Zullen we het liefde noemen? Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers. psychologische thriller

Geschreven bij Zullen we het liefde noemen?

3,5/5.
Super vlotte schrijfstijl met korte hoofdstukken!
Soms was het een beetje verwarrend wanneer ze plots naar het verleden gingen.
Het einde was ook een beetje verwarrend naar mijn mening.
Het verhaal was wel goed en had verschillende onderwerpen zoals scheiding, mentale gezondheid,..
Ik miste persoonlijk wel een triggerwarning voor zelfmoordpoging.
Voor de rest leuk boek!

Geschreven bij Zullen we het liefde noemen?

De Vlaamse auteur Tine Bergen, geboren op 21 juni 1981 te Leuven, houdt van verhalen. Als journalist vertelt ze de verhalen van anderen. Als auteur vertelt ze haar eigen verhalen.

Het zal je maar gebeuren, je zoontje van 8 jaar zit alleen in de auto en die gaat rollen. A worst nightmare. Zeker ook voor de inspecteur die maar blijft vragen blijft stellen. Tot grote ergernis en frustratie van moeder Esther. Zij beschermt haar gezin als een echte leeuwin en probeert zelf verder te puzzelen wat er aan de hand is.

De elementen

De cover is sober. Creme van kleur, rode grote letters en grijze vingerafdrukken die als een hartje sieren op het kaft. Ik verwacht een spannende en bijtende thriller, de cover belooft heel wat.

Tine Bergen trekt de lezer het leven van psychologe Esther in. In de 3e persoon maal je kennis met haar gezin, haar echtgenoot, zoontje Linus van 8 jaar en dochter Annabel van 5 jaar. Daarnaast er een mysterieuze man, die Jack heet. Centraal staat de dramatische toestand rondom Linus. Als hij een ogenblik alleen zit in de auto, rijdt deze door en daar zit ook Dieter, de buurman. Mogelijk rijgt het boek de titel "thriller" door dit sterfgeval. Eigenlijk is dit verhaal een psychologische roman.

Verwarring & puzzelen tijdens het lezen

Terwijl Linus eigenlijk extra aandacht nodig heeft, heeft Esther veel meer aan haar hoofd als blijkt dat haar vader sinds 5 jaar weer verschijnt en haar opa in het verpleegtehuis ligt. Kan ze al die ballen wel hoog houden? Een goede vraag. Door de flashbacks komt er meer boven tafel uit de jeugd van Esther, dit geeft meer stevigheid aan het verhaal. Tevens leest het zeer verwarrend en van de hak op de tak. Zoals auteur Tine Bergen al aangaf, houdt zij er van als de lezer een beetje moet "puzzelen" tijdens het lezen. Begrijpelijk bij een mysterie, maar het moet wel helder blijven in welke tijd het verhaal zich bevindt. De vraag is of de lezer hier op zit te wachten in dit verhaal wat als maar mistiger wordt, onduidelijk en soms wat langdradig..

Conclusie

Het verhaal begon heel spannend, kwam soms in de mist terecht en had een vreemd einde. Als Esther gebeld wordt snelt ze naar huis om haar zoon Linus in de armen te sluiten. Alleen dat in de armen sluiten en extra aandacht geven, mis ik in deze roman. Wat volgt is een ratrace van inspecteur die mogelijk de uitkomst al klaar heeft staan. Frustrerende dialogen volgen van moeder Esther, onderweg naar een bijzonder en vreemd einde. Waarbij er nog veel losse eindjes bleven hangen.

Waardering 3 sterren.

Geschreven bij Zullen we het liefde noemen?

