Ze zullen denken dat we engelen zijn N.v.t.

Direct op de eerste pagina barst het los, de geldwagen die een ravage aanricht. We weten dan nog niets over Alfred, de ik-figuur en de hem onbekende vrouw, maar door middel van zijn schrijfstijl slaagt Bert Natter erin om meteen allerlei vragen over hen op te laten roepen. Wat is Alfred voor een figuur? Wat heeft hij meegemaakt waardoor hij is zoals hij is? Wie is Prunella eigenlijk? Intrigerend, vanaf de eerste regel zit ik helemaal in het verhaal.
Een verhaal dat eigenlijk niet een duidelijk begin heeft, een soort nul-punt, en ook geen eind, niet de gewenste afronding, waarna je als lezer tevreden achteroverleunt. Nee, je stapt erin als in een trein die al een traject achter de rug heeft, je verlaat het verhaal terwijl de trein nog verder gaat. Want ook de eerste pagina bevat elementen die voorkennis vragen, die je niet hebt.

Per toeval, door een verschrikkelijke gebeurtenis, zijn Alfred en Prunella bij elkaar gekomen. Er is zeer zeker aantrekkingskracht tussen hen, maar toch kiezen ze ervoor een passant te blijven in elkaars leven. Door de mooie, vloeiende schrijfstijl ga ik mee met Alfred, hoe hij zijn gedachtes uit laat wijden over futiliteiten, terwijl hij eigenlijk met iets heel anders bezig wil zijn. Alsof hij dat zichzelf weigert toe te staan en op deze manier tamelijk gelaten, emotieloos aan het overleven is. Hoe het bij Prunella net andersom lijkt te zijn, en zij zichzelf niet toe wil geven ongelukkig te zijn in haar echte leven. Hoe Alfred slechts fronsend reageert op het feit dat hun herinneringen aan de noodlottige dag van elkaar afwijken. Hij maakt zich niet druk, vooral ook omdat hij geen idee heeft wat er om hem heen aan de hand is en hij op sommige momenten, ook zonder emotie, aan zichzelf twijfelt. Of doet hij alsof?

Heel mooi en levensecht zijn ook de stukken met de kinderen met een beperking die Alfred in zijn bus vervoert. Kinderen waar hij zich ontzettend verantwoordelijk voor voelt. Deze verantwoordelijkheid gaat zelfs verder dan de zorg over zijn eigen lot.

Er zijn wel wat hints hier en daar, als kleine duveltjes uit een doosje, die zouden kunnen gaan onthullen waarom hij met de nek aangekeken wordt, waarom de politie hem verdacht vindt en wat er aan de hand was met zijn vrouw. Maar die worden niet, of op zijn hoogst een béétje, uitgewerkt. Alfred ondergaat zijn lot - zijn ondergang door vooroordelen - en hij doet er niets aan.

De achtergrond is een fictieve stad in Nederland, met een fictieve vrouwelijke, naamloze minister-president, vrouwelijke agenten en vrouwelijke soldaten. Dit haal ik als bij toeval uit de tekst, het wordt niet benadrukt. Het is niet van belang. Ik hou van zo’n schrijfstijl, het houdt je heel alert en veroorzaakt veel glimlachjes in mij.
En oh…. even iets taalkundig en niet op de nare inhoud: ik wordt helemaal gelukkig als ik lees dat Natter schrijft over de ‘dodelijk getroffen slachtoffers’ en niet - wat je altijd overal tegenkomt! - ‘dodelijke slachtoffers’. De slachtoffers zijn niet dodelijk! Zeg dan desnoods ‘gedode slachtoffers’. Maar dit is nog mooier - nog steeds taalkundig!: ‘dodelijk getroffen’….

De tekst op de kaft en flappen is prachtig vormgegeven als een oude houtgravure. Ja, het oog wil ook wat.

Ik blijf zitten met losse eindjes. We weten het nog steeds niet precies. Vragen, zonder antwoorden…..

Het verhaal over Alfred & Prunella, rampspoed & liefde

In een dorp ergens in Nederland loopt Alfred over een groot plein. Het kan zomaar de laatste zonnige dag zijn, dus hij kiest een plekje op het terras. Gezien het nogal druk is komt er een dame naast hem zitten. Ze ziet er leuk uit. Nog voordat er een praatje kan volgen, breekt er grote paniek uit. Een grote bus rijdt in snelle vaart over het plein en ramt een gevel. Het neemt alles mee in zijn vaart en dit geeft een enorme knal. Daarna volgt er een ander busje en al snel volgen er schoten. Alfred en Prunella duiken onder de tafel en houden elkaar vast. De kogels vliegen in het rond. Dan een explosie, stilte en veel stof. Paniek breekt uit. Ze wachten beide op wat er komen zal, zelfs op de dood. Hebben ze het gered

Mooie beeldende zinnen sieren het boek
De cover is heel apart, de titel is nogal lang. Het oogt als een bijzonder boek. De auteur ken ik nog niet. In de ik-stijl lezen we over hoofdpersoon Alfred. Hij komt in een zeer benarde situatie terecht. Als een groot wonder, loopt het goed met hem af. Althans, zo lijkt het. Tevens ontmoet hij de mooie Prunella. Ook zij is erg geschrokken van het drama. In mooie beeldende teksten, wordt er een duidelijk verhaal uiteengezet, over rampspoed & liefde, verdriet en tegenslag.

