Winterberg

Winterberg is een zeer makkelijk, eenvoudig en misschien zelfs wel enigszins kinderlijk geschreven boek.

De personages zijn redelijk basic getypeerd en neergezet.

De verhaallijn is wel vloeiend maar jammer genoeg wordt het pas in het allerlaatste gedeelte van het boek ietwat spannender.

De spanning die in de boeken van de “originele” Suzanne Vermeer boeken zat, is met het heengaan van Paul Goeken helaas ook verdwenen.

Je kan dit boek zo wegleggen, wat met de vorige boeken absoluut niet zo was.

Het is een aardig boek om - in de winter - te lezen, maar zeker niet echt meer een “thriller”.

Als ik de uitgever zou zijn zou ik het boekje “Suzanne Vermeer” met deze uitgave sluiten.

Mocht er besloten worden een vervolg op de serie boeken van Suzanne Vermeer uit te geven, hoop ik, dat de kwaliteit aanzienlijk zal verbeteren.

Na het lezen van dit boek word het me echt duidelijk dat na de dood van Paul Goeken geen enkel boek onder pseudoniem van Suzanne Vermeer meer zal zijn van wat het was. Het mag zelfs niet in zijn schaduw staan. Ik vond het kinderachtig geformuleerd en geschreven. Boek weggelegd en begonnen aan Sneeuwval van Tess Gerritssen, wat een geweldige triller.

Zelden zo'n voorspelbaar boek als dit gelezen. Er staan bovendien veel taalfouten in, die voorkomen hadden kunnen worden als de moeite genomen was alles een keer door te nemen voor het gepubliceerd werd.
De vele ongeloofwaardige acties spannen echter de kroon.
Niet aan beginnen is mijn advies.

Ik vind de reacties van de lezers onbegrijpelijk. Zoals je misschien weet (of niet) is de schrijver van de boeken overleden (en Suzanne Vermeer is een pseudoniem). De persoon die de boeken nu schrijft probeert in de lijn van Paul Goeken te schrijven wat op zich natuurlijk best moeilijk is, maar ze blijven dicht bij.
Ik vind Winterberg een goed geschreven boek, het leest lekker weg en de verhaallijn is makkelijk te volgen.
De dader is een verrassing in het hele verhaal omdat je dit niet verwachtte. Ik heb het nieuwe boek alweer besteld en kijk er naar uit om het te lezen. Ik heb eindelijk een schrijver gevonden die je aan het boek gekluisterd houd.

Geschreven bij Winterberg

Dit boek leest als een trein, de karakters zijn goed beschreven, het verhaal is op zich spannend. Helaas is het - zeker op het laatst - een beetje ongeloofwaardig. Als verstrooiing een prima boek, maar niet om je echt in te verliezen, daarvoor denk je te vaak: dit komt in werkelijkheid gewoon niet voor.

Echt slecht,zo onwaarschijnlijk en dom.
Niet bepaald levensechte personages.
Ik was blij dat ik het uit had,zo saai heb ik het nog nooit gelezen

Het boek is oppervlakkig ,karakters worden niet uitgediept ,dialogen vlak ,politieapparaat ronduit corrupt .
Al met al geen aanrader . De plot is verrassend in die zin dat er iemand opduikt in het laatste hoofdstuk zowat waardoor e.e.a. duidelijk wordt

AL VELE BOEKEN VAN SUSANNE VERMEER GELEZEN.
DIT BOEK "WINTERBERG" LAS IK IN EEN RUK UIT,HET WAS
SPANNEND TOT HET EIND.

Geschreven bij Winterberg

Tot 2011, het jaar dat hij overleed, was Paul Goeken de auteur achter de boeken van Suzanne Vermeer. Dat laatstgenoemde een pseudoniem was, werd pas na de dood van Goeken bekendgemaakt. Goeken heeft onder eigen naam een aantal thrillers geschreven waarvan Hammerhead zijn debuut was. Zijn vijfde boek was All-inclusive, maar vanwege de afwijkende stijl besloot hij, in overleg met zijn uitgever, dit boek onder pseudoniem op de markt te brengen. De boeken van Vermeer, die stuk voor stuk goed zijn voor een plaats in de bestsellerlijst, zijn tot op de dag van vandaag een groot succes. Wie de huidige schrijver van deze boeken is, wordt geheim gehouden.

Vlak na de begrafenis van haar tante Eva ontvangt Sophie een brief van de notaris. Ze wordt in het testament genoemd als een van de erfgenamen, maar de wens van haar tante was dat het testament in Winterberg, waar ze een hotel runde, geopend wordt. In de wintersportplaats ontmoet ze de andere erfgenamen, haar nichten Lieke en Isa en haar om Dieter. Nadat de notaris het testament voorgelezen heeft, blijkt dat er aan een aantal voorwaarden voldaan moet worden. Dit zorgt voor onenigheid waarna Isa, die anders over de erfenis denkt, boos naar haar kamer gaat. Als ze de volgende dag niet bij een afspraak met de notaris verschijnt zoekt Sophie haar op en komt tot een schrikbarende ontdekking.

