Voor ik je loslaat

In dit boek staan Corey en haar beste vriendin Kyra centraal. De focus in het verhaal ligt voornamelijk op de vriendschap tussen deze twee. Iets wat ik zeer kan waarderen aangezien het in veel romans toch gaat over liefdesrelaties. Je komt als lezer meer te weten over deze vriendschap tijdens vele flashbacks en brieven die Kyra naar Corey schreef. Op deze manier kom je als lezer meer te weten over de depressie van Kyra. Dat 'mental illness' een grote rol speelt in dit boek vind ik mooi, want daar mag best meer aandacht aan besteed worden. Een ander goed punt vond ik de setting in het verhaal. Alles speelt zich af in een afgelegen dorpje midden in de sneeuw van Alaska. De bewoners houden niet van nieuwkomers en er hangt een naargeestig sfeertje. Voor het verhaal echt begint voel je dit al.

''Volgens de verhalen is het dorp Lost Creek in Alaska niet genoemd naar de gelijknamige rivier, maar naar de eerste groep pioniers, een handjevol avonturiers voor wie in de wereld geen plaats was. Mannen die nergens thuishoorden, verschoppelingen - lost souls.''

Oké, dan gaat deze review vanaf dit punt een andere wending aannemen, want om eerlijk te zijn was dit niet mijn boek.
Alhoewel ik het fijn vond dat de hoofdstukken kort waren, was hier tergelijkertijd het minpunt dat ik het door de vele flashbacks soms verwarrend vond of ik over heden of het verleden aan het lezen was. Het ging in no-time van heden naar verleden en door naar een brief. Dit las voor mij niet erg fijn.
Dan mijn volgende issue: alle personen in het boek. Met Corey en Kyra voelde ik totaal geen 'band'. Het kon me eerlijk gezegd gestolen worden wat ze allemaal moesten doormaken. Corey's persoonlijkheid vond ik vlak en ze maakte eigenlijk totaal geen groei door gedurende het boek. Naar mijn idee was ze nog precies de zelfde persoon als aan het begin van het boek. Daarnaast hadden de bij-personen, om het even heel plat te zeggen, 'geen ziel'. De vrouw van het postkantoor, de moeder van Kyra en de vriendin van Corey hadden in principe dezelfde persoon kunnen zijn want ze hadden niets wat hun eigen maakte. Het is dat er namen bij stonden anders had je het niet kunnen raden.
Tot slot vond ik het verhaal niet altijd realistisch en dan met name de ouders van Kyra. Ik vond het totaal niet geloofwaardig hoe ze reageerde op haar dood en het incident aan het einde van het boek met haar vader spande de kroon. Het was bijna lachwekkend.

Het boek had mij dus niet in zijn greep, maar de reden dat ik door wilde lezen was om erachter te komen wat er nu precies met Kyra was gebeurd en waarom de bewoners zich zo raar gedroegen. Ik hoopte nog op een plottwist, maar helaas was het geen denderend einde.

Ik geef dit boek twee sterren, omdat ik er ondanks alle negativiteit toch nog een aantal goede dingen in terug zag.

Dit boek gaat over de vriendinnen Corey en Kyra. Ze wonen in een afgelegen dorp in Alaska. Ze zijn onafscheidelijk. Als Corey en haar familie naar Canada gaan verhuizen, is het afscheid moeilijk. Corey beloofd terug te komen om Kyra te bezoeken.
Vlak voordat Corey haar vriendin weer zal gaan ontmoeten, komt er het verschrikkelijke bericht dat Kyra is overleden doordat ze door het ijs terecht gekomen is. Dit is een grote schok. Corey gelooft niet dat Kyra zelfmoord gepleegd heeft. Dat wordt gezegd in het dorp. Ze wil weten wat er echt is gebeurd. Er is iets raars met het dorp en de bewoners aan de hand. Sinds Corey weg is , is alles en iedereen anders. Ze voelt dat er iets niet klopt en laat de dood van Kyra pas los als ze de waarheid weet. Maar het wordt haar niet makkelijk gemaakt.
De karakters van de hoofdpersonages worden goed genoeg uitgewerkt om je in hen te kunnen inleven. Bij sommige personen krijg je meteen al de kriebels. Die vertrouw je niet. Corey is een doorzetter en zeker niet bang. Kyra is een aparte dame, je kan je zeker wel in haar verplaatsen.
Het verhaal heeft korte hoofdstukken, de hoofdstukken worden verteld door Corey in de ik-vorm. Dat is niet mijn favoriete persoonsvorm. Er staan heel veel flashbacks in, deze gaan vooral over de herinnering aan Kyra. Zonder deze flashbacks zou je niet veel van het verhaal begrijpen. Tussendoor staan nog delen uit brieven en telefoongesprekken, die zijn zeker interessant en nodig voor het verhaal maar het leest niet erg fijn.
Het verhaal leest ondanks dit alles vlot, je vraagt je steeds af wat er echt gebeurd is met Kyra. Je doet ontdekkingen waardoor je denkt te weten hoe de vork in de steel zit maar dat blijkt dan toch weer anders te zijn. Het eind is anders dan ik verwacht had. Ergens een teleurstelling, maar het past weer wel bij het verhaal.

