Young Modern

Wie bij Silverchair denkt aan de rauwe Nirvana copy-cat sound van de jaren 90, komt bij dit album bedrogen uit. Dit is een band die zichzelf bij elk album opnieuw durft uit te vinden. De sound van deze plaat is gevormd in de loop der jaren en komt niet zomaar uit de lucht vallen. Deze plaat laat wat mij betreft op zeer indrukwekkende wijze horen dat we hier te maken hebben met zeer getalenteerde muzikanten met een hoop lef. De zang van Daniel Johns is van zeer hoog niveau en de 'feel' van de nummers is origineel. Een creatief meesterwerkje.

Fantastische cd, tikje steviger dan Diorama, waarbij Daniël weer laat horen hoe geweldig hij kan zingen. Voor de liefhebbers van Silverchair een must!

Geschreven bij Young Modern

Silverchair rocks on super nieuw album goeie mix van silverchair en dissociatives wat trouwens ook geweldig is maar goed silverchair blijft verrassen na hun eigen styl te hebben gevonden met neon ballroom en diorama nu weer helemaal terug met young modern Daniel johns/ silverchair worden helaas zwaar ondergewardeerd in nederland

Geschreven bij Young Modern

Echt niet te geloven.. Ik had toch mijn twijfels over dit album en dacht dat Silverchair t een beetje bij mij gedaan had toen ik de single Straight Lines hoorde. Klonk mij toch aardig 13 in dozijn. Maar oh oh oh wat is het toch een geweldig heerlijk fanatastich album!! De stem van Johns is erg varierend van heel zacht en mooi tot beetje jazzyachtig. Ik hoor vaak van mensen dat Silverchair niet meer interessant is sinds Freak Show maar je kan niet anders zeggen dat de band boven zichzelf uitstijgt. Pure Klasse!!

Geschreven bij Young Modern

Vijf jaar na Diorama, het kleurrijke laatste album van Silverchair, komt het trio uit Australië met het net zo avontuurlijke Young Modern. Frontman Daniel Johns schreef de meeste nummers met de intentie er een solo-plaat van te maken, maar in 2005 herontdekten de bandleden hun unieke chemie en besloot de zanger/gitarist dat er nog voldoende toekomst zat in Silverchair. Het album opent met de stevige rocker Young Modern Station en wordt gevolgd door Straight Lines, de energieke eerste single die in Australië op nummer één binnenkwam in de hitlijsten. Met deze eerste songs wordt de verwachting geschept dat we hier te maken hebben met een terugkeer naar de roots van Silverchair, maar het extravagante If You Keep Losing Sleep, geschreven tijdens Johns' periode in The Dissociatives, maakt daar snel een einde aan en bestaat uit een bonte mix van falsetto-zang en een Russisch-aandoende orkestratie van de hand van Van Dyke Parks, de legendarische componist die beroemd werd met zijn werk voor The Beach Boys en ook aan het vorige Silverchair-album werkte. Het resultaat is een korte maar spetterende track die weinig meer met het Silverchair van het Neon Ballroom-tijdperk te maken heeft. Met het epische Those Thieving Birds/Strange Behaviour, Silverchair's eigen Bohemian Rhapsody, toont de ooit tot Kurt Cobain-kloon verklaarde Daniel Johns aan te zijn uitgegroeid tot een songwriter van wereldformaat en bereikt Young Modern tevens zijn hoogtepunt. Het kleurrijke nummer, eveneens voorzien van een orkestratie van Van Dyke Parks, opent met een dromerig vers en gaat vervolgens vloeiend over in gedeeltes die doen denken aan classic rock en Broadway-musicals. Naast het hoogtepunt van het album mag dit nummer beschouwd worden als één van de beste, zo niet het beste nummer van de hand van Johns. Reflections of a Sound en Waiting All Day, respectievelijk het vierde en het zevende nummer, zijn elegant in hun simpliciteit en net zo tijdloos als het werk van Roy Orbison. Vervolgens keert Silverchair met Mindreader voor even terug naar het post-grunge tijdperk door een luchtig en melodieus vers over te laten gaan in een schreeuwerig refrein--een welkome verandering na het vele georkestreerde, zoete en complexe werk halverwege de plaat. De band sluit Young Modern echter passend af met All Across The World, dat wanneer de luisteraar zijn ogen sluit zeker beelden van een sing-along musical zal oproepen. Zo is het vijfde studio-album van Silverchair een kameleon die in geen velden of wegen op zijn voorgangers lijkt. Frontman Daniel Johns heeft er wel een verklaring voor: 'Ons eerste album was naïviteit, het tweede woede, het derde depressie en het vierde escapisme. Young Modern gaat over acceptatie.' Young Modern is qua sound een veranderlijk beestje--wanneer je de nummers afzonderlijk van elkaar zou horen, kun je je nauwelijks voorstellen dat ze allemaal op hetzelfde album staan--maar kwalitatief redelijk consistent, daar Silverchair bij vrijwel elk nummer piekt en daarmee zijn beste album tot op heden aflevert. Een wonderbaarlijke prestatie voor een product van de grunge-stroming.