Recensie
Zullen we het liefde noemen
- Tine Bergen

Ik had al zoveel op sociale media zien voorbij komen over dit boek, dat ik niet anders kon dan dit te lezen. Ik ben geen echte thriller lezer dus wist niet goed wat ik kon verwachten met de omschrijving “psychologische thriller” op de cover. Maar de eenvoud van de cover gecombineerd met de korte inhoud sprak me echt wel aan.
Esther en Stef hebben 2 kinderen. Op een dag rijdt het oudste kind de overbuurman dood. Alles wijst op een ongeluk, maar is het dit ook? Deze vraag houdt je tijdens het lezen echt in de ban. De inspecteur van de politie heeft zich echt wel vastgebeten in het onderzoek. Nog maar te zwijgen van alle roddels die zo’n incident te weeg brengen. Je komt er al snel achter dat in dit gezin heel veel geheimen zijn voor elkaar. Esther wordt hierdoor verplicht om eens goed naar zichzelf te kijken in het boek.
Wanneer je in het boek begint te lezen, zit je meteen in het verhaal. Het ongeluk is de eerste grote gebeurtenis. Daarna schommel je tijdens de hoofdstukken tussen heden en verleden. Waardoor je een beter beeld krijgt over wat er zich vroeger allemaal heeft afgespeeld. Op het eerste zicht soms informatie die je niet meteen relevant vindt voor het verhaal, maar hoe verder je leest, hoe beter je deze stukken gaat begrijpen. Het is een verhaal waar je heel vaak de vraag aan jezelf stelt “Hoe zou ik hierop reageren?” Doordat je tijdens het lezen veel vragen stelt, zit er altijd wel iets van spanning in waardoor je wil weten hoe het boek nu verder gaat aflopen. Ik vond het einde verrassend.
Dit is het eerste boek dat ik van auteur Tine Bergen lees. Ik vind haar schrijfstijl wel heel aangenaam. Je kan vlot alles begrijpen. Ik vond het fijn dat de hoofdstukken kort waren. Dit leest voor mij persoonlijk vlotter dan lange hoofdstukken. Iets in haar schrijfstijl en boek trok me aan, zodat ik altijd wel verder wilde lezen en meer wilde te weten komen.
Het is een boek dat ik zeker zou aanraden. Maar mensen die een echte thriller verwachten gaan teleurgesteld zijn. De mensen die geen echte thriller lezers zijn, gaan zeker ook kunnen genieten van dit boek.

Als de 8-jarige Linus even alleen in de auto achterblijft, omdat zijn vader iets is vergeten, gaat de auto rollen. Tot verbijstering van iedereen, rijdt hij tegen Linus’ leraar meester Dieter aan, die daardoor komt te overlijden.
Dieter blijkt in het afgelopen schooljaar, Linus nogal gepest en dwarsgezeten te hebben.
Vader Stef, moeder Esther, zusje Annabel en Linus zelf, komen in een wirwar van roddels, leugens, beschuldigingen en aannames terecht. Ze worden buitengesloten en moeten opboksen tegen de buitenwereld.
Was het een gruwelijk ongeluk of is er wellicht meer aan de hand?

Zullen we het liefde noemen? Is geschreven door de Vlaamse schrijfster Tine Bergen.
Op de cover staat dat het een psychologische thriller is, maar iv vond het meer een roman.
Het verhaal komt niet echt lekker op gang, heeft geen spanning, bevat veel herhalingen een redelijk plot.
Ik vond het rommelig, niet samenhangend en verleden en heden worden niet aangegeven, waardoor het niet lekker leest.
Uiteraard is het in Vlaams geschreven en ik heb daar wel veel leuke woorden/uitdrukkingen uitgehaald. Wat is een koeltoog?
Het in Nederland beroemde kopje suiker bij de buren lenen, wordt in dit boek beschreven als het lenen van het ‘occasionele bouillonblokje’.

Ik mocht dit boek lezen voor de ThrillZone Leesclub

Geschreven bij Zullen we het liefde noemen?

Tine Bergen (1981) is journalist en auteur van jeugdboeken, fictie en non-fictie voor volwassenen. Haar in 2019 verschenen psychologische thriller Vissen praten niet werd genomineerd voor vele thrillerprijzen.
Haar tweede psychologische thriller is Zullen we het liefde noemen?