Als Friezin die tegenwoordig in Zuid-Holland woont, weet ik wat het betekent om je niet meer thuis te voelen op de plek waar je opgroeide als je er eenmaal weg bent gegaan. Marieke Nijkamp tilt dat gevoel met haar nieuwe boek Voor Ik Je Loslaat naar een ander niveau.

Wanneer hoofdpersoon Corey na haar verhuizing terugkomt naar Lost Creek, heeft ze nog amper de tijd gekregen om het nieuws te verwerken dat haar beste vriendin overleden is. Nog voordat ze weer voet heeft gezet zet op vertrouwde bodem, is het duidelijk dat er iets niet klopt. Met het verhaal dat volgt, creëert Nijkamp het soort gesloten gemeenschap dat je vindt in films als The Lottery en Wicker Man (nee, niet die afschuwelijke remake met Nicholas Cage).

Voor Ik Je Loslaat heeft prettig geschreven, korte hoofdstukken die zich afspelen in een bijna sprookjesachtig winterdecor. Ze worden afgewisseld door terugblikken die je wat meer vertellen over de vriendschap tussen Corey en Kyra. De terugblikken dragen echter weinig extra’s bij aan het verhaal, behalve herhaling; de brieven van Kyra aan Corey doen dat meer, maar ook met mondjesmaat.
Tel daarbij de personages uit de wereld van Lost Creek op. Lost Creek zelf wordt vooral tastbaar gemaakt door beschrijvingen van de natuur, gebouwen en kunstwerken, terwijl de personages niet erg diep uitgewerkt zijn. Daar blijft de vaart en meeslependheid van het verhaal toch enigszins op steken.

Het bizarre gedrag van een kleine gemeenschap die op eigen wijze omgaat met de bipolaire stoornis van een inwoner, komt redelijk matig uit de verf. Al vanaf het begin is duidelijk wat er niet in orde is; het enige schokkende is het zien van het bizarre gedrag van de gemeenschap in de praktijk.
Voor Ik Je Loslaat liet mij achter met een niet meer dan een licht unheimisch gevoel.

Ik heb dit boek gelezen voor een boekopdracht omdat het me wel leuk leek, en oh boy was i wrong... ik kwam er maar niet in omdat de hoofdpersoon een enorme paranoide persoon was en ik haar niet mocht. het leek wel alsof alle spannende dingen die meestal in een thriller voorkomen al gebeurd waren voordat het boek begon en dat maakte het extreem saai. Door dit boek ben ik boeken veel minder leuk gaan vinden en de weken dat ik dit boek heb moeten lezen zijn een van de zwaarste weken van mijn leven geweest en ik raad het niet aan!

Ik had veel van dit boek verwacht, maar voor mij bleef die hoge verwachting uit. Door de vele flashbacks kwam ik niet het verhaal, en heb ik hem uiteindelijk weggelegd.

Aangenaam lezen op vakantie

Dit boek neemt je mee naar Alaska. In the middle of nowhere ligt het dorpje: Lost Creek. Corey groeit er op, samen met haar excentrieke beste vriendin Kyra. Corey haar moeder krijgt een baan aangeboden in de bewoonde wereld en ze verhuizen. De vriendinnen beloven elkaar, dat ze elkaar snel weer zien en ze blíjven contact houden. Als Corey een aantal maanden later hoort dat Kyra is gestorven, gaat ze meteen naar Lost Creek. Maar eenmaal daar aangekomen voelt ze zich niet welkom. En er is iets vreemds aan de hand. Kyra zou zelfmoord hebben gepleegd, Corey gelooft dat niet en gaat op onderzoek uit. De mensen in Lost Creek doen vreemd, ik kreeg er de kriebels van. De mensen in het dorp doen geheimzinnig en lijken vrede te hebben met Kyra haar dood. Naarmate ze meer puzzelstukjes kan plaatsen, komt ze erachter dat er veel meer aan de hand is.
De mysterieuze sfeer, laat je doorlezen. Het is ook best spannend, maar op een manier dat je er de kriebels van krijgt. Als lezer gaan je haren rechtop staan van de dorpsbewoners. Ze zeggen namelijk vaak hetzelfde over de dood van Kyra en lijken er helemáál niet om te treuren. Dit zorgt voor een horror achtige sfeer in een koude omgeving. Niet alleen de omgeving is koud, de mensen ook.
Het leest erg vlot, het plot is niet echt verrassend. Maar die sfeer, maakt het hele boek tot een verhaal waarbij je door moet lezen. Psychologisch gezien, zit dit boek erg sterk in elkaar. En het geeft ook een kijkje in wat wij menselijkheid noemen of het gebrek eraan. Dit boek is heel anders dan 54 minuten. 54 minuten was heel reëel. Dit boek zie ik niet zo snel echt gebeuren. Dus meer fantasie zit er in dit verhaal. Ik heb er van genoten, hou van deze schrijfstijl. 4****

