Toen ik je zag mijn leven met Antonie

Een zeer bijzonder mooi, openhartig en vooral eerlijk boek. Een levensverhaal waarin je de liefde voelt tussen Antonie en Isa in de beginperiode, maar ook later, al verdrinkt Antonie in zijn depressies en later in zijn periodes van manie en depressie. Als lezer hoef je niet het einde van het boek eerst te zien voor de afloop; dat is bekend.
Hartverscheurend zoals de “sluipmoordenaar” manische depressie langzamerhand het gezinsleven totaal verstikt en verscheurt, terwijl Isa – ondanks dat ze zelf bijna in de afgrond belandt - blijft geloven in een herstel en vooral goede afloop.
De spanning die ze opbouwt vanaf het begin tot het einde van Antonie’s leven en het leven na zijn dood is pakkend en onbeschrijflijk diepgaand en treffend. Het is herkenbaar, in alles wat ze schrijft: haar strijd met haar moeder, het bewust afstand nemen, de struggle met en om Antonie, de alles overstemmende en vooral verlammende angst hem voorgoed kwijt te raken. En dan toch de opluchting dat het lijden, het verschrikkelijke lijden aan dit leven voor Antonie voorbij is. Voor hem. Maar ook voor Isa. Naast het tomeloze verdriet dat ervoor in de plaats komt.
Diepe bewondering voor Isa voor de moed die ze had dit verhaal te delen met miljoenen anderen. Wat een bijzondere vrouw.

Het voelt gek om over een heftig verhaal als het verhaal van Antonie te zeggen dat het mooi opgeschreven is en toch vind ik dat het wel gezegd moet worden!

Respect en bewondering voor Isa Hoes...
Ik vond haar al een bijzondere en sterke vrouw maar nu nog meer dan ervoor...

Om zo open en kwetsbaar te durven schrijven, dat is bijzonder en dan ben je in mijn ogen dapper en heel sterk. Erg inspirerend ook...

Ik heb het boek dan ook binnen 24 uur uit gelezen.
Eenmaal begonnen kon ik het amper weg leggen...

Vind de kaft ook zo mooi gemaakt en met de foto's erin...

Verder inhoudelijk geeft het weer, dat zoiets heftigs niet uit de lucht komt vallen
Iemand doet het niet zomaar er zit vaak veel meer achter en dat je beter maar niet kunt oordelen over een ander als je niet weet waar die ander doorheen gaat...

Alle sterkte voor Isa, Merlijn & Vlinder op elk moment waarop ze aan hem denken en hem missen...
Dat is mijn wens voor hun.

Ik denk vaak aan Antonie als ik het liedje Toen ik je zag hoor...
Blijft een bijzonder nummer net als dat dit een bijzonder boek is...

Er is al zo veel gezegd en gesproken over dit boek, dus wat moet ik hier nog aan toe voegen.

Wil een paar citaten opschrijven die mij geraakt hebben.

"We waren alleen met onze eigen gedachten, op onze eigen tijdlijn die steeds minder raakvlakken had. Ik probeerde me uit alle macht van je los te maken maar het was niet meer dan een dappere poging. Dapper, omdat ik nu weet dat ik door moest. Maar echt los zou ik niet van je komen, hoe graag ik dat ook wilde. We waren verstrengeld, zo met z'n tweeën een, ik heb geen idee hoe ik me daar uit had kunnen worstelen".

"Ik denk inderdaad dat ik me schaamde. Maar vooral omdat ik je niet kon helpen. God het was zo frustrerend. Ik kon het niet. Ik kon je niet begrijpen, niet helpen en niet loslaten.

Het boek raakt je tot en met, wat een strijd heeft zij gehad. Weet dat het heel erg moeilijk is om met een manisch depressieve partner te leven. Door dit boek te schrijven kan ze afstand nemen. Isa verwoordt het zo mooi, open en eerlijk.

Isa je bent een kanjer.

Dit boek beschrijft waarschijnlijk maar een fractie van het leven van Isa en Antonie, maar zelfs deze fractie beschrijft heel goed wat voor hel ze door heen gingen met Antonies depressies. Daarnaast ook heel mooi om te lezen hoe Isa haar eigen ontwikkeling door gegaan is, en hoe sterk ze is. Misschien juist wel door die zware jaren waar ze doorheen moest. Ik vind het een mooi boek om te lezen, het is goed beschreven zonder klaag en treurboek te zijn. Eerlijk, rauw en oprecht. Boven alles staat de liefde die er ook is. Ik wens Isa een gelukkig leven met Merlijn en Vlinder, waarin Antonie zeker niet vergeten zal worden.

Een aangrijpend boek waarin we een kijkje krijgen in het leven van Isa Hoes en haar man Antonie Kamerling. Ze beschrijft dat haar man eigenlijk twee persoonlijkheden heeft. De ene de vrolijke uitbundige man en de donkere kant die van een depressie. Ik vind het heel goed geschreven en ontzettend moedig dat ze dit in een boek naar buiten gebracht heeft. Ik die niet van lezen houd heb dit in een ruk uitgelezen. Het is aangrijpend en daaruit blijkt ook dat Anthonie heel eenzaam geweest is. Hij heeft gevochten tegen zijn depressie maar het gevecht uiteindelijk verloren. Kreeg er echt een brok van in mijn keel. Diep respect hoe Isa dit boek geschreven heeft ze haat haar man niet om het feit dat zij nu alleen is met de twee kinderen. Ze schrijft heel erg liefdevol over haar man Anthonie terwijl zij zelf in hun relatie erg eenzaam geweest moet zijn toen ze merkte dat haar man steeds meer verstrikt raakte in zijn depressie.

Dit boek kun je niet weg leggen je blijft lezen. Ook als niet lezer. Het is net of je een dagboek leest en
Isa schrijft zo liefde vol over Antonie. Wat in dit boek ook duidelijk naar voren komt dat iemand niet zomaar uit het leven stapt en dat word vaak vergeten. Antonie is vast trost dat Isa ook een mooi document voor hun kinderen heeft gemaakt.

Zeer mooi geschreven

Geen literair hoogstandje, maar goed te lezen. Mooi om ook het ook eens van de partners kant te zien, hoe moeilijk het is.

Een prima boek, voor mij zeer veel herkenbare situaties in mijn directe omgeving ....Je beleeft hoe eenzaam Antionie moet zijn geweest en hoe moeilijk het is voor de directe omgeving om door te dringen in die eenzaamheid... Zelfs de professionele hulpverlener zoals psychologen zijn vaak niet in staat door te dringen...in dit boek allemaal duidelijk verteld. Eye opener voor onwetende ...

Prachtig geschreven verhaal met veel gevoel voor details.
Dit boek moet iedereen, die te maken heeft met bipolaire stoornissen, lezen.
Tijdens het lezen heb ik vaak gedacht: Isa je gebruikt de verkeerde naam, je bedoelt de naam van mijn dochter!