Tonio een requiemroman

Geschreven bij Tonio

Het boek is er, maar had er niet mogen zijn. Tonio was jong en had nog lang niet mogen sterven: zijn dood is het onderwerp van dit indrukwekkende document. De scheidslijn tussen dood en leven kan een seconde zijn. Het is feitelijk een zeer smal randje waarop wij met z'n allen balanceren. Dat maakt dit boek razend duidelijk. Adri ter Heijden omschrijft wat elke ouder wel eens in fantasie beleeft, als die wacht op een kind dat (te) laat thuiskomt van een avondje stappen. Maar in het boek is het de rauwe werkelijkheid. Eerst durfde ik niet te beginnen aan het boek..ik heb zelf kinderen die studeren en op kamers wonen. Toen ik eenmaal toch las, kon ik het boek niet meer wegleggen. De woorden, de omschrijvingen raken me tot in het merg. Het is een waarachtig document, Tonio's naam zal nog vaak uitgesproken worden, zijn verhaal zal veel mensen raken. Hij zal hiermee nooit vergeten kunnen worden. Zijn leven en zijn dood hebben tot dit intense document geleid, ook al zal dat voor zijn ouders geen troost zijn.

Geschreven bij Tonio

Waanzinnig mooi boek, kon het niet weg leggen,binnen een paar dagen uit.
Prachtige zinnen, die ik regelmatig weer terug las.
Bv de zin "niks slijtage van pijn en verdriet, wat slijt, is niet wat achter ons ligt, maar wat zich, krimpend, voor ons uitstrekt: de overgebleven tijd van leven.(blz 616)
Hoe is iemand in staat om zo zijn verdriet op te schrijven en te delen, je bent dan een hele GROTE schrijver.
Bedankt A.F.Th van der Heijden.
Ik wens jou en je vrouw het allerbeste.

Geschreven bij Tonio

Een zeer aangrijpend relaas van een vader (A.F.Th. van der Heijden) die zijn zoon Tonio door een ongeluk op straat verloor. In het boek beleef je de diepste zielenroerselen van de schrijver zoals die zich laten gelden tijdens en na het grootste verlies dat een ouder kan overkomen. Het boek geeft een inkijk in het leven van de schrijver, zijn vrouw en zoon vóór het verschrikkelijke ongeluk, en erna wanneer Tonio er niet meer is, niet in chronologische volgorde. Je vraagt je als ouder wel eens af hoe het zou zijn om een kind te verliezen en A.F.Th. van der Heijden verwoordt op een prachtige, indringende, ontroerende, aangrijpende wijze datgene wat je nooit hoopt mee te maken. Mijns inziens is hij er zeer goed in geslaagd om een prachtig en mooi geschreven monument voor zijn zoon op te richten. Ik heb het boek langzaam gelezen om alles vooral goed tot me te laten komen. Het heeft me gegrepen tot in mijn botten. Dat heeft er misschien mee te maken dat ik zelf een in Amsterdam studerende zoon heb, maar drie jaar jonger dan Tonio. Maar ook als ik geen zoon had gehad, dan was ik zeker zwaar onder de indruk geweest.

Geschreven bij Tonio

afgelopen maandag heb ik het dan toch gedaan: Tonio gekocht. In de plaatselijke krant las ik een korte recensie die me direct greep. Logisch, het onderwerp maakt ook deel van ons leven uit. Precies om die reden twijfelde ik of ik het boek zou kopen. Altijd dubbel: je kunt er niet genoeg over lezen en aan de andere kant wil je verder. Maar maandag had ik in de winkel het boek in mijn handen, voelde en rook eraan en heb het zonder verder na te denken meegenomen. En ben er afgelopen weekend in begonnen. Ik kan niet stoppen, alles is zo herkenbaar, de opmerking dat je je afvraagt wat je eigenlijk aan het doen bent als de begrafenisondernemer de deur verlaat: wij hebben het letterlijk hardop gezegd. Ik vind het een prachtig boek, zou het zelf geschreven willen hebben. En of je nou lotgenoot bent of niet: dit raakt iedereen! Ik probeer nu iets langzamer te lezen want wil het nog niet uithebben...Gisteren komende vanuit Engeland in vliegtuig en trein alleen maar staan en zitten lezen, was zo in huis. Slechte nacht of te vroeg wakker? Geen probleem, Tonio ligt op het nachtkastje. Bedankt Adri voor je indrukwekkende requiemroman! Wij delen in jullie verdriet....