Een overweldigende roman
Bert Natter heeft mij overweldigd met deze roman. Vanaf het eerste blad zit je gelijk in het verhaal. De zinnen zijn zo prachtig weergegeven. De schrijfstijl is heel prettig. Met ook een zeer actueel thema, de aanslag, wat levensecht voorbij komt. Maar wat het boek zeker niet te serieus maakt. Hij neemt de lezer mee in verschillende baden. Het bad van de liefde, een bad van rampspoed en tragiek. En tenslotte en bad van de vertwijfeling. Wie moet hij volgen? Wat gaat hij doen?

De schrijfstijl deed mij erg denken aan de boeken van Tatiana de Rosnay ( Die laatste zomer) en tevens Olivier Bourdeaut (Wachten op Bojangles) schoot door mijn hoofd. Deze zijn prachtig, qua schrijfstijl en tragiek. Hebben ook een serieuze ondertoon. En die vertwijfeling: iets willen en toch ook weer niet. Ontzettend genoten, de vleug humor en dosis emotie maakte het boek compleet. Met een traan sloeg ik het dicht. Bert Natter heeft er nu zeker een fan bij gekregen.

Geschreven bij Ze zullen denken dat we engelen zijn

Twee onbekenden, die toevallig aan dezelfde tafel op een terras zitten, overleven een terroristische aanslag. Onder de tafel liggen ze intiem tegen elkaar aan te wachten op de dood maar de dader laat hen leven. Een imponerende start van het boek. Door deze intense gebeurtenis blijven de twee mensen verbonden met elkaar en Natter geeft in het boek, soms met één enkele zin, steeds meer prijs over het leven van deze personages, Het boek gaat over de actualiteit, over toeval, over de impact van een aanslag, over overleven en over de liefde.

Geschreven bij Ze zullen denken dat we engelen zijn

Een heel bijzonder verhaal, het hoofd-personage is door de taal en gebeurtenissen heel dichtbij.
De krankzinnige maatschappij komt ook duidelijk naar voren, zijn pogingen om het met zijn werk goed te doen, alles heel duidelijk door de tekst heen ahw zichtbaar.

Ee heftig verhaal in tijden van terrorisme. Alfred E. zit op een terras te genieten van mogelijk de laatste warme dag. Een vrouw vraagt of ze bij hem aan tafel mag zitten. Nog voor ze goed kennis kunnen maken, rijdt een geldwagen het plein op, ondertussen mensen overhoop rijdend en boort zich nadien in een gebouw. Niet veel later verschijnt een politiewagen, gewapende mannen stappen uit en beginnen op alles en iedereen te schieten. Alfred en de vrouw overleven het.
Alhoewel Alfred het gebeuren snel achter zich wil laten en er niet te veel ophef over wil, dringt het toch door in zijn leven, zijn gedachten, zijn nachten. De vrouw, Prumilla laat hem ook niet los. Ze bezoeken elkaar en er begint een spel van aantrekken en afstoten.
Alfred rijd met een bus waarin hij gehandicapte kinderen vervoert. Hij mag blij zijn dat hij dat mag doen. Blijkbaar is er iets in zijn verleden waardoor hij in een re-integratie project zit. Het is lang wachten op wat er eigenlijk gebeurd is. Mensen mijden hem, verwijten hem dingen, hij is Die Alfred E, je weet wel.
Soms weet je niet of dat wat Alfred ziet, hoort, doet en denkt echt is of alleen maar zo in zijn gedachten. Hij ziet in ieder geval een andere realiteit dan anderen.
Terwijl hij de politie helpt met de aanslag, want mogelijk ontbreekt er nog een dader, gebeurt er iets met hem dat grote gevolgen heeft, maar weerom heeft hij het zo niet beleefd en al helemaal zo niet bedoeld.
Alfred is een zielig figuur die probeert zijn leven op de rails te krijgen na een ernstig incident in zijn verleden. Hij heeft geen echte vrienden of het moeten de kinderen zijn in zijn bus en de uitbater van het café.
Er komen veel emoties langs, eigenlijk alles wat een mens in zijn leven van emoties kan overkomen, zit in dit boek.

Pluspunt van dit artikel: goede kwaliteit

Twee pluspunten: goede kwaliteit en voordelige koop.

Geschreven bij Ze zullen denken dat we engelen zijn

Als pluspunt zou ik zeggen: voordelige koop.