Teerbemind

Geschreven bij Teerbemind

Het begin trok me meteen in het boek, maar naarmate het verhaal vorderde, kreeg ik moeite met mijn aandacht erbij houden. Hoofdpersoon Camille is wel tof, vooral haar onuitgesproken gedachten brachten regelmatig een glimlach op mijn gezicht tijdens het lezen.

Helaas komt het verhaal erg traag op gang, waarin een lange periode niets spannends gebeurd.Het plot had ik niet helemaal zo verwacht, dat vond ik wel verassend.

Geschreven bij Teerbemind

Heerlijke schrijfstijl waardoor je meteen in het verhaal wordt gezogen. Ik kon het boek dan ook niet meer wegleggen. Als literair thriller fan weer goed aan mijn trekken gekomen. Ik ga niets verklappen...maar meer dan waard voor je geld!

Ik heb dit boek met plezier gelezen. Het was niet super spannend maar ik bleef doorlezen want ik wou weten hoe het zat. Dit werd pas in het laaste hoofdstuk duidelijk. Het is met een fijne schrijfstijl geschreven en blijft pakkend tot de laatste letters

Toen ik de titel zag, dacht ik: Hmm, laat maar! Maar...wat een fantastisch boek. Makkelijk te lezen, ontzettend spannend verhaal. Het kostte mij weinig tijd om in het verhaal te komen (wat meestal echt wel anders is), maar des te meer moeite om het boek weg te leggen. Echt een aanrader!

Geschreven bij Teerbemind

In stoere, zwartgallige en ironische taal beschrijft hoofdpersoon Camilla Preaker haar minimalistische leventje. Ze is journaliste, tweederangs vindt ze zelf, en dat klopt ook wel. Met veel drank houdt ze zich op de been, whiskey heeft haar voorkeur. Dat ze niet lekker in haar vel zit, is duidelijk. Camilla snijdt zichzelf, of beter gezegd: lijdt aan automutilatie. Als wij haar leren kennen, zit ze in een herstelfase van de ziekte. In de praktijk betekent dit dat ze ter geruststelling van zichzelf dwangmatig haar lichaam met woorden beschrijft en als dit niet lukt dit in gedachten doet en als het ware met haar lichaam praat. Soms vindt ze al voldoening in een korte beroering met een scherp voorwerp over bestaande littekens heen, want haar lichaam is volledig bekrast, besneden en beschreven, maar haar gezicht is nog vlekkeloos. En op haar rug zit nog een egaal rondje, want daar kan ze nèt niet bij.

In Camilla’s geboortedorp Wind Gap, waar bekrompen burgerlijkheid hoogtij viert, zijn twee jonge meisjes vermoord door wurging. Daarna zijn nog al hun tanden en kiezen getrokken. Met tegenzin gaat Camilla in haar functie van journaliste na acht jaar terug naar Wind Gap, waar ze weer tegenover haar moeder komt te staan, een afstandelijke, neurotische, rijke “barbiepop” die een gelijksoortig kunstmatig leven lijdt. Camilla wordt net als in haar jeugd opnieuw met haar eigen kwetsbaarheid en onvermogen geconfronteerd. Bij haar 13-jarige halfzusje Amma herkent ze de door haar moeder continu opgelegde druk, de benauwende overbezorgdheid, het leven in een keurslijf en de “wrede speldenprikken”. Maar Amma weet beter te overleven dan Camilla, is temend lief en zelfs vleierig als het moet. Maar in feite is Amma een pesterig krengetje, een wereldwijs etterbakje en een op seks en drugs belust vroegrijp meisje dat met een paar vriendinnen de schrik van het dorp is.

Beetje bij beetje lezen we meer over Camilla’s opvoeding, waarbij altijd en zonder enige empathie elke aanklamping behendig door haar moeder werd omzeild. Is Camilla’s leven hierdoor zo ontspoord? Of is het de impact die de dood van haar zusje Marian op haar heeft, nu bijna 20 jaar geleden? Camilla voelt zich ongemakkelijk maar probeert via voor haar tenenkrommende confrontaties met oude vriendinnen en bekenden zo veel mogelijk over de moorden te ontdekken.

Dit debuut is razendknap en indringend geschreven. De dichterlijke strijd die Camilla met haar gehavende lichaam voert en haar gevecht tegen het snijden, imponeren beslist. Alle complimenten voor Flynn. Maar ik tast een beetje in het duister over wat ze ons nu in essentie wil vertellen. Gaat het over een gevoelloze opvoeding en wat dit bij een kind tot op latere leeftijd kan aanrichten of om de impact op een puber van de dood van haar zusje? Of vraagt Flynn onze aandacht voor vroegrijpe meisjes met een hoog libido? Het is wat lastig allemaal en een enigszins onvoldaan gevoel bekroop me. De rode draad lijkt automutilatie.

