Om adem te kunnen halen

"Om adem te kunnen halen" heb ik gelezen met een gevoel van vertedering, herkenning, en tevens bewondering voor het rake en vaak prachtige taalgebruik.
Otten kiest voor een verrassende en levendige vorm in wisselende perspectieven. Moedig om je eigen vader te beschrijven vanuit zijn binnenkant. De auteur zet het milieu van haar ouders scherp neer en tekent hun levens met liefde en respect. Ze betrekt je als lezer intens bij haar reis door Amerika en de ambitie daarachter. Het is geen roman, maar het leest wel als zodanig; deze zoektocht naar duidelijkheid omtrent haar relatie met haar ouders en zichzelf. Psychologisch helder, en bovendien ontroerend.

Met de uitspraken van de prominenten op de voor- en achterkant van je boek ben ik het geheel en al eens!

Dit boek van Christine Otten heb ik rustig uit gelezen. Ik heb er echt de tijd voor genomen de dingen die er beschreven worden in me op te nemen. Soms leek het even of er weinig diepgang in zat, maar even later zag ik de onderliggende emotie. Al met al een mooi verhaal over een moeizame relatie van vader en dochter waar beiden uiteindelijk de rust vinden elkaar in zijn/haar waarde te laten.

Dit nieuwe boek van Christine Otten heb ik in één adem uitgelezen. Door het springen door tijd en plaats boeit dit boek tot het uit is. Verbazingwekkend vind ik de herkenbaarheid: mijn vader was geen psychiatrisch patiënt, maar ik herken in Christine Otten’s verhaal zeker de strijd die ik met hem voerde. Ook herken ik mijn eigen worsteling naar volwassenheid. Heel ontroerend vind ik de bijna terloopse beschrijving van de liefde die de vader en moeder voelen voor hun kind. Nog ontroerender is het onbeschreven maar aanwezige besef van het volwassen kind dat ze altijd van haar ouders heeft gehouden, dat haar strijd daar niets aan heeft afgedaan.
Een mooi boek om binnenkort weer opnieuw te lezen…

Ik heb het uit. ' Om adem te kunnen halen' van Christine Otten, Nog net niet in een ademtocht, maar wel ademloos gelezen. Het papier is 100% chloor- en zwavelvrij gebleekt, lees ik op de achterflap. Het verhaal is 100% eerlijk gekleurd door Christine's leven.
Adriaan van Dis heeft gelijk: Ze heeft een talent om verontrustende werelden te exploreren.
Heel magisch blies haar vader, die centraal staat in het boek, zijn laatste adem uit, na voltooing ervan.
' Om adem te kunnen halen' . Ik vond de titel duiden op bevrijding en beklemming tegelijktijd en ja, dit intelligent geconstrueerde boek heeft een beklemmende onderstroom, want de schrijfster is met een diepgaande zoektocht bezig, omdat zij snakt naar het kunnen ademhalen en dat kan alleen als zij bereid is om schaduwen en angsten aan het licht te brengen.

Ik denk dat dit boek jouw kijk op je relatie met je ouders nieuw leven inblaast. Mij heeft het aan het denken gezet. Je wil aan het eind gewoon weer opnieuw beginnen, omdat het zo geschreven is dat je er langer in wilt vertoeven.

Het boek leest makkelijk. Maar ik vraag mij af wat de bedoeling is van het boek. Het is voor mijn gevoel niet af, flarden uit een ander, groter boek. De stukjes in Amerika boeiden me het meest, daar kreeg ik de beste beelden bij. Vragen blijven over.... Waar ik misschien zelfs geen antwoord op wil omdat het haar privé leven is. Verwarring dus

Heb het boek net gelezen. Vond het onsamenhangend. Er stonden wel aardige dingen in; verschillende herinneringen, maar de chronologische volgorde liep teveel door elkaar om een duidelijke lijn te kunnen zien. Ik vond het veel te onsamenhangend. Vaak onduidelijk wie de ik-persoon is. Dan leek het of het vanuit een andere persoon geschreven was en dat was dan niet zo. Verwarrende chronologie dus, maar ook van de personen die een rol speelden in het verhaal was niet altijd duidelijk wie wie was. Soms ook was er een gesprek met een persoon dat totaal niet ter zake deed en net zo goed weggelaten had kunnen worden.