Symfonie der dagelijkse dingen

Een in het oogspringende omslag, welke wanneer je het boek leest helemaal bij het verhaal past. De keuze is prachtige genomen hiervoor. Maar dat weet je pas wanneer je het boek openslaat.

Alec en Maria maken een moeizame tijd door, Maria is ernstig ziek, en vraagt hem het verhaal van zijn jeugd te vertellen. Waar ik eerlijk gezegd eerder dacht, is dit boek wel iets voor mij, raak ik meer en meer gevangen in de schrijfstijl van Aloysius, de zinnen zijn zo mooi volgend, zo symfonisch geschreven bijna. Dat het een feest is om te lezen. Wellicht had het iets beknopter mogen zijn, maar een kniesoor die daarop let. Dit maken de mooie opgebouwde zinnen helemaal goed.
“ Als je geaccepteerd heb wie je bent, ben je klaar om te gaan schrijven.”
Alec en Maria, beleven het naderende einde beide op een andere manier. Het raakt me hoe verschillende beide mensen zijn en hoe mooi dit beschreven wordt. Achter de mooie woorden gaat een prachtige boodschap schuil. Geniet van de kleine dingen, blijf ze zien in het leven van alle dag.

Het verhaal neemt je meer en meer in beslag en je reist mee met Alec en Maria naar Indonesië en New York, Maria wordt zieker en zieker en Alec besluit eindelijk zijn schrijvers ambitie op te pakken. Hij wil zijn levensverhaal op papier zetten. Hoe moeilijk en zwaar dit ook is. De geesten uit het verleden komen omhoog door het viool spel van Maria. De reis door het verleden van Alec, ontroeren me zo aangrijpend is dit geschreven en maken me bewust van bepaalde dingen, zoals hoe helend het kan zijn om dingen van je af te schrijven. Maar ook het naderende einde van Maria doen mij af en toe met een brok in mijn keel zitten lezen, De manier waarop Aloysius dit allemaal beschrijft, zo open en eerlijk maar ook zo herkenbaar. Diep respect.

Een reis door het leven vol Liefde, Rouw en Verwerking.

Het boek is opgedeeld in 4 delen, elk hoofdstuk start met een woord een poëtische zin die je tot nadenken aanzet. Ook word bij elk hoofdstuk een muzieknoot en een muziekterm aangegeven (voor de kenners waarschijnlijk een duidelijke herkenning over hoe het hoofdstuk gaat verlopen?) dit alles geeft het verhaal iets extra`s iets moois. (Voor de niet kenners wordt dit allemaal aan het einde van het boek uitgelegd), er is echt werk gemaakt van dit soort extra dingen, van dit soort extra dingen. Wat mij daardoor nog meer ontroert

Ja, Aloysius Keller, heeft mij achter over geblazen. Een Mustread voor een ieder, welke je raakt of je wilt of niet. Bedankt, Aloysius voor dit mooie, open en eerlijke verhaal, en deze wijze lessen…

Lieve Leesgroet Moon