The Rolling Stones - Beggars Banquet (CD) Een van de toppers van de jaren 70

Beggars Banquet verscheen twee weken na het witte album van de Beatles. Op het eerste gezicht hadden beide platen veel met elkaar gemeen: een witte hoes (de wc-hoes werd door de platenmaatschappij Decca onsmakelijk bevonden) en een terugkeer naar pop en rock na uitstapjes naar genres als psychedelische muziek en barokpop. Maar waar het witte album van de Beatles een dubbelalbum was met hier en daar ‘vullers’ en tekenen van slordigheid, daar is Beggars Banquet een fijne, afgewerkte en gevarieerde plaat zonder opvulling. De Stones keren als gezegd terug naar good old Rock ’n Roll, met op deze plaat niet zozeer een voorkeur voor stevige rock of slome blues als wel voor eenvoudige, charmante, akoestische roots/country-music: No Expectations (meeslepend), Dear Doctor (vermakelijk), Prodigal Son (energiek), Factory Girl (typisch).
Op de zes andere nummers gaan de remmen los: elektrische gitaren, mellotrons, bas, piano’s. Om over de seksgeoriënteerde teksten maar te zwijgen – of toch niet: ‘Parachute woman, land on me tonight’.
Sympathy for the Devil is een legendarisch nummer met een geweldig ritme door het pianospel, de elektrische gitaar die zoo nu en dan opduikt en het herhaaldelijke ‘woowoo’; No Expectations gaat lekker traag en kenmerkt zich door een prachtige slide-guitar, gespeeld door Brian Jones; Dear Doctor heeft een leuke tekst en vlot gitaar- en harmonicaspel; Parachute Woman heeft niet alleen een prikkelende tekst, de muziek klinkt al net zoo ondeugend; Jigsaw Puzzle heeft een wervelend slot; Street Fighting Man is de rocker van het album. De Rock ’n Roll van dit nummer wordt onwijs versterkt door Nicky Hopkins’ pianospel en de Indische klanken van Brian Jones; Prodigal Son is weliswaar een cover, maar wel een die net zoo opbeurend is als Street Fighting Man of het nummer erna, Stray Cat Blues – ook een goede rocker. Jagger beleeft ‘een dampend avontuur’ met een vijftienjarig meisje; Factory Girl klinkt geheel anders dan die verhitte rock; Salt of the Earth vind ik minder. Richards zingt de coupletten, en hoewel het niet ongeïnspireerd overkomt, is het zeker en vast van mindere kwaliteit dan alle zangwerk van Jagger op de negen voorgaande nummers. Het gospelkoortje aan het einde van het nummer is weer een teken van de verscheidenheid van Beggars Banquet, maar haalt het niet bij de koorzang die van You Can’t Always Get What You Want, op het volgende album, een onvergetelijk nummer maakt.
Om kort te gaan: geen rommel, maar inspirerende pop/rock met stevige teksten en een prima geluid. Het unieke aan Beggars Banquet is de afwisseling: van de stoute rock van Sympathy for the Devil, Street Fighting Man en Stray Cat Blues beland je op het godvergeten platteland, ergens in de US of A, waar de Stones met afwisselend zoete, zoute, zure of bittere akoestische begeleiding hun beste beentje voorzetten.
Ik geef de plaat een negen vanwege Salt of the Earth. Vier sterren en een halve vijfde krijg ik echter niet aangevinkt, weshalve ik me genoodzaakt meen om naar boven af te ronden. Een fijne noodzaak evenwel. ‘Have some courtesy, have some taste.’

Geschreven bij The Rolling Stones - Beggars Banquet (CD) (50th Anniversary Edition)

Onmisbaar in iedere verzameling

Geschreven bij The Rolling Stones - Beggars Banquet (CD) (50th Anniversary Edition)

1968. The Rolling Stones zijn op hun creatieve hoogtepunt en brengen Beggars Banquet uit. Nu 50 jaar later is het tijd voor een anniversary edition. Het album is geweldig met blues en folk muziek en kaskrakers Sympathy for the Devil en Street Fighting Man. Wat jammer dat de vormgeving zo sober en er geen extra CD of DVD is toegevoegd van een band op de vooravond van de top z'n kunnen (hierna let it bleed, Sticky Fingers en Exile on Mainstreet). Daar moet toch meer van te maken zijn voor de fans maar eea schijnt met royalties (=geld) te maken te hebben. Jammer.

Geschreven bij The Rolling Stones - Beggars Banquet (CD) (50th Anniversary Edition)

Deze cd laat de Stones horen op hun top

Dit is de beste plaat van The Rolling Stones vind ik. Het begint met één van de fantastische nummers allertijden; Sympathy For The Devil, en raad eens wat voor naam op de hoes van de plaat staat: Bob Dylan, mijn idool.

Geschreven bij The Rolling Stones - Beggars Banquet (LP)

Stones klassieker

Ik ben zeer tevreden over dit artikel. Wat ik vooral goed vind: Goede kwaliteit, Voordelige koop, Duurzaam

Na de psychedelische klanken van Satanic Majesties Request verwachtte ik op hun volgende plaat nog meer van dat fraais, en ik werd dan ook volkomen overdonderd door wat ik in plaats daarvan hoorde. Beslist de beste nummers van de Stones tot dan toe. Later bleek het ook de laatste plaat te zijn waar Brian Jones actief aan meegedaan heeft, met mondharmonica, sitar, tambura, mellotron en backing vocals, en met slidegitaar op No Expectations, het enige nummer dat wat mij betreft weggelaten had mogen worden.
Het geweldige openingsnummer Sympathy for the Devil doet mij vanwege de fascinerende live uitvoering in Hyde Park in 69 altijd herinneren aan Brian, terwijl ik Stray Cat Blues toch het allerbeste nummer van de plaat vind. De tekst ervan is doorwasemt van de tijdsgeest en zou wanneer hij nu voor het eerst gepubliceerd werd direct tot Kamervragen en geroep om censuur leiden. Subliem gezongen, gekreund en gelachen door Mick.

wat zal het zijn 1967, nee 1969. De wereld opent zich voor mij het prille leven begint. Orange explo, kralingen, amsterdamse bos. de wereld ontvouwt zich voor mijn ogen. En mijn oren worden gevuld met beggar's banquet. Goed sentiment.

Geschreven bij The Rolling Stones - Beggars Banquet (LP)

Goeie kwaliteit