Terwijl Parijs sliep Een moeder wordt op transport gezet door de nazi's. In haar wanhoop geeft ze vlak voor vertrek haar baby weg aan een voorbijganger. Zien ze elkaar ooit terug?

Heel mooi boek

Een aangrijpend boek van begin tot eind.
Mooi geschreven

Meeslepend geschreven.

Deze recensie is eerder verschenen op Koukleum.nl.

Toen ik de achterflap gelezen had, had ik verwacht dat het verhaal zou beginnen met een verhaal uit de oorlog. Maar Druart pakt het anders aan en begint met de verhaallijn die in 1953 afspeelt in Santa Cruz. Jean-Luc en Charlotte zijn gelukkig getrouwd en wonen samen met hun zoontje in een leuke wijk in Santa Cruz. Maar dan staat er op een ochtend de FBI voor de deur met vragen voor Jean-Luc. Hij weet meteen wat er aan de hand is, maar als lezer blijf je nog even in het ongewisse. Tijdens het verhoor ga je terug naar het Parijs in 1944. Dit heeft Druart op een mooie manier gedaan.

Later in het boek lezen we de verhaallijn van Sarah, een jonge joodse vrouw, getrouwd met David en hoogzwanger. Het is 1944 in Parijs. Zij heeft te horen gekregen dat ze gedeporteerd zouden worden en ze besluiten onder te duiken, daar bevalt ze van haar zoontje Samuel. Ze worden echter al snel ontdekt door de Duitsers en afgevoerd naar het doorvoerkamp Drancy. Als ze vandaar op de trein gezet wordt naar bestemming onbekend, besluit ze haar kind af te geven aan een toevallige werkman die op het perron staat, Jean-Luc.

Door dit besluit staat het leven van Jean-Luc ook op de kop. Maar doordat hij eigenlijk altijd zoiets had, hij moet in opstand komen, neemt hij het kind mee en hij gaat er vandoor. Hij vraagt wel de hulp van Charlotte. Hierdoor moeten deze Frankrijk ontvluchtten. Deze moeizame tocht maak je als lezer mee en ik had regelmatig dat ik wilde roepen ‘Kijk uit’, zo zat ik in het verhaal. Want ondanks dat het verhaal op een rustig tempo verloopt, wordt het verhaal nergens saai, maar kon je echt in het verhaal verdwijnen en dan waande je je echt op de plek van het verhaal. Druart weet de omgeving zo goed te omschrijven dat ik tijdens het lezen het gevoel had dat ik zelf bijvoorbeeld die vluchtroute bewandelde.

Het boek wordt uiteindelijk verteld door een aantal personen, waarbij de verhaallijn van Charlotte en Sam in de eerste persoon verteld wordt en de andere verhaallijnen in de derde persoon. Dit is echter nergens verwarrend en het is steeds duidelijk wie het verhaal verteld.

Het boek laat duidelijk zien dat je soms in oorlogstijd onbegrijpelijke keuzes moet maken, met verstrekkende gevolgen. Maar ook laat het boek zien dat je voor het geluk van je kind keuzes kunt maken die tegen al je gevoel in gaan, zolang je kind maar gelukkig is. Dit gebeurt meer dan eens in het verhaal en zorgt ervoor dat dit ook een boek met een duidelijke boodschap wordt. Het boek wordt mooi afgesloten door in de epiloog een sprong in de tijd te maken en te laten zien hoe het uiteindelijk met Sam en beide families gaat.

