Wat een stervend brein niet kan aanwijzingen voor parapsychologische verschijnselen rond bijna-doodervaringen; de harde kern van bevestigde casussen

Tot recent stond ik eerder sceptisch t.ov. BDE's, en dit vooral omdat ik de indruk heb dat het fenomeen van alle paranormale verschijnselen wel het meest strijd, discussie en polemiek heeft uitgelokt. Hoewel ik door persoonlijke ervaring geen enkele twijfel heb aan het bestaan van het paranormale, was ik er wat de BDE betreft toch nog niet uit of dit verschijnsel nu meer is dan een heel mooie droom of een hallucinatie. Zo bleef het een open vraag voor me of de gerapporteerde buitenlichamelijke waarnemingen niet meer dan handige reconstructies van de hersenen zijn die perfect natuurlijk en menselijk verklaard kunnen worden, zoals de sceptici toch zo vasthoudend blijven beweren.
Dit boek nam deze twijfels voor me weg. Lang niet alle van de 78 casussen vind ik even overtuigend, maar dat is ook geenszins de bedoeling zoals de auteurs trouwens zelf bevestigen. Tot de voor mij meest bewijskrachtige cases reken ik de alom bekende BDE van Pam Reynolds, de casus van de ‘gebitman’, de case met de haarclip van Barones Andrea von Wilmowsky en de case van de patiënt van Lloyd Rudy.
Ik denk dat iedere kritische maar onbevooroordeelde geïnteresseerde door de in dit verzamelwerk uitgewerkte cases overtuigd kan raken van het feit dat het bewustzijn niet eindigt bij het uitvallen van de hersenen, en dus ook niet bij de lichamelijke dood. De beoordeling van de cases is uiteraard heel persoonlijk, maar de implicaties voor ons wereld- en mensbeeld, voor onze zingeving en voor ons levensgevoel zijn enorm als er ook maar één van deze cases op waarheid berust. Het zijn er naar mijn overtuiging heel wat meer.
Het boek is niet geschreven voor bevooroordeelde sceptici die al bij voorbaat niet open staan voor nieuwe informatie die hun tot nu toe gekoesterde overtuiging uitdaagt (in de psychologie duidt men dit aan met de term cognitieve dissonantie). Velen van hen zullen het boek amper lezen of heel selectief.
Het idee dat het met de dood definitief ophoudt is voor veel mensen niet te verdragen, maar langs de andere kant zijn er mensen die ‘als de dood zijn’ (vergeef me de woordspeling) voor de mogelijkheid dat we op het moment van ons sterven níet in het niets verdampen, maar oneindig verder blijven bestaan. Sommigen zijn nu eenmaal écht liever helemaal, volledig en hartstikke dood.
De inspanningen van de harde kern-sceptici om het reductionistisch materialisme hartstochtelijk te blijven verdedigen zijn voor mij te vergelijken met iemand die in een zwembad een bal onder water probeert te houden (waarbij de bal het niet langer te negeren en omvattende bewijs voor paranormale fenomenen en voor het voortbestaan na de lichamelijke dood voorstelt). Hoe lang hij ook poogt om de bal onder water te houden, eens zal hij moeten opgeven en toegeven dat de bal niet onder kan blijven, want tegen een natuurwet kan men niet blijven vechten. Ook de realiteit van objectief verifieerbare BDE's wijst op een altijd en overal geldende natuurwet, namelijk de wet dat het bewustzijn en de persoonlijkheid voor hun bestaan niet afhankelijk zijn van functionerende hersenen, maar los daarvan kunnen bestaan. Het gaat hier om objectieve feiten, met wensdenken heeft dit niets te maken.
Dit boek, geschreven door integere, toegewijde en goed geïnformeerde auteurs, bevestigt mij in mijn reeds lang aanwezige overtuiging dat het onmogelijk is om niet te bestaan; we kunnen niet ‘niet zijn’.

Onder invloed van materialisten als Dick Swaab en Richard Dawkins overheersen de laatste jaren in de reguliere media de sceptische tendensen ten aanzien van bewijzen voor een leven na de dood. Dat is jammer, want er bestaat wel degelijk een harde kern van casussen. Een deel daarvan is bijeengebracht in een nieuw boek: Wat een stervend brein niet kan. De focus daarin ligt op aanwijzingen voor parapsychologische verschijnselen rond bijna-doodervaringen (BDE's). Want zónder juist deze verschijnselen zouden BDE's slechts merkwaardige dromen tijdens een veranderde bewustzijnstoestand kunnen zijn. Mét paranormale aspecten hebben BDE's verreikende implicaties. Niet alleen voor ons zelf- en wereldbeeld, ook voor de manier waarop we in het leven staan.
Een boek dat een ruime verspreiding verdient en op het nachtkastje van elke oprechte waarheidszoeker thuishoort.

Niels Brummelman, ParaVisie, Januari 2014, jaargang 29, blz. 37.

