Tribaal Kantoorgedoe

Wat een teleurstelling, het boekje is zo dun! Dat was mijn eerste gedachte toen ik Tribaal kantoorgedoe van Danielle Braun uit de enveloppe haalde. Een uur later heb ik het uit èn ben ik vol bewondering. Dun ja, maar met meer 'food for thought' dan een ander boek in 300 bladzijden stopt. Heel veel originele gedachten die soms lijnrecht tegen de gevestigde mening ingaan.

Het managementboekje Tribaal kantoorgedoe is prachtig uitgevoerd. Dat is niet verrassend, we verwachten niet anders na Braun’s voorgaande boeken. Het heeft de omvang van een dwarsligger, met zo’n 100 halve pagina’s met prachtige foto’s en prikkelende korte ‘cursiefjes’, die bewerkingen zijn van columns die eerder verschenen in diverse kranten zoals Het Parool, Het Financieel Dagblad, NRC. Maar ook al is dit een verzameling columns, de aangedragen punten blijven relevant, het is in feite een tijdloos boekje. Het is heel toegankelijk geschreven, puntig, grappig, niet wetenschappelijk. Ik moest wel even BDSM opzoeken. Ik dacht dat dit een antropologenterm was maar dat bleek niet zo te zijn. (Ik ben benieuwd welke advertenties Google mij nu gaat voorschotelen).

In elk van de 30 cursiefjes pakt Braun een onderwerp beet, waar ze soms een volstrekt andere mening heeft dan de gangbare. Zo zegt ze over zelfsturing: ‘we zijn geen vogelsoort, dus zwermen past niet bij ons. We zijn een apensoort, voelen ons beter bij een apenrots'. Waarmee ze aangeeft dat de tribale rol van chief wèl ingevuld moet worden. En ook is ze niet mals over het ‘Pinkwashing’ tijdens de Pride.

Tegendraads

Er waren een paar cursiefjes die mij met name troffen:

Vermoederen, wat gaat over dat je als moeder/leidinggevende ook te veel voor je kind/werknemer kan regelen en zo het plezier/de motivatie vergalt. Alles goedbedoeld!
Ik heb daar niet zo’n mening over, met het typetje ‘huh’, die wel zijn mening geeft bij het koffie-apparaat, maar bij vergaderingen wegduikt. En met het typetje ‘ik sta hierboven’, die geen mening geeft, maar een tegeltjes-wijsheid. En natuurlijk het typetje zeikmannetje, als Statler en Waldorf van de Muppetshow.
Uitroken, over hoe je echt, maar dan ook echt, afscheid moet nemen van voormalige bazen.
Niet alles hoeft gezegd te worden. Daar vertel ik verder niets over.

Ik heb bewondering voor Braun, hoe zij zich ook in de discussie op social media altijd open en kwetsbaar opstelt, in discussie gaat, beleefd blijft maar wel haar punt, hoe tegendraads en bekritiseerd ook, blijft maken. Eigenlijk zoals zij haar boekje eindigt, met haar eigen tegeltjeswijsheid: Zwijgen is zilver, spreken is goud. Wees niet passief-agressief als je van elkaar houdt.

Met dit boekje kun je iedereen die op kantoor werkt een plezier doen, maar zeker ook jezelf. Ik zou het kopen en dan eerst zelf lezen, voordat je het cadeau geeft aan je collega. Of je baas. Tenzij deze koffie nummer 28 met schuim drinkt.