Vertraagde woede

Ondanks de titel heb ik geen vertraging gevoeld om het boek te lezen, en ook geen irritatie om het boek verder uit te lezen. Het was heerlijk om te lezen en geen zwaar voer. Het feit dat de hele hoofdstukken niet te lang waren, daardoor las je het boek ook sneller uit. Ik ervaar de inhoud als therapeutisch, waarin vele nare herinneringen toch verwerkt worden en een goede opfrisser is voor je geheugen. In zijn geheel een autobiografisch verhaal met leuke en nare gebeurtenissen, op het einde vooral zijn boeiende reisverhalen. Ik hoop dat de woede van de schrijver afgekoeld is door het schrijven van zijn verhalenbundel.Echt een aanrader voor iemand die graag houdt van autobiografische verhalen lezen.

Bijna alle verhalen zijn zó herkenbaar. Ik had het zelf kunnen zijn of mee kunnen maken. Met veel genoegen gelezen en in een mum van tijd uit. Vind het een aanrader. Nog een aanrader vind ik zijn korte video's waarin hij een stukje voorleest uit het boek.

Voor de groep Boeken toer mocht ik dit boek lezen, waarvoor dank. Boeken toer is een platform waarop auteurs hun boeken laten rondreizen. In ruil voor een recensie kunnen lezers het boek gratis lezen, waarna ze het op eigen kosten doorsturen naar de volgende lezer. Het Selfpubcafé is een vergelijkbaar initiatief.

Vertraagde woede is een verhalenbundel over, de titel zegt het al, vertraagde woede. Het boek bestaat uit twee delen. Beide met een gedicht. Het gedicht voor deel 1, over Den Helder, vond ik prachtig en heb ik vaak herlezen.
Het eerste deel gaat over de binnenwereld. Hoewel zo niet benoemd, krijg je als lezer sterk het idee dat dit deel veel autobiografische elementen bevat. Het zijn verhalen over het leven van de auteur. Over een verloren vriendschap en over zijn (groot)ouders. Maar ook over avonturen in het leger en over (lichamelijk) verval. Er spreekt een soort nostalgie uit, een weemoed.
Het tweede deel heet Buitenwereld. Dit deel lijkt in eerste instantie minder autobiografisch. Daar worden reizen gemaakt naar verre landen. Maar ook dichter bij huis vinden gebeurtenissen plaats die heel universeel zijn. Iedere ouder wil bijvoorbeeld dat zijn kind goed achterblijft. Leuk was het om personages uit het eerste deel nu beter te leren kennen.
De verhalen aan het eind van deel twee zijn meer een soort reisverhalen en helemaal achter in het boek staan nog twee vertellingen. Deze zijn meer een soort legendes en staan los van de rest van het boek.
De titel slaat op mensen die hun emoties inhouden en worstelen met gevoelens van spijt en woede. Uiteindelijk komt dat er toch uit, in de vorm van gewelddadigheid of trauma’s. De auteur noemt dat vertraagde woede. Niet in alle verhalen vond ik dat even duidelijk naar voren komen.
De eenvoudige cover vond ik wel goed gekozen. De rode kleur van passie past bij de verhalen.
Het is niet een boek dat ik zelf snel gekocht had, maar dankzij de laagdrempeligheid van Boeken toer besloot ik dit boek toch te lezen. Ik vond het boeiend genoeg om door te lezen en de korte verhalen maken dat je snel nog een verhaal leest. Sommige verhalen zijn wel iets langer en hebben ook hoofdstuknummers. Vooral bij die verhalen vond ik het soms lastig volgen. Zo is iemand eerst op plek A en vervolgens op plek B. Ook worden er veel wisselingen gemaakt tussen heden en verleden. Als lezer vond ik dat niet altijd duidelijk en moest ik soms even teruglezen.
Persoonlijk vond ik het tweede deel leuker om te lezen. Vooral het verhaal Ontmoetingen in Laos en Cambodja. De verschillende soorten mensen daar zijn erg leuk neergezet en ik waande me even daar in die landen. Het verhaal Melancholy blues wekt een algeheel gevoel van weemoed op, zoals we allemaal weleens terug verlangen naar vroeger. Dat verhaal vond ik ook erg sterk.