Zullen we het liefde noemen? vertelt het verhaal van Esther en haar gezin die in een moeilijke periode zitten nadat zoon Linus (8 jaar) in de auto van zijn vader Stef, meester Dieter dood rijdt. Alhoewel, was het echt dood rijden of kwam het doordat de handrem niet was aangetrokken waardoor de auto achteruit rijdt en zo meester Dieter raakt? Was er opzet in het spel? Tenslotte was meester Dieter de leraar die het leven erg zuur maakte van Linus en zijn ouders het afgelopen jaar. Of was het een ongeluk?
Veel vragen die Esther in het begin van het boek volmondig kan beantwoorden met; ja het was een ongeluk maar gaandeweg gaat ook zij twijfelen. Wat houden haar man Stef en haar zwager Kurt voor haar achterwege? Wat vertelt Linus niet?

Het verhaal wordt verteld in de derde persoon (Esther). Gaandeweg het boek leer je Esther beter kennen, haar moeilijke relatie met haar vader en zus, haar gevoelens voor haar minnaar Jack, haar onzekerheden en angsten omtrent het ongeluk.
Als lezer kun je je heel goed inleven in haar, je voelt haar twijfels, haar angsten en onzekerheden. Direct vanaf het begin ben je bezig met Esther en ga je jezelf afvragen hoe jij zou reageren in zo'n zelfde situatie. Niet alleen de twijfels na het ongeluk maar ook de gevoelens die je als ouder hebt wanneer één van je kinderen onrecht wordt aangedaan en je machteloos staat hierin.
De hoofdstukken zijn kort en soms lees je de Vlaamse invloed, wat zeker niet storend is, juist verrijkend.

Jammer genoeg heeft Tine Bergen ervoor gekozen om het heden en verleden in elkaar over te laten lopen zonder duidelijke aanduiding om welke tijd het gaat. Dit is voor de lezer toch wel verwarrend en soms moet je dan ook even 2x lezen voor het duidelijk is.

Zullen we het liefde noemen? wordt aangeduid als psychologische thriller maar al lezende kom je erachter dat dit boek niet een echte thriller is, het heeft niet de spanning van een thriller. Dit neemt niet weg dat het onder je huid kruipt en dus wel zeker psychologisch genoemd kan worden.

De plot is goed in elkaar geschreven; verschillende twisten die je op het andere been zetten om dan uiteindelijk aan het eind toch nog voor een verrassing te zorgen.

Zullen we het liefde noemen? Is een verschrikkelijk goed boek over de onvoorwaardelijke liefde van een ouder voor het kind. Het zit vol gevoelens van schuld, onmacht, twijfels maar ook liefde. Je leeft mee met Esther en haar gezin en nog lang nadat je het boek dichtslaat blijft het rondspoken in het hoofd.

Geschreven bij Zullen we het liefde noemen?

Ik mocht dit boek lezen voor ThrillZone in de leesclub.
De schrijfster was mij niet bekend. De titel sprak mij niet echt aan. Tot ik zag dat het hartje op de voorkant uit vingerafdrukken bestaat... dat intrigeerde mij. De foto van Tine op de achterzijde geeft iets mysterieus.