Dit boek kent twee tijdlijnen en maar liefst vijf vertellers tevens de hoofdpersonen in deze mooie roman. De ene tijdlijn speelt in 1944 in Parijs gedurende de Tweede Wereldoorlog. De tweede tijdlijn speelt in 1953 afwisselend in Santa Cruz (VS) en in Parijs. De tijdlijnen springen regelmatig in elkaar over. Stukje bij beetje krijg je daardoor het verhaal van de hoofdrolspelers in dit drama te horen. Het boek pakt je daardoor van meet af aan.
In 1944 is het oorlog in Parijs, alle inwoners hebben hieronder te lijden, de Duitsers voeren een schrikbewind en er is gebrek aan alles. David en Sarah zijn allebei Joods, ze hebben zich niet op tijd gerealiseerd dat ook zij niet veilig zijn in Parijs. Een vriend komt hen waarschuwen dat ze moeten vluchten maar Sarah is aan het bevallen van hun eerste kindje. Zonder hulp van buitenaf wordt Samuel geboren en nog diezelfde avond vluchten ze naar een onderduikadres. Maar ook daar zijn ze niet veilig, ze worden opgepakt en naar het doorgangskamp Drancy in een voorstad van Parijs, Bobigny, gebracht. Vanaf daar zullen ze worden gedeporteerd naar Auschwitz.
In Drancy werkt Jean-Luc als spoorwegarbeider, hij vindt het verschrikkelijk om voor de Duitsers te werken en zint op mogelijkheden om de transporten te saboteren. Heel veel mogelijkheden zijn er echter niet maar op een dag ziet hij een kans en slaat hij meteen toe. Helaas raakt hij hierbij zwaargewond en belandt hij in een Duits ziekenhuis. Hier ontmoet Jean-Luc de Franse verpleegster Charlotte een schuchter mager meisje van achttien. Ook Charlotte vindt het verschrikkelijk dat ze voor de Duitsers moet werken, er ontstaat al gauw vriendschap tussen die twee, een prille liefde zelfs. Nadat Jean-Luc hersteld is, moet hij weer terug naar Drancy waar de Duisters argwanend ten opzichte van hem zijn geworden. Hij blijft Charlotte op geheime afspraakjes zien en mag zelfs kennis komen maken bij haar ouders.
Ongeveer een maand nadat ze in Drancy zijn aangekomen, moeten Sarah en David, die in het kamp van elkaar gescheiden zijn, op transport. Sarah ziet de veewagens klaar staan en realiseert zich dat Samuel geen enkele kans maakt om de vreselijke reis te overleven. Ze duwt Samuel in de handen van Jean-Luc. Deze weet in eerste instantie niet wat te doen maar uiteindelijk weet hij uit Drancy te ontsnappen mét Samuel. Hij zoekt hulp bij Charlotte.
Negen jaar later blijkt dat Sarah en David de verschrikkingen van Auschwitz hebben overleefd. Hun niet aflatende liefde voor elkaar en voor Samuel was daarbij doorslaggevend. Na de oorlog zijn ze teruggekeerd naar Parijs, op zoek naar Samuel, maar ook na negen jaar zoeken, geven ze niet op. En dan….
Wat een mooi verhaal, ik werd er echt even stil van. Niet de oorlog staat in het boek centraal maar de liefde. De liefde tussen moeders en kinderen die onvoorwaardelijk is. Liefde die ook moet groeien, waar de ruimte voor moet zijn. Liefde die niet altijd met bloedbanden te maken heeft.
De schrijfstijl van Ruth Druart is heel toegankelijk. Doordat de tijdlijnen door elkaar lopen krijg je het verhaal gefaseerd mee. De vertellers in het boek zijn ook de hoofdpersonen, dat doet de auteur knap, daardoor voel je de emoties die spelen en kun je alle kanten van dit drama begrijpen. Een heel mooi boek, 4,5 sterren.

