Wintervertelling

Geschreven bij Wintervertelling

De achterflap van dit boek trok me heel erg. Het klonk een beetje als een sprookje; een inbreker breekt in en wordt verliefd op de bewoonster. Ze is heel erg ziek en hij probeert er alles aan te doen om de tijd stil te zetten. Mijn ouders hebben de film gezien en vonden het erg mooi, toen werd ik helemaal nieuwsgierig en wilde gelijk beginnen.

De opening van het boek vond ik niet zo spetterend, pas als Peter Lake achtervolgt wordt en een magisch wit paard hem te hulp schiet wordt het spannend en werd ik het boek in getrokken. Dat was eigenlijk iedere keer dat Peter Lake in het verhaal opduikt. Hij is een leuk personage dat spannende en bizarre dingen meemaakt (zoals het grote witte paard dat hoger springt en sneller rent dan wie dan ook). Maar de stukken waarbij Peter Lake niet in het spotlight stond, vond ik een beetje voortkabbelen, waardoor ik zo nu en dan mezelf opdroeg verder te lezen.

Dat was helemaal het geval toen de verhaallijn een vervelende wending maakte en Peter Lake en Beverly (het zieke meisje waarbij Peter Lake heeft ingebroken) uit het verhaal verdwenen. Ik moest nog iets van vijfhonderd pagina’s geloof ik en het verhaal kreeg nieuwe personages met tot dusver geen lijntjes naar Peter Lake of Beverly. Net of je in een nieuw boek begint waar de achterflap van minst.

Dat vond ik dus niet zo fijn. Voor mijn gevoel heb ik me door grote delen van dit boek heen geworsteld, maar er waren ook positieve dingen aan dit verhaal. Dingen die ik mooi vond en dingen waarvan ik wens dat ik ze in het echt kan zien. Zoals de moerasmannen, de eeuwige muur van mist en het dorpje Coheeries waar men alleen komt als men weet waar het is (en er ooit is geweest).

Ik vond het leuk om te lezen over de dieven die Peter Lake achter nazaten, maar waar Peter Lake bijna altijd aan weet te ontsnappen. En Beverly die prachtig piano speelt en de kou omarmt.

De twee tijden waarin het verhaal zich afspeelt vond ik ook leuk. Eerst zit je in 1920 en daarna in 1999 vlakvoor de eeuwwisseling. Je ziet daardoor ook de verschillen tussen die tijd en dat vond ik leuk. De jaren horen zo dichtbij elkaar en toch is er megaveel veranderd.

Verder vond ik dat alle personages erg goed zijn uitgewerkt. Elk van hen heeft een verleden en kijkt naar iets uit. Mark Helprin heeft elk personage van vlees en bloed gemaakt, ook al hebben sommige personen een kleine rol in het verhaal.
Er worden veel, heel veel, mooie geschreven zinnen in het boek gebruikt. Daar moet je als je begint met lezen wel even inkomen, want door al die mooie lange en mysterieuze zinnen leest het niet heel snel, maar het blijft een mooie schrijfstijl.

Al met al vond ik het een mooi boek. Zo nu en dan heb ik me er doorheen moeten worstelen, maar gezien het einde was dat het waard. Het was inderdaad een wintervertelling en een mooi sprookje.

Geschreven bij Wintervertelling

Prachtig boek dat New York in verleden en heden beschrijft. Herkenbare personages en dilemma's om je in te leven.

Nu ben ik al 6 weken aan het worstelen om dit boek uitgelezen te krijgen. Nee, dit is niet te doen. Echt, ik hou wel van magisch realisme, en ik vond de film echt mooi. Maar dit boek staat bol van .... tja hoe moet je dat noemen?