Twee heren op het strand

In principe een leuk idee om het lot van Churchill en Chaplin te verbinden, maar niet zo goed uitgewerkt . Het is niet leuk als een roman zich voordoet als een biografie , niet fijn lezen als je niet weet waar feiten beginnen of eindigen en wat fictie is en wat niet. Dat had toch wel beter uitgewerkt kunnen worden. Nu moet je je eigenlijk eerst verdiepen in de biografieën van beide hoofdpersonen omdat duidelijke te krijgen. Sommige hoofdstukken waren wel boeiend, maar over het algemeen vond ik het boek saai en langdradig. Het boek kon mij niet overtuigen, terwijl Charlie Chaplin en Churchill toch zeker markante personen zijn, daar had veel meer ingezeten.

Van Charlie Chaplin en Winston Churchill zullen maar weinig mensen niet gehoord hebben, maar wie kent hun mysterieuze vriendschap en wie kent de grond waarop deze gebaseerd is? Wie daarop een antwoord wil hebben kan zich met een gerust hart overgeven aan dit boek dat zich laat onderbrengen in het genre ‘faction’, een roman waarin feiten en fictie het verhaal maken. Je ziet de twee heren helemaal voor je, dit is niet zo moeilijk, want de gestaltes van beide personen zijn zo vaak in beeld geweest dat ze zonder meer levensecht in beeld komen.
Maar hun wat duistere kanten bleven misschien wat onderbelicht en het is juist die kant die de twee heren samenbrengt.
Beiden waren prominente publieke figuren en beiden hadden een briljante geest.
De vader van de auteur van dit bijzondere boek heeft Chaplin en Churchill persoonlijk ontmoet. Hij was nog maar een kind toen hij beide heren ontmoette en zij merkten ook het kind op. De heren maakten grote indruk op de jongeman en hij koesterde de wens om clown of staatsman te worden. Dat hij gemeenteambtenaar werd veranderde niets aan zijn fascinatie voor zijn helden. Vrolijkheid voerde in het huis van de verteller en zijn vader absoluut niet de boventoon. De dood van de moeder en het drankgebruik van de vader maakte de sfeer thuis melancholiek. In een enkel regeltje stipt de auteur in wat dat voor hem betekende, hij werd depressief en zijn vader gaf daarop te kennen dat hij direct zou stoppen met drinken. Hij besloot een biografie te schrijven over Winston Churchill.
Het hele boek is een aaneenschakeling van elke keer weer een onderwerp dat betrekking heeft op één van de twee mannen, of allebei omdat het de tijdsgeest betreft. Natuurlijk is er volop aandacht voor het werk van de artiest Chaplin. Zo wordt er gesproken over de ontwikkeling van de stomme film naar film met geluid, de koppigheid waarmee hij zijn zin doordrijft, de depressie die hem tot wanhopig maakt en werken onmogelijk wordt, de redder in nood waardoor hij weer energie krijgt, zijn relatieproblemen, het komt allemaal voorbij en het totaal zorgt voor een duidelijk beeld van de mens achter het masker van de clown.
Churchill was als jongetje al volledig gefascineerd door oorlog voeren, hij was gek op het naspelen van veldslagen. Groot was zijn nieuwsgierigheid naar één van zijn verwanten John Churchill * , hij schreef er zelfs een biografie over, dit hielp hem zijn moeilijke periode door te komen.
Nu ik dit boek uit heb kijk ik met andere ogen naar Churchill en Chaplin, ik weet nu waarom Churchill slissend sprak, ken de methode van de clown, weet waartoe hij dient en waar hij vandaan komt. Dit boek kun je niet zonder meer lezen en wegleggen, daarvoor is het te veelzeggend en ook zo ontroerend. Twee beroemdheden, elkaars tegenpolen die elkaar toch vonden op het strand. Tijdens een feestje ontsnapten ze aan het gedruis en besloten elkaar te vertrouwen en een alliantie te sluiten, geweldig!