Geschreven bij Tonio

Sinds het uitkomen van ''Tonio'' heb ik het kopen van het boek uitgesteld. Ik ben tenslotte geen fan van A.F.Th. van der Heijden...dus waarom zou ik dan juist dit beladen boek willen lezen...
Uiteindelijk heb ik het boek toch aangeschaft en nu zit ik, op Kerstdag 2013, met tranen in mijn ogen - afgewisseld met vele glimlachjes - deze prachtige hommage aan Tonio - te lezen.
Glimlachen moet ik bij de herinneringen van de schrijver aan zijn enige zoon....de tranen komen als de rauwe werkelijkheid wordt beschreven.
Hoe troostrijk moet het voor A.F.Th. van der Heijden zijn om te beseffen dat iedere nieuwe lezer van dit boek, Tonio leert kennen.

Geschreven bij Tonio

Dit boek is mooier dan het mooiste boek. Hoe ontzettend dit verlies ook is.....Tonio blijft in ons hart na het lezen van dit boek. Prachtig! Mijn dank voor het opschrijven van dit grote verlies van jullie prachtige zoon.
En troostend zouden wij jullie willen omarmen.

Geschreven bij Tonio

Voor mij is Tonio met één woord te beschrijven: pantonionisme. A. F. Th. van der Heijden bedacht deze zelfverzonnen term en bedoelt ermee dat nu Tonio er niet meer is, hij juist extra aanwezig is. Hij zal er nooit meer zijn, en daardoor juist altijd in alles aanwezig blijven. Van der Heijden weet op een aansprekende, knagende wijze duidelijk te maken wat het verlies van een kind met een ouder doet. En hoewel het boek gaat over de dood van Tonio, weet Van der Heijden zijn zoon zo te schetsen dat de lezer zich een levendig beeld vormt van Tonio - en hem mist, zonder hem daadwerkelijk gekend te hebben.

Geschreven bij Tonio

Eigenlijk voelt het alsof je over een boek als dit niet echt kritisch màg zijn...
En het boek is echt wel goed, en er zijn tal van passages die je bij de keel grijpen.

Maar tegelijk is het hier en daar net iets té gedetailleerd, worden bepaalde passages, anecdotes (soms bijna letterlijk) een keer te veel herhaald, waardoor het lijkt alsof het boek op een bepaald ogenblik af moest, naar de uitgever moest, naar de drukpers moest, zonder dat er nog tijd was voor een laatste revisie.

Het boek blijft het lezen waard, maar was dat wellicht nog meer geweest met 1/3 van de omvang minder.

Geschreven bij Tonio

Wat is dit een prachtig boek. Ik durfde er haast niet in te beginnen, het was als een soort voyeurisme, dacht ik. Je deelt bijna mee in het verdriet van Adri en Mirjam en niet te vergeten Nathan, de opa.
Bij het laatste deel van het boek, bij de huldiging van het Nederlands elftal, stonden de tranen in mijn ogen. Het is een dik boek met 620 bladzijden maar binnenkort ga ik het nog eens lezen. Dit is het meest pakkende boek dat ik ooit gelezen heb.

Geschreven bij Tonio

Nog niet eerder had ik iets van deze schrijver gelezen. Zeer uitgebreid en gedetailleerd verhaalt Van der Heijden over de dood van zijn zoon, het leven voor hem, met hem en na hem. Hij gunt de lezer een intieme kijk in de relatie met zijn vrouw en met hun zoon. Afwisselend volg je de gebeurtenissen rondom het ongeluk van Tonio en hoe het leven daarna voor zijn ouders verder gaat, en het leven van Tonio zelf, gevat in anekdote's en (dagboek)herinneringen en mijmeringen van zijn vader. Je leert het gezin echt kennen en kunt je daarom goed inleven en met hen meeleven. Enige humor ontbreekt niet in dit in goed Nederlands geschreven relaas. Het leest prettig, maar van mij persoonlijk had het iets minder uitgebreid en gedetailleerd gemogen, niet alle details hoeven met iedere onbekende lezer gedeeld te worden. De achtergrond van de opvallende foto op het omslag wordt in het boek verklaard en alles bij elkaar is het een zowel 'huiselijke' als waardige herinnering aan Tonio geworden.