Het succes van de boeken van Suzanne Vermeer ligt waarschijnlijk aan het feit dat ze erg vlot lezen en dat de lezer zich tijdens het lezen niet al te veel hoeft in te spannen. Winterberg, dat het veertiende boek van de auteur is, is daar geen uitzondering op. Het concept van dit boek wijkt niet veel af van dat van de andere Vermeer-boeken. Het is luchtig geschreven, leest gemakkelijk weg en is niet diepgaand. Een aantal uren pretentieloos vermaak is met dit boek gegarandeerd.

Ondanks de diverse clichés die in het verhaal verwerkt zijn en de bij vlagen voorspelbare situaties is het boek niet vervelend om te lezen. Er zijn zeker momenten dat je wilt weten hoe het afloopt en wat er precies gebeurd is. De hoofdstukken waarin het verhaal vanuit het perspectief van Sophie en soms van Daan, haar man, verteld wordt, worden soms afgewisseld door enkele waarin een onbekende verteller het woord heeft. En juist die korte hoofdstukjes wekken aanvankelijk de nieuwsgierigheid.

De personages zijn over het algemeen niet uitvoerig uitgewerkt, maar voor een verhaal als dit is dat in feite niet echt noodzakelijk. Wat je als lezer moet weten, kom je te weten. En dat is op zich voldoende. De snelheid en spanning ontbreken in zeker de eerste helft van het boek. Pas nadat er een moord is gepleegd en de vermoedelijke dader gevangen is genomen, nemen beide toe. De laatste twintig bladzijden hebben, naar maatstaven van dit boek gemeten, zelfs een 'moordend' tempo.

Hoewel sommige omstandigheden en moment wat onwerkelijk overkomen, is Winterberg geen vervelend boek om te lezen. Wie op zoek is naar diepgang komt bedrogen uit, maar voor wie gewoon eens lekker ontspannen wil lezen, is dit een ideaal boek.

Zijnde dat dit mijnde eerste Suzanne Vermeer boek is, kan ik dit niet vergelijken met De Paul Goeken boeken en of zijn vertelstijl een beetje goed wordt benaderd.
Dit boek viel me in ieder geval enorm tegen.
Hoewel het boek best sterk start heeft het niet echt iets van een thriller. De onderlingende spanningen tussen de hoofdpersonen/erfgenamen maakt het wel interessant als op zet naar de misdaad, maar komt niet verder dan een gemiddeld soap, als GTST of Dallas.
Jammer alleen van de hier en daar wat ongeloofwaardige en naieve conversaties.
Even lijkt het verhaal op te pikken als "de misdaad"wordt gepleegd: een luguber tafereel ontvouwd zich.
Helaas zakt het verhaal meteen in als een plumbpudding, als 1 der hoofdrolspelers van moord verdacht opgepakt wordt en binnen het politieapparaat door de mangel gehaald wordt. Ook dit politieduo komt mij volledig ongeloofwaardig over en lijkt zo overgenomen uit en gemiddelde film over corrupte politie.
De bedoeling lijkt om aan het thriller gehalte toe te voegen , maar bereikt alleen maar irritatie over het politieapparaat, die zich volledig blind staart op enkele bewijzen en absoluut weigeren in te gaan of te willen onderzoeken of er een alternatief voor is.
Tegen de tijd dat de vrouw van de verdachte echt goed probeert te onderzoeken wat er werkelijk is gebeurd, komt ze traditietrouw zwaar in de problemen en wordt even spannend.. Maar dan zitten we al aan het eind van het boek en wordt ons meteen door de ware schuldige uit de doeken gedaan hoe het zit.
Maar als je even nagaat de meeste hoofdrolspelers of te zeer in het centrum van het verhaal staan en eigenlijk het dus niet gedaan kan hebben en de rest te verdacht zijn om nog verrassend over te komen als ze het werkelijk gedaan hebben, blijft er nog maar 1 over, die dan werkelijk in aanmerking komt, dus deze persoon is dan eigenlijk weer te voorspelbaar als werkelijke dader. Afgezien nog van een medeplichtige waar we nog nooit van hadden gehoord, en pas bij de ontknoping boven water komt.

Jammer van deze poging onder een naam die zich al eerder heeft bewezen.
Degene die deze keer de naam Suzanne Vermeer toegewezen heeft gekregen, hoeft dit van mij niet meer te proberen.

Overigens ben ik benieuwd hoelang er nog verhalen onder deze naam gaan komen, vergelijkbaar met Virgina Andrews die in 1986 overleed en zelfs in 2014 nog boeken weet uit te brengen.