Zupheul, Febbo, en de kleine Grakjesbembaaf, kortweg Jan

Mike Boddé is een genie; zijn creativiteit met taal is een absoluut genot! Zijn dromen zijn net zo maf als herkenbaar. Ook de vormgeving van het boek is hilarisch.

Prachtig, deze mooie cover. Een cover die een uitbundige feestvierder laat zien (Mike Boddé, zo lijkt het) in kleding uit voorbijgegane tijden. De titel kan ik herleiden naar Hoofdstuk 2 Benjamin op pagina 181. Niet dat me dat veel wijzer gemaakt heeft. Deze cover wordt gevolgd door de voorflap, de fransetitel Pagina, een lege pagina en de titelPagina. Deze laatste voorzien van een tekening van de auteur. Deze tekeningen kom ik tegen door het hele boek. Stuk voor stuk bijzonder op hun eigen manier. De tekeningen hebben een titel en een jaartal. Meestal staat er een bedrag achter vermeld. Een willekeurig bedrag denk ik, een bedrag dat uit de lucht gegrepen is.

Midden in het boek, op bladzijde 181 een dankwoord! Niets in dit boek staat op de plek waar je het zou verwachten, het is niet te vergelijken met de indeling van andere boeken. Heel absurd, dit alles.
Verschillende lettertypes, andere vormgeving, woorden zonder betekenis; dit alles zou je kunnen verwarren. Ik ging er van uit dat de auteur dit boek voornamelijk voor zichzelf geschreven heeft, in een taal die hij begrijpt. Anderen hoeven dat niet te begrijpen, het staat er en dat is genoeg. Niet alleen de vormgeving wijzigt steeds ook de sfeer; soms serieus, dan weer lollig of vrolijk.
Het verhaal 'Benjamin', in de hoofdstukken 1 tot en met 9 wordt in tegenstelling tot de rest anders in het boek gedrukt, namelijk overdwars.

Sommige dromen van de auteur zijn neergeschreven en hieruit blijkt een soort van faalangst. Bijvoorbeeld in het stuk 'Herstel' op pagina 181 waarin hij beschrijft dat hij weer naar de lagere school gaat en blijft zitten. Is het jullie al opgevallen dat de pagina's hetzelfde genummerd zijn?
In dit boek spreekt zijn voorliefde voor beroemde mensen. Wil hij zelf ook zo beroemd worden, vraag ik me af?
Achter in het boek nog een uittreksel voor scholieren op een manier die past bij de rest van het boek.

Het lezen van dit boek was al met al een ware belevenis.
Ik stond versteld van het bij elkaar kunnen zetten van zoveel onzin, het heeft me niet geërgerd, maar het heeft me ook niet kunnen bekoren.

Heel aparte leeservaring, met diverse onverwachte wendingen en paginagebruik (hele hoofdstukken zijn bijvoorbeeld zo geprint dat je het boek een kwartslag moet draaien) weet Mike Boddé in zijn verrassend goed te volgen fantasietaal keer op keer te verrassen en vooral je hardop te laten lachen!
Heb het in twee rukken uitgelezen :)

Prachtige woordspelingen, zeer humoristisch en gewoon een "gek" boek.

Het is een prachtig boek mooi vormgegeven, er is extra nagedacht over lettergroote, bladzijde indeling, en met een flap.
Heel anders dan het vorige boek van deze schrijver.
Een aanrader voor iedereen die denkt alles al gelezen te hebben

'Geen roman' zegt de tekst op de voorkant al, en inderdaad. Het rommelig en steeds wisselend vormgegeven boek bevat geen verhaal dat je in één keer doorleest van blz. 1 tot 365. Je kunt ook beginnen op blz. 181, een stuk vooruit of terug bladeren en verder lezen op blz. 181. Het is een heen-en-weerleesboekje met op zichzelf staande verhaaltjes, een paar langere verhalen die elkaar in hoofdstukken afwisselen, 'advertenties' en tekeningen, gelardeerd met zelf verzonnen woorden. Zeker ook van die laatste heb ik erg genoten.
Boddé toont zich met dit boek een ware woordkunstenaar.

Zupheul, Febbo, en de kleine Grakjesbembaaf, kortweg Jan is een meesterwerkje dat een duidelijk kijk geeft in het absurde denkraam dat Mike Boddé is. Niet alleen tekstueel zit het snor, maar ook visueel is het een feestje om naar te kijken. De verhalen hebben niet altijd inhoudt, echter zijn ze zeer vermakelijk als je van de absurde humor houdt. Doe je dit niet? Maak dan een grote boog om dit boek heen. Het zal je dan hoogstwaarschijnlijk niet bekoren.

Ik heb me suf gelachen om dit boek. De titel alleen al....Het is een echte Boddé. Geniale slappe klets zoals hij dat alleen kan. Hij schiet van de ene naar de andere kant. Idioterie verpakt in grappige korte verhaaltjes. Vooral de zelfverzonnen oud Nederlandsche taal in De Geurige Man is waanzinnig knap. Het boek is gelardeerd met super simpele pentekeningen die allemaal een quasi serieuze naam en een gekke prijs hebben meegekregen, alsof je ze kunt kopen. Ook de advertenties waarin hij zijn eigen boek aanprijst in andere talen, zijn hilarisch. Het is een grote ontdekkingstocht. Steeds ontdekt je weer wat nieuws van blz 181 tot blz 181.

Zupheul, Febbo, en de kleinegrakjesbembaaf, kortweg Jan is een bijzonder boek. Ik houd erg van de humor van Mike Boddé en de manier waarop hij met taal speelt in het theater en op Twitter (vooral 's nachts) brengt mij regelmatig aan het lachen. Dit boek stelt daarin niet teleur, Boddé speelt hierin ook met vormgeving en lettertypes. Het is geen boek dat je in één keer moet uitlezen, het is dan ook "Geen Roman", zoals op de voorkant duidelijk staat vermeld.

Alle literatuurconventies worden in dit boek gebroken, en je ontdekt steeds weer iets nieuws. De dromen en sproken waar het boek mee begint, spraken mij het meest aan. Het grappigst vond ik het sprookje Bart, want niemand kan een opsomming die normaal begint zo humoristisch uit de klauwen laten lopen als Mike Boddé. Mocht je niks van het boek begrepen hebben, dan staat achterin het boek op pagina 181 een samenvatting voor scholieren, een mooi staaltje straattaal.

Kortom, dit boek is een aanrader voor taalliefhebbers met humor.

Tja, wat moet je over het boek ‘Zupheul, Febbo en kleine Grakjesbembaaf, kortweg Jan’ van de cabaretier Mike Boddé schrijven? Door de tekst op de achterkant van het boek en de flaptekst was ik wel benieuwd naar de inhoud en kreeg ik zin om in het boek te duiken, maar het is jammer dat Boddé in dit epistel nogal bazelt. Heeft hij tijdens het schrijven misschien iets te veel gedronken, zoals de foto op de omslag laat vermoeden? Op het podium voor Jan en alleman kan dat leuk zijn, als eenzame lezer heb je daar weinig aan. Het verhaal de ‘Geurige Man’, in een nogal onalledaags taalgebruik, heb ik met plezier gelezen. Alleen dit verhaal, zeker in combinatie met de toepasselijke grafische vormgeving, zou als een dwarse, tegendraadse bundel op zich kunnen bestaan. De rest in deze uitgave is van het goede te veel, alles blijft alles steken op pagina 181. Ik zal dus, zoals wordt aangeraden in de flaptekst, met plezier Harry Mulisch weer eens openslaan.