Zwarte schuur DWDD Boek van de Maand - september 2019

Ik ben waarschijnlijk één van de weinigen die niet zo enthousiast is over dit boek. Er wordt een spanningsboog gecreëerd ,maar op driekwart van het boek stort het naar mijn mening totaal in.
Ik had er meer van verwacht.

Het boek begint veelbelovend, maar halverwege verliest het mijn aandacht.
Door alle goede recensies had ik er veel van verwacht, maar dat viel helaas tegen.

Een dik boek met weinig ontwikkeling. Doorregen met op zichzelf staande verhaaltjes. Een fragmentarische opbouw. Het is lang zoeken naar een 'rode draad'. En dan eindigt dàt, wat je als rode draad zou kunnen benoemen, in een Happy End'. Help ! Terug naar de vijftiger jaren.
Ik lees veel psychologische details, maar die vind ik vaak niet consistent, soms zelfs in strijd met het beeld dat de Jong van zijn personage probeert te geven.
Een voorbeeld: Maris, de hoofdpersoon, een zeer geslaagd schilder, heeft vijf dagen een heroïnehoertje op sleeptouw genomen. Dan dropt hij haar vrij hardhandig. Een paar dagen later meldt een niet ongevaarlijk vriendje van haar dat zij op zijn woonboot aan een overdosis is overleden. Maris moet dan met zóveel haast naar dat dode meisje dat hij niet eens de tijd heeft om zijn ergens geparkeerde auto te zoeken. Totaal gestrest racet hij er op de fiets naartoe. Wat bezielt de man ??
Nog iets vreemds: huwelijksproblemen los je simpelweg op door eens lekker met elkaar te vrijen. Net andersom ligt naar mijn mening meer voor de hand.
En het hele boek lang heeft Maris een niet te overwinnen schuldgevoel over wat
er in die Zwarte Schuur is gebeurd. Toch is wat zich feitelijk voordeed nauwelijks iets waaronder hij zó zo diep gebukt zou hoeven te gaan. Hij werd als puber uitgedaagd en getergd door een wat ruw plattelands meisje. Het afschuwelijke dat er gebeurde kwam louter en alleen door een moment van onoplettendheid voor zijn omgeving van de opgefokte Maris.
Verder werd ik nogal moe van die paar honderd keer dat iemand bedenkt dat hij of zij iets nièt moet doen, en dan weet je zeker dat hij of zij het een halve bladzijde later juist wèl doet. Een 'schrijverstrucje' om de dramatiek te verhogen ? Na tien keer is dat uitgewerkt. En er zijn wel momenten met een zekere dreiging, maar zonder dat er ook meer één keer iets echt ergs gebeurt. Beetje tam.
En wat gaan er veel slipjes omlaag van steeds weer andere dames, dames die vaak zó kortstondig mee doen in het verhaal, zoals bijvoorbeeld dat heroïnehoertje, dat je gaat denken dat ze alleen vanwege dat slipje zijn opgevoerd. Ik moet de Jong wel nageven dat, wat Maris nà dat neergedaalde slipje overkomt, tot de meest uiteenlopende gebeurtenissen leidt. Daarin is hij uiterst vindingrijk.
En, oh hoe toevallig, wat lopen er op straat veel dames uit Maris' geboortedorp of omgeving, want juist dié dames ontmoet hij erg vaak. En aan zwarte schuren ook geen gebrek.
Terug naar 'het verhaal', ofwel de rode draad, die ik maar moeilijk uit de knoop kan krijgen, omdat ik geen vat krijg op de feitelijke chronologie. Het boek begint en eindigt met de relatie tussen Maris en Fran, een relatie die voortdurend heen en weer gaat van stevige ruzie naar heerlijke vrijpartij. Waar tussendoor Maris dan ineens, hoofdstukken lang, met steeds weer een andere vrouw in de weer is, vrouwen die verder geen rol spelen voor die rode draad. Fran vindt dat namelijk heel vanzelfsprekend. Lijkt mij een eigenaardig psychologisch trekje.
Nergens wordt iets òpgelost. Ook Maris' grote schuldgevoel niet. Veel open einden. En dan volgen uiteindelijk, na het uit de hemel neergedaalde 'Happy End', nog achtentwintig bladzijden vol opdwarrelende stofwolkjes met allemaal los van elkaar staande herinneringen - totdat het boek als een nachtkaars uit gaat.
Ik zal wel te kritisch zijn. Velen genieten van de subtiele sfeerschetsen die met grote gevoeligheid zijn neergeschreven. Die vind ook ik mooi.
Maar mijn criteria voor het waarderen van een boek zijn toch vooral andere, zoals: hoofdpersonen die ik 'op straat zou kunnen herkennen', mooie, boeiende taal, rake dialogen, en een krachtig, liefst verrassend einde, waar de verhaallijn van meet af aan naartoe leidt. Daarmee kom ik in dit boek niet aan mijn trekken.