Dit is een belangrijk en goed boek. Het geeft een overzicht van alle in de literatuur gevonden goed gedocumenteerde buitenlichaamlijke waarnemingen. Het gaat om waarnemingen die konden worden geconfirmeerd. Dat is bijzonder interessant, want het is de beste methode om te bewijzen dat het bewustzijn buiten het lichaam kan bestaan. Het is nog steeds geen wetenschappelijk bewijs, maar er zijn zo vreselijk veel van dit soort goed gedocumenteerde verhalen, dat je het niet meer kunt afdoen als onzin. Het is "circumstantial evidence" dat in het engelse recht (maar het gaat hier natuurlijk niet om een rechtszaak) zou worden geaccepteerd als bewijs. Geweldig goed boek, bijzonder belangrijk.

Dit boek is er een waar zowel de wetenschapper als de leek behoefte aan heeft. Een intrigerend en belangrijk boek omdat de auteurs op zeer duidelijke, geordende wijze (78!) concrete casussen voorleggen en op een correcte wijze behandelen.
Het is zeer waardevol dat de auteurs zich baseren op authentieke data zoals medische dossiers en getuigenissen uit eerste hand. Zij zochten zelfs betrokken personen op om correcte informatie te vergaren. Vele professionelen in de medische sector èn leken zullen zeker heel wat feiten uit de casusbeschrijvingen herkennen en het bestaan ervan erkennen. Men mag feiten niet negeren ook al zijn ze naar de gevestigde wetenschappelijke normen ‘onmogelijk’. De conventionele wetenschap heeft geen zeggenschap over wat (on)mogelijk is. Al zeker niet als ze zichzelf beperkt tot haar materialistische methodiek. De klassieke wetenschappelijke benadering schiet in deze materie schromelijk tekort. Overigens is een conventioneel wetenschappelijk bewijs niet gelijk aan waarheid. De schrijvers overstijgen dit traditionele denken door een toch consistente, rationele benadering en door onbevooroordeeld de feiten in een ruimer denkkader te plaatsen.
De auteurs legden duidelijk zeer veel moeite aan de dag om hun inzichten te argumenteren met een te bewonderen grondigheid en kennis van zaken. En daar slagen ze in. Waar deze inzichten in conflict raken met de gangbare opvattingen is dat eerder door de eisen en beperkingen van de traditionele wetenschap dan door een foute redenering of analyse. De beoefenaars van de klassieke wetenschap baseren zich op zintuiglijke kennisverwerving en beperken zich bijgevolg tot louter stoffelijke verschijnselen en redeneringen. Ze begaan daarbij de fout van psychische fenomenen lichtzinnig aan materiële processen toe te schrijven. De academische psychologie en psychiatrie zitten daardoor in een objectief-materialistisch keurslijf dat hen beperkt in hun onderzoek. De auteurs nemen paranormale verschijnselen terecht ernstig en verrekenen de inzichten uit deze discipline in hun analyses. Daardoor wordt het boek eigenlijk wetenschappelijk in de ware zin namelijk door ook te kijken naar niet-conventionele (lees gerust ‘niet-verouderde’) inzichten. (Overigens: parapsychologie is een erkende wetenschapstak en wie het tegendeel beweert loopt meer dan een halve eeuw achter (AAAS 1969)). Dat hier veel kaf onder het koren is en illusionisten paranormale fenomenen kunnen mimeren, mag geen beletsel zijn om de resultaten van gedegen parapsychologisch onderzoek ernstig te nemen en te erkennen. En als sommige wetenschappers daar moeite mee hebben, is dat veeleer een emotionele zaak, geen rationele of wetenschappelijke.
Dit laatste wordt in dit boek op schitterende wijze geïllustreerd door de bijdrage van Rudolf Smit die een pseudosceptische anesthesioloog in zijn hemd zet alleen al door diens verklaringen en replieken op andermans verklaringen woordelijk weer te geven. De verklaringen van de anesthesioloog zijn onwaarschijnlijker dan de fenomenen zelf. Als men dit doet ,kan men bogen op authenticiteit, eerlijkheid en integriteit.
Einstein zei ooit: “Onvoorwaardelijke erkenning van (academisch) gezag is de grootste vijand van wetenschap.” Het cursieve woord is van mijn hand.
Een overtuigende aanrader voor elke geïnteresseerde wetenschapper en leek.

Een bijzonder boek, professioneel en met passie gemaakt. Tijdens mijn studie in de verpleging in de jaren zeventig werd mij verteld door de Diaconessen, dat na het overlijden van een patient je altijd eerbiedig en zorgvuldig met de overledene om moest gaan, omdat de ziel van de overledene nog aanwezig is. Verder was het heel normaal als patiënten vertelden over het hiernamaals en dat ze graag weer terug wilden keren. Dit gaf mij een warm gevoel en verbond mij met Jezus die liefde predikt voor elk wezen.

Aanvullend aan boek en recensies: "circumstantial evidence" is ook de basis van de boeken van Michael Newton en de esoterische richting waarvan hij de initiatiefnemer is. Via hypnose zijn in vele landen duizenden mensen teruggebracht in de fase na de dood en voor de volgende incarnatie. Veel elementen van nabij-de-dood-ervaringen komen daarin terug. Een wederzijdse bevestiging van de beide disciplines.