Vaste grond Leven en groeien in Frankrijk

‘Vaste grond’ is een pure autobiografie, geschreven vanuit het hart van de schrijfster. De schrijfster neemt je mee naar het jaar 2010. Een jaar dat grotendeels bepaald wordt door de verhuis met haar gezin naar Frankrijk en een verlies dat al snel het dagelijkse gezinsleven overschaduwt. Zowel haar ervaringen als expat in Frankrijk als het intense rouwproces van een moeder worden op een authentieke en ontroerende manier beschreven. De gezinssituaties zijn heel herkenbaar en vlot geschreven, maar ook de momenten van verdriet en frustratie nemen je doorheen het boek mee in een emotionele rollercoaster van de schrijfster en haar gezin. Glimlachend, huilend, en tot op mijn ziel ontroerd heb ik dit boek gelezen. Ik hoop alvast op een tweede boek na dit debuut van de schrijfster.

(ON)VASTE GROND

Vaste Grond, een dagboek? Een autobiografie? Een fictieroman? Voor een intieme vriend(in) zal het een dagboek zijn, voor een kennis het tweede, voor een onbekende zullen de personages fictief zijn. Maakt dit iets uit? Nee ....mmja toch een beetje. De afstand waarmee je iets leest beïnvloedt immers je perceptie.

Het boek leest als één lange column, of als een reeks van reflecterende columns op de evolutie van de gevoelswereld van de schrijfster die in het boek een opvallende rode draad krijgen. Vaste grond is, hoewel dit lijkt bij een oppervlakkige lezing, geen verslag van een fysieke verandering (een verhuis), maar wel een weerslag van een emotioneel trauma.

De stijl ondersteunt dit volledig. Het column-achtige, de afwisseling van contemplatieve observaties en heftige (soms zelfs obsessionele) momenten, het gebruik van veel adjectieven, soms dan weer ongenuanceerd, slingeren je als lezer voortdurend tussen het externe en het interne van het hoofdpersonage. En tussen het boek in één keer uitlezen of het tussendoor even wegleggen.

Vaste Grond als titel heeft die dualiteit ook in zich. En misschien is schrijven dit ook : de zoektocht naar zekerheid in de onzekere kwetsbaarheid van het leven.
Of, zoals ik vanmorgen Beth Gibbons (Portishead) hoorde zingen “This uncertainty is taking me over”.

Soms verschuift de grond onder onze voeten. Bijvoorbeeld bij een verhuis, zeker naar een ander land met andere voertaal. In onze kwetsbaarste momenten zinkt de grond onder onze voeten weg. Soms gebeurt een shift en wisselen hemel en aarde van rol.
Het wordt allemaal heel concreet in het verhaal van An Vander Elst. Haar verhaal is toegankelijk. Waar gepast is de humor mild.

In dit boek neemt de schrijfster je mee in haar denk- en gevoelswereld.
Mooi en ontroerend om te mogen meekijken naar hoe ze alles beleeft.
Moeilijke en persoonlijke ervaringen worden niet uit de weg gegaan maar het kan af en toe met een vleugje humor wat mee maakt dat dit verhaal vlot leest. Het is uitkijken naar het vervolg!

Heel mooi en vlot geschreven, ontroerend en oprecht. Een verhuis naar het warme en zonnige Frankrijk, maar niet enkel rozengeur en maneschijn... De schrijfster laat ook de andere kant van de medaille zien.

Dit debuut leest als een trein en smaakt naar meer. Het verhaal grijpt je naar de keel, houdt je vast en laat je niet meer los. Vereerd om getuige te mogen zijn van dit verhaal.
Kijk al uit naar haar tweede boek.

Het leven, met alle grote en kleine emoties die er deel van uitmaken, trefzeker en gevat verwoord. Een prachtig geschreven boek, dat je maar met moeite aan de kant kan leggen. Lang na die laatste bladzijde zindert het nog na.

Fijn boek met humor en diepgang, dat ook zinnige dingen zegt over verlies en rouw, en dat gerust nog 100 blzn langer had mogen zijn. Ik hoop dat er ooit nog een vervolg komt.

Meeslepend en aangrijpend. Het boek leest vlot en laat de tijd even stilstaan...

Dit boek zeer vlot geschreven; emotioneel maar ook met wel heel wat vleugjes humor. Een keer je begint te lezen wil je snel verder lezen.