Vertraagde woede van Jan Heutink

Het boek bevat verhalen die gaan over emoties , met name woede
Woede kan je opkroppen , uiten , of het kan tot trauma`s leiden .
Ieder persoon gaat daar op zijn eigen wijze mee om

De cover vind ik goed bij de titel passen door de rode kleur in verschillende tinten

De personages zijn goed uitgewerkt en gaan leven voor de lezer .
Je ervaart hun gevoelens naarmate je dieper het verhaal induikt

Het eerste deel binnenwereld sprak mij erg aan , qua gevoel en herkenbaarheid van sommige situaties
En geef mij maar een Jan K , prachtig wat een mooi verhaal , dat deed me denken aan mij Opa

En de vertellingen spraken me erg aan , daar houd ik erg van.
Weer even kind zijn door middel van een vertelling .

Ik heb genoten van de verhalen met de bijbehorende emoties , die ook herkenbaar zijn .

Het krijgt van mij 4 sterren

Ik kijk uit naar andere boeken van deze auteur

Recensie van:
Onvertraagde woede
Auteur: Jan Heutink (Den Helder 1955) is Neerlandicus, woont in Monnickendam en heeft inmiddels drie romans op zijn naam staan: Solvaster, Oponthoud in het verkeer en Van oude mannen (en de dingen die nog komen). Hij studeerde af op het werk van Gerrit Krol. Met zijn eigen bedrijf voert hij (taal-)opdrachten uit voor verschillende bedrijven.
Uitgever: Uitgeverij Gopher
Genre: verhalenbundel
Wijze van lezen: paperback gewonnen via H. Tinor- Centi en de auteurspagina van Jan Heutink op Facebook. In ruil voor mijn recensie.
Cover: wat mij gelijk raakte is het schildersdoek met die intense kleuren variërend van oranje, rood, licht en dieprood, roze, zwart. Haast op het doek gesmeten daar waar de kleuren donker kleuren in woede. Daar waar de kleuren lichter zijn is de woede eerder geuit en kristalisseert deze alweer naar de ontspanning. Daar waar bij de donkere kleuren de woede opgekropt lijkt. Ik als volwassene zie woede in donkere kleuren. Mijn 4 jarige dochter echter die ik de cover toonde stelde dat zij woede in oranje tinten zag.
Flaptekst: duidelijke uitleg over de inhoud van de verhalenbundel in korte nieuwsgierig makende zinnen. De auteurs informatie met foto maakt dat je dit boek gelijk wilt openslaan.
Het verhaal:
Later denk je had ik maar meteen verteld waar het op stond. Maar niet iedereen kan dat. Emoties worden ingehouden, boosheid wordt opgekropt en dit kan leiden tot frustraties en trauma’s. De diverse verhalen in deze bundel gaan daarover: over personages die hiermee worstelen. Ook zijn er mensen die pas later hun kwaadheid tonen wanneer dat totaal zinloos is. Dit noemt de auteur vertraagde woede. Tevens lees je over mensen die wel gelijk hun woede tonen.
Mijn leesbeleving:
De verhalen in deze bundel zijn stuk voor stuk zeer beeldend. Ieder verhaal, ieder personage is tot in de puntjes uitgewerkt. Ze zijn levendig en echt. Ieder verhaal raakte me diep. Zo nu en dan las ik met verbazing of deelde ik de ingehouden woede en het verdriet. De verhalen zijn kort en duidelijk. Veelal boden ze mij herkenning, een glimlach of een traan.
Boven Ieder hoofdstuk een duidelijk onderwerp waar het verhaal over gaat.
Ieder verhaal intens, rauw, grappig, herkenbaar, verdrietig en uniek. Deze verhalenbundel lees je niet in een ruk uit. Hier neem je de rust en aandacht voor. Dan komen alle verhalen volledig tot hun recht en nemen ze je mee de diepte in of zwepen je op tot grote hoogten.
Ik constateerde na de laatste bladzijde dat dit een schitterend boek is.
Mijn beoordeling:
Ik geef 5 sterren.
De opbouw, het aandacht trekken en vasthouden, de clou, de uitwerking van alle personages en omgevingen zijn erg goed gedaan.
Ik heb ervan genoten.
De andere boeken die de auteur geschreven heeft wil ik ook graag lezen. En de boeken die nog komen.

Recensie Vertraagde woede van Jan Heutink

Een passende titel die op heel verschillende manieren de verhalen met elkaar verbindt, maar vooral de titel van het eerste verhaal is en daarna steeds weer opduikt. Er is veel om woedend over te worden, maar er is vooral veel om je over te verbazen, om om te lachen of om je aan te ergeren. De laatste twee hervertellingen, een verhaal uit Cambodja en een verhaal oorspronkelijk uit Bhutan, bieden troost, is het niet in dit leven dan toch in een volgend leven. Heutink verdeelt zijn verhalen over de Binnenwereld en de Buitenwereld. Mooi gevonden. De meeste ervaringen lijken persoonlijke ervaringen.