Bij het zien van de schitterende cover van Terwijl Parijs sliep van Ruth Druart wil je weten waar de vrouw naar toe gaat en waarom. Gaat ze op familiebezoek, naar vrienden, op vakantie, op werkbezoek of gaat ze iets anders doen? De onschuldige setting van de cover doet niet vermoeden dat er een ontzettend aangrijpend verhaal achter zit. Het is goed dat men voor de originele cover heeft gekozen. De titel maakt nieuwsgierig, je wilt weten wat er gebeurde terwijl de meeste mensen in Parijs lagen te slapen. De subtitel geeft goed aan wat voor een hartverscheurend verhaal je kan verwachten.
Terwijl Parijs sliep van Ruth Druart speelt zich in twee jaren en diverse plaatsen af. In 1944 tijdens de Tweede Wereldoorlog geeft een jonge vrouw uit pure wanhoop haar pasgeboren zoon aan een voorbijganger op het station als ze samen met haar man op transport wordt gezet naar Auschwitz. De vraag is of ze hun zoon ooit nog zullen weerzien.
In 1953 heeft een man in Santa Cruz zijn verleden met veel moeite achter zich gelaten. Hij ontvluchtte in 1944 samen met zijn vrouw en aangenomen zoontje Parijs nadat hij de verschrikkelijkste dingen had gezien en meegemaakt. In Santa Cruz leidt hij met zijn gezin een heerlijk leven zoals je dat van veel Amerikaanse gezinnen in die tijd kan verwachten. Maar dan komt zijn grootste angst uit en wordt hij ingehaald door het verleden.
In elk hoofdstuk speelt een ander hoofdpersoon de hoofdrol, maar dat is niet storend, want boven elk hoofdstuk staat om wie het draait, waar het hoofdstuk zich afspeelt en op welke datum. Langzaamaan kom je steeds meer te weten over wat er in het verleden is gebeurd, wat de diverse personen hebben meegemaakt, hebben moeten doorstaan, wat voor schokkende dingen ze hebben gezien, hoe ze wisten te overleven en hoe het hen na de oorlog is vergaan. Het is alleen jammer dat er in de epiloog niet meer gerept wordt over een echtpaar. Het was leuk geweest als je had gelezen hoe het hen is vergaan, hoe ze een bepaalde tijd hebben ervaren.
Terwijl Parijs sliep van Ruth Druart is een heel erg aangrijpend en hartverscheurend verhaal dat je nog een tijdje bij blijft als je het boek uit hebt. Meteen vanaf de eerste pagina wordt je meegezogen in het verhaal en laat je nog niet meteen los als je het boek uit hebt. De auteur heeft zich heel erg goed weten in te leven in de personages, de plaatsen en de tijdperken waarin het verhaal zich afspeelt. Je voelt de gevoelens van de personen. Je voelt de angst, de wanhoop, het verdriet, de boosheid en af en toe ook de vreugde. Je leeft echt mee met de personages. Het is aan te raden om een doos met tissues bij hand te houden, want er zitten vele emotionele momenten in zoals bijvoorbeeld als een vrouw uit pure wanhoop haar kind aan een voorbijganger geeft. Het verhaal is zo beeldend geschreven, dat je het gevoel hebt dat je het verhaal vanaf de zijlijn mee beleeft. Geregeld zit je in spanning zoals bijvoorbeeld tijdens een bergbeklimming. Je wilt weten of ze het allemaal levend halen.
Geregeld vraag je je af wat jij gedaan zou hebben als je een van de hoofdpersonen was geweest, of jij had gekund wat de hoofdpersonen deden. Je krijgt begrip voor diverse personen ook al keur je niet alles goed wat ze deden. Het verhaal laat heel goed zien tot hoever ouders uit liefde voor hun kind gaan, maar het verhaal laat ook zien hoe men beter niet met een kind kan omgaan. Je hoopt dat wat er met het kind op een gegeven moment gebeurt, vandaag de dag anders aan toe gaat, dat het niet zo radicaal gaat. Het verhaal laat goed zien wat een oorlog met mensen doet, hoe ze daarmee moeten proberen te leven na de oorlog. Het verhaal laat goed zien dat niet alles alleen maar zwart of wit was, maar dat er ook grijze gebieden zijn, zoals bijvoorbeeld dat de mensen vaak geen keuze hadden als ze voor de Duitsers werkten. Het verhaal laat ook goed zien hoe snel mensen valselijk beschuldigd worden door anderen zonder dat ze het ware verhaal kennen.

Prachtig,mooi oorlogsverhaal!

Een aanrader! Een prachtig verhaal waarin het verdriet van iedereen in dit boek voelbaar is. Ik heb het boek in 1 adem uitgelezen. Prachtig geschreven

Ik ben vrij snel door het boek gegaan. Dat is een goed teken.

Een ontroerend mooi boek!