Stilstaand water

Voor in het boek lees je enkele regels uit het boek van Izaak Walton: De Volleerde Hengelaar. Dit tekst in dit boek werd een aantal keren aangepast door de auteur en het was naast De Bijbel en een ander boek het meest verkochte boek in Engeland.
Pa Munius gebruikt de woorden ‘bij Walton’ in plaats van ‘bij God’ of ‘in Gods naam’.

Het personage Winn kreeg van de vader van Buk een exemplaar van De Volleerde Hengelaar cadeau; pa Munius behandelde hem als een eigen zoon wat niet gewaardeerd werd door Buk.

Net zoals in het echte leven kun je iets van plan zijn, maar dat wil niet zeggen dat het ook zo zal uitwerken; het is niet erg om je plannen aan te passen aan de gewijzigde omstandigheden.

De dalende temperaturen zoals beschreven zijn in stilstaand water zouden realiteit kunnen worden in onze wereld waar de luchtvervuiling steeds grotere vormen aanneemt.
Een belangrijke warmwaterstroom (warme golfstroom) in de Atlantische Oceaan wordt nu al zwakker, vermoedelijk als gevolg van klimaatverandering. Zulke oceaanstromen zijn belangrijk in het klimaatsysteem van de aarde. Ze reguleren de opname van CO2 uit de atmosfeer en verspreiding van voedingsstoffen in de oceanen. De golfstroom transporteert daarnaast warmte vanuit de tropen naar het noorden. West-Europa heeft hierdoor een relatief mild klimaat.
Je moet er niet aan denken dat dit water stil komt staan.

Door De Kou wordt het Zuiden gezien als een toevluchtsoord, een soort utopie waar je alleen maar van kunt dromen.
Wat op reis er naartoe met de personages gebeurt deed me denken aan de stromen asielzoekers die vanuit het Zuiden naar het Noorden trekken. Dat gaat ook niet over een leien dakje en voor sommigen blijkt het een dystopie te zijn: het Noorden lijkt op een samenleving die alleen maar vervelende en nare kenmerken als onderdrukking, geweld en uitbuiting kent. De assielzoekers worden vaak als misdadigers gezien, net zoals de personages in en rond de familie Munius wanneer ze in het Zuiden aankomen.

Het gaat er vaak om hoe je het bekijkt:
De werkelijkheid bestaat van interpretaties door individuen; de werkelijkheid 'is zoals zij is.'

De eigenaar lachte opnieuw. ‘Iedereen zal het goed hebben? Waar je ook bent het is overal hetzelfde liedje. Een kleine groep heeft het goed en de rest moet het doen met wat overblijft. Je kan op een ander plek opnieuw beginnen, maar mensen blijven hetzelfde waar ze ook zijn.’

Jan Willem Jansen heeft het verhaal en de personages heel beeldend geschreven. Tijdens het lezen voel je soms een ijzige hand rond je hart, en voel je de wanhoop. Maar het is niet alles kommer en kwel wat je leest, er spreekt ook hoop uit dit verhaal.

Ik heb kunnen genieten van de schrijfwijze van Jan Willem Jansen, van de plotwisselingen en de spanning die door hem opgeroepen werd en laat daarom de typefoutjes niet meetellen in mijn beoordeling.
Stilstaand water zet zeker aan tot nadenken.

Lees mijn volledige recensie op www.bookaddict.nl

Als het thema je aanspreekt denk ik dat het een boek is dat je zou kunnen lezen.

Zelf vond ik het geen hoogstandje en het zal geen boek zijn dat mij lang zal bijblijven.

Ik miste echt iets aan verdieping en ontwikkeling rondom personages. Iets dat ik echt wel nodig heb voor een verhaal.

Jansen heeft zichzelf wel ingeleefd in zijn verhaal en dat vond ik mooi om te zien.

Wat mij betreft is dit een boek dat je zelf moet ervaren en ik vond het stiekem lastig hier een duidelijke mening over te vormen.

Voor mij was het het gewoon net niet.

Een mengelmoes van een postapocalyptische setting met vluchtende personen op zoek naar een betere wereld. Veel personages en gebeurtenissen. Gelardeerd met een aantal songteksten die niet goed aansluiten. Het geheel is zo divers en bont dat ik er geen diepgang in kon vinden, of karakterontwikkeling. Herhaaldelijk wordt er aangehaakt bij de hengelsport, maar ook daar eigenlijk slechts oppervlakkig. Daardoor blijft het een onbevredigend verhaal.

