Zolang ik het kan liefde, mantelzorg (en) vasculaire dementie

Een prachtig en makkelijk leesbaar boek vol herkenning. Een absolute aanrader als je voor iemand zorgt met dementie. Ook al zijn de omstandigheden niet helemaal gelijk, toch is het een en al herkenning.

Ik ontmoette Hanne van Herweden kort nadat ik haar boek 'Zolang ik het kan' had gekocht maar nog niet had gelezen. Ik raakte gelijk onder de indruk van haar mooie zinnen en haar taal. Maar ook hoe zij balanceert tussen haar mildheid, haar levenswijsheden en haar duidelijke visie en opinie. Ik herkende dat gelijk toen ik later haar boek las. Hanne beschrijft op intens mooie wijze haar leven met Eli die door vasculaire dementie steeds verder van haar en de ‘normale’ wereld weg drijft. Hanne is openhartig over haar leven, haar relatie met Eli en haar strijd met zijn ziekte. Het boek is een prachtig samenspel van de liefde voor elkaar en haar eigen behoeften, haar drijfveren en haar inzichten. Hanne leerde me in een prettig leesbaar boek meer over vasculaire dementie en wat dit voor mensen en hun naasten betekent. Maar ze leerde me ook hoe belangrijk het is je eigen leven te blijven leiden, want dat geeft je juist de kracht en energie om ook goed voor een ander te blijven zorgen. Hanne schetst een realistisch beeld van een leven met (vasculaire) dementie in je nabijheid. Indrukwekkend, openhartig maar vooral ook inspirerend!

Hanne van Herwerden raakt en ontroert, Zij beschrijft zonder opsmuk haar relatie met Eli, zijn steeds verder dwalende geest, haar toenemende alertheid en verbondenheid met hem. Hanne neemt je mee in een tocht waarin iedere dag opnieuw je niet weet waar je aan toe bent. Als lezer krijg je een inkijkje in een liefdevolle relatie waarin Hanne niet schuwt ook haar eigen venijnige kant te laten zien.
Dat niet alles zo mooi en liefdevol kan zijn. Ook al wil je dat zo graag. Hiermee breekt zij met het romantiseren van de relatie met een dementerende partner. En is zij vernieuwend, zij spaart zichzelf niet.
Een heldere les voor hulpverleners!

Dit boek is zeker een aanrader voor mantelzorgers,en familie leden die met dementie te maken hebben.
Heb het in 1 keer uitgelezen.
Mooi,ontroerend,en met veel tranen.
Veel herkenbare items voor mij.
Ook de tips en de boekenlijst zijn een welkome aanvulling.
Respect voor de schrijfster Hanne van Herwerden.

Zeer de moeite waard: het verhaal van een mantelzorger. Met alle mooie, droevige en angstige momenten en gevoelens van verdriet, woede en 'schuld'. Heel bijzonder hoe Hanne van Herwerden haar eigen proces en dat van haar man in woorden heeft weten te vatten.

het beste boek wat ik tot nog toe gelezen heb van deze vrouw die zonder poeha schrijft over haar ervaringen!!

Heldere uitleg over het proces van deze ziekte en de impact op de mantelzorgers en naaste familie. Geschikt voor arts, verpleegkundige, mantelzorgers en familie. Het is zo geschreven dat iedereen het begrijpt. Geen moeilijke vaktaal, gewoon zoals het is/was.

Zolang ik het kan, over de energie die het gekost heeft en de vraag die iedere mantelzorger zichzelf moet stellen, hoe hou ik het vol? Zolang je het kunt dus.

Kopen dit boek of cadeau geven met de komende Feestdagen. Er is vast iemand in de omgeving die het gebruiken kan.

In dit boek vindt een prachtige mix plaats van eigen ervaring, professionele kennis, intieme emoties en dat alles beschreven in een heldere, prettig leesbare stijl. Werk je met mensen met dementie, maar vind je het soms moeilijk voor te stellen hoe dat nou is, als je eigen geliefde dit overkomt? Lezen, dit boek!

Trouw blijven en voor elkaar blijven gaan, ook wanneer de relatie gaandeweg elke gelijkwaardigheid gaat ontberen, ook als je jezelf steeds vaker hoort praten als tegen een kind dat niet luisteren wil...daar komt veel liefde aan te pas! Alleen al daarom verdient de schrijfster het respect van de lezer. Hanne van Herwerden beschrijft hoe haar man Eli door vasculaire dementie steeds verder van haar en de 'normale' werkelijkheid wegraakt en in een innerlijk doolhof terechtkomt. Tegelijkertijd is ze in staat tot grondige observatie van zichzelf en wat Eli's ziek-zijn met haar doet. Ze ziet haar eigen woede onder ogen die zich soms tegen Eli keert, maar uiteindelijk niet tegen hem gericht is. Het is een aangrijpend verhaal, dat gelukkig niet zonder humor geschreven is, waardoor het niet alleen maar 'zwaar' leest. Ik ben ervan overtuigd dat veel mantelzorgers zich in dit boek gezien, erkend en gesteund zullen weten. Daarnaast is het een aanrader voor mensen die iets meer op afstand met dementie te maken krijgen en soms al te vlot een mening hebben hoe daarmee om te gaan. En last but not least zou het niet verkeerd zijn wanneer werkers in de gezondheidszorg, van arts tot psycholoog, via dit boek probeerden om een beetje meer in de schoenen van de mantelzorger - en misschien ook van de dementerende patiënt - te gaan staan.

Dit boek boeide mij van begin tot het ontroerende einde.
Nu de zorg voor dementerende afneemt is het actueler dan ooit.
Liefdevol schrijft Hanne over intieme onderwerpen. Door het eerlijke en open uitspreken van gevoelens doorbreekt ze taboes. Haar ervaring met regelgeving t.a.v. dementie geeft meer inzicht in de zorgende en medische praktijk. Onmacht kan ze, nu en dan met humor beschrijven. Zo vind ik het boek mooi en aangrijpend maar niet zwaar. Kortom, een aanrader en steun voor ieder die er mee te maken krijgt.