Taal Is Zeg Maar Echt Mijn Ding

Na wat ik de laatste tijd op de gok heb gekocht was dit boek een verademing. Het leest lekker, is erg herkenbaar en ook nog grappig geschreven en alles. Wat ik wél vond ... ;-) is dat het boek nog dikker had gemogen. Ik ga dit boek de komende tijd zeker cadeau doen aan vrienden.

Ik vind dit echt een van de leukste boeken die ik de laatste tijd heb gelezen.
Heerlijk gelachen tijdens het lezen.
Inmiddels aan heel wat mensen uitgeleend die het ook een geweldig boek vinden.

Door de vele goede verhalen die ik erover had gehoord het boek gekocht. Helaas vond ik het tegenvallen.
Er zaten erg veel dingen in die zeker leuk zijn om te weten en daarnaast ook hilarisch. Heel veel stukken zijn erg herkenbaar. Maar op een gegeven moment kende ik het trucje wel en ging ik het boek screenend lezen.
Het is zeker geen slecht boek en Paulien Cornelisse kan echt heel goed vertellend schrijven, maar ik hoef het boek zeker geen 2 keer te lezen.

Ik vond dit boek heel interessant en leuk. Het is luchtig geschreven en dus ook geschikt voor mijn leeftijd (14 jaar, ik zit even op het account van mijn vader). Ik heb vaak om dit boek moeten lachen. Ikzelf heb het boekje met kerst gekregen en op Nieuwjaarsdag heb ik het uitgelezen. Minder dan een week, dus.
Enkele dingen waren voor mij onbegrijpelijk, vooral de stukjes waarin Paulien geen uitgebreide beschrijving gaf, maar een (zelfbedacht) citaat. Hiervoor moet je volgens mij echt op de hoogte zijn van het nieuws e.d., maar ik ben nog maar een kind dus voor mij is er wel iets boeienders op de wereld dan een nieuwslezer ;]
Ik raad 'Taal is zeg maar echt mijn ding' aan iedereen aan die geïnteresseerd is in taal of gewoon vermaakt wil worden.

P.S. Ik heb zelf ook veel van de voorbeeldzinnetjes uitgesproken. Het grootste deel van het boek heb ik in mijn bed gelezen, voor het slapengaan. Doodstil in huis natuurlijk, hoor je uit mijn kamer opeens: 'OkÉ, Óke, okeeee?'
Dit heb ik vooral gedaan met woorden of zinnen die een bepaalde nadruk krijgen of bij het 'melodieus praten'.

Had waarschijnlijk te hoge verwachtingen na alle lovende rescensies. Het is wel leuk geschreven maar teveel van hetzelfde. Het kan me niet blijven boeien.

Taal is ook mijn ding en daarom heb ik "Taal is zeg maar echt mijn ding" gekocht. Het leek me een leuk boek en ik vind Paulien Cornelisse altijd erg grappig overkomen op tv. Dit boek is ook wel humoristisch, maar ik moet er niet altijd om lachen. Ik vind het vooral een herkenbaar boek waarbij ik vaak denk: ja, dat ken ik wel, of ja, dat heb ik ook! Ik zeg bijvoorbeeld héél vaak "enzo" en "best wel". Bovendien heeft ze het soms over dingen die ze op tv heeft gezien die ik ook heb gezien. Ik vind dat Paulien Cornelisse heel slim en alert is. Ze let goed op alles wat mensen zeggen en de manier waarop ze het brengen. Ze is erg scherp en kritisch wat dat betreft, maar dat is bij haar geen slechte eigenschap, want haar opvattingen zijn leuk en daardoor erger je je er niet dood aan. Ze is soms wel wat negatief en klaaglijk, maar niet op een vervelende manier. Wel moet ik zeggen dat ik dit geen boek boek vind dat leest als een trein. Ik heb het nog niet helemaal uit, maar ik lees steeds een stukje, omdat ik het gepraat over taal op een gegeven moment wel genoeg vind geweest en het vormt niet één verhaal, dus je kunt het makkelijk een tijdje wegleggen. Wel sluiten de hoofdstukjes soms erg mooi op elkaar aan. De tekeningetjes waarop steeds een ander dier staat met een tekstballon erbij, vind ik niet op de teksten afgestemd en ik begrijp ze ook niet altijd, maar Paulien vertelt in het begin dat dieren niet kunnen praten en dat ze daardoor minder duidelijk kunnen zijn. Ik denk dat ze daarom voor die tekeningetjes heeft gekozen, die ze overigens ook zelf heeft gemaakt. Ze zien er simpel uit, maar wel oké en ze geven het boek iets vrolijks en haast iets kinderlijks. Hetzelfde geldt voor de omslag door de manier waarop het geschreven en gekleurd is. Dat geeft wel aan dat het een vrij luchtig boek is, ondanks taal een serieus onderwerp is. Een paar nadelen, maar zeker niet slecht om zelf te lezen of cadeau te geven, ook als taal zeg maar niet je ding is. 4*!