Het boek is opgebouwd uit korte hoofdstukken, wat zorgt dat je het boek snel oppakt om nog 'even' te lezen. De eerste hoofdstukken beginnen meteen razend snel. Dat is best wennen, daarna loopt het lekker. Het verhaal nodigt uit om te blijven lezen. Je wilt weten hoe het verder gaat met Esther, Linus en Stef. Daarnaast ben ik benieuwd hoe Kurt en Jack zich ontwikkelen in dit verhaal. Wat het lezen lastig maakt is dat de hoofdstukken zich ineens in het verleden afspelen. Zonder dat dit duidelijk is aangegeven. Soms moest ik daarom een hoofdstuk opnieuw lezen om te snappen waar zich dit nu afspeelt. Zelfs binnen een hoofdstuk wordt er ineens geschreven vanuit een flashback van bijvoorbeeld Esther. Jammer, hierdoor ging deze onduidelijk bij mij irriteren en raakte ik uit het verhaal. Al zet je maar boven een hoofdstuk heden/nu of verleden/ toen. Dat maakt het voor mij als lezer prettiger om de verhaallijn te volgen. De Vlaamse uitdrukkingen zijn een humoristische twist waarbij ik stiekem dacht - hoe wordt dit in de Nederlandse taal gezegd. Dit was leuk om te ervaren en past goed in het verhaal. Het verhaal is zeer realistisch geschreven. Ondanks de minpunten was het leuk om te lezen. Je leeft mee met Esther die twijfels aan haar man Stef en als moeder vecht voor haar kinderen.

Het plot zit goed in elkaar en wordt ook razend snel in een hoofdstuk verweven. Eigenlijk pas aan het eind besefte ik welk hoofdstuk hierin cruciaal was. Dus ben ik het opnieuw gaan terug lezen. Dit hoofdstuk begint namelijk (denk je) in het heden en aan het eind van dit hoofdstuk besef je ooohh heet was verleden. Hierdoor 2x gelezen en aan het eind van het boek nog een keer. Jammer. wel goed gevonden plot!

Een psychologische thriller vind ik het niet. Er zit totaal geen momenten van spanning, gruwel in. Psychologisch vind ik het wel, dan meer als roman. Mede omdat het zeer reëel is geschreven en gemakkelijk weg leest.

De schrijfster was mij niet bekend. De titel sprak mij niet echt aan. Tot ik zag dat het hartje op de voorkant uit vingerafdrukken bestaat... dat intrigeerde mij. De foto van Tine op de achterzijde geeft iets mysterieus.

Het boek is opgebouwd uit korte hoofdstukken, wat zorgt dat je het boek snel oppakt om nog 'even' te lezen. De eerste hoofdstukken beginnen meteen razend snel. Dat is best wennen, daarna loopt het lekker. Het verhaal nodigt uit om te blijven lezen. Je wilt weten hoe het verder gaat met Esther, Linus en Stef. Daarnaast ben ik benieuwd hoe Kurt en Jack zich ontwikkelen in dit verhaal. Wat het lezen lastig maakt is dat de hoofdstukken zich ineens in het verleden afspelen. Zonder dat dit duidelijk is aangegeven. Soms moest ik daarom een hoofdstuk opnieuw lezen om te snappen waar zich dit nu afspeelt. Zelfs binnen een hoofdstuk wordt er ineens geschreven vanuit een flashback van bijvoorbeeld Esther. Jammer, hierdoor ging deze onduidelijk bij mij irriteren en raakte ik uit het verhaal. Al zet je maar boven een hoofdstuk heden/nu of verleden/ toen. Dat maakt het voor mij als lezer prettiger om de verhaallijn te volgen. De Vlaamse uitdrukkingen zijn een humoristische twist waarbij ik stiekem dacht - hoe wordt dit in de Nederlandse taal gezegd. Dit was leuk om te ervaren en past goed in het verhaal. Het verhaal is zeer realistisch geschreven. Ondanks de minpunten was het leuk om te lezen. Je leeft mee met Esther die twijfels aan haar man Stef en als moeder vecht voor haar kinderen.

Het plot zit goed in elkaar en wordt ook razend snel in een hoofdstuk verweven. Eigenlijk pas aan het eind besefte ik welk hoofdstuk hierin cruciaal was. Dus ben ik het opnieuw gaan terug lezen. Dit hoofdstuk begint namelijk (denk je) in het heden en aan het eind van dit hoofdstuk besef je ooohh heet was verleden. Hierdoor 2x gelezen en aan het eind van het boek nog een keer. Jammer. wel goed gevonden plot!

