Tel tot tien

Karen Rose is wereldwijd bekend met haar genre Romantic Suspense, en heeft momenteel reeds meer dan 20 tittels op haar naam staan. Haar thrillers zijn gruwelijk spannend, met een flinke dosis romantiek. Een kleine en leuke anekdote , toen ze acht jaar was las ze per ongeluk een boek van Edgar Allen Poe, en heeft hier jaren last van gehad om te slapen. Gelijk was dit haar eerste kennismaking met het thriller genre.
In “Tel tot tien” maken we kennis met Mia Mitchell van moordzaken en Reed Solliday van brandinspectie. Beide zijn genoodzaakt om samen te werken, er breken ontzettend veel woningbranden uit met dodelijke slachtoffers. Het wordt al snel duidelijk dat deze barbaars zijn toegetakeld en levend zijn verbrand, en de feiten volgen zich ontzettend snel achter elkaar op. Mia is zelf nog niet helemaal hersteld van een schotwond in de schouder, waarvan de dader nog niet is opgepakt, en het gevaar nog steeds op de loer ligt.
Deze auteur was mij niet onbekend maar het was lang, te lang geleden dat ik nog een boek van haar had gelezen. Van deze bijna 500 p. heb ik echt genoten. De personages van Mia en Reed zijn zo mooi weergegeven dat je letterlijk in hun huid kan kruipen. De gevoelens van weerzin, spanning, ongeloof, angst en liefde voel je samen met hun aan. De hoofdstukken zijn niet al te lang tot zelfs bijzonder kort, en samen met de spanning die steeds aanwezig is wordt je hierdoor uitgenodigd om verder te lezen. Het kan niet eenvoudig zijn om een lezer 500 p. aandachtig te houden, maar toch was dit bij mij het geval, het boek had me in de ban van begin tot eind.

In tegenstelling tot veel andere auteurs heeft Karen Rose als kind nooit de wens gehad om te gaan schrijven. Ze is al eind twintig als een bepaalde scène in haar hoofd blijft rondspoken. Ze besloot daar meer mee te gaan doen en begon met het schrijven van verhalen. Toch duurde het nog een aantal jaar voordat in 2003 Don’t tell me verscheen. Dit thrillerdebuut werd vijf jaar later onder de titel Sterf voor mij in het Nederlands vertaald. Tel tot tien is alweer haar eenentwintigste thriller die in Nederland en Vlaanderen is uitgebracht.

In Chicago vindt een heftige woningbrand plaats waarbij een dodelijk slachtoffer is gevallen. Omdat de brandweer heeft geconstateerd dat het om moord gaat, wordt de afdeling moordzaken van de politie ingeschakeld. Rechercheur Mia Mitchell wordt belast met het onderzoek en krijgt als partner OFI-inspecteur Reed Solliday toegewezen. Er volgen meer branden en slachtoffers en het wordt eveneens duidelijk dat de brandstichter handelt uit wraak. De politie doet er alles aan om erger te voorkomen, maar de dader lijkt hen steeds een stap voor te zijn. Kan hij zijn gang blijven gaan of wordt hij toch overmeesterd?

Net als vier van haar voorgaande thrillers speelt Tel tot tien zich ook in Chicago af. De namen van enkele personages zullen de Rose-fan bekend voorkomen, maar de twee belangrijkste, Mitchell en Solliday, zijn voor iedereen nieuw. Het grootste deel van het verhaal wordt dan ook vanuit hun perspectief verteld, maar er is eveneens een aanzienlijke rol voor de brandstichter weggelegd. De lezer leert hen alle drie vrij goed kennen, hoewel je van laatstgenoemde pas in een laat stadium meer te weten komt. Over zijn achtergrond kan niet eerder iets worden prijsgegeven, omdat dat funest is voor de plot. Het is dus een bewuste keuze van de auteur om voor deze opzet te kiezen.

Het verhaal speelt zich in een kleine twee weken af, hetgeen de snelheid ten goede komt. In die korte tijdspanne gebeurt er vrij veel en is de druk op de politie om de zaak snel op te lossen gigantisch. Dit zorgt ervoor dat het spanningsveld behoorlijk is, maar ook dat de lezer zich in de frustraties van Mia en Reed kan inleven, daardoor met hen meeleeft en vooral hoopt dat het hen lukt de dader op korte termijn te ontmaskeren. Hoewel de lezer al na tweehonderd pagina’s een sterk vermoeden heeft wie de dader is, iets dat op drie vijfde van het boek bevestigd wordt, blijf je tot praktisch het eind wel nieuwsgierig naar zijn werkelijke beweegreden, waardoor de spanningsboog nog steeds strak gespannen staat.

Rose staat bekend om een flinke dosis romantiek in haar thrillers, ze wordt immers niet voor niets de koningin van de romantische spanning genoemd. Ook Tel tot tien bevat uiteraard passages met romantische onderonsjes, want vanaf hun allereerste, maar wel stroeve kennismaking weet je al dat Mia en Reed zich tot elkaar aangetrokken voelen en dat er een romance ontstaat. Het is echter heel gedoseerd en staat het eigenlijke doel, het vinden van de brandstichter en moordenaar, nergens in de weg. Daarnaast is hun onderlinge interactie boeiend en niet altijd even fijnzinnig, en dat maakt hen beiden juist zo interessant en ze hebben tevens kunnen uitgroeien tot twee sterke personages.

Als verhaal vormt het door Hans Verbeek vertaalde Tel tot tien een afgerond geheel en de deur staat aan het eind ook niet op een kier, hoewel het niemand moet verbazen als Mitchell en Solliday op een gegeven moment opnieuw ten tonele zullen verschijnen. Dat verdienen zij, maar de lezer ook. Vooral omdat hun gezamenlijke debuut het verdient om een vervolg te krijgen.

(Dit boek heb ik voor Hebban gerecenseerd.)

Zoals we gewend zijn, weer een spannend boek van Karen Rose.
Wat ik wel misleidend vindt, is dat men praat over de 'nieuwe Karen Rose',terwijl de oorspronkelijke uitgifte van 2007 is.
Dit is al eerder gebeurd met een boek van haar, getiteld:'
'Het kwaad in jou'.
Maar,ze blijft goed.

Weer een echt Karen Rose verhaal. Geweldig gewoon

Spannend boek. Blijft boeien tot het einde.

Het boek was moeilijk weg te leggen in 3 dagen uit nu weer wachten tot de volgende uitkomt

De boeken van karen Rose zijn spannend en zeer goed geschreven

Ik heb dit niet van mijzelf maar blijkt een goede serie te zijn .

Zoals altijd weer spannend en verassend van begin tot het eind!! Heel moeilijk om weg te leggen!!

Dit is zeker een mooie aanwinst op je muur!