Grappig en vlot geschreven boekje met korte, kritische stukjes over hedendaagse Nederlandse woorden en uitspraken. Ik herkende er heel veel van mijn eigen ideëen over het huidige taalgebruik in terug. Vooral voor mensen die iets met taal hebben, is het erg leuk om te lezen.

Pauline Cornelisse schreef het boekje Taal is zeg maar echt mijn ding. Nou ja, ze bundelde korte stukjes die eerder verschenen in kranten en tijdschrijften en die ze voorlas op de radio.
Ze verkocht er in 2009 meer dan 150.000 van. Best knap.

Niet zo gek ook. Taal is van ons allemaal. En als het maar een beetje jouw ding is beleef je een paar leuke uurtjes met dit boekje. Ze signaleert volop van die kleine taalontwikkelingen die we allemaal eigenlijk wel kennen; en deels onbewust overnemen. Terwijl we daar niet echt bij stilstaan. Zeg maar.

Nou ja, een paar voorbeelden? Nederlanders op vakantie: 'We went to Disney World, hè.' Let op het laatste woordje. Zelfs Jeroen van der Veer doet het.

En: 'Dit is genieten.' Omdat we het gevoel hebben dat vakantie een beloning is voor iets ergs, krijgt die vakantie meteen iets noodzakelijks.'

Het mooiste stukje gaat over voetballiaans. Met als belangrijkste kenmerk dat men in de voetballerij over zichtzelf praat in de tweede persoon: 'Als je dan niet snel een tweede keer scoort, ga je tegen jezelf voetballen.'

Ik begon te lezen met niet meer verwachting dan deze. Maar in het voorwoord las ik iets wat me enorm aansprak: 'Ik heb (-) het idee dat taal meer verwarring veroorzaakt, dan duidelijkheid brengt.' Pauline vindt dat het doel van taal is, dingen duidelijker maken. Dat het doel (-) totaal niet bereikt wordt. Maar dat je daar niet depressief van moet worden. 'Het is misschien opbeurend om te onderzoeken waar dat in zit.'

Ik las dat als een belofte daar met dit boekje meer duidelijkheid over te verschaffen. Maar las vervolgens een vrij oppervlakkige verzameling waarnemingen. Die je aan het denken zetten, maar je niet helpen die vraag te beantwoorden.

'Taal is zeg maar (ook) mijn ding' .
Bijvoorbeeld:
Zijn we oprecht benieuwd naar hoe het met de ander gaat? De ander antwoordt: “Heb je even?” Neen ik heb niet even. Willen we het antwoord wel weten. De ontwijkvraag is “Alles goed?” Men lope daarna snel door. Een ultrakorte uitnodiging is “Hoeissie?” Als een lang antwoord dreigt, maak je dan gehaast uit de voeten. Met te zeggen “Ik bel je nog!” beloof je iets, waar je vervolgens met druk druk druk weer ongeschonden onderuit komt. De mededeling ‘ik moet ook nog met vakantie!’ valt onder de vraag; ‘Is dit een grap of om te huilen?’ Maar dat is wel een antieke uitdrukking.
Zucht.
Op een Amsterdamse WC-deur lees ik: Taal is dat waarmee je je gedachten verbergt, bespaar je de moeite als je je gedachten ook kunt verbergen door je mond te houden.
Lezen, dat boek".

Dit boek is ronduit hilarisch. Ik heb regelmatig hardop zitten lachen terwijl ik dit boek aan het lezen was. Soms vraag je je af of mensen dat écht zeggen. Ja dus. En als je wat beter nadenkt ontdek je dat je zelf wel eens iets zegt wat volgens Paulien Cornelisse echt niet kan, of je hoort het in je omgeving.

Ik studeer Taalwetenschap, dus taal is ook echt mijn ding. (Oeps, ik heb zojuist één van de veelvoorkomende fouten gemaakt..) Wat mij betreft is dit boek een aanrader voor elke letterenstudent, voor iedereen die van taal houdt en voor iedereen die gewoon een ontzettend grappig en herkenbaar boek wil lezen. Want reken maar dat je dingen zult herkennen, of je nu wilt of niet.