Ondanks dat dit verhaal héél anders is dan 54 minuten – mysterieuzer, magischer – hield het me net zo erg in zijn greep. Weer weet Marieke een wereld te scheppen waar je helemaal in meegetrokken wordt en alles intens meebeleeft. Wat een benauwend en grimmig sfeertje hangt er in dat afgelegen winterse dorp! De rillingen liepen gewoon over mijn rug.
Ook leefde ik enorm mee met Corey, die vol schuldgevoel zit over het in de steek laten van haar vriendin en die nu zo wanhopig wil weten waarom ze niet kon wachten op haar terugkeer.
In terugblikken, brieven die niet verstuurd zijn, telefoongesprekken en een soort filmscript-achtige scènes leren we het verleden van Corey en Kyra kennen en komen we erachter wat er nu allemaal gaande is.

Voor ik je loslaat is een heel aangrijpend én creepy verhaal, echt heel erg spannend en meeslepend!

Een matig, vrij saai en niet erg geloofwaardig boek. De keizer heeft in dit geval niet zo gek veel kleren aan...!

In ‘Voor ik je loslaat’ reist Corey af naar Alaska, naar het plaatsje Lost Creek dat zo’n beetje in the middel of nowhere ligt. Haar beste vriendin, Kyra, is daar dood aangetroffen. Iedereen heeft het over zelfmoord, maar Corey gelooft hier niets van. Als ze terug is in Lost Creek blijkt er veel veranderd te zijn ten opzichte van toen ze een half jaar geleden verhuisde uit de plaats waar ze samen met Kyra opgroeide. Het lijkt of de mensen in het dorp een geheim met zich meedragen dat ze voor haar, nu een buitenstaander, verborgen willen houden.

Marieke Nijkamp is een Nederlandse schrijver, die voornamelijk in het Engels schrijft. Dit boek is daarom ook naderhand pas naar het Nederlands vertaald.

In dit verhaal volgen we Corey en komt de lezer er door middel van dialogen, flashbacks, telefoongesprekken en nooit verstuurde brieven achter hoe de band tussen Corey en Kyra in elkaar zit. Dat de twee een bijzondere vriendschap hadden, wordt direct duidelijk, maar pas na een tijdje begrijp je ook wat er precies ‘mis’ was met Kyra.
Een half jaar voor de gebeurtenissen waar het boek over gaat, verhuist Corey met haar moeder weg van het kleine dorp. Op haar nieuwe school heeft ze het erg naar haar zin, al mist ze Kyra wel. Ze spreken af om elkaar snel weer te zien, maar als Corey op het punt staat om voor een bezoek terug te keren naar Lost Creek, krijgt ze te horen dat Kyra dood onder het ijs is gevonden.
Ze gelooft er niets van als de dorpelingen beweren dat het zelfmoord was, en gaat op onderzoek uit.

De hoofdstukken zijn kort, maar springen van de hak op de tak. Er wordt veel afgewisseld tussen brieven, telefoongesprekken en vertellingen vanuit de ik-persoon (Corey) en zo nu en dan iets wat lijkt op een toneelscript. Hierdoor wordt het verhaal wat onoverzichtelijk en moet je je als lezer goed concentreren op wat je nu precies aan het lezen bent.

In dit verhaal speelt de psychische ziekte van Kyra een grote rol. Hoewel dit knap beschreven is door Nijkamp en het goed is dat er meer aandacht en begrip komt voor dergelijke aandoeningen, blijft het karakter van Kyra ‘plat’ en zielloos. Hetzelfde geldt voor Corey en de andere personages uit het dorp.
Het gedrag van sommige personages is zelfs ronduit ongeloofwaardig, met name dat van de ouders van Kyra.

Het boek begint veelbelovend; na de eerste hoofdstukken zit je als lezer smachtend te wachten op de mysteries die Corey zal ontrafelen. Hoofdstuk na hoofdstuk wacht je op de klapper, op de plottwist, maar helaas komt die niet. In de eerste helft van het boek is de lezer er volledig van op de hoogte hoe alles in elkaar steekt en hoewel je blijft hopen dat er op de volgende bladzijde iets gebeurt waardoor alles anders blijkt te zijn – wat ervoor zorgt dat je blijft doorlezen – wordt de tweede helft van het boek eigenlijk alleen maar gebruikt om alles wat je al weet nog een aantal keer te herhalen. Dat vind ik persoonlijk erg jammer, want door de hype die rond dit boek hing had ik er veel meer van verwacht. Maar dat is wellicht ook mijn fout.