zo weinig begrip. Waarom is dit toch? Zoveel vragen die antwoorden zoeken.

Maar..stille wateren hebben diepe gronden, of toch niet?

Conclusie

Stille wateren is een zeer goed uitgewerkte psychologische thriller. Personages zijn mooi uitgewerkt en de spanning gaat direct op of zelfs onder je huid zitten. Steeds lees je een stukje meer over Sophie en wat er in het verleden gebeurde. Met wat extra verhaallijnen daar nog bij, kan het niet anders, dan afstevenen op een ware explosie aan het einde. Waar alles bij elkaar komt, en je er even stil van bent.

Ik vind het verhaal verontrustend. Verontrustend in de zin dat de psychose van Sophie zo is beschreven, dat je het idee hebt dat je het met haar meebeleeft. Heel heftig.

Het verhaal is verder niet perse goed geschreven, maar toch is er iets dat trekt waardoor je toch door blijft lezen. Het heeft mij in ieder geval wat uurtjes slaap gekost en ik heb het binnen een dag uitgelezen.

Zoals gezegd:het verhaal is niet perse goed geschreven. Vooral het lijdzame van Sophie is bij vlagen stroperig en te. Er had meer vaart in mogen zitten. Dat had niks afgedaan aan het verhaal, vermoed ik.

De Tweety-sloffen begrijp ik niet. Ik vind het vaag en raar, dat spelletje tussen twee geliefden die Tweety en Sylvester spelen. Het is voor mij ook weer te. En te is nooit goed.

De hoofdpersoon Sophie is een triest figuur waar je alleen maar medelijden mee kunt hebben. Maar die ik ook alle goeds toe wens. Ze heeft eigenlijk alles tegen: haar uiterlijk, de vriend van haar huisgenoot noemt haar treffend “het spook”. Daarnaast staat ze eigenlijk al haar leven onder controle van haar ouders en in de schaduw van haar succesvolle broer. Ouders waarvan je je kunt afvragen of ze wel echt het beste met haar voor hebben.

Ondanks dat ik haar het beste toe wens, vind ik haar ook vermoeiend. Hoe ze conflicten uit de weg blijft gaan. Kom op meid, je bent verdorie 29! Je hoeft niet alles meer te pikken.

De ontknoping was een kleine verrassing, al is het richting het einde wel duidelijk hoe het moet zitten. Met een kleine, toch nog onverwachte twist. Ondanks alle op- en aanmerkingen vind ik het boek toch wel een aanrader! Mijn oordeel: GOED