Bij het zien van de mooie cover van Stilstaand water van J. W. Jansen wil je weten waar de man op aan het vissen is en of hij dat voor zijn beroep doet of voor zijn hobby. Het mooie van de cover is, dat alles wat je op de cover ziet, ook in het boek voorkomt. De titel maakt nieuwsgierig, je wilt er meer over weten.
Stilstaand water van J. W. Jansen gaat over een familie die hun geluk probeert te vinden in het Zuiden, de laatste warme plek op aarde, omdat, waar ze wonen, de temperaturen ver onder het vriespunt is en ze hun werk niet meer kunnen uitoefenen en het er te koud is om te wonen. Net als miljoenen anderen voor hen, gaan zij uiteindelijk ook op pad. Alvorens ze op pad gaan moet er eerst het een en ander geregeld worden, moet er zoveel mogelijk verkocht worden van wat ze niet mee kunnen nemen, zodat ze zoveel mogelijk geld hebben en zorgen voor voldoende eten en drinken. Wanneer ze dan uiteindelijk de tocht naar het Zuiden maken, blijkt het een tocht te worden vol ontberingen. Een tocht waarbij niet iedereen het zal overleven. Een tocht waar ze diverse mensen tegen komen die niet allemaal even goedgezind zijn of vast blijven houden aan hun principes in de hoop op betere tijden. Met sommigen komt het tot vechtpartijen en zelfs een moord wordt niet geschuwd door een bepaalde persoon die toch al een reputatie heeft. Eenmaal in het Zuiden blijkt dat men totaal niet meer zit te wachten op nieuwkomers. Ze maken het de nieuwkomers dan ook zo moeilijk mogelijk in de hoop dat ze teruggaan naar waar ze vandaan komen. De vraag is of het de familie Munius het wel zal gaan lukken om het daar goed te hebben, of ze met hun instelling wat ze van huis uit hebben, de mensen voor zich weten te winnen en kunnen laten zien dat ze niets kwaads in de zin hebben, maar alleen willen werken voor hun geld, hoe weinig het ook is.
Vanaf het eerste hoofdstuk zit je in het verhaal en wil je alleen maar verder lezen omdat je wilt weten hoe het verhaal verder gaat, of het de familie Munius zal lukken om weer oude tijden te laten herleven in het Zuiden. Het is een verhaal met vele verrassende wendigen die je niet ziet aankomen, met vele spannende momenten en een verrassend plot. Het is een boek dat mede dankzij het goed leesbare font vlot weg leest.
J. W. Jansen heeft zich heel erg goed weten in te leven in de personen en niet alleen in de personen, maar ook in de omstandigheden waarin de mensen verkeren. Je voelt de liefde van de vader voor het vissen, de liefde van de moeder voor haar zoon die het eigenlijk niet verdiend, het verdriet om diverse personen en de saamhorigheid van de familie. Hij heeft het verhaal zo beeldend geschreven, dat je soms de snijdende kou voelt. Dankzij zijn beeldende beschrijvingen van de omgeving, zie je de omgeving zo voor je. Het is een verhaal dat deels van alle tijden is zoals bijvoorbeeld het weigerachtige gedrag van de mensen in het Zuiden, van waarom men de nieuwkomers liever ziet gaan dan komen en de vooroordelen zoals bijvoorbeeld dat elke nieuwkomer een crimineel is. Het is een verhaal over overleven, voor jezelf opkomen, zorg dragen voor je familie, niet opgeven, hoop blijven houden, maar het verhaal laat ook zien hoe mensen kunnen doordraaien als ze in een uitzichtloze situatie komen of apatisch worden.
Kortom: Stilstaand water van J. W. Jansen is een boek dat in je gaat zitten als je er eenmaal in bent begonnen, het is een boek dat je niet meer los laat. Het is een verhaal waarvan je hoopt dat het nooit werkelijkheid wordt.

Vissersfamilie trekt naar de laatste plek op Aarde waar gevist kan worden. De familie krijgt heel wat te stellen onderweg en verliest heel wat leden. De hardheid waarmee dit beschreven wordt staat in schril contrast met de prachtige, hoopvolle en melancholieke beschrijving van de jacht op vissen.
Ik vind de band tussen moeder en zoon Buk het mooiste uit het boek en het einde raakte mij dan ook diep.

Een schimmig figuur staat voor een schijnbaar verlaten wegrestaurant in een schijnbaar verlaten wereld. Zo begint Stilstaand water, de nieuwe roman van J. W. Jansen en het is opnieuw genieten geblazen. De wereld wordt steeds kouder en mensen zoeken hun toevlucht naar het de laatste warme plek op Aarde dat het Zuiden genoemd wordt. De schimmige figuur heet Buk Munius en is na jaren in de gevangenis te hebben gezeten vrijgelaten en gaat opzoek naar zijn familie. De familie zijn vissers, sportvissers, en hebben ondanks de kou altijd kunnen overleven door de visvangst. Als Buk zich bij hen voegt is het zo koud geworden dat al het viswater tot de grond toe is bevroren en zit er niets anders op om als een van de laatsten richting het Zuiden te trekken opzoek naar nieuw viswater. Het Zuiden blijkt echter niets meer dan een utopie te zijn.
Zoals we kennen van J. W. Jansen staat ook deze roman weer vol met zwarte humor, dood en verderf, maar nog meer dan in zijn voorgaande werk voert door het rotsvaste vertrouwen van de familie Munius om het te gaan maken in het Zuiden hoop de boventoon in het boek.
Zoals pa Munius zou zeggen: 'Hoop doet leven en dat wat leeft kun je vangen.'