Wij geluksvogels Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers.

Geschreven bij Wij geluksvogels

Vanaf de verrassende openingszin trekt er een bonte stoet van mensen door dit boek, die allen gemeen hebben dat ze weliswaar buigen onder de klappen die het noodlot uitdeelt, maar niet breken, omdat ze het leven nemen zoals het komt en er het beste van proberen te maken.
De titel wijst er al ironisch op dat er maar weinig is dat hun bespaard blijft: verlating, dood, brand, verminking, oorlog, verraad; meer dan in een mensenleven mogelijk zou worden geacht. Hoewel deze overdaad aan ellende in de stijl van Thomas Hardy in een ander verhaal ongeloofwaardig zou overkomen, leef je als lezer toch kritiekloos mee met alle bekommernissen in dit boek, omdat de auteur met meesterlijke ironie de gebeurtenissen in de hand houdt, ze met elkaar weet te verweven en naar een onafwendbaar einde leidt, een happy end, dat zich allang van tevoren aankondigde. En hoewel een happy end, zeker als het al zo lang in de lucht hangt, over het algemeen voor mij als een dooddoener werkt, doet het in dit geval geen afbreuk aan deze roman.

De hoofdpersonen zijn de verteller, Eva, en haar halfzusje Iris, die samen naar Hollywood vertrekken omdat Iris een filmcarrière ambieert. Als dat mislukt, omdat Iris' naam door de roddelpers en het verraad van een vermeende vriendin in opspraak wordt gebracht door een seksschandaaltje (“'Het is alsof ik melaats ben,' zei Iris. 'Alsof ik Tyfus Mary ben.'”) verhuizen ze met hun vader naar New York, geholpen door de grimeur van de filmindustrie, Francisco, die een belangrijke rol in hun leven blijft spelen. Vanaf daar begint hun zoektocht naar werk, onderdak, een beetje geluk en vooral liefde, om vervolgens geconfronteerd te worden met afwijzing, ziekte en dood, omdat die “[...] gedeeltelijk nodig waren om te overleven.”

Er klinken echo's in de verte van De boekendief van Markus Zusack en van The heart is a lonely hunter van Carson McCullers, niet alleen vanwege de rode draad in het boek, maar zeker ook door de literaire kwaliteit. De hoofdstukken hebben Engelstalige titels, die aan bekende liedjes uit de periode waarin het boek speelt – van 1939 tot 1949 – ontleend zijn en ze worden afgewisseld door brieven die in de toekomst gedateerd zijn, waardoor er al vooruitgelopen wordt op de ontwikkelingen die nog moeten komen; een aardige ingreep in de compositie van de roman, die het mogelijk maakt om ook andere romanpersonages dan alleen de verteller aan het woord te laten met hun visie op wat er gebeurd is.
Het is echter vooral het taalgebruik van de auteur, dat dit boek bijzonder maakt: ze hanteert meesterlijk het understatement, doorspekt met humor en milde spot, en ze schrijft zinnen die veel meer verhullen dan openbaren, zodat je ze nog een keer lezen moet om te weten wat er nou eigenlijk gezegd wordt.

Natuurlijk zijn er ook minpuntjes aan te wijzen: hoewel we elk karakter in het boek kunnen volgen in zijn of haar weg door de beproevingen, wordt er weinig van uitgediept en krijgen we geen inzicht in hun voorgeschiedenis. Van de vele bijfiguren die rondom Eva en Iris cirkelen, worden er daardoor een aantal onbedoeld als typetjes gepresenteerd. Dat is jammer, want ze zijn stuk voor stuk interessant genoeg om meer van te willen weten.

Maar boven alles is de grote verdienste van deze roman toch wel dat het, ondanks de onafwendbare ellende als in een Griekse tragedie, een opgetogen en levenslustig boek geworden is: door de nuchterheid van de verteller, de ironische humor die op elke bladzijde is aan te treffen en vooral door de laconieke houding van alle betrokkenen ten aanzien van het ongeluk dat hun steeds maar weer overkomt en waar ze zich overheen zetten met een aanpassingsvermogen om jaloers op te zijn. Gaandeweg ga je van deze mensen houden, zodat je spijt krijgt dat je het boek in één ruk uitgelezen hebt, omdat je dan al afscheid van hen moet nemen. Een boek om te herlezen en te koesteren.

Geschreven bij Wij geluksvogels

Dit boek draait om personages die levens vol onverwachte wendingen leiden. Het wisselende perspectief zorgt ervoor dat het voelt alsof je met al deze wonderlijke types op pad bent. En, ik moet zeggen, het zijn interessante, leuke mensen om mee op te trekken. Niet alleen de hoofdpersonen Iris en Eva, twee halfzussen die elkaars tegenpolen zijn, maar ook de bijfiguren zijn goed uitgewerkt. Ik hou van schrijvers die goed echte personages kunnen neerzetten. Amy Bloom kan dat wat mij betreft net zo goed als een van mijn favoriete schrijfsters, Rasha Peper.
De perspectiefwisselingen en sprongen in de tijd zijn aangebracht in de vorm van brieven. Zo blijft het verhaal prettig lezen. Het is fijn om inzicht te krijgen in de gedachtegang en keuzes van een scala aan personages. Daardoor krijgt het verhaal diepgang.
Amy Bloom kan met weinig woorden veel zeggen. In één zin kan ze een situatie of personage schetsen (bijvoorbeeld: “Ze keek naar me zoals een kat naar een hond kijkt.”). Het boek verveelt daardoor nooit. Ik las het in een grote file op weg naar mijn vakantiebestemming en door Amy Bloom was dat draaglijk. Maar ook voor de thuisblijvers is dit een prima boek! Zeker een aanrader!
Nu rest mij alleen nog al die liedjes die de hoofdstuktitels vormen op te zoeken om te kijken hoe de soundtrack van dit prachtige verhaal klinkt.

Geschreven bij Wij geluksvogels

'Wij geluksvogels' vind ik een moeilijk boek om te lezen. Het verhaal springt van de hak op de tak. Heden en verleden worden door elkaar gegooid. Het verhaal speelt zich af in de jaren '40. Hoe kan de hoofdpersoon in het boek dan weten, dat Jacky Kennedy presidentsvrouw wordt?? Ook de personen zijn moeilijk uit elkaar te houden.

Geschreven bij Wij geluksvogels

Amy Bloom was een voor mij onbekende schrijfster, maar na dit boek wil ik zeker meer van haar lezen. Ze vertelt het verhaal van meerdere personages op zeer beeldende wijze. Hierdoor zie je de personages en de omgeving waarin zij zich bewegen voor je. Ondanks de zwaarte van het bestaan van de personages is het een licht boek. Dat vond ik erg indrukwekkend. Ondanks de tragiek van de gebeurtenissen blijven de personages zich zonder te klagen voortbewegen in de wereld en roept het boek geen weemoed of wanhoop op. Kunstig vind ik ook, de manier waarop alle personages gevolgd worden gedurende het verhaal. Hierdoor ontstaat een dynamisch spel van verhaallijnen waardoor het boek tot de laatste bladzijde blijft boeien. Kortom het is alsof je een droom binnenkomt waarbij het jammer is dat je bij de laatste bladzijde wakker wordt en er gebeuren nare dingen zonder dat de droom verandert in een nachtmerrie.