Resteren de moorden die moeten worden opgelost, De spanning is van een mooi bedekte geladenheid, maar ontaardt nergens in bloedstollende spanning. Voor wie die zoekt kan Teerbemind mogelijk een teleurstelling zijn, maar Flynn gaat op een andere manier heel diep en dat doet ze knap! De plot is goed, maar niet per se verrassend. Akkoord, op de tanden- en kiezenkwestie na. Enfin, toch een topper, zeker omdat het Flynns debuut is. Daarna heeft ze zichzelf alleen maar overtroffen met ‘Duisternis’ en ‘Donker hart’.

Geschreven bij Teerbemind

Ik vind het boek geen pageturner, geen verhaal waar je voor wakker blijft. Verder spelen het traumatische verleden en de moeizame relatie van Camilla met haar moeder meer op de voorgrond dan de moord op twee jonge meisjes. Het verhaal had wat mij betreft meer spanning mogen bevatten, hoewel het beslist goed geschreven en logisch is opgebouwd. Maar veel tempo zit er niet in. De gebeurtenissen kabbelen rustig voort terwijl Camilla intussen wat aanwijzingen over de moorden verzamelt, niet overal even geloofwaardig trouwens. De oplettende lezer heeft al in een vroeg stadium een vermoeden van de dader, waardoor de ontknoping geen echte verrassing meer is. Middelmatig boek, maar gezien de prijs wel waar voor je geld.

Vreemd en beklemmend verhaal. Wel spannend genoeg om door te lezen om te kijken wie het nu allemaal op zijn geweten heeft. Ik had wel steeds het gevoel dat ik een boek van Virginia Andrews (Bloemen op zolder e.a.) aan het lezen was. En dat vond ik jammer. Het was een beetje ongeloofwaardig dat een volwassen vrouw zich nog zo in de luren kan laten leggen door haar moeder.

prachtig geschreven boek,een zeer goed verhaal en enorm spannend!!!!!

Geschreven bij Teerbemind

Nog niet gelezen maar vast n mooi boek.

In stoere, zwartgallige en ironische taal beschrijft hoofdpersoon Camilla Preaker haar minimalistische leventje. Ze is journaliste, tweederangs vindt ze zelf. Ze houdt zich op de been met veel drank. Dat ze niet goed in haar vel zit, is duidelijk. Camilla snijdt zichzelf, lijdt aan automutilatie, maar zit in een herstelfase. Dit betekent dat ze ter geruststelling van zichzelf dwangmatig haar lichaam met woorden beschrijft en als dit niet lukt in gedachten als het ware met haar lichaam praat. Soms vindt ze voldoening in een korte beroering met een scherp voorwerp over bestaande littekens heen want haar lichaam is vol bekrast, besneden en beschreven, haar gezicht nog vlekkeloos. Op haar rug zit nog een egaal rondje, want daar kan ze nèt niet bij.

In Camilla’s geboortedorp Wind Gap waar de bekrompen burgerlijkheid hoogtij viert, worden 2 meisjes vermoord. Na wurging zijn hun tanden en kiezen getrokken. Met tegenzin gaat Camilla als journaliste na 8 jaar terug naar Wind Gap waar ze haar moeder weer ziet, een afstandelijke, neurotische, rijke barbiepop die een dito leven van plastic lijdt, beter kan ik het niet omschrijven. Camilla wordt weer met haar eigen kwetsbaarheid en onvermogen geconfronteerd. Ze herkent bij haar 13-jarige halfzusje, Amma, de continue druk, de benauwende overbezorgdheid, het leven in een keurslijf en de wrede “speldeprikkels”. Amma overleeft beter, is temend lief en vleierig als het moet, maar is in feite een pesterig krengetje, een wereldwijs etterbakje, en een op seks en drugs belust vroegrijp meisje en met wat vriendinnen de schrik van het dorp.

Dit debuut is razendknap en indringend verteld. De dichterlijke strijd die Camilla met haar gehavende lichaam voert en het gevecht tegen het snijden, imponeren beslist. Maar ik tast een beetje in het duister over wat ze ons nu in essentie wil vertellen. Er komt heel veel aan bod in dit boek. De plot is goed, maar niet verrassend. Okay, op de tanden en kiezen na dan. Enfin, voor een debuut een topper.