Zes min

Liefde, jaloezie, afgunst, het is allemaal herkenbaar ook als het gaat om de onderlinge verhoudingen van leerkrachten in het basisonderwijs. Het verhaal is in sneltreinvaart en met veel humor geschreven en pakt je dan ook vanaf de eerste bladzijden. Eigenlijk zou je meteen al willen weten hoe het allemaal afloopt en moet je het in een keer uitlezen. En die afloop is zeker verrassend te noemen.

Een vlot geschreven verhaal. Af en toe hilarisch. Niet alleen voor werkers in het onderwijs maar voor alle verambtelijke organisaties is het verhaal herkenbaar. Mismanagement, samenzweringen en stug volhouden, tegen beter weten in, door de leiding. Met een verrassend slot.

Vlot geschreven, toegankelijke en leuke roman. Waar de luizenmoeder kluchtig is en de basisschool vanuit de ouders bekijkt, gaat het hier over de ' achterkant'; de verwikkelingen tussen leraren, directie en bestuur. De perspectiefwisseling in de korte hoofdstukken maakt het leuk en spannend om te lezen. De verhaallijn maakt dat je wilt weten hoe het afloopt, het leest gelukkig snel. Leuk voor mensen in het onderwijs, maar omdat iedereen wel collega's heeft die je uit het boek kan herkennen, zeker ook daarbuiten.

Vlot geschreven, herkenbaar, mooi hoe mensen vanuit hun eigen drijfveren, pijn en ambities de onderlinge samenwerking kunnen frustreren. Met humor geschreven waardoor het ook luchtig blijft.

Zes min is een makkelijk leesbaar en grappig boek over herkenbare menselijke relaties en hoe die onder druk komen staan wanneer ze in een team moeten samenwerken. Door de spannende opbouw wil je het boek in een keer uitlezen.
Het boek speelt zich af in het onderwijs, en dus leuk voor iedereen die daarmee te maken heeft. Maar werkend in welk teamverband dan ook, je zult veel herkennen.

Zes min is een roman waarin je leest over leerkrachten in het basisonderwijs.
In dit debuut van Jan J. Bakker lees je over de verhoudingen tussen leerkrachten die lesgeven op dezelfde school.

Wanneer Robbert Lemstra tot schoolhoofd benoemd wordt is dat voor een paar collega's een stevige teleurstelling; dit in tegenstelling tot anderen die dit zien als een nieuwe kans voor hun school en voor zichzelf.

Het lijkt alsof Lemstra op wolken loopt, zo zeker is hij er van dat het de allerbeste keuze was om hem als schoolhoofd te benoemen. Hij heeft een vrouw die hem in alles steunt en doet alsof zijzelf schoolhoofd is geworden; de school is van hem én van haar, dat moet voor iedereen duidelijk zijn.
Lemstra wil vernieuwend zijn; zijn school is oubollig en van dat imago wil hij af. Het schoolbestuur eist van hem dat er in korte tijd veel gebeurt. Hij is nog jong, een dertiger en ligt goed bij de ouders. Maar dat vernieuwend bezig zijn valt niet mee wanneer hij ingehaald wordt door zijn verleden in de vorm van Ingeborg Schouten die als intern begeleider leerlingenzorg benoemd wordt.
Bovendien zijn niet alle collega's even enthousiast met zijn benoeming.
Het gaat van kwaad tot erger.

Dit is een roman die zich overal af had kunnen spelen. Bijna op elke werkvloer kun je dat tegenkomen want ook in het bedrijfsleven spelen zich ongewenste en asociale dingen af zoals stiekeme verliefdheden, iemand een hak zetten om daar zelf beter van te worden en vechten tegen de gevestigde orde. Onderlinge competitie en een strijd om het behoud van de eigen baan speelt tegenwoordig helaas overal.

Let wel: deze roman speelt zich niet op een willekeurige locatie af, maar op een basisschool en ik schrok er eigenlijk van hoezeer bijna alle collega's meer met zichzelf bezig waren dan met de zorg voor de kinderen op hun school. Dat was een eye opener. Het gaat hier over mensen waar ze de zorg voor hebben en niet om dingen.

De twee tijdslijnen dragen ertoe bij dat je als lezer goed kunt volgen hoe het een en ander tot stand is gekomen.
Zes min leest prettig door de toegankelijke schrijfstijl en het is zeker een knap debuut van Jan J. Bakker.

Aanvankelijk lijkt het boek een feest der herkenning, maar later blijkt het niet meer dan een eenvoudig romannetje te zijn.