Na de juichende ontvangst..
het zou maar liefst een klassieker in de NL literatuur zijn....viel het boek me tegen , hoezo " een klassieker"

Op de achterflap een recensent die ik al jaren volg omdat zijn recensies goed vind. Zijn woorden: voor- of naspel in dit boek, komen wat ironisch over. Het laatste derde deel gaat over niets anders, maar dan slecht beschreven, alsof ik in een nietszeggend romannetje terecht ben gekomen.
Het boek begint goed, gaandeweg begin ik me te verbazen over het feit dat de moeizame verstandhouding met de kinderen van zijn partner Fran, vooral de zoon, zich zo tegen hem keert. Er wordt een geheim prijsgegeven. Vervolgens vinden er door de jaren heen twee ontmoetingen plaats met Zeeuwse vrouwen, op willekeurige plaatsen in Europa. Van vroeger naar het heden, er rommelt veel in de tussentijd. De relatie met Fran, zijn partner, gaat van slecht naar ineens erg intiem en dat zullen we allemaal weten. Vele bladzijden over seks, erg uitgekauwd en achterhaald.
Albertine: Mathilde de Doelder komt in beeld Van vlechten tot lange benen, van prachtige witte tanden (zesmaal vermeld) tot opvoeding bij familie, gymnasium en relatie met een docent. Zij weet tevens erg veel over het vroegere leven van Fran, maar van verbazing is bij het echtpaar Coppoolse geen sprake. Allemaal veel te gemakkelijk, dit niet uiten.
Als ik werkelijk geïnteresseerd ben in Mathilde De Doelder lees ik haar biografie. Ik ben niet geïnteresseerd in Mathilde De Doelder, maar nu wordt mij een stuk van haar biografie gewoon opgedrongen. Waarom hoor ik hier niets over in de recensies? Erg gemakkelijk om te schrijven over een (destijds) bekend persoon. Ik vind het gênant dat een schrijver zich daar schuldig aan maakt. Het boek krijgt van mij een dikke onvoldoende. 'Een bijna ondraaglijke geladenheid' (aldus een recensie). Ik heb er geen last van gehad.

Een verhaal staat of valt bij de geloofwaardigheid ervan. Wat dat betreft slaat de schrijver halverwege het boek de plank volledig mis. De ontmoeting met de jonge en mooie Albertina tijdens een vakantie op La Gomera is al even ongeloofwaardig als de herwonnen passie tussen de hoofdpersoon Maris en echtgenote Fran. Prima boek verder en respect voor de schrijver, maar zeker geen hoogstandje.

Al op de eerste bladzijde denk ik: dit is geschreven door iemand die graag schrijver wil zijn maar het eigenlijk niet is.
De zinnen lopen slecht en zijn geforceerd “ literair”.
Gaandeweg wordt het beter, of wen ik er aan?
Nu ben ik halverwege en heb eigenlijk geen zin om verder mijn tijd aan dit boek te besteden:
Goede scènes, goed neergezet, maar de psychologie rammelt: de mensen worden geen mensen en hun daden zijn onlogisch. Het hele verhaal is op drijfzand, een heel onwaarschijnlijke gebeurtenis, gebaseerd.

Neen, dit is geen hoogtepunt in de Nederlandse literatuur.
Wat zien de beroepsrecensenten er in wat ik niet zie???

Halverwege verlies ik de zin om door te lezen; wat een treurige herhaling van stereotypen. De Zeeuwse meisjes die terugkeren en hem aan zijn verleden herinneren:de kunstenaar die het zo moeilijk heeft. En dan de hele rare wending met Fran....kasteelroman niveau.
Enorm teleurstellend; voor de grachtenkliek natuurlijk vele situaties die men herkent; platter kan het niet nippend aan de wijn bij de zoveelste tentoonstelling, “ Ho ik doe ertoe”..

Oek de Jong kán schrijven. Dat heeft hij bewezen en ik acht hem hoog. Daarom is het ook zo enorm teleurstellend dat zijn boek, Zwarte Schuur, hoewel enorm enthousiast ontvangen, zo ongelooflijk teleurstelt. Eendimensionale personen, geen diepgang, geen uitwerking van een op zich prachtig gegeven (persoon ervaart iets verschrikkelijks in zijn jeugd en moet daar zijn leven lang mee omgaan), nauwelijks uitwerking van de ervaringen en volwassenwording van de jeugdige hoofdpersoon in de eerste jaren ná het ongeluk, té toevallige ontmoetingen, onwaarschijnlijke emotionele ontwikkelingen van relaties (met name die van de hoofdpersoon met zijn vrouw), gemanipuleerde spannigsopbouw, vergezochte ensceneringen. Boek leest goed door, omdat er goede zinnen worden geschreven, maar loopt voor wat betreft verhaal na eerst wat ingepompte lucht, langzaam leeg. Jammer.

Over het algemeen een treffend en goed beschreven situatie van een man en vrouw met een verschillend traumatisch verleden. Maar wat een deprimerend verhaal en nergens ook maar iets van humor in te vinden. Geef mij maar wat anders......