Een psychologische thriller vind ik het niet. Er zit totaal geen momenten van spanning, gruwel in. Psychologisch vind ik het wel, dan meer als roman. Mede omdat het zeer reëel is geschreven en gemakkelijk weg leest.

Geschreven bij Zullen we het liefde noemen?

‘Zullen we het liefde noemen?’ – Tine Bergen

Psychologe Esther lijkt voor de buitenwereld haar leven goed op orde te hebben. Ze is getrouwd met Stef, over het algemeen haar steun en toeverlaat (al kan ze hem ook wel eens achter het behang plakken) en heeft samen met hem twee kinderen. Maar hoewel ze van Stef houdt, heeft ze ook een affaire met Jack. En een jeugd waar ze het liefst niet aan terug denkt. Het voelt als een breekbaar evenwicht. Een die in elkaar stort op het moment dat zoontje Linus van acht jaar een overbuurman dood rijdt. En dan raakt het leven, en niet alleen dat van Esther, in een stroomversnelling. Hoever ga je eigenlijk voor de liefde? En wat betekent liefde als je voor de rand van de afgrond staat?

Vanaf de eerste bladzijde houdt dit levendige boek je op het puntje van je stoel. Want wat is er toch aan de hand in het ogenschijnlijk zo gelukkige gezin van Esther en Stef? Je krijgt als lezer steeds maar een handvol informatie aangereikt, waardoor je steeds nieuwsgieriger wordt naar de achtergrond van het buurtdrama. Door middel van flashbacks wordt Esthers jeugd naar voren gehaald en begrijp je steeds beter waarom ze op een bepaalde manier reageert. Door de vele conversaties in het boek leer je de personages goed kennen. Niemand is perfect, allemaal hebben ze hun dingetjes, en dat maakt ze realistisch; het zouden je eigen buren kunnen zijn. Ook vraag je je tijdens het lezen steeds af wat je zelf zou doen in zo’n situatie?

De auteur houdt de vaart erin en het wordt werkelijk nergens saai. Je moet wel blijven opletten tijdens het lezen, omdat er soms terug wordt gesprongen in de tijd, waarna het verhaal meteen weer in heden verder gaat. Wat ik iets minder fijn vond, was het vele snot en braaksel waar bepaalde personages steeds mee worstelen. Daar worstelde ik ook mee.

Al met al een prima psychologische thriller die heerlijk wegleest en tot aan het eind toe spannend blijft. Ik ben benieuwd geworden naar ander schrijfwerk van Tine Bergen. Aan Zullen we het liefde noemen geef ik vier sterren.

Carlita
Perfecte Buren

Geschreven bij Zullen we het liefde noemen?

Ik had een 5-sterren recensie gelezen, waarin stond dat dit toch een leuk boek was voor mensen die niet van het genre houden. Ik heb het een kans gegeven, maar man, wat was dit zonde van mijn tijd. Slecht geschreven, niets nieuws, niets bijzonders. Geen spanning, geen fantasie, niets. Dit boek verdient de schaduw van de bouquetreeks niet. Ik heb het mijn vrouw laten lezen, die was meer dan teleurgesteld.

Geschreven bij Zullen we het liefde noemen?

Lees mijn volledige recensie op www.bookaddict.nl

Zullen we het liefde noemen?‘ was een interessant boek waarvan vooral het einde mij verrast heeft.

Was het een boek voor mij? Ik denk niet helemaal.

Ik was niet heel erg fan van de schrijfstijl vanwege de herhalingen en de vele terugblikken naar het verleden midden in de tekst.

Toch vind ik het verhaal an sich interessant. En vooral de vraag wat je over hebt voor de mensen waarvan je veel houdt.

Het boek heeft uiteindelijk drie sterren van mij gekregen vanwege de hoofdlijnen van het verhaal en vooral het